Manuela Cañizares (1769-1814) była ekwadorską bohaterką, znaną z tego, że w głośny sposób przyczyniła się do pierwszych procesów niepodległościowych w swoim kraju. Cañizares był gospodarzem i uczestnikiem ważnego spotkania patriotów, na którym ustalono przebieg powstania w Ekwadorze.
Cañizares jest zapamiętany w historii Ekwadoru jako kobieta, która zmusiła patriotów, zgromadzonych w ich domu w nocy 9 sierpnia 1809 r., Do przeprowadzenia rewolucyjnego puczu rankiem 10 sierpnia tego samego roku. Na spotkaniu obecni byli między innymi wybitni ludzie, tacy jak Juan Pío Montúfar, Juan Salinas, Juan de Dios Morales i Manuel Quiroga..
Autorzy María Daniela Hidalgo i María José Lasso, w swoim artykule Kim była Manuela Cañizares? Poza ekwadorską rewolucją (2016) potwierdzają, że ten pierwszy wkład w niepodległość Ekwadoru nie byłby możliwy bez determinacji Manueli Cañizares, uważanej przez większość za jednego z bohaterów Niepodległości.
Ponadto historyk Manuel de Guzmán Polanco w swoim tekście Manuela Cañizares, bohaterka Niepodległości Ekwadoru (2006), stwierdza, że Manuela gorąco wierzyła w ideę, że Kreole będą dochodzić swoich praw tylko wtedy, gdy zakończą zależność od Korony Hiszpańskiej.
Podobnie bohaterka publicznie ogłosiła potrzebę ustanowienia własnego rządu, który miałby pierwotne prawo do suwerenności i autonomii. Manueli Cañizares przypisano czysty i dyskretny charakter; Była to poważna dama w średnim wieku, która zarabiała na życie z rękodzieła i koronkarstwa.
Indeks artykułów
Chociaż imię Manuela Cañizales stale pojawia się w różnych źródłach historycznych, prawie w żadnej publikacji nie można znaleźć biografii, która w pełni opisywałaby życie tej kobiety.
Współczesny historyk Pedro Fermín Cevallos w swojej pracy Podsumowanie historii Ekwadoru (1870) zdefiniowała Cañizales jako kobietę o charakterze męskim, której duch poddał się nawet najbardziej nieufnym mężczyznom..
Później, w 2001 roku, historycy Piedad Peñaherrera i Alfredo Costales stworzyli kompendium, w którym poświęcili znaczący rozdział heroinie. W tym tekście przedstawiono niektóre elementy środowiska rodzinnego i życia prywatnego Manueli..
Badacze ci ustalili, że chociaż Manuela potwierdziła w swoim testamencie, że urodziła się w Quito, w stolicy nie znaleziono ani jej śmierci, ani aktu urodzenia. Uważa się jednak, że urodził się w 1769 r. I zmarł w 1814 r., Mając zaledwie 45 lat w wyniku wypadku (co nigdy nie zostało określone w żadnym źródle).
Można było również ustalić, że jego rodzicami byli Isabel Álvarez y Cañizares i Miguel Bermúdez Cañizares (którzy byli kuzynami). Miał trzech braci: Marię Cañizares (z którą mieszkał), Mariano i José, których bohaterka wymieniła w testamencie.
Należy podkreślić, że Manuela była wytworem nielegalnego związku, więc jej ojciec się nią nie opiekował. Ponadto jego matka - choć należała do dostojnej rodziny - nie miała dobrych środków finansowych. Z tego powodu Manuela przyjęła niezależną postawę i od najmłodszych lat musiała uczyć się samodzielnego przetrwania.
Dokumentów na temat Manueli jest bardzo niewiele, więc jest kobietą bez dokumentów. Pierwsza wzmianka o jego istnieniu w ramach politycznych miała miejsce 10 sierpnia 1809 r .; gdy bohaterowie powstania zaczęli wymawiać jego imię z naciskiem, gdyż bez jego zachęty nie podjęliby ryzyka niezbędnego do osiągnięcia wolności. Nawet jej przeciwnicy nazywali ją „silną kobietą”.
Jeśli chodzi o jego wykształcenie, nie ma też żadnych godnych uwagi informacji. Według Manuela de Guzmána Polanco, Manuela musiała przejść pewne studia zgodnie ze zwyczajami miasta Quito, ponieważ kobieta umiała pisać, czytać i znała arytmetykę..
Dane te są interesujące dla badaczy, ponieważ w tamtym czasie wiele kobiet nie musiało pisać ani czytać, ponieważ ułatwiało to wymianę listów z niechcianymi kochankami przez rodziców lub opiekunów. Z drugiej strony Manuela miała nawet uprawnienia do prowadzenia osobistych rachunków, w których rejestrowała swój majątek ruchomy i nieruchomy..
W rzeczywistości wiadomo, że w 1805 roku kupił on za 800 pesos gospodarstwo Gregorii Salazar w Cotocollao. Później Manuela wynajęła ten dom Pedro Calderónowi, który płacił 151 pesos rocznie.
Następnie przeniósł się na plebanię znajdującą się obok kościoła El Sagrario. Wtedy heroina była już rozpoznana sklep, słowo używane do określenia ilustrowanych kobiet, które organizowały spotkania, aby porozmawiać o literaturze, polityce, sztuce, nauce, a także plotkować.
