Mars jest czwartą najbardziej oddaloną od Słońca planetą i ostatnią z wewnętrznych skalistych planet Układu Słonecznego, obok Merkurego, Wenus i Ziemi. Łatwo widoczny Mars zawsze fascynował obserwatorów od czasów prehistorycznych swoim czerwonawym kolorem i dlatego nazwano go imieniem rzymskiego boga wojny..
Inne starożytne cywilizacje również kojarzyły tę planetę ze swoimi bogami wojny lub z fatalnymi wydarzeniami. Na przykład starożytni Sumerowie nazywali ją Nergal, aw tekstach mezopotamskich jest również określana jako gwiazda sądu nad zmarłych. Podobnie astronomowie babilońscy, egipscy i chińscy pozostawili skrupulatne zapisy ruchów Marsa.
Ze swojej strony astronomowie Majów byli nim zainteresowani, obliczając jego okres synodyczny (czas potrzebny do znalezienia się w tym samym punkcie na niebie względem Słońca) z dużą dokładnością i podkreśleniem wstecznego okresu planety.
W 1610 roku Galileo jako pierwszy obserwował Marsa przez teleskop. Wraz z udoskonaleniem instrumentów optycznych nastąpiły odkrycia, ułatwione przez fakt, że w przeciwieństwie do Wenus nie ma grubej warstwy chmur, która utrudnia widzialność..
W ten sposób odkryli czarny punkt Syrtis Major, charakterystyczny punkt na powierzchni, białe warstwy polarne, słynne kanały Marsa i pewne okresowe zmiany w zabarwieniu planety, które skłoniły wielu do myślenia o możliwym istnieniu życia na powierzchni planety. planeta, czerwona, przynajmniej roślinność.
Jednak informacje z sond pokazują, że planeta jest pustynna i ma cienką atmosferę. Jak dotąd nie ma dowodów na istnienie życia na Marsie.
Indeks artykułów
Mars jest mały, ma zaledwie jedną dziesiątą masy Ziemi i ma mniej więcej połowę średnicy..
Jego oś obrotu jest obecnie nachylona o około 25º (Ziemia ma 23,6º). Dlatego ma pory roku, ale o innym czasie trwania niż Ziemia, ponieważ jego okres orbitalny wynosi 1,88 roku. Tak więc sezony marsjańskie trwają około dwa razy dłużej niż te na lądzie..
Ta skłonność nie zawsze była taka sama. Niektóre modele matematyczne orbity sugerują, że w przeszłości mogła się ona znacznie zmieniać, między 11º a 49º, powodując znaczące zmiany klimatyczne..
Jeśli chodzi o temperatury, wahają się one od -140 ºC do 21 ºC. Jest to trochę ekstremalne i przyczynia się do tego cienka atmosfera.
Uderzające polarne czapy lodowe Marsa pochodzą z COdwa, a także zawartość atmosfery. Ciśnienie atmosferyczne jest dość niskie, około jednej setnej ziemskiego.
Pomimo wysokiej zawartości COdwa, efekt cieplarniany na Marsie jest znacznie mniej wyraźny niż na Wenus.
Powierzchnia jest pustynia, a na Marsie często występują burze piaskowe. Podróżnik nie znalazłby tam płynnej wody ani roślinności, tylko skały i piasek..
Charakterystyczny czerwonawy kolor wynika z dużej ilości tlenków żelaza i chociaż na Marsie jest woda, znajduje się pod ziemią, pod polarnymi czapami.
Co ciekawe, pomimo obfitości żelaza na powierzchni, naukowcy twierdzą, że we wnętrzu jest go mało, ponieważ średnia gęstość Marsa jest najniższa wśród planet skalistych: zaledwie 3900 kg / m3.
Ponieważ żelazo jest najliczniejszym ciężkim pierwiastkiem we Wszechświecie, niska gęstość oznacza niedobór żelaza, zwłaszcza biorąc pod uwagę brak jego własnego pola magnetycznego..
-Masa: 6,39 x 102. 3 kg
-Promień równikowy: 3,4 x 103 km
-Kształt: lekko spłaszczone.
