Luis Cernuda Bidou (1902-1963) był hiszpańskim poetą i krytykiem literackim należącym do znanego pokolenia 27. Jego twórczość charakteryzowała się wrażliwością, nostalgią i przekazem bólu, dlatego została ujęta w nurt neoromantycznego ruchu literackiego..
Twórczość poety początkowo nastawiona była na samotność i sceptycyzm, później nabrała charakteru bardziej intymnego i duchowego. Jego poezja przechodziła cztery etapy: nauki, młodości, dojrzałości i wreszcie wczesnej starości..
Pasja i zainteresowanie Cernudy poezją doprowadziły go do własnej teorii poetyckiej, w której rozważał oryginalność, rolę poety i rozwijane tematy. Z drugiej strony jego twórczość poetycka była niekiedy krytyką tego, co uniemożliwiło mu spełnienie jego życzeń.
Indeks artykułów
Poeta urodził się w Sewilli 21 września 1902 roku w rodzinie o dobrej klasie ekonomicznej. Jego rodzicami byli wojskowi Bernardo Cernuda Bousa i Amparo Bidou Cuéllar francuskiego pochodzenia. Luis był najmłodszym z braci; jej siostry nazywały się Amparo i Ana.
Dzieciństwo Cernudy minęło spokojnie i wiele razy stawał się nudny, nieśmiały i wrażliwy. On i jego siostry zawsze byli pod autorytarnym i silnym charakterem ojca, który narzucał nieugiętą dyscyplinę. Matka była czuła i zawsze miała atmosferę melancholii.
Cernuda uczęszczał do pierwszych lat edukacji w swoim rodzinnym mieście, a konkretnie w instytucji ojców pijarów. W wieku dziewięciu lat zaczął interesować się poezją, motywowany przeniesieniem szczątków Bécquera z Madrytu do Sewilli..
Pod kierunkiem nauczyciela ze swojej szkoły, który nauczył go podstawowych zasad poezji, Cernuda zaczął pisać swoje pierwsze wersety. W liceum poeta odkrył swój homoseksualizm; to sprawiło, że poczuł się wyrzutkiem i wpłynęło na jego poezję.
W 1919 roku rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie w Sewilli, nie okazując zainteresowania i niewidzialności dla swoich profesorów i współpracowników. Tam poznał pisarza Pedro Salinasa, który prowadził lekcje literatury iz którym Cernuda miał dobrą przyjaźń, wspierał go także w jego pierwszych publikacjach.
Luís Cernuda zrezygnował ze studiów uniwersyteckich w 1923 roku, aby odbyć służbę wojskową. W ten sposób wstąpił do pułku kawalerii w Sewilli. Rok później wrócił na uniwersytet, gdzie w 1925 roku ukończył studia prawnicze.
Jego zainteresowanie poezją wzrosło, więc zaczął uczęszczać z przyjaciółmi na spotkania literackie swojego nauczyciela Salinasa i zanurzył się w lekturach autorów hiszpańskich i francuskich. Ponadto poznał Juana Ramóna Jiméneza, a jego pierwsze wersety zostały opublikowane w Magazyn zachodni.
Cernuda udał się do stolicy Hiszpanii w 1926 roku, aby rozpocząć działalność wydawniczą. Tam miał okazję pracować w mediach drukowanych Południe, Wybrzeże Y Prawda. W 1927 roku opublikował swoją pierwszą książkę poetycką: Profil powietrza, co nie zostało dobrze przyjęte przez krytyków.
W tym samym roku, w grudniu, uczestniczył w obchodach 300-lecia śmierci Luísa de Góngory w ateneum w Sewilli. To właśnie tam powstało pokolenie 27. W 1928 roku, po śmierci matki, opuścił Sewillę na zawsze, ale zanim pożegnał się z przyjaciółmi.
Później wyjechał do Madrytu, gdzie zaprzyjaźnił się z poetą Vicente Aleixandre. Spędził czas we Francji, gdzie pracował jako nauczyciel języka hiszpańskiego na Uniwersytecie w Tolouse, narodził się też jego zamiłowanie do kina. W 1929 r. Wrócił do Madrytu, zdobywając wiele nowej wiedzy i doświadczeń w swojej poezji..
