Plik trzech partnerów podboju z Peru byli zdobywcy Diego de Almagro i Francisco Pizarro oraz hiszpański duchowny Hernando de Luque. Każdy z nich zobowiązał się do przeprowadzenia tego kolonizacyjnego przedsięwzięcia. Z jednej strony za finansowanie i zaopatrzenie wyprawy odpowiadał ksiądz Hernando de Luque..
Z drugiej strony Diego de Almagro pełnił funkcję planowania, doradztwa gospodarczego i zarządzania administracyjnego, a Francisco Pizarro był odpowiedzialny za kierowanie i wykonywanie zadań ekspedycyjnych. Oprócz nich uczestniczył również bogaty hiszpański kupiec i bankier Gaspar de Espinoza, który finansował przez księdza Luque..
Podobnie Pedro Arias Dávila, gubernator Castilla de Oro i Nikaragui, był tym, który zatwierdził licencję wyprawy. Francisco Pizarro i Diego de Almagro byli żołnierzami, zatwardziałymi ludźmi w dziele podboju i hiszpańskich wypraw w Ameryce Środkowej.
Obaj przyczynili się głównie do swoich doświadczeń, ponieważ w 1524 roku odbyli pierwszą wyprawę do Peru, która zakończyła się całkowitą porażką i przysięgli spróbować ponownie za wszelką cenę. Wśród umów podpisanych przez trzech partnerów było zobowiązanie do podzielenia na trzy równe części tego, co zostało znalezione podczas wyprawy.
Pakt został sformalizowany w formie mszy (przed Bogiem), zgodnie z tradycją, w której trzej mężczyźni przyjęli komunię z tą samą hostią podzieloną na trzy części.
Indeks artykułów
W celu podboju południowych terytoriów, na których przypuszczano istnienie bogatych złóż złota i innych metali szlachetnych, założono Compañía de Levante. Został tak nazwany, ponieważ dążył do podboju terytoriów położonych w południowo-wschodniej części przesmyku. Ta firma była również znana jako Pakt Panamski, ponieważ tam została podpisana.
Pakt został podpisany 10 marca 1526 roku przy okazji drugiej wyprawy Pizarro, Almagro i Luque do Peru. Mówi się, że pakt o odkryciu i podbiciu Peru został już podpisany dwa lata wcześniej przy okazji pierwszej wyprawy na południe, ale nie ma dokumentu, który to potwierdzałby z całą pewnością.
Na drugą wyprawę do Peru, dzięki staraniom duchownego Hernando de Luque, trzej wspólnicy otrzymali licencję na założenie firmy, po zapłaceniu gubernatorowi kontynentu Pedro Arias Dávila 1000 złotych Kastylijczyków..
Arias Dávila brał udział jako partner w pierwszej wyprawie do Peru i był urzędnikiem, który wydawał tego typu licencje. W ramach rekompensaty otrzymał ustaloną sumę pieniędzy i odszedł z firmy.
W umowie podpisanej na utworzenie firmy Levante odnotowano wkład Hernando de Luque w wysokości 20 000 złotych Kastylijczyków na pokrycie kosztów wyprawy. Compañía de Levante był modelem prywatnej firmy używanej podczas podboju Ameryki do finansowania wypraw kolonizacyjnych.
Partnerzy kapitalistyczni, zainteresowani osadnicy i kupcy oraz zdobywcy, którzy prowadzili wyprawy, uczestniczyli w tych kompaniach..
Pizarro urodził się w Trujillo 16 marca 1478 r. I został zamordowany w Limie 26 czerwca 1541 r. W czasie podboju Peru był mężczyzną w wieku blisko 50 lat, który prowadził pełne przygód życie i szukał fortuny na starość.
W Kompanii Levante jego funkcje były doskonale jasne: po raz kolejny miałby być liderem lub dowódcą wojskowym drugiej wyprawy, biorąc pod uwagę jego wiedzę i umiejętności..
Pierwsza wyprawa Pizarro na południe, rozpoczęta w listopadzie 1524 r., Zakończyła się całkowitą porażką. Ani pogoda, ani wiatry nie pomogły wyprawie morskiej, która płynęła z Panamy na wyspę Taboga.
W wyprawie uczestniczyły dwie łodzie ze stu dziesięcioma ludźmi na pokładzie. Największy został nazwany Santiago, na cześć patrona Hiszpanii. Druga łódź była mniejsza i podobnie jak pierwsza nie była w najlepszym stanie.
Po zejściu na ląd w miejscu, które nazwali Puerto de Piña (ze względu na znaleziony las iglasty), udali się do dżungli w poszukiwaniu mitycznego Biru. Przez większość podróży nie mogli znaleźć pożywienia ani rdzennych mieszkańców.
To głęboko przygnębiło członków załogi, którzy umierali z głodu i nie mieli nadziei na znalezienie jedzenia, nie mówiąc już o fortunie. Pizarro przekonał swoich ludzi, by stali mocno, ale połowa jego armii zginęła.
Pizarro nie chciał wracać z pustymi rękami, musiał rozliczyć się przed swoimi partnerami za 10 000 dukatów Kastylii, które zainwestowali w wyprawę..
