Lope de Vega (1562-1635) był jednym z najbardziej reprezentatywnych pisarzy hiszpańskiego Złotego Wieku. Uważany jest za jednego z najważniejszych dramaturgów wszechczasów. Zarówno różnorodność tematów, jak i ilość prac autora uczyniły ją jednym z najbardziej produktywnych w literaturze światowej.
Obszerna twórczość Lope de Vegi, a także jego styl i sposób pisania znane są jako „Lopismo”. Jego rękopisy opierały się na zasadach Arystotelesa: czasie, akcji i miejscu. Celem jego tekstów była przede wszystkim rozrywka.
Tego hiszpańskiego pisarza charakteryzowało zdezorientowane i zdezorganizowane życie. Powyższe było być może potwierdzeniem tego, co historycy twierdzą o swoich dziełach; napisał je bez pozostawiania jakiejkolwiek kopii. Oto kilka szczegółów z jego życia.
Indeks artykułów
W Madrycie 25 listopada 1562 r. Urodził się Lope Félix de Vega Carpio. Pisarz pochodził z rodziny o niskich dochodach. Jego rodzicami byli Félix de Vega, który poświęcił się hafciarstwu, a jego matka miała na imię Francisca Fernández Flórez.
Lope de Vega od najmłodszych lat charakteryzował się inteligencją i wyprzedzeniem swojego wieku. Od najmłodszych lat zaczął pisać małe wiersze; w wieku pięciu lat nauczył się czytać po hiszpańsku i po łacinie. Poeta wielokrotnie powtarzał, że pierwsze komedie powstały w wieku jedenastu lat..
Według samego pisarza przez wieki argumentowano, że była to jego pierwsza komedia Prawdziwy kochanek. Prawdopodobnie w momencie publikacji dzieło przeszłoby pewne modyfikacje. Prawda jest taka, że Lope urodził się z talentem, który nadal zapisuje się w historii.
Młodość dramaturga została ujęta w niezrównanej zdolności pisarskiej, ale także jego ówczesne życie charakteryzowało bunt i nieporządek. Postanowił jednak studiować. Studiował w kolegium jezuickim w Madrycie, a później złożył podanie na uniwersytet.
Spędził cztery lata studiując na Uniwersytecie w Alcalá, od 1577 do 1581, ale nie udało mu się ukończyć. Skutkowało to brakiem większego wsparcia na polu akademickim. Musiał więc poświęcić się poszukiwaniu pracy, aby móc się utrzymać.
Umiejętność pisania pozwoliła mu przez pewien czas służyć jako sekretarz. W dodatku, niekiedy, w sposób nie ustalony, wymagali od jego usług napisania małego utworu teatralnego. Później, nie mając nic bezpiecznego, zdecydował się zaciągnąć do marynarki wojennej.
Pobyt w hiszpańskiej marynarce wojennej pozwolił mu uczestniczyć w słynnej bitwie o wyspę Terceira, która miała miejsce 26 lipca 1582 r. Jego wodzem był markiz Santa Cruz Álvaro de Bazán, a później stał się jednym z jego najbardziej ukochanych przyjaciół.
Później do czasów hiszpańskiej Armady poświęcił się nauce gramatyki. Zrobił to z męskim zakonem duchowieństwa regularnego, którego członkowie byli znani jako „teatynowie”. W tym samym czasie studiował także matematykę w Royal Academy..
Miłość, pasja i zakochanie zawsze towarzyszyły Lope de Vega. Kiedyś zakochał się w Elenie de Osorio, córce reżysera teatralnego Jerónimo Velásqueza. Kobieta wykorzystała talent Lope, by zdobyć prace dla firmy swojego ojca.
Później Elena zdecydowała się poślubić Francisco Perrenota Granvela, który pochodził z wysokiej klasy społecznej. Wywołało to poważną irytację pisarza, który nie wahał się publikować tekstów przeciwko swojej ukochanej, co z kolei doprowadziło do jego potępienia i trafił do więzienia..
