Plik Arabska literatura Obejmuje całą twórczość literacką w prozie i poezji osób mówiących językiem arabskim za pomocą alfabetu arabskiego. Prace napisane tym samym alfabetem, ale w innym języku, są wykluczone z tej grupy. Na przykład dzieła literackie w języku perskim i urdu nie są uważane za literaturę arabską..
Otrzymały one wpływy muzułmańskie podczas arabskiej okupacji, ale mają cechy, które je odróżniają. Arabska nazwa literatury w jej początkach brzmiała Arab co oznacza między innymi szlachetność, uprzejmość i dobre maniery. Sugeruje to, że literatura arabska była początkowo skierowana do wykształconych klas..
Później, wraz z Koranem i nadejściem islamu jako religii monoteistycznej Arabów, tematyka i język prac uległy zmianie. Potrzeba poszerzenia wiary zmusiła autorów do pisania w bardziej popularnym języku. W ten sposób styl pisania dla mas dotarł do wszystkich tematów.
Z myślą o większej liczbie osób pisane były również wszelkiego rodzaju teksty: od biografii i legend po pisma filozoficzne. W rezultacie powstały dwie grupy o różnych poglądach na temat tego, co należy uznać za literaturę arabską..
Jedna grupa uważa, że należy brać pod uwagę tylko to, co zostało wyprodukowane w Złotym Wieku, który przypada na okres od VIII do XIII wieku i jest jednym z największych blasków kultury arabskiej. Były to lata intensywnej twórczości literackiej w takich dziedzinach, jak literatura, nawigacja, filozofia i inne..
Z drugiej strony inna grupa utrzymuje, że rozwój literatury arabskiej nie ustał po XIII wieku. Wręcz przeciwnie, uważają, że została wzbogacona przez wymianę wpływów i mieszanie się z innymi kulturami..
Indeks artykułów
Okres przed napisaniem Koranu i powstaniem islamu jest znany muzułmanom jako Jahiliyyah lub okres ignorancji. Ta ignorancja odnosiła się do ignorancji religijnej.
Wcześniej jest bardzo mało literatury pisanej. Zakłada się, że wiedza jest przekazywana ustnie. Niewiele spisanych dowodów, które udało się uratować, odnosi się do wydarzeń z ostatnich dziesięcioleci VI wieku..
Jednak, podobnie jak opowieści z tradycji ustnej, zostało ono oficjalnie zapisane co najmniej dwa wieki później. Cały ten zapis historyczny został utrwalony w poetyckich zestawieniach tematów historycznych, powieści i baśni. Różnica czasowa między zdarzeniem a jego pisemnym zapisem spowodowała wiele nieścisłości.
Koran to święta księga religii islamskiej. Według wiernych zawiera on słowa wypowiedziane przez Boga do Mahometa za pośrednictwem Archanioła Gabriela. Początkowo składał się z pojedynczych historii zapisanych przez skrybów.
Po śmierci Mahometa w 632 roku zebrano wszystkie te dokumenty. Między 644 a 656 rokiem uzyskano pierwszy ostateczny tekst Koranu.
Koran miał znaczący wpływ na język arabski. Językiem używanym w tym świętym tekście jest klasyczny arabski. W opinii teologów praca ta oznacza koniec Jahiliyyah oraz z literatury przedislamskiej.
Wraz z nadejściem i rozprzestrzenianiem się islamu rozpoczęła się właściwa tradycja literatury arabskiej. Ta tradycja rozwijała się od VII do X wieku..
We wczesnej literaturze arabskiej poezję recytowali bardowie, którzy śpiewali wydarzenia sprzed wieków. Znalezione na tym etapie szczątki ujawniły prozodyczny system egzekucji.
Później, po rozpoczęciu pisemnych zapisów opowiadań, wiersze zostały oznaczone określonymi wzorami rymu i metrum..
Każda linia jest podzielona na dwie pół linie (tzw miṣrā '); druga z nich kończy się sylabą, która rymuje się i jest używana w całym wierszu.
Aby publiczność zinternalizowała rym, pierwsza linijka (która była często powtarzana) wykorzystywała rym na końcu obu połówek. Stamtąd rym pojawił się dopiero na końcu całej linii.
Jedną z pierwszych metod klasyfikacji wierszy była sylaba rymu. Już od IX wieku posługiwano się nimi tą sylabą.