Zainstalowany w Madrycie, zaczął pracować jako księgarz i nadal uczęszczał na spotkania literackie ze swoimi przyjaciółmi Aleixandre i Garcíą Lorką. W 1931 roku poznał aktora o nazwisku Serafín Fernández Ferro, w którym się zakochał, ale odpowiadało to mu tylko wtedy, gdy pilnie potrzebował pieniędzy.
Sytuacja miłosna Cernudy pozostawiła w nim wysoki stopień niezadowolenia i bólu, emocji, które doprowadziły go do napisania Gdzie mieszka zapomnienie Y Zakazane przyjemności. Wreszcie poeta, smutny, ale zdeterminowany, zakończył związek i skoncentrował się na nowych projektach.
Zainteresowanie kulturą Luísa Cernudy sprawiło, że w 1931 r. Wziął udział w misjach pedagogicznych, projekcie ukierunkowanym na wiedzę i nauczanie. Napisał też kilka artykułów do magazynu Październik i współpracował w Krzyż i pasek, reżyseria José Bergamín.
W 1936 roku wydał pierwsze pełne wydanie swojej poezji pt Rzeczywistość i pragnienie. Ponadto był to hołd złożony poecie i dramaturgowi Ramón del Valle-Inclán. Wszystkie wydarzenia miały miejsce przed początkiem hiszpańskiej wojny domowej.
Napisał wiersz do swojego przyjaciela Federico Garcíi Lorki, gdy dowiedział się, że został postrzelony. Na początku wojny zaciągnął się do Batalionu Alpejskiego i wysłali go do Sierra de Guadarrama. Później, w 1937 r., Wyjechał do Walencji, gdzie pracował w czasopiśmie Czas Hiszpanii.
Cernuda opuścił Hiszpanię w lutym 1938 r., Przybywając najpierw do Paryża, a następnie do Anglii, gdzie pełnił funkcję wykładowcy. Jednak nie czuł się komfortowo, ponieważ nie znalazł pracy dla siebie. Poeta zaprzyjaźnił się z politykiem i pisarzem Rafaelem Martínezem Nadalem, którego często odwiedzał.
Wkrótce potem dostał pracę jako nauczyciel baskijskich uchodźców w hrabstwie Oxfordshire. Próbował wrócić do Hiszpanii, ale jego przyjaciel Nadal przekonał go do pozostania w Londynie. Następnie pracował jako nauczyciel w szkole z internatem Cranleigh School..
W 1939 roku zaczął uczyć hiszpańskiego na Uniwersytecie w Glasgow w Szkocji. W latach 1940-1941 napisał pierwszą wersję Ocnos, opublikowany w 1942 roku w Londynie. Już w 1943 r. Zaczął wykładać na Uniwersytecie w Cambridge i napisał swoje dzieło Chmury.
W 1947 roku Luís Cernuda opuścił Anglię na stałe, aby zamieszkać w Stanach Zjednoczonych. Tam zaczął przez pięć lat uczyć literatury w szkole dla dziewcząt w Massachusetts, gdzie uzyskał wypłacalność finansową, jednak otoczenie go nostalgicznie.
W latach 1949-1951 odbył trzy podróże do Meksyku, gdzie czuł się komfortowo, ponieważ miał kontakt z językiem hiszpańskim. W kraju Azteków zaczął pisać Wiersze na ciało, zainspirowany chłopcem, którego poznała imieniem Salvador.
W 1951 r. Na zaproszenie magazynu wyjechał na Kubę, aby wygłosić wykłady i konferencje początki. Luis Cernuda zaprzyjaźnił się z poetą José Lezamą Limą i spotkał się ponownie ze swoją rodaczką Marią Zambrano. W 1952 roku poeta podjął decyzję o opuszczeniu klas, które prowadził w Stanach Zjednoczonych, i zamieszkaniu w Meksyku..