Przebywanie w więzieniu nie dawało mu żadnych lekcji. Znowu popełnił ten sam błąd, ale tym razem kara była silniejsza, został wyrzucony z całego królestwa Kastylii i z dworu. Gdyby nie uszanował ośmiu lat wygnania, zostałby skazany na śmierć.
Rok później, będąc na przymusowym wygnaniu, poślubił córkę malarza Diego de Urbina, Isabel de Alderete y Urbina. Ślub odbył się 10 maja 1588 roku; po tym, jak oboje postanowili porwać pannę młodą. Belisa, tak ją nazywała w swoich wierszach.
Sposób, w jaki Lope de Vega poślubił Isabel, mógł nie podobać się jej rodzinie, dlatego być może mogli go tak uwarunkować, że w tym samym roku wstąpił do Wielkiej Marynarki Wojennej. W ten sposób udało im się trzymać go z dala od żony.
Napisał kilka prac, ale nic doniosłego. Po powrocie z marynarki wyjechał z żoną do Walencji, gdzie dalej szlifował swój talent. W tym mieście uczęszczał do Academy of Nocturns, swego rodzaju stowarzyszenia prawników chronionych przez klasę wyższą..
Z tych spotkań nauczył się opowiadać dwie historie w tej samej pracy. W ten sposób stał się nieposłusznym zasadom jedności działania w piśmie; zna to jako „włoską gmatwaninę”. W roku 1590, po ośmiu latach kary, wrócił do Toledo i pracował dla przyszłego księcia Alba i markiza Malpica..
Przez lata, kiedy pracował w Walencji, stał się tym, co nazywano wówczas „dżentelmenem”. Polegał on na przekazaniu królowi dobrej nowiny o odpowiednim wydarzeniu. Nieustannie poświęcał się doskonaleniu swojej techniki dramatycznej. W 1594 roku owdowiał.
Rok po śmierci żony wrócił do Kastylii (Madryt). Wkrótce został uwięziony za życie w konkubinacie z owdowiałą aktorką Antonią Trillo. Lope de Vega nie stracił swojego występku dla kobiet. Był nieustannie „potrzebującym” towarzystwa.
W 1598 roku ponownie się ożenił. Tym razem było to z Juana de Guardo, której ojciec był bogaty, ale nie cieszyła się zbyt dużą klasą ani wykształceniem. Sytuacja ta wywołała kpiny z pisarza. Wiele miłosnych wybryków Lope przebywało w Toledo i tam wracał wielokrotnie.
W Toledo z aktorką Micaelą Luján miał pięcioro dzieci. Dramaturg spędził wiele lat swojego życia, od jednego kochanka do drugiego. Prawie zawsze dołączał do aktorek; Miał z nimi wiele dzieci, jednych rozpoznał, a innych nie. Musiał pracować wystarczająco długo, aby móc utrzymać taki styl życia. Miał w sumie piętnaście dzieci.
Pośpiech, z jakim pisał swoje teksty, i nienormalny sposób, w jaki zostały opublikowane, wielu bez jego zgody, inne bez korekty, zmusiły go do walki o swoje prawa autorskie. Udało mu się uzyskać korektę swoich utworów dzięki swojemu profesjonalizmowi pisarskiemu.
Jest to nowy czas w Kastylii, kiedy został opublikowany Nowa sztuka tworzenia komedii, konkretnie w 1609 roku. Ponadto należał do znanego wówczas Bractwa Niewolników Najświętszego Sakramentu. Zamiast tego wkroczyli wielcy pisarze, tam zaprzyjaźnił się z Francisco de Quevedo.
Było wiele wydarzeń, które skłoniły Lope de Vegę do przyjęcia nawyków kapłańskich. Po pierwsze śmierć niektórych krewnych, z drugiej zaś usiłowanie zabójstwa, którego był ofiarą. Jego żona Juana cierpiała na różne choroby, a jego zepsuty syn, Carlos Félix, zmarł na gorączkę w 1612 roku.