Jednak pionierzy kompilatorzy starożytnej poezji wkrótce opracowali inne sposoby kategoryzacji oparte na długości i segmentacji. Generalnie poezję podzielono na dwa rodzaje.
Pierwszym był qiṭ'ah („Segment”), który składał się ze stosunkowo krótkiego wiersza poświęconego jednemu tematowi lub dobrze skomponowanego i przygotowanego na konkretną okazję.
Z drugiej strony qaṣīdah był to wiersz politematyczny, który można było rozszerzyć do 100 lub więcej wierszy, i który był wyszukanym celebracją plemienia i jego stylu życia.
Wraz z tymi metodami kategoryzacji poezji i poetów, niektórzy klasyczni krytycy zidentyfikowali trzy główne „cele” (aghrāḍ) do publicznego wykonywania poezji.
Najpierw jest pochwała (szalony), który składał się z komplementu dla plemienia i jego starszych. Był to gatunek poezji, który stał się preferowanym sposobem ekspresji poetyckiej w okresie islamu..
Następnie kolejnym celem jest przeciwna satyra (córka') pochwały, używanej do werbalnego rzucania wyzwań wrogom społeczności. Wreszcie jest pochwała zmarłych lub elegia (rithā ').
Była to jedna z najpowszechniejszych form literatury arabskiej w okresie Abbasydów (750 AD - 1258 AD). Były to zbiory faktów, porad, pomysłów, pouczających historii i wierszy na różne tematy..
Udzielali też instrukcji na takie tematy, jak etykieta, jak rządzić, jak być biurokratą, a nawet jak pisać. Podobnie odnosili się do starożytnych opowieści, podręczników seksu, opowieści ludowych i wydarzeń historycznych..
Począwszy od najwcześniejszych pisemnych biografii Mahometa, trendem w tym gatunku były relacje podróżujących Arabów. Zaczęły one dawać wgląd w różne kultury świata islamskiego w ogóle..
Zwykle przedstawiali w jednym dziele historie ludzi, miast lub wydarzeń historycznych z dużą ilością szczegółów dotyczących środowiska. Ta modalność pozwoliła poznać szczegóły dotyczące miast w szerokiej geografii muzułmańskiej.
Podobnie odnotowali rozwój imperium muzułmańskiego, w tym szczegóły historii osobistości odpowiedzialnych za ten rozwój. Ulubionymi tematami były wszyscy wokół Mekki.
Ten gatunek literatury arabskiej zaczął powstawać około X w. Składa się ze szczegółowego opisu wydarzeń, które miały miejsce wokół autora. Na początku była to zwykła lista faktów.
Od XI wieku gazety zaczęto porządkować według dat. Ten sposób pisania zachował się do dziś. Ten rodzaj gazety nazywa się ta'rikh.
Ten gatunek fikcyjnej literatury arabskiej jest kompilacją starożytnych opowieści opowiadanych przez hakawati (gawędziarze). Został napisany al-ammiyyah (język zwykłych ludzi), aby wszyscy mogli go zrozumieć.
Historie opowiadane w tym gatunku obejmują bajki o zwierzętach, przysłowia, historie święta wojna (w celu szerzenia wiary), opowieści moralne, opowieści o przebiegłych oszustach i dowcipnisiach oraz opowieści humorystyczne.
Wiele z tych dzieł zostało napisanych około XIV wieku. Jednak oryginalne historie werbalne są starsze, a nawet przedislamskie. Najbardziej znanym przykładem arabskiej fikcji jest Księga tysiąca i jednej nocy.
Maqamat była to rymowana proza z literatury arabskiej. Oprócz łączenia prozy i poezji łączył fikcję z literaturą faktu. Były to fikcyjne opowiadania o scenariuszach z prawdziwego życia.
Przez maqamat satyra polityczna została pokryta humorystycznymi faktami. Była to bardzo popularna forma literatury arabskiej. Jego popularność była taka, że pisano go u schyłku imperium arabskiego w XVII i XVIII wieku..
Gatunek poezji romantycznej ma swoje źródła w elementach związanych z miłością dworską. To znaczy w aktach „miłości za miłość” i „wywyższania ukochanej pani”, które miały miejsce w literaturze arabskiej z IX i X wieku..
Pomysł związany z „uszlachetniającą mocą”, jaką miała miłość, został opracowany przez perskiego psychologa i filozofa Ibn Sina. W swoich pracach traktował pojęcie miłości dworskiej jako „życzenie, które nigdy się nie spełni”.
