Zawartość
Kultura jest zasadniczo rozumiana lub rozumiana jako „uprawa” lub „hodowla”. Kultywuj, a dokładniej, ma inne znaczenie:
Krótko mówiąc, kultura jest ściśle związana z rozwojem jednostki i wydaje się być nierozerwalnie związana z dorastaniem..
Kultura jest związana ze stylami życia i zwyczajami, które charakteryzują grupy ludzkie.
Ale nie wystarczy powiedzieć, że kultura jest medium, w którym rozwijamy się my, ludzie. Kultura w sposób decydujący kieruje wszystkimi naszymi procesami rozwojowymi i konieczne jest pogłębienie procesów, które pozwalają wyjaśnić tę zależność.
Rozwój człowieka uwarunkowany jest nie tylko zdolnościami biologicznymi, ale także tradycjami historycznymi, w których kultura otacza dziecko. Dlatego codzienne praktyki odgrywają decydującą rolę w wyjaśnianiu przebiegu rozwoju.
Życie dziecka można postrzegać jako ciągły proces rozwoju i dzielenia się rolami, wzmocniony jego doświadczeniami ze środowiskiem kulturowym. Dzieci tworzą i współkonstruują świat społeczny oraz angażują się w swoje działania.
Strefa bliższego rozwoju dziecka jest związana z każdym z różnych etapów rozwoju dziecka, które proponuje Elkonin, podczas gdy w każdym z nich zmieniają się wymagania wynikające z kontekstu społecznego..
Etapy rozwoju i wymagania kontekstu społecznego. Źródło: Elkonin (1971) i Hedegaard (1996).
Jednak z drugiej strony możemy jeszcze pójść trochę głębiej i wziąć pod uwagę, że szkoły i inne codzienne konteksty uczenia się, które definiują rozwój z kultury, powstały stosunkowo niedawno i doprowadziły do praktyki segregacji; to znaczy, dzieci przez większość dnia są oddzielone od zajęć dla dorosłych.
Według Elkonina „praktyki społeczne świata zachodniego segregują dzieciństwo na określone wszechświaty, przyczyniając się do powstania społecznego świata dzieci, jako czegoś stosunkowo niezależnego od osób starszych”.
Elkonin mówił o niemożności przystosowania się dzieci. Chce w ten sposób wskazać, jak ważne jest przyjęcie perspektywy, w której dziecko jest aktywnym podmiotem kształtującym swoje relacje i postawy poprzez innych. Fakt ten powinien być brany pod uwagę przez zinstytucjonalizowane podmioty edukacyjne..
Cole, amerykański badacz bardzo reprezentatywny dla socjokulturowej perspektywy psychologii rozwoju i uczenia się, przedstawia kulturę jako „ponadindywidualną powłokę”, która nas otacza i dostarcza nam narzędzi do interakcji ze światem. To tutaj dokonuje się indywidualny i historyczny rozwój ludzi i grup społecznych. To właśnie te kulturowe działania jednostek, także zanurzone w bardziej konkretnych kontekstach i przeplatane działaniami, pozwalają nam zmieniać świat.
„Pojęcie kultury od dawna obejmuje ogólną teorię, w jaki sposób można promować rozwój: tworzenie sztucznego środowiska, w którym zapewnione są optymalne warunki wzrostu dla młodszych organizmów. Wymaga to wyrafinowanych instrumentów. Przez pokolenia i zaprojektowanych do specjalnego zadania, które muszą one spełniać. tak bliskie są koncepcje rzeczy, które rosną i narzędzia, że słowem, którym można nazwać kulturę, jest słowo „wspólny pług” (Cole, 1996, s. 143).
Cole lubi metafory, którymi podchodzi, by wyjaśnić, czym jest kultura i jak należy ją rozumieć w kontekście rozwoju. Określa się go mianem ogrodu, w którym dzieci są chronione przed najtrudniejszymi czynnikami środowiskowymi. Ogród jest łącznikiem między mikrokosmosem pojedynczej rośliny a makrokosmosem środowiska zewnętrznego. W tym sensie ogród łączy kulturę i kontekst, zapewniając w ten sposób ramy, na podstawie których można zrozumieć rozwój człowieka..
Cole (1991) zwraca uwagę na to, co uważa za podstawowe postulaty podejścia społeczno-kulturowego w badaniu ludzkiego umysłu z perspektywy jego rozwoju i edukacji. Istoty ludzkie, mówi nam ten autor, różnią się od innych zwierząt tym, że są kulturowo zapośredniczone, rozwijają się historycznie i są wynikiem praktycznej działalności..
Edukacja jest traktowana jako specyficzny kontekst działalności, w którym ludzie rozwijają się w określonych warunkach kulturowych i na określonych etapach historycznych.
Co perspektywa kulturowo-historyczna może przyczynić się do zrozumienia relacji między kulturą, rozwojem i uczeniem się? Hatano i Miyake (1991) podeszli do tego pytania i ich zdaniem punkt wyjścia tego podejścia jest dwojaki:
Kultura jest postrzegana jako środowisko naturalne, w którym ludzie się rozwijają i od którego się uczą.
Hatano i Miyake (1991) określają wkład perspektywy społeczno-kulturowej w badanie uczenia się i rozwoju w trzech punktach. Ich uwagi są szczególnie istotne, gdy rozważymy kwestię, że w pewnych kulturach rozwój człowieka może być zapośredniczony przez naukę w szkole. Przede wszystkim znajomość środowiska kulturowego, z którego się uczysz, pozwala nam lepiej zrozumieć proces uczenia się, a tym samym go kontrolować. Jest to kwalifikowane w potrójnym sensie:
Według Hatano i Miyake (1991) szkoła musi uwzględniać panującą kulturę, a ponadto brać pod uwagę „istotne wymiary kulturowe w celu uczenia się” i wyrażać je w kategoriach poznawczych.
Jeszcze bez komentarzy