Rok później ponownie owdowiał, Juana de Guardo zmarła podczas pełnego porodu. Wszystkie te problemy wywołały w poecie chaos emocjonalny, dlatego 24 maja 1614 r. Postanowił wyświęcić się na kapłana. W większości desperacja, aby znaleźć spokój, była powodem do desperacji..
Po tej decyzji napisał wiele listów. W niektórych jasno dał do zrozumienia, że nie jest pewien, czy chce zostać księdzem. Wszystko przez to, że inaczej postrzegał swój sposób życia: „Urodziłem się w dwóch skrajnościach, kochać i nienawidzić ... Jestem zagubiony, jeśli w życiu byłem z powodu duszy i ciała kobiety ... Nie wiem, jak to być, nie wytrzymać, ani żyć, nie ciesząc się tym. ".
Pomiędzy żalem a kryzysami emocjonalnymi napisał i opublikował Święte rymy w 1614 roku. Wraz z nimi wprowadził w życie ćwiczenia duchowe, których nauczył się z nauk jezuitów. Z literackiego punktu widzenia miał impasy z pisarzem Luisem de Góngorą.
Nawet kapłani nie potrafiliby z manią miłości Lope de Vegi. W ostatnich latach życia zakochał się w Marcie de Nevares, którą sam określił jako piękną. Z imieniem Amarilis lub Marcia Leonarda zidentyfikował ją w swoich wierszach.
Później wstąpił do Zakonu Maltańskiego, powstałego w XI wieku w wyniku wypraw krzyżowych. Dramaturg miał zaszczyt należeć do tego zgromadzenia. Zainspirowany tym osiągnięciem skomponował Plik Wartość Malty, utwór teatralny, który pisał przez siedem lat i dotyczył wojen morskich, w których uczestniczyła organizacja.
Jego występ przyniósł mu uznanie króla Hiszpanii Filipa IV i papieża Urbana VIII. Nie pomogło to jednak w smutku i rozczarowaniu, jakie wówczas przeżył, gdyż nie uzyskał stanowiska proboszcza księcia Sessy, a mniej kronikarza monarchy..
Jego miłość do tamtych czasów Marta straciła wizję, zdrowie psychiczne i zmarła w 1632 roku. Poprzednie wydarzenie oznaczało również nieszczęście Vegi. Z tego wydarzenia narodziło się jego dzieło Amarylis rok później. Do niej sonet: „Ta prawdziwa miłość nie zapomina czasu ani śmierci”.
Zmarł 27 sierpnia 1635 r. W Madrycie. W tym czasie jego szczątki zostały zabrane do kościoła San Sebastián. Jego śmierć zaskoczyła wielu pisarzy, którzy go uhonorowali. Doskonałość jego pracy rozprzestrzeniła się na wiele dziedzin; często można było usłyszeć zwrot „to od Lope”.
Obfita twórczość Lope de Vegi sięgnęła około trzech tysięcy sonetów, około tysiąca dziewiętnastu sztuk, dużej liczby powieści, opowiadań i wierszy. Oprócz setek komedii. Ważniejsza była dla niego ilość niż jakość, co wiązało się z jego opisanym już stylem życia..
Z tego zakresu kompozycji 80 wyróżnia się jako arcydzieła. Dzieła te są wysoce reprezentatywne dla literatury uniwersalnej. Historie tego autora nie krążyły po buszu, to znaczy skupiał się na opowiadaniu wszystkich wydarzeń wokół tematu.
W wielu przypadkach dotyczyło to aspektów hiszpańskiego życia historycznego. Ale prawie zawsze rozwijał wątki miłosne, które stawały się trudniejsze wraz z pojawieniem się pewnych okoliczności. Być może było to związane z miłością, jaką miał w swoim życiu.