-Średnia odległość do Słońca: 228 mln km.
-Nachylenie orbity: 1,85 ° w stosunku do płaszczyzny ekliptyki.
-Temperatura: -63 ºC, średnio na powierzchni.
-Powaga: 3,7 m / sdwa
-Własne pole magnetyczne: Nie.
-Atmosfera: cienkie, głównie COdwa.
-Gęstość: 3940 kg / m3
-Satelity: dwa
-Pierścienie: nie ma.
Naturalnych satelitów nie ma na tak zwanych planetach wewnętrznych, w przeciwieństwie do planet zewnętrznych, które liczą ich kilkanaście. Czerwona planeta ma dwa małe księżyce zwane Fobos i Deimos, odkryte przez Asaph Hall w 1877 roku.
Nazwy marsjańskich satelitów wywodzą się z mitologii greckiej: Fobos -fear-, był synem Aresa i Afrodyty, podczas gdy Deimos - terror-, był jego bratem bliźniakiem i razem towarzyszyli ojcu na wojnę.
Księżyce Marsa są bardzo małe, znacznie mniejsze niż nasz majestatyczny Księżyc. Ich nieregularny kształt pozwala podejrzewać, że są to asteroidy przechwycone przez grawitację planety, tym bardziej, jeśli weźmie się pod uwagę, że Mars znajduje się bardzo blisko pasa asteroid..
Średnia średnica Fobosa to zaledwie 28 km, podczas gdy Deimos jest jeszcze mniejsza: 12 km.
Obie są w synchronicznej rotacji z Marsem, co oznacza, że okres rotacji wokół planety jest równy okresowi rotacji wokół własnej osi. Dlatego zawsze pokazują Marsowi tę samą twarz.
Ponadto Fobos jest bardzo szybki, do tego stopnia, że wychodzi i zachodzi kilka razy w ciągu dnia marsjańskiego, który trwa prawie tyle samo, co dzień ziemski..
Orbity obu satelitów znajdują się bardzo blisko Marsa, a także są niestabilne. Z tego powodu spekuluje się, że w pewnym momencie mogą zderzyć się z powierzchnią, zwłaszcza z szybkim Phobosem, oddalonym zaledwie o 9377 km..
Mars krąży wokół Słońca po eliptycznej ścieżce, której okres odpowiada około 1,9 ziemskiego roku, czyli 687 dni. Wszystkie orbity planet są zgodne z prawami Keplera i dlatego mają kształt elipsy, chociaż niektóre są bardziej okrągłe niż inne..
Tak nie jest w przypadku Marsa, ponieważ elipsa jego orbity jest nieco bardziej zaakcentowana niż orbita Ziemi lub Wenus..
W ten sposób zdarza się, że Mars jest bardzo daleko od Słońca, zwana odległość aphelium, podczas gdy w innych jest znacznie bliżej: peryhelium. Ta okoliczność również przyczynia się do tego, że Mars ma dość szeroki zakres temperatur..
W odległej przeszłości orbita Marsa musiała być znacznie bardziej okrągła niż obecnie, jednak oddziaływanie grawitacyjne z innymi ciałami w Układzie Słonecznym powodowało zmiany.
Poniższe dane krótko opisują ruch Marsa:
-Średni promień orbity: 2,28 x 108 km
-Nachylenie orbity: 1,85º
-Ekscentryczność: 0,093
-Średnia prędkość orbitalna: 24,1 km / s
-Okres tłumaczenia: 687 dni.
-Okres rotacji: 24 godziny, 37 minut.
-Dzień słoneczny: 24 godziny, 39 minut.
Marsa można łatwo rozpoznać na nocnym niebie po jego czerwonawym kolorze. Można go odróżnić od gwiazd, ponieważ nie mruga ani nie migocze, gdy widać go gołym okiem.
W sieci jest bardzo dużo informacji, aby znaleźć najlepszy czas na obserwację Marsa, a także aplikacji na smartfony, które wskazują jego położenie, czy jest on widoczny, czy nie w danym miejscu..
