Plik makrokomputery To typ komputera, który jest powszechnie znany ze swoich dużych rozmiarów, ilości miejsca na dane, mocy obliczeniowej i wysokiego poziomu niezawodności. Są to komputery o ultrawysokiej wydajności, stworzone z myślą o obliczeniach wymagających dużej mocy obliczeniowej procesora. Zwykle są używane przez duże firmy i do celów naukowych.
Są używane głównie w aplikacjach o znaczeniu krytycznym, które wymagają przetwarzania dużych ilości danych, takich jak spisy powszechne, statystyki branżowe i konsumenckie, a także planowanie zasobów przedsiębiorstwa..
Termin pierwotnie odnosił się do dużych szaf zwanych „komputerami mainframe”, w których mieściła się jednostka centralna i pamięć główna wczesnych komputerów..
Później termin ten był używany do odróżnienia wysokiej klasy maszyn komercyjnych od mniej wydajnych jednostek. Większość architektur systemów komputerowych na dużą skalę powstała w latach sześćdziesiątych XX wieku, ale nadal ewoluują.
Potocznie nazywane są „dużymi kajdanami”. Są większe i mają większą moc obliczeniową niż inne rodzaje komputerów: minikomputery, serwery, stacje robocze i komputery osobiste.
Indeks artykułów
W hierarchii komputerów makrokomputery znajdują się tuż poniżej superkomputerów, które są najpotężniejszymi komputerami na świecie..
Jednak makrokomputer może generalnie uruchamiać wiele programów jednocześnie z dużą szybkością, podczas gdy superkomputery są zaprojektowane do pojedynczego procesu. Obecnie głównymi producentami makrokomputerów są IBM i Unisys.
Makrokomputery pojawiły się po raz pierwszy w latach czterdziestych XX wieku, a ENIAC był pierwszym komputerem elektronicznym ogólnego przeznaczenia. Pierwszy komercyjny komputer o nazwie UNIVAC I wszedł do służby w 1951 roku.
Wczesne makrokomputery wymagały dużej ilości energii elektrycznej i klimatyzacji, a pomieszczenie było wypełnione głównie urządzeniami wejścia / wyjścia.
W dobie technologii lamp próżniowych wszystkie komputery były makrokomputerami. W okresie największego rozmiaru fizycznego typowy makrokomputer zajmował od 600 do 3000 metrów kwadratowych.
Kwintesencją makrokomputerów w latach sześćdziesiątych były te zbudowane przez IBM, który kontrolował około dwie trzecie rynku. Ta dominacja amerykańskiego koncernu wielonarodowego wyłoniła się z serii 700/7000, a później z makrokomputerów serii 360..
Zastosowanie tranzystorów, a później układów scalonych, pozwoliło na produkcję mniejszych układów.
Kilku producentów wyprodukowało makrokomputery. W Stanach Zjednoczonych najpotężniejsze były IBM, Burroughs, UNIVAC, NCR, Control Data, Honeywell, General Electric i RCA. Z kolei najbardziej znanymi producentami poza Stanami Zjednoczonymi byli Siemens i Telefunken w Niemczech, Olivetti we Włoszech oraz Fujitsu, Hitachi i NEC w Japonii..
W latach osiemdziesiątych systemy oparte na minikomputerach stały się bardziej wyrafinowane, wypierając dolną część makrokomputerów. W rezultacie popyt gwałtownie spadł, a nowe instalacje makrokomputerów ograniczały się do usług finansowych i administracji..
Od 1990 roku makrokomputery stały się fizycznie mniejsze, a ich funkcjonalność i pojemność nadal rosły. Panowało powszechne przekonanie, że rynek makrokomputerów umiera, ponieważ platformy te są zastępowane przez sieci mikrokomputerowe..
Ten trend zaczął się zmieniać pod koniec lat 90., gdy korporacje znalazły nowe zastosowania dla swoich istniejących makrokomputerów, zachęcając do bardziej scentralizowanego przetwarzania..
Przetwarzanie wsadowe, podobnie jak fakturowanie, zyskało na znaczeniu wraz z rozwojem handlu elektronicznego, a makrokomputery są obecnie biegłe w przetwarzaniu wsadowym na dużą skalę..
Architektura IBM ewoluowała w kierunku obecnego zSeries, który wraz z makrokomputerami Unisys i innych producentów są jednymi z nielicznych makrokomputerów, które wciąż istnieją..
W 2012 roku IBM z10, następca z9, sprawił, że technologia mainframe stała się dużym i lukratywnym biznesem dla IBM.
Wielkość makrokomputera zależy głównie od jego wieku. Większość makrokomputerów wyprodukowanych przed 1990 rokiem była gigantyczna, mogąc liczyć 3000 metrów kwadratowych, pokrywając piętro w biurach firmy.
Dzięki miniaturyzacji elementów obliczeniowych nowoczesny makrokomputer jest znacznie mniejszy, mniej więcej wielkości dużej lodówki..
Makrokomputery zostały zaprojektowane do obsługi przetwarzania na dużą skalę, przechowywania danych i innych zadań, które wymagałyby zbyt wielu zasobów dla przeciętnego komputera lub małej sieci..
Obsługiwane procesy różnią się w zależności od użytkowników, ale generalnie makrokomputery obsługują duże ilości danych, co mogłoby przeciążać mniejsze systemy.
Robią to szybko i niezawodnie, aby zaspokoić potrzeby użytkowników w skali przedsiębiorstwa.
Mają możliwość jednoczesnego uruchamiania wielu systemów operacyjnych, aplikacji i danych. Korzystając z maszyn wirtualnych, uruchamiają różne systemy operacyjne, tak jakby działały na różnych komputerach.