Głównym celem Lope de Vegi było zapewnienie słuchaczom rozrywki, zabawy i rozrywki. W tym celu połączył charakterystyczne elementy mitologii, religii, legend średniowiecza i historii. Jego najważniejsze prace zostały opisane poniżej.
Ta powieść przedstawia młodzieńcze romanse Lope de Vegi z Eleną Osorio i Martą de Nevares. Został napisany prozą i składał się z dialogów. Rozwinął go w pięciu aktach, a te w kilku odsłonach. Zajmował się historią Dorotei i jej związku z dwoma mężczyznami w tym samym czasie. Opublikował go w 1632 roku.
Fragment:
Dorotea: -Tak, Gerarda, jeśli naprawdę mówimy, czym jest to życie, jeśli nie krótką drogą do śmierci? ... Bardziej sprawiedliwie jest być wdzięcznym za rozczarowania niż za piękno. Wszystko przybywa, wszystko się męczy, wszystko się kończy ”.
Jest to jedno z najczęściej poczytnych dzieł Lope de Vegi, a także jedno z najczęściej publikowanych w XVII wieku. Autor napisał go w 1598 roku i skomponował z ponad sześciuset wersetami. Powieść opowiada trochę o miłości księcia Alba Antonio de Toledo, przedstawionego jako Anfriso, i samego autora.
Fragment:
„Anfriso: -Cóż, czy oni wiedzą, co nabywają miłości, będąc pogardzanym??
Anar: -Ponieważ żyją zaniedbani wiedząc, że ich kochają ".
To powieść fikcyjna, którą pisarz zadedykował markizowi Priego, Don Pedro Fernández de Córdoba. Został zaliczony do gatunku przygodowego i został napisany w Sewilli w 1604 roku. Opowiada historię miłosną między Pánfilo de Luján i Nise.
Wśród innych powieści tego autora można wymienić dodatkowo: Piękno Angeliki, pasterze z Betlejem, podbita Jerozolima (epicka powieść), Tragiczna korona Y Misery for Honor.
Ta praca składa się z wersetów o różnych metrykach i gatunkach. Zawiera liry, romanse, sonety, oktawy i triole. Lope de Vega napisał te rymy w 1614 roku, kiedy zdecydował się przyjąć nawyki księdza i przeżył kryzys egzystencjalny.
Są to wiersze, w których poeta uniża się przed Bogiem, a skruszony prosi o przebaczenie za złe czyny, których dopuścił się w swoim życiu. To dzieło osobistej refleksji, o dość intymnym charakterze. Autor poświęcił się pisaniu ich w pierwszej osobie.
Fragment:
„Kiedy patrzę na lata, które spędziłem
Boski rozum został zapomniany.
Wiem, jaka była litość nieba
nie mieć mnie w tak gwałtownym złu ".
Napisał go w okresie kapłaństwa, w 1625 r. Wiersze zostały zadedykowane przez autora hrabinie Olivares. Jednak ich celem było zbliżenie się przez nich do władzy sprawowanej przez Kościół katolicki. Tytuł zawdzięcza wersji utworu Francesco Petrarca zatytułowanego Triomphi.
Pełna nazwa tej pracy to La Filomena z różnymi innymi rymowankami, prozą i wierszami. Lope de Vega napisał go w 1621 r. Rękopis składa się z zestawu wierszy; ta, która nadaje tytuł pisarzowi, to historia gwałtu i okaleczenia Filomeny przez Tereo, który był jej szwagrem.
Ta praca zawiera serię wersetów, które opowiadają o upadku Troi za pośrednictwem wszechwiedzącego lub wszechwiedzącego narratora. Ponadto jednocześnie opowiada o tym, jak bojownicy Ulissesa przybywają na wyspę Kirke. Został napisany w 1624 roku Filomena, składa się z innych wersetów i prozy.