Ponieważ czerwona planeta znajduje się poza orbitą Ziemi, najlepszy czas, aby ją zobaczyć, jest wtedy, gdy się w niej znajduje sprzeciw do Słońca (patrz rysunek 6). Nazywa się planety, których orbita jest zewnętrzna w stosunku do orbity Ziemi wyższe planety i te, których nie ma niższe planety.
Merkury i Wenus to niższe planety, bliżej Słońca niż sama Ziemia, podczas gdy wyższe planety to wszystkie pozostałe: Mars, Jowisz, Saturn, Uran i Neptun..
Tylko wyższe planety mają opozycję i koniunkcję ze Słońcem, podczas gdy niższe planety mają dwa rodzaje koniunkcji.
Tak więc, kiedy Mars znajduje się w opozycji do Słońca widzianego z Ziemi, oznacza to, że Ziemia stoi między planetą a królem słońca. W ten sposób można zobaczyć go coraz wyżej na niebie, widoczny przez całą noc, a koniunkcja uniemożliwia obserwację. Dotyczy to wszystkich wyższych planet.
Mars znajduje się w opozycji do Słońca mniej więcej co 26 miesięcy (2 lata i 50 dni). Ostatnia opozycja na Marsie miała miejsce w lipcu 2018 roku; dlatego oczekuje się, że nastąpi to ponownie w październiku 2020 r., kiedy Mars przejdzie przez konstelację Ryb.
Dla teleskopu Mars wygląda jak różowy dysk. Przy dobrych warunkach pogodowych iw zależności od wyposażenia można zobaczyć czapy polarne i niektóre obszary szarawe, których wygląd zmienia się w zależności od pory roku na Marsie..
Planeta nie zawsze pokazuje Ziemię tę samą twarz, ani nie ma takich samych rozmiarów, jak widać na mozaice zdjęć wykonanych przez teleskop kosmiczny Hubble (patrz rysunek 7). Różnica wynika z ekscentryczności orbity Marsa.
W 2003 roku Mars był bardzo blisko Ziemi, w odległości 56 milionów kilometrów, podczas gdy w 2020 roku spodziewana odległość to 62 miliony kilometrów. Podejście z 2003 r. Było największe od 60 000 lat.
Jeśli chodzi o satelity Marsa, są one zbyt małe, aby zobaczyć je gołym okiem lub przez lornetkę. Wymaga teleskopu o rozsądnych rozmiarach i czekania na pojawienie się sprzeciwu, aby je rozróżnić.
Mimo to jasność planety nie pozwala ich zobaczyć, ale są urządzenia, które ukrywają Marsa w obiektywie instrumentu, uwydatniając maleńkie księżyce.
Ruch obrotowy Marsa jest podobny co do czasu trwania ruchu Ziemi, a nachylenie osi zostało odkryte przez Williama Herschela. To powoduje, że Mars doświadcza pór roku tak jak na Ziemi, tylko dłużej..
Na północnej półkuli Marsa zimy są łagodniejsze i występują, gdy Słońce znajduje się w peryhelium, dlatego są mniej zimne i krótsze; z drugiej strony lata występują w aphelium i są chłodniejsze. Na półkuli południowej dzieje się odwrotnie; tam zmiany klimatyczne są bardziej ekstremalne.
Jednak obecność dwutlenku węgla powoduje niewielki, ale trwały wzrost temperatury Marsa, zgodnie z danymi zebranymi przez misje sondujące..
W czasie upałów część dwutlenku węgla zgromadzonego w czapach polarnych wyparowuje w postaci gejzerów i przedostaje się do atmosfery. Ale na przeciwległym biegunie dwutlenek węgla zamarza i zagęszcza czapkę.
Ponieważ Mars nie ma własnego pola magnetycznego, które by go chroniło, część dwutlenku węgla jest rozpraszana w przestrzeni. Misja kosmiczna Mars Odyssey zarejestrowała ten niezwykły cykl atmosferyczny.
To, co wiadomo o składzie Marsa, pochodzi ze spektrometrii przeprowadzonej przez sondy eksploracyjne, a także analizy marsjańskich meteorytów, które