Plik Przeklęte prawo Jest to pseudonim, pod którym znana jest chilijska ustawa 8987, stała obrona demokracji. Został ogłoszony 3 września 1948 r. I miał na celu zakazanie udziału Komunistycznej Partii Chile w życiu politycznym kraju..
Na mocy tej ustawy zarówno Partia Komunistyczna, jak i Narodowa Partia Postępu (nazwa używana przez PCCH w wyborach) zostały usunięte z listy legalnych organizacji. Ponadto spowodowało to dyskwalifikację z urzędów publicznych, które zdobył w poprzednich wyborach.
Projekt ustawy powstał z inicjatywy prezydenta Gabriela Gonzáleza Videli, członka Partii Radykalnej. Wybór tego prezydenta odbył się głosowaniem za komunistami i faktycznie byli oni częścią jego rządu.
Istnieją różne teorie wyjaśniające zmianę stanowiska Gonzáleza Videli wobec swoich sojuszników, z którymi miał skomplikowany związek.
Mimo bycia w rządzie komuniści nie zaprzestali swojej działalności na ulicach, wzywając do licznych demonstracji domagających się więcej praw.
Indeks artykułów
Na wiele lat przed ostatecznym uchwaleniem prawa pomysł ten był w głowach innych chilijskich prezydentów. Jako pierwszy podniósł ją socjalista Carlos Dávila Espinoza w 1932 roku.
Liczne mobilizacje, które w tamtym czasie były zwoływane przez Partię Komunistyczną, były bliskie uczynienia jej nielegalną. Nie miało to miejsca, ponieważ Kongres był w tym okresie zamknięty.
Później, w 1937 r., Pod drugim przewodnictwem Arturo Alessandri, przy bardzo napiętej atmosferze na ulicy, przyjęto ustawę o bezpieczeństwie państwa 6026, ale partia nie została zdelegalizowana..
Ponownie w 1941 r. Wprowadzono ustawę dotyczącą komunistów. Jednak ówczesny prezydent Pedro Aguirre Cerda zawetował proponowaną ustawę.
Juan Antonio Ríos, który wkrótce potem został prezydentem, wyraził w tym samym roku ostrą krytykę partii komunistycznej..
Jego słowa ukazały różnice, jakie istniały między komunistami, socjalistami i członkami Partii Radykalnej. Mimo to Ríos w czasie swojej kadencji nawiązał stosunki dyplomatyczne z ZSRR..
Śmierć José Antonio Ríosa w 1946 r. Spowodowała konieczność rozpisania nowych wyborów w kraju. Partia Radykalna zaproponowała kandydata Gabriela Gonzáleza Videla.
Konserwatyści wybrali Eduardo Cruza, by zmierzył się z Gonzálezem Videlą, przedstawiając trzech innych kandydatów do, jak przypuszczano, bliskich wyborów.
W drugiej turze González zdobył poparcie komunistów i liberałów, zostając wybranym na prezydenta.
Tym zwycięstwem stał się drugim kandydatem swojej partii, który zdobył władzę przy wsparciu partii komunistycznej. W listopadzie 46 powstał gabinet prezydencki, w skład którego weszli liberałowie, radykałowie, a także komuniści..
Istniejąca mieszanka w nowym rządzie, któremu przewodniczy González Videla, sugeruje pewne napięcia w jego obrębie..
Sytuacja międzynarodowa wraz z początkiem zimnej wojny i polaryzacją na świecie między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim nie sprzyjała łatwemu osiągnięciu porozumień.
Wśród historyków nie ma zgody co do wyjaśnienia przyczyn, które skłoniły rząd Gonzáleza do promowania Przeklętego Prawa. Zwykle wskazuje się kilka powodów, chociaż być może była to mieszanka ich wszystkich.
Wśród wymienionych powodów, jak wspomniano powyżej, była sytuacja międzynarodowa. Znalazło to odzwierciedlenie we wnętrzu Chile, kiedy komuniści i część socjalistów domagali się zerwania stosunków ze Stanami Zjednoczonymi..
Z drugiej strony komuniści szybko zaczęli organizować demonstracje związkowe, mimo że czasami robili to w proteście przeciwko decyzjom rządu, w którym byli zaangażowani..
Inna hipoteza, którą stosują niektórzy historycy, odnosi się do polityki wewnętrznej kraju. Wybory samorządowe przeprowadzone w 1947 r. Przyniosły partii komunistycznej bardzo dobry wynik. Tym samym stał się trzecią stroną w Chile z 16,5% głosów.
Wynik ten zbliżył go do konserwatystów i radykałów. Ponadto ci ostatni stracili część swoich wyborców, którzy woleli głosować na komunistów.
Sytuacja zaniepokoiła prominentnych bojowników Partii Radykalnej, którzy nawet oskarżali komunistów o oszustwa wyborcze.