Zdaniem historyków gatunek ten wpłynął na inne style z odległych kultur. Cytują Romeo i Julia jako przykład i twierdzą, że mogła to być łacińska wersja arabskiego romansu Layla i Majnun (VII wiek).
Teatr i dramat były częścią literatury arabskiej dopiero w czasach nowożytnych. Jednak istnieje starożytna tradycja teatralna, której prawdopodobnie nie uznano za legalną literaturę; dlatego nie został zarejestrowany.
Lepiej znany jako Al-Jahiz, był znanym arabskim pisarzem. W swoich pracach podejmuje sztukę życia i dobrego zachowania. W swojej inscenizacji podkreślił także wpływ myśli perskiej i greckiej.
Wśród 200 przypisywanych mu prac wyróżnia się Sztuka trzymania buzi na kłódkę, Księga zwierząt, Wobec pracowników publicznych, Arabskie jedzenie, Pochwała kupców Y Lekkość i powaga, m.in.
Był przedstawicielem literatury arabskiej w jej złotym wieku, której pseudonim brzmiał Ibn Qutayba. Był autorem literatury adab (literatura świecka). Ponadto w swoich pracach podejmował zagadnienia teologii, filologii i krytyki literackiej.
Niestety, z jego twórczości literackiej udało się odzyskać niewiele dzieł. Wśród nich wyróżniają się Przewodnik Sekretarza, Księga Arabów, Książka wiedzy, Książka poezji i poetów Y Testy proroctw.
Ahmad al-Tifashi był pisarzem, poetą i antologiem literatury arabskiej. Jest ceniony za swoją pracę Spacer serc. Była to 12-rozdziałowa antologia poezji arabskiej.
Al-Tifashi napisał również kilka traktatów związanych z higieną seksualną. Kolejnym z jego słynnych dzieł był Księga kwiatów bratek na kamieniach szlachetnych, który dotyczył wykorzystania minerałów.
Aḥmad ibn Yaḥyā al-Balādhurī był muzułmańskim historykiem znanym z opowieści o powstaniu muzułmańskiego imperium arabskiego. Tam opowiada o wojnach i podbojach muzułmańskich Arabów od czasów proroka Mahometa..
Jego praca pt Geneza Państwa Islamskiego mówi o arabskiej arystokracji od Mahometa i jego współczesnych po kalifów Umajjadów i Abbasa. Podobnie zawiera historie panowania w tym okresie.
Był arabskim uczonym uznanym za kompilatora wielkiego słownika biograficznego arabskich uczonych. Tytuł pracy to Śmierć wybitnych ludzi i historia synów tamtych czasów.
Ibn Khurdadhbih był wszechstronnym arabskim geografem i pisarzem. Oprócz pisania o geografii zajmuje się również historią, genealogią, muzyką, winami, a nawet sztuką kulinarną..
Istnieją rozbieżności co do dat ich urodzenia i śmierci. Niektórzy historycy ustawili je odpowiednio na 826 i 913. Jego arcydziełem był traktat o geografii pt Drogi i królestwa.
Ta praca jest obszernym dziełem historycznym, które dotyczy starożytnych królów i ludów Iranu w latach 885–886. W związku z tym i datą kompilacji uważają ją za ojca geografii arabsko-islamskiej..
Abd al-Rahman ibn Khaldun był XIV-wiecznym muzułmańskim historykiem i myślicielem. Uważany jest za prekursora oryginalnych teorii nauk społecznych, filozofii historii i ekonomii..
Jego arcydzieło ma tytuł Muqaddimah lub Prolegomena (Wprowadzenie). Książka wywarła wpływ na historyków osmańskich w XVII wieku. Wykorzystali teorie zawarte w książce do analizy wzrostu i upadku Imperium Osmańskiego..
Nawet europejscy uczeni XIX wieku również docenili wagę tego dzieła. Uważali oni Ibn Khalduna za jednego z największych filozofów średniowiecza.
Ahmad Badi al-Zaman al-Hamadani był pisarzem arabsko-perskim. Miał świetną opinię poety, ale najbardziej zapadł w pamięć jako twórca gatunku maqamat.
Od początku 990 roku i przez wiele lat napisał ponad czterysta maqamat. Z tych wszystkich tylko pięćdziesiąt dwa przetrwały.
Plik maqamat jest bogatym źródłem historii społecznej, opisującej ówczesną klasę średnią i intelektualistów.
Jeszcze bez komentarzy