Są zaprojektowane do obsługi bardzo dużej liczby operacji wejścia / wyjścia jednocześnie, z wysokowydajnymi obliczeniami, a także z dużą pojemnością pamięci masowej.
Ze względu na zaporowe koszty opracowania i wdrożenia tylko kilku producentów produkuje i rozwija makrokomputery. Głównymi producentami makrokomputerów są IBM, Hewlett-Packard, Unisys, Fujitsu, Hitachi i NEC.
Makrokomputery to niezwykle kosztowna inwestycja: w 2012 roku IBM wprowadził „niedrogi” system mainframe o wartości 75 000 USD..
Dostęp do makrokomputerów i sterowanie nimi odbywa się głównie za pośrednictwem terminali, które są stacjami roboczymi podobnymi do standardowego komputera, ale nie mają własnego procesora..
Zamiast tego są połączone w sieć z makrokomputerem i działają jako punkt dostępu dla użytkowników..
System operacyjny zainstalowany na makrokomputerze różni się w zależności od producenta. Większość komputerów typu mainframe korzysta z wariantów systemów Unix, Linux lub także z wersji systemu operacyjnego IBM zOS.
Te systemy operacyjne są skonfigurowane pod kątem konkretnego makrokomputera, na którym działają, oferując użytkownikom niezbędne możliwości interfejsu..
Tradycyjne makrokomputery wykorzystują scentralizowany schemat obliczeniowy. Jest to system izolowany, w którym tylko terminale bezpośrednio do nich podłączone mają dostęp do informacji.
Wraz ze wzrostem popularności Internetu scentralizowane makrokomputery stają się coraz bardziej otwarte na schemat obliczeń rozproszonych..
Dostęp do rozproszonych makrokomputerów można uzyskać z komputerów znajdujących się poza komputerem mainframe, umożliwiając użytkownikom dostęp do materiałów z domu lub przez Internet.
Instytucje bankowe, domy maklerskie, agencje ubezpieczeniowe i firmy z listy Fortune 500 to przykłady sektora publicznego i prywatnego, które przesyłają dane za pośrednictwem makrokomputerów.
Niezależnie od tego, czy przetwarzane są miliony zamówień klientów, dokonywane są transakcje finansowe, czy śledzona jest produkcja i zapasy, tylko makrokomputer ma taką prędkość, pamięć masową i możliwość wykonywania udanych działań w handlu elektronicznym..
Prawie każdy kiedyś używał makrokomputera. Na przykład podczas korzystania z bankomatu do interakcji z kontem bankowym.
Chociaż inne formy obliczeń są szeroko stosowane w różnych firmach, makrokomputer zajmuje pożądane miejsce w dzisiejszym elektronicznym środowisku biznesowym..
Za każdym razem, gdy idziesz do lekarza, planujesz operację, odnawiasz receptę lub pytasz o świadczenia z tytułu ubezpieczenia zdrowotnego, dostęp do tych informacji najprawdopodobniej pochodzi z makrokomputera..
Dzięki nim lekarze mogą szybko i łatwo uzyskać dostęp do wyników badań mammograficznych, MRI i EKG. Przyspiesza to diagnostykę i leczenie pacjentów..
Wszystkie gałęzie sił zbrojnych używają makrokomputerów do komunikacji między statkami, samolotami i lądem, do przewidywania warunków pogodowych, a także do śledzenia pozycji strategicznych za pomocą globalnych systemów pozycjonowania..
Satelity nadal wykorzystują makrokomputery w swoich działaniach wywiadowczych i szpiegowskich.
Biblioteki publiczne i prywatne, a także uczelnie i uniwersytety używają makrokomputerów do przechowywania krytycznych danych.
Biblioteka Kongresu zapewnia bogactwo zasobów poprzez swoje bazy danych na komputerach mainframe. Zapewnia dostęp do nagrań dźwiękowych, ruchomych obrazów, wydruków, map, a także dokumentów.
Wyższe instytucje akademickie przechowują dane studentów, w tym oceny, transkrypcje i informacje o stopniach.
Wiele z najbardziej ruchliwych witryn internetowych przechowuje swoje produkcyjne bazy danych na makrokomputerze.
Nowe produkty mainframe są idealne do transakcji internetowych, ponieważ zostały zaprojektowane tak, aby umożliwić dużej liczbie użytkowników i aplikacji szybki i jednoczesny dostęp do tych samych danych..
To bezpieczeństwo, skalowalność i niezawodność ma kluczowe znaczenie dla wydajnego i bezpiecznego działania współczesnego przetwarzania informacji..
Przykłady makrokomputerów obejmują serwery IBM zSeries, System z9 i z10. IBM dominuje na dzisiejszym rynku komputerów mainframe z ponad 90% udziałem w rynku.
Pochodzą one z linii makrokomputerów System 360/370/390. Obraz systemu z10 przedstawiono poniżej:
Oprócz maszyn IBM, obecnie używane makrokomputery obejmują marki ClearPath Libra i ClearPath Dorado firmy Unisys, jak widać na poniższym obrazku:
Hewlett-Packard produkuje makrokomputery znane jako NonStop. Groupe Bull produkuje DPS, a Fujitsu sprzedaje BS2000. Systemy mainframe firmy Fujitsu-ICL VME są dostępne w Europie.
Istnieją linie komputerów Hitachi i Fujitsu z systemami operacyjnymi zwanymi MSP i VOS3, które zostały skopiowane z systemu operacyjnego IBM MVS w latach 80-tych..
Istnieją inne komputery IBM, iSeries, potomkowie AS / 400 i System 34/36, które niektórzy uważają również za makrokomputery.
Systemy mainframe i sprzęt, na którym zwykle działają, mają bardzo wysokie CDS (niezawodność, dostępność, łatwość obsługi), a także bezpieczeństwo.
Jeszcze bez komentarzy