Plik Zasoby naturalne Chile opierają się głównie na rezerwach górniczych i leśnych, rolnictwie, wykorzystaniu wód podziemnych i rybołówstwie. Chile jest otoczone pustyniami na północy, lodem na południu, górami Andów na wschodzie i Pacyfikiem na zachodzie..
Jego powierzchnia obejmuje 4200 km, na których można spotkać bardzo zróżnicowane klimaty: pustynny (Atacama), subtropikalny (Wyspa Wielkanocna) i polarny (Antarktyda). Chile jest podzielone na 5 naturalnych regionów: a) Wielka Północ b) Mała Północ C) Środkowe Chile d) Strefa Południowa ie) Strefa Południowa (Rysunek 1).
Region Norte Grande to bardzo suchy obszar, na którym znajduje się pustynia Atacama. W regionie Norte Chico klimat jest typu stepowego, znajdziemy tu duże doliny o bardzo dobrej żyzności dla rolnictwa.
Strefa centralna obejmuje region metropolitalny i stolicę Chile, będącego najbardziej zurbanizowanym obszarem w kraju. W nim panuje klimat śródziemnomorski z mezomorficzną roślinnością zaroślową.
W strefie południowej klimat jest bardziej wilgotny, można tu znaleźć obszary lasów, dżungli i rozległych jezior. Na tym obszarze spotykamy rodzime lasy, w skład których wchodzą araukaria, dąb (Nothofagus oblique), coihue (Nothofagus dombeyi) i raulí (Nothofagus alpine). Stanowią one źródło pożywienia i roślin leczniczych dla społeczności Mapuche (Azócar i in. 2005, Herrmann, 2005).
Wreszcie w strefie południowej możemy znaleźć zimny step, tundrę, lodowiec wysokogórski i klimat polarny. Ten ostatni znajduje się na chilijskim terytorium Antarktydy..
Indeks artykułów
Gospodarka chilijska opiera się na sektorze pierwotnym, górnictwie, rolnictwie, rybołówstwie i zasobach leśnych, więc w dużym stopniu zależy od takich czynników, jak woda i zasoby ekosystemu..
Górnictwo to pierwszy sektor gospodarki. Odegrał bardzo ważną rolę w rozwoju Chile pod koniec ubiegłego wieku (rysunki 2 i 3) i obecnie w znacznym stopniu przyczynia się do wzrostu PKB tego kraju.
W 2012 r. 80% chilijskiego eksportu pochodzącego z zasobów naturalnych odpowiadało wydobyciu miedzi (Sturla i Illanes, 2014). Działalność ta jest zlokalizowana głównie na obszarach północnych i centralnych, które są najbardziej suchymi obszarami kraju.
Stanowi to duży problem dla zasobów wodnych, ponieważ oprócz tego, że jest działalnością związaną z wodą wydobywczą, jest również wysoce zanieczyszczający ze względu na stosowanie produktów chemicznych w swoich procesach, wpływając na inne sektory, takie jak rolnictwo i użytkowanie domowe (Sturla i Illanes, 2014 ).
W strefie centralnej zmiany użytkowania gruntów sprzyjały rozwojowi miast od 1975 r. (Rysunek 4).
Nastąpił wzrost obszaru miejskiego i spadek działalności rolniczej z powodu problemów niedoboru wody, erozji gleby oraz bogactwa i liczebności ptaków drapieżnych (Pavez et al.2010).
Jeśli chodzi o faunę zwierzęcą, wyróżnia się polowanie na lisy, chingues, guanako i pumy, głównie ze względu na sprzedaż ich skór. Z kolei wprowadzenie egzotycznych gatunków spowodowało poważne zachwianie równowagi w chilijskich ekosystemach.
Obecnie polowania w Chile są regulowane przepisami dotyczącymi gatunków takich jak guanako i nandu, które są hodowane w niewoli. Oprócz tego wprowadzono w tym celu egzotyczne gatunki, takie jak jeleń, dzik, struś i emu..
W Chile występuje łącznie 56 gatunków płazów, z których 34 to gatunki endemiczne (Ortiz i Díaz, 2006).