Do listy tekstów Lope de Vegi dodaje się: Duchowe ballady, Kochające monologi, Amarylis, Apollo Laurel Y Vega del Parnaso. Ta ostatnia w rzeczywistości była kompendium wierszy, które planował dostarczyć do prasy drukarskiej El Parnaso w celu przyszłej publikacji, ale nie doszło do skutku..
Powieść została zadedykowana patronowi Madrytu, San Isidro Labradorowi. Rozwinął go w limerykach, czyli w pięciu wierszach po osiem sylab. Pisząc o błogosławionym, pisarz studiował i szczegółowo dokumentował ten temat. Napisał go w 1599 roku w Madrycie.
Dzięki tej pracy Lope de Vega przedstawił wyczyny niektórych Hiszpanów, którzy walczyli z Anglikiem Sir Francisem Drake'em. Ponadto poświęcił się napisaniu kilku linijek do wspomnianego barbarzyńcy. Tym epickim pismem starał się przeniknąć do hiszpańskiej monarchii. Pochodzi z 1598 roku.
Fragment:
„Ojcze, ile faktów, ile nazwisk,
ile wydarzeń i wielkich zwycięstw,
ilu znamienitych i przerażających ludzi
lądu i morza, w Indiach, Francji i Flandrii! ".
Ten wiersz został napisany w 1634 roku. Składa się z około 2500 wersetów; miał kpiący ton. Była to nowa wersja Heleny Troy, reprezentowanej przez koty. Księżniczkę trojańską reprezentowała kotka Zapaquilda; W dniu ślubu z Micifuf porwał ją jej kochanek Marramaquiz.
To był ulubiony gatunek Lope de Vegi i ten, w którym napisał najwięcej dzieł. Ponad sto komedii sklasyfikowanych jako palatynowe, pastoralne, zawadiackie, święte, mitologiczne, biblijne, historyczne, a nawet dramatyczne. Niektóre są opisane poniżej:
Jest w komediach znanych jako „zawadiacki” z powodu romansu, który się rozwija. Odnosi się do historii Fenisy i Lucindo, dwojga młodych ludzi, którzy mieszkali w Madrycie w ostatnich latach XVI wieku. Do splątania dochodzi, gdy bohaterka musi poślubić ojca swojego kochanka. Napisał go w 1614 roku.
Należał do podniebnych komedii Lope de Vegi, czyli takich, w których śmiech miesza się z poważnymi tematami. Akcja rozgrywa się w średniowieczu, a jej fabuła oparta jest na miłości księcia Richarda do księżnej Esteli. Najpierw daje jej znać, że wygląda brzydko, a potem bierze na siebie to, by ją podbić.
Była to rycerska komedia, którą dramaturg napisał w latach 1613-1614. Opowiada anegdoty dwóch sióstr mieszkających w Madrycie. Oboje mają ukrytą miłość. Jednak jej ojciec potajemnie planował poślubić ich oboje z bogatymi mężczyznami..
Była to komedia biblijna napisana w 1610 roku. Rozwinięta jest w trzech aktach. Opowiada historię królowej Persji według Starego Testamentu. W każdym ze swoich aktów autorka opisywała najważniejsze aspekty kobiety, aż do momentu, gdy została królową.
Jest to dzieło o charakterze mitologicznym, które rozgrywa się w nieistniejącej dżungli w Madrycie. Chodzi o interwencję greckiej bogini Wenus i Kupidyna w życie pasterzy, którzy nie znajdują miłości. Zawiera jeden akt, podzielony na siedem scen. Został napisany w 1629 roku.
Był częścią komedii historycznych autora. Opowiada o romansach hrabiego Federico z żoną jego ojca, Kasandrą. To praca, która wysuwa na pierwszy plan honor i szacunek. Lope de Vega został zainspirowany prawdziwą historią, która wydarzyła się we Włoszech. Pochodzi z 1631 roku.
Jeszcze bez komentarzy