Wreszcie napięcie wzrosło tak bardzo, że część radykalizmu opuściła partię, by założyć inną.
Reakcją prezydenta była reforma gabinetu administracji rządowej. Z tej okazji byli to tylko technicy, żołnierze samodzielni i żołnierze sił zbrojnych.
Jeśli zanim González Videla podjął ten środek, partia komunistyczna zwołała wystarczającą liczbę mobilizacji robotników, po tym wezwania były ciągłe i masowe.
Była to wielka fala protestów i strajków, zwłaszcza transportowców z Santiago (która zakończyła się kilkoma zgonami), kolei, górników z południa kraju lub górników z Chuquicamata..
Oprócz kwestii pracowniczych jedną z przyczyn tych mobilizacji było wykluczenie partii komunistycznej z rządu..
Te przeprowadzane przez górników odbywały się w klimacie wielkiej przemocy, gdyż do ich kontroli skierowano Siły Zbrojne.
Na poziomie politycznym Stany Zjednoczone zaczęły naciskać na prezydenta, aby powstrzymał postępy komunistów, a ci z kolei zarzucali mu powtarzające się niespełnienie jego najbardziej społecznych obietnic..
Już w kwietniu 1948 r. González Videla przesłał projekt ustawy o stałej obronie reżimu demokratycznego. Podobnie zwrócił się do Kongresu o przyznanie mu specjalnych uprawnień do powstrzymania działań partii komunistycznej..
Za prawem opowiedzieli się liberałowie, konserwatyści, część radykałów i część socjalistów. Reszta została postawiona przeciwko nielegalizacji.
We wrześniu tego samego roku Kongres zatwierdził tak zwaną Cholerną Ustawę. W ten sposób Partia Komunistyczna została zakazana, a jej członkowie zdyskwalifikowani z pełnienia funkcji publicznych. Ta dyskwalifikacja dotarła nawet do zwykłych uznanych bojowników, których usunięto z rejestru wyborczego..
González Videla po raz kolejny przekształcił rząd, tym razem z członkami swojej partii, liberałami, konserwatystami, demokratami i niektórymi socjalistami.
Pierwszą konsekwencją ogłoszenia tej ustawy był zakaz Komunistycznej Partii Chile, a także wykreślenie jej członków z rejestru wyborczego. W ten sposób stracili wszystkie prawa polityczne, jakie mogliby mieć jako obywatele..
Kandydaci, którzy zostali wybrani w ostatnich wyborach, zarówno krajowych, jak i gminnych, zostali pozbawieni stanowisk.
Podobnie ustawa zniosła wolność organizowania się, zrzeszania się i propagandy. Ogólnie rzecz biorąc, wszystkie czyny uznane za sprzeczne z reżimem politycznym były zabronione. Ograniczył również prawo do strajku, aż prawie zniknął..
Ostatecznie część bojowników komunistycznych trafia do obozu jenieckiego w Pisagua, na czele którego stoi kapitan armii Augusto Pinochet..
Ustawa mogła zostać przyjęta większością głosów w Kongresie, ale partie z reprezentacją nie tworzyły monolitycznych bloków..
W samej Partii Radykalnej, prezydenckiej, była mniejszość, która nie chciała poprzeć inicjatywy jej lidera. W ten sposób opuścili organizację i założyli Partię Radykalnych Doktrynów.
Inną partią, która uległa podziałowi wewnętrznemu, był socjalista. Pomimo głosowania za, ważna grupa odmówiła zastosowania się do wytycznych wskazanych w tym kierunku. Jak to się stało w radykale, ta dysydencja doprowadziła do rozłamu i stworzyli Ludową Partię Socjalistyczną.
Później ta sama Partia Socjalistyczna wspierała komunistów, aby mogli startować w wyborach za pośrednictwem tak zwanego Narodowego Frontu Ludowego..
Tak samo postąpiła inna frakcja socjalizmu, Autentyczna Partia Socjalistyczna, która dopuściła komunistów na swoje listy..
Inna z wielkich partii chilijskich, Partia Demokratyczna, również ucierpiała na skutek ogłoszenia Przeklętego Prawa. Skończyło się na podzieleniu na dwie różne frakcje: jedną opowiadającą się za komunistycznym zakazem, a drugą przeciw.
Wreszcie, nawet partia konserwatywna nie została oszczędzona przed tymi konsekwencjami. Wewnątrz znajdowała się ważna grupa związana z ruchem chrześcijańsko-społecznym, który był przeciwny wyjęciu spod prawa i prześladowaniom partii komunistycznej. W końcu rozdzielili się i założyli Chrześcijańsko-Społeczną Partię Konserwatywną..
Jeszcze bez komentarzy