W Meksyku nawiązał sentymentalną relację z młodym Salvadorem Alighieri, z którym powiedział własnymi słowami: „Nigdy wcześniej ... Tak bardzo się zakochałem”. Nawrócił też kontakt z pisarzem Octavio Pazem oraz z parą Altolaguirre-Méndez, do której domu przeprowadził się w 1953 roku..
Uzyskał stanowisko profesora godzinowego na National Autonomous University of Mexico, współpracował także z różnymi meksykańskimi mediami drukowanymi. W 1955 roku otrzymał przyjemną wiadomość, że został uhonorowany przez artystów z Grupy Cántico za swoją godną pochwały pracę i czystą karierę literacką..
W 1956 roku Cernuda zaczął pisać Pustkowie Chimery, i to rozumiem Wiersze na ciało Y Studia nad współczesną poezją hiszpańską zostały opublikowane rok później. W 1958 roku poeta wydał trzecie wydanie Rzeczywistość i pragnienie i Historia książki.
W latach 1960–1962 wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby prowadzić kursy na Uniwersytecie Kalifornijskim oraz jako profesor wizytujący w instytucjach w Berkeley i San Francisco. Cernuda zmarł w Meksyku 5 listopada 1963 roku na zawał serca, nigdy nie wrócił do swojego kraju. Jego szczątki spoczywają w Ogrodzie Panteonu.
Styl literacki Luísa Cernudy charakteryzował się własnym językiem, zawsze kulturalnym i prostym, a jednocześnie dobrze skonstruowanym. Badacze jego twórczości nie zaliczają go do określonego nurtu, ponieważ zawiera on różne niuanse. W wielu przypadkach pomijał bogactwo zasobów literackich.
Luís Cernuda podjął się opracowania pracy nad swoim rozwojem jako poeta w Historia książki. Rozważył w niej trzy fundamentalne aspekty, które naznaczyły jego styl: tradycję i oryginalność, funkcjonalność poety oraz motywy użyte w jego twórczości..
W tradycji i oryginalności odnosił się w swojej twórczości do szacunku i równowagi tych aspektów. Dla niego ważne było przestrzeganie tego, co tradycyjne i właściwe, zarówno hiszpańskich autorów, jak i reszty Europy. Dlatego w jego twórczości zbiegają się cechy różnych pisarzy.
Można zaobserwować metryki Garcilaso de la Vegi, a także rozwój tematów, takich jak miłość i mitologia. W jego twórczości obecny jest także wpływ Gustavo Adolfo Bécquera, z jego wrażliwością i zdolnością postrzegania
Oczywiście, pokoju nie można odłożyć na bok w świecie chaosu, pod wpływem T. S. Elliota i Luísa de León..
Pisarz Juan Ramón Jiménez był również fundamentalny ze względu na osobiste postrzeganie rzeczywistości, które Cernuda przyjął, aby stłumić powierzchowne i odłożyć na bok ozdobną retorykę. W końcu pokolenie 27 wskazało mu drogę do literatury surrealistycznej.
Jeśli chodzi o rolę poety, autor był przedstawicielem romantyka, w którym jego doświadczeniowa samotność pozwalała mu obserwować rzeczy, których inni pisarze nie widzieli. Osobiste doświadczenia Cernudy doprowadziły go do krzyczenia lub wyrażenia rozczarowania, frustracji, wykluczenia, miłości i złamanego serca w swojej poezji.
Życie Cernudy nie było łatwe z emocjonalnego punktu widzenia, ponieważ jego homoseksualizm musiał go wyrażać w czasie, gdy uznawano go za grzech, gdzie społeczeństwo miało wiele tabu. Jednak izolacja i samotność, które odczuwał, naznaczyły jego przeznaczenie jako poety i dały życie jego twórczości.