Z biegiem czasu zarówno kobiety, jak i mężczyźni z wyższych sfer Quito stali się stałymi gośćmi w Manueli, znanej z uważnej i wdzięcznej gospodyni. Na tych spotkaniach poznała Manuela Rodrígueza de Quiroga, z którym nawiązała niezwykłą przyjaźń i który poprowadził ją jakiś czas później do udziału w sprawie Niepodległości..
W nocy 9 sierpnia 1809 r. Cañizares był gospodarzem spotkania 38 ważnych osobistości ze sfery politycznej, które udawało o jedno spotkanie towarzyskie więcej niż częste organizowanie heroiny..
W nocy grupa patriotów Quito okazała strach i zwątpienie w ideę rozpoczęcia ruchu rewolucyjnego. Widząc to, Manuela był zdecydowany i podżegał ich do rozpoczęcia powstania. Ten prosty akt uczynił tę kobietę jedną z bohaterek ruchu niepodległościowego i utrwalił ją w podręcznikach historii.
Po rozpoczęciu powstania Manuela musiała schronić się w domu położonym w Valle de los Chillos, ponieważ rojaliści uważali, że za dużo wie o rebeliantach.
W międzyczasie w mieście wszczęto postępowanie karne mające na celu wytępienie rebeliantów. W końcu Manuela mogła wrócić do Quito, ale pozostała uchodźczynią w domu swoich przyjaciół Antonii Luny i Miguela Silvy..
27 sierpnia 1814 roku Manuela sporządziła testament. W tym dokumencie oświadczyła, że uległ wypadkowi i stwierdziła, że jest samotną kobietą bez dzieci. Wyznała też, że zarabiała na życie, robiąc koronki i wynajmując sukienki. Bohaterka również stwierdziła, że nadal ma swoją farmę w Cotocollao, gdzie uprawiano hodowlę bydła..
Niektórzy historycy twierdzą, że Manuela zmarła kilka miesięcy później, a konkretnie 15 grudnia. Teorię tę potwierdza fakt, że zakup farmy Cotocollao, nabytej przez Josefę Cáceres w 1815 roku za wartość 1950 pesos, pochodzi z tej daty..
Nadal nie wiadomo dokładnie, gdzie zginął Cañizares. Historycy tacy jak José Dolores Monsalve ustalają, że stało się to w klasztorze Santa Clara, ale inni badacze potwierdzają, że zmarła ukryta na ranczu Valle de los Chillos.
W hołdzie dla tej niezwykłej kobiety, prezydent Eloy Alfaro Delgado w 1905 roku postanowił założyć pierwszą w kraju świecką szkołę dla kobiet, nadając jej nazwę Manuela Cañizares.
Manuela Cañizares, zachęcając niezdecydowanych patriotów, wykrzyknęła: „Tchórze! Mężczyźni zrodzeni z niewoli… Czego się boisz? Nie ma czasu do stracenia! ” Tym zwrotem Manuela stała się bohaterem ruchu niepodległościowego w Ekwadorze.
Nie ma zapisów innych słów wypowiedzianych w życiu przez Manuelę, jednak zebrano kilka świadectw i opisów na temat tej ekwadorskiej bohaterki:
„Jest dziewiąta w nocy. Kobieta o wytrwałej, odważnej, patriotycznej i namiętnej duszy, Manuela Cañizares, wita w swoim pokoju Juana de Dios Moralesa, Juana Salinasa i Manuela Rodrígueza de Quiroga (…) Doña Manuela wita z entuzjazmem swojej patriotycznej wrażliwości, tak nie boi się, pociesza ich raczej jego przykład ”. Dr Manuel Maria Borrero.
„Wielu chciało splugawić imię Manueli Cañizares, widząc oskarżenia o jej życie prywatne przeciwko niej, ale nikt nigdy nie będzie w stanie wymazać jej imienia jako najcenniejszej bohaterki Niepodległości” Efrén Avilés Pino.
„Doña Manuela Cañizares nie należała do jej czasów ze względu na jej szlachetne ideały; Był uroczy ze względu na swoją urodę, urzekał talentem, narzucał się patriotom ze względu na swój charakter, a swoją odwagą uczynił Niepodległość; czas już przynosi zadośćuczynienie; chwała lśni jego imieniem; Ojczyzna uczyni ją nieśmiertelną ”. Ángel Polibio Chávez.
„Ta kobieta z męskim oddechem, której wpływ i temperament umysłu ustępowały nawet najbardziej nieufnym i przerażającym” Dr Pedro Fermín Cevallos.
„Niewątpliwie wśród wszystkich patriotycznych kobiet tamtych czasów żadna nie ma takiego znaczenia, jak Doña Manuela Cañizares za aktywny udział w publicznych wydarzeniach tamtych pamiętnych czasów” Ángel Polibio Chávez.
„Ponownie pojawia się Doña Manuela. Promieniuj myśl na swoim czole; jej błyszczące spojrzenie emanuje inspiracją i wydaje się czytać w niewidzialnej księdze przyszłych losów tej półkuli ”Dr Rafael María de Guzmán.
„Swoim ognistym słowem zastępuje odwagę tych, a zachęca i decyduje o tych, którzy się boją i wahają; i tam, pod wpływem impulsu i inspiracji tej wzniosłej kobiety, Próceres podsumowali plan powstania ”Dr. Rafael María de Guzmán.
Jeszcze bez komentarzy