Przemysł leśny ma ogromne znaczenie dla chilijskiej gospodarki. Udział przemysłu w krajowym PKB wzrósł o prawie 30% w latach 1998-2006.
Ta branża znajduje się w centrum i na południu Chile. Głównymi krajami, do których jest eksportowany, są Stany Zjednoczone, Chiny, Meksyk i Japonia, przy czym produktami o największej wydajności są wióry, miazga i papier, tarcica, deski, forniry i słupki (Felzensztein i Gimmon, 2008)..
Chile ma obszary chronione pod względem różnorodności biologicznej. Około 20% kontynentalnego i wyspiarskiego terytorium kraju jest chronione.
Jednak ponad 80% obszaru chronionego znajduje się w Aysén i Magallanes, podczas gdy w Maule, Coquimbo i Regionie Metropolitalnym Santiago znajdujemy tylko mniej niż 1% obszarów chronionych (Sierralta i in. 2011).
Chilijska gospodarka oparta na eksporcie miedzi, owoców, drewna, łososia i wina zintensyfikowała zużycie wody, głównie w północnej i centralnej części, czyli na obszarach, gdzie dostępność wody jest ograniczona. Wynika to z obniżenia poziomu wód gruntowych i małej dostępności wody, tak charakterystycznej dla klimatów suchych..
Średnie doładowanie wód gruntowych sięga około 55 m3 / s. Jeśli porównamy tę wartość z 88 m3 / s efektywnego wykorzystania wód podziemnych w 2003 roku, to zdamy sobie sprawę, że występuje deficyt tego zasobu.
Głównym zastosowaniem wód gruntowych jest rolnictwo, a następnie lokalna konsumpcja i przemysł (Sturla i Illanes, 2014).
Chile ma szeroką gamę mięczaków. Do tej pory określono ilościowo 779 gatunków z klasy ślimaków i 650 gatunków z klasy cephalopoda, z których wiele jest bardzo ważnych dla sektora rybołówstwa (Letelier et al.2003).
Ponad 60 gatunków skorupiaków i glonów jest regularnie eksploatowanych w sektorze rybołówstwa na małą skalę i na rynkach zewnętrznych. Skomercjalizowane gatunki to tolina (Concholepas concholepas), jeżowiec (Loxechinus albus), krab czarny (Homalaspis plana) i niektóre gatunki limpet (Fissurella maximum, Fissurella latimarginata, Fissurella cumingi) (Castilla i Fernandez, 1998 ),
Do tych gatunków dodaje się ostryga pacyficzna (Crassostrea gigas), egzotyczny mięczak o dużym znaczeniu gospodarczym, który został wprowadzony w 1978 r. (Moller i in. 2001)..
Podobnie jak w innych sektorach przybrzeżnych, rybołówstwo doprowadziło do drastycznego spadku lokalnych zasobów hydrobiologicznych, powodując zubożenie społeczności zależnych od tych zasobów (Schurman, 1996).
Przez ostatnie sześćdziesiąt lat prowadzono zapisy dotyczące całkowitego wyładunku ryb, mięczaków, skorupiaków, glonów i innych, obserwując stały wzrost eksploatacji..
Osiągnęło to 8 milionów ton w 1994 roku, by później spaść do 4 milionów ton w ostatnich latach. Jednak podsektory rybołówstwa tradycyjnego i akwakultury rosły stopniowo, osiągając wkład podobny do udziału podsektora przemysłowego. (Rysunek 5).
Przemysł akwakultury lub hodowli ryb jest zorientowany na eksport, sprzedając ponad 90% produkcji za granicę. Jej głównymi rynkami eksportowymi są Stany Zjednoczone (37%), Japonia (30%) i Unia Europejska (14%) (Felzensztein i Gimmon. 2008)..
Głównym gatunkiem ryb hodowlanych jest łosoś atlantycki (Salmo salar), a następnie pstrąg tęczowy (Oncorhynchus mykiss) i łosoś pacyficzny (Oncorhynchus spp.) (Cox i Bravo, 2014).
Jeszcze bez komentarzy