Dlatego w jego poetyckim stylu często obserwuje się ciągłą opozycję między pożądaniem a rzeczywistością. Najczęstszymi tematami jego poezji były:
-Samotność, ponieważ odkąd odkrył swoją orientację seksualną, której nigdy nie zaprzeczył, czuł się marginalizowany w społeczeństwie, które nie było ani tolerancyjne, ani wyrozumiałe. W przypadku pragnienia była to jego osobista tęsknota za życiem w świecie, który akceptuje tych, którzy są różni na wiele sposobów..
-Miłość nigdy nie przestawała pojawiać się w poezji Cernudy. Widział siebie wyrażonego w ten sposób: miłość, którą czuł, ale nie cieszył się; bolesna miłość, nieodwzajemniona miłość, sfrustrowana miłość; szczęśliwą i wzajemną miłością i wreszcie miłością, która pozwoliła mu bronić się przed światem.
-Kolejnym tematem poruszonym przez Cernudę była natura, ale przede wszystkim odnosi się do świata i jego istoty. Było to związane z ich pragnieniem przebywania w naturalnym raju, gdzie nie było stygmatów i znaków, które uniemożliwiałyby wolność myśli i uczuć..
Luis Cernuda był genialnym poetą i prozaikiem, o wyjątkowym stylu literackim i dziele na tyle różnorodnym, że można go było uznać za wybitnego pisarza. Jego poezja jest kwalifikowana lub podzielona na cztery etapy, które są następujące:
Na tym etapie twórczości poeta skłonny był pisać o miłości, a dokładniej o mitologii greckiej. W ten sam sposób trzeźwy i elegancki Cernuda jest dowodem jego sposobu postrzegania świata. Wśród prac tego etapu są:
- Profil powietrza (1927).
- Eclogue, elegy, oda (1928).
Było to pierwsze dzieło Cernudy i uznano, że ma cechy zbliżone do twórczości Jorge Guilléna. W tej książce poeta uchwycił smak życia, radości i witalności.
„Na ziemi jestem:
Zostaw mnie w spokoju. uśmiecham się
na cały świat; dziwne
Nie jestem, bo żyję ”.
Ten etap związany jest z surrealizmem, który doprowadził poetę do oderwania się od wypartych myśli i sygnałów społecznych. Dzieło należące do tego okresu było dziełem buntu i buntu, w którym młodzieniec pozwolił mu pełniej odczuć swoje preferencje seksualne i tak to wyraził.
Wyróżniają się następujące prace:
- Rzeka, miłość (1929).
- Zakazane przyjemności (1931).
- Gdzie mieszka zapomnienie (1933).
- Wołania do łask świata (1935).
Praca powstała z odczuć autora, wyrażała rozczarowanie i brak miłości do własnego doświadczenia. Surrealizm był obecny w tym zbiorze wierszy, był to sposób, w jaki autor oddzielił się od rzeczywistości, w której żył; dominował język kulturalny i wyrazisty.
„Szary mężczyzna idzie zamgloną ulicą;
nikt tego nie podejrzewa. To jest puste ciało;
pusta jak pampas, jak morze, jak wiatr
pustynie tak gorzkie pod bezlitosnym niebem.
Minął czas, a teraz jego skrzydła
w cieniu znajdują bladą siłę;
to wyrzuty sumienia, że w nocy wątpisz;
potajemnie zbliża się do swojego nieostrożnego cienia ".
Inspiracją do powstania tomiku wierszy hiszpańskiego autora był jego nieudany romans z aktorem Serafínem Fernándezem. W nim Cernuda zaczął być bardziej zdeterminowany w używaniu surrealizmu jako sposobu wyjścia poza rzeczywistość; Napisał go w wolnych wierszach, oprócz tego dominują motywy miłosne i erotyczne.
„Co za smutny dźwięk, który wydają dwa ciała, kiedy się kochają,
wygląda jak wiatr, który kołysze się jesienią
o okaleczonych nastolatkach,
podczas gdy ręce padają,
lekkie ręce, samolubne ręce, nieprzyzwoite ręce,
zaćma rąk, które były jednego dnia
kwiaty w ogrodzie małej kieszonki ".