Po przetrzymywaniu szturmu morza, z łodziami robiącymi wodę, bez prowiantu i ciężko rannym po ataku plemienia tubylców, musiał wrócić do Panamy.
Urodził się w 1475 roku w Almagro w Hiszpanii i zmarł w Cuzco w Peru w 1538 roku. Jego upór i ambicja podboju południowych terytoriów, podobnie jak jego towarzysz w przygodach Francisco Pizarro, sprawiły, że nalegał na to przedsięwzięcie..
Przybył do Ameryki w 1514 r. Towarzysząc wyprawie do Panamy prowadzonej przez Pedro Ariasa Dávila. Później związał się z Pizarro podczas dwóch wypraw na południe.
Po podpisaniu Compañía de Levante, Almagro przejął odpowiedzialność za logistykę, komunikację i administrację lub planowanie wyprawy oraz rekrutację członków ekspedycji..
Diego de Almagro, młodszy od Pizarro, zyskał reputację odważnego i ekspedycyjnego żołnierza, chociaż nie udało mu się wspiąć na pozycje jako napastnik.
Podczas pierwszej wyprawy na południe Almagro podjął inicjatywę wynajmu statku na poszukiwanie Pizarro, od którego nie otrzymał żadnych wiadomości. W ten sposób wyruszył w podróż z około sześćdziesięcioma mężczyznami.
Podczas podróży zauważył ślady po Santiago, łodzi Pizarro. Dotarł również do tak zwanego Spalonego Miasta, fortu, który hiszpański zdobywca spalił w odwecie za zaciekły atak Indian na niego i jego żołnierzy..
Almagro próbował zaatakować i zająć tubylcze miasto, ale zaciekłość tubylców zmusiła go do zmiany zdania i wycofania się. Podczas konfrontacji zdobywca otrzymał strzałę w oko, która pozostawiła go na całe życie. Podróżujący z nim czarny niewolnik zdołał go uratować przed pewną śmiercią.
Pizarro nie wiedział, że jego przyjaciel i partner szukał na statku San Cristóbal. Ranny i nie mogąc znaleźć Pizarro, Almagro zdecydował się wrócić do Panamy. Po dotarciu do archipelagu Las Perlas dowiedział się, że Santiago i jego ocaleni wrócili do Panamy i że Pizarro czeka w Chochamie.
Sześć miesięcy wcześniej Pizarro podjął pierwszą wyprawę w połowie 1525 roku. Następnie Almagro udał się do Chochamy, aby ponownie spotkać się ze swoim towarzyszem przygód, którego znalazł w bardzo złym stanie. To było bardzo emocjonujące spotkanie.
Mimo to przekonał Almagro do powrotu do Panamy i zaplanowania nowej wyprawy, drugiej, która przyniosła taki sam rezultat jak pierwsza. W tym momencie ponownie połączyli siły w Kompanii Levante, aby zdobyć fundusze i nalegać na podbój Peru..
Był andaluzyjskim księdzem urodzonym w Morón de la Frontera, o którym nie ma dalszych informacji o jego pierwszych latach życia. Podobnie jak Almagro, Hernando de Luque również wyruszył na wyprawę Pedro Ariasa Dávili (Pedrarias) do Ameryki.
Mieszkał w Panamie, gdzie pracował jako nauczyciel. Miał powołanie do biznesu, co uczyniło go bogatym człowiekiem wraz z przyjaciółmi i partnerami Gasparem de Espinoza i Pedrariasem Dávilą..
W Compañía de Levante objął funkcje zarządzania pozyskiwaniem kapitału niezbędnego do finansowania firmy, a także zapewnianiem odpowiedniego pokrycia prawnego i ochrony politycznej..
W 1528 roku Pizarro wrócił do Panamy i przekazał dobrą wiadomość o odkryciu Imperium Tahuantinsuyo (Inków). Jednak wiadomość nie została dobrze przyjęta przez gubernatora Pedro de los Ríos, który utrudnił zdobywcy podjęcie nowej wyprawy, trzeciej.
Wtedy właśnie trzej partnerzy podjęli decyzję o bezpośrednich negocjacjach z królem w sprawie podboju Peru. Pizarro udał się do Hiszpanii w październiku tego roku z misją przekonania króla Karola V w towarzystwie Pedro de Candia i załadowany prezentami dla monarchy.
Hernán Cortés, jego krewny i zdobywca Meksyku, zaaranżował przyjęcie go przez króla w Toledo, któremu wyjaśnił swoje plany. Pizarro negocjował warunki z Radą Indii i 26 lipca 1529 roku otrzymał kapitulację Toledo.
Z upoważnieniem do podboju Peru podpisanym przez matkę Carlosa V, królową Juana la Loca, Pizarro wrócił do Panamy. Dokument pozwolił Diego de Almagro na podniesienie do rangi hidalgo i mianowanie gubernatora twierdzy Tumbes, poza przeznaczeniem hojnego rocznego dochodu w wysokości 300 000 maravedíes.
Z drugiej strony ksiądz Hernando de Luque został zaproponowany papieżowi na biskupa Tumbes. W zamian Korona otrzymałaby piąty real (20% majątku), który osiągnęła w firmie. Chociaż kapitulacja przyniosła korzyści trzem partnerom, była źródłem niezgody między nimi..
Jeszcze bez komentarzy