Na tym etapie pisał o sytuacji w Hiszpanii w czasie wojny secesyjnej, a wpływ poezji angielskiej dostrzegał także w niektórych jego utworach. Podróżował także do swojej przeszłości w Sewilli, kiedy napisał jedno ze swoich najważniejszych dzieł prozatorskich: Ocnos (1942), rozbudowany w 1949 i 1963.
- Chmury (1940-1943).
- Jak kto czeka na świt (1947).
Był to pierwszy tekst, który poeta napisał na wygnaniu. Jest to praca liryczna traktująca o wydarzeniach, które miały miejsce w czasie hiszpańskiej wojny domowej i o tym, co oznaczało życie z dala od Hiszpanii. Jest to praca wrażliwa, sugestywna i nostalgiczna.
„Piękny jak ogień
bije w wciąż zachodzącym słońcu,
ognisty złoty.
Piękny jak sen
wdychać w klatkę piersiową,
sam skromny.
Piękna jak cisza
wibrować wokół pocałunków,
skrzydlaty, święty ".
Zaczął, kiedy wyjechał do Meksyku. Była to poezja charakteryzująca się motywami miłości i nostalgii za odległością jego ziemi. Poeta odłożył na bok harmonię i muzykalność wpływów Garcilaso de la Vegi i zdecydował się na gęsty i suchy, z rytmem wolnym od retorycznych ornamentów..
Wyróżniają się następujące prace:
- Żyj bez życia (1949).
- Wiersze na ciało (1951, zarejestrowany w Z liczonymi godzinami).
- Wariacje na temat meksykańskiego motywu (1952).
- Z liczonymi godzinami (1956).
- Pustkowie Chimery (1962).
Powstał na emigracji, pod wpływem pisarzy niemieckich i angielskich. Składał się z 28 wierszy, których tytuły składały się z przedimka i rzeczownika. Cernuda użył prostego i wyrazistego języka do opisania takich tematów jak samotność, a także swój zamiłowanie do natury.
„Cóż, wiem, że ten obraz
zawsze zapamiętany
to nie ty, ale cień
miłości, która istnieje we mnie
zanim skończy się czas.
Moja miłość tak widoczna, że mi się wydajesz,
dla mnie obdarzonego tą samą łaską
to sprawia, że cierpię, płaczę, rozpaczam
wszystkiego czasami, podczas gdy inne
unosi mnie do nieba naszego życia,
czując uratowane słodycze
tylko wybrańcom po świecie ... ".
To była sztuka o wygnaniu, ale w bardziej osobisty i przemyślany sposób. Odniósł się do uczuć tych, którzy byli poza swoim krajem i tęsknili za nim, przeciwdziałali tym, którzy żyli spokojnie poza nim, akceptując okoliczności życia.
Poeta zaczął odbijać się kruchością w swoim duchu, być może przewidział koniec swoich dni. Nostalgia i pragnienie przeżytych chwil sprawiają, że odczuwa rzeczywistość w bardziej prymitywny sposób i tak uchwycił ją w każdym wersecie..
„Że nigdy nie byliście towarzyszami życia,
do widzenia.
chłopców, którzy nigdy nie będą towarzyszami życia,
do widzenia.
Dzieli nas czas życia
nieprzekraczalny:
poza wolną i uśmiechniętą młodzieżą;
innym upokarzająca i niegościnna starość ...
Ręka starej plamy
młodzieńcze ciało, jeśli spróbujesz je pieścić.
Z samotną godnością starzec musi
omiń spóźnioną pokusę.
Do widzenia, do widzenia, wiązki łask i prezentów,
że wkrótce będę musiał odejść pewny siebie,
gdzie, zawiązałem zerwaną nić, powiedz i zrób
czego tu brakuje
co w porę powiedzieć i zrobić, nie wiedziałem ".
Jeśli chodzi o ten gatunek, wyróżniają się następujące teksty:
- Studia nad współczesną poezją hiszpańską (1957).
- Myśl poetycka w języku angielskim (1958).
- Poezja i literatura I. (1960).
- Poezja i literatura II (1964, pośmiertnie).
Jeszcze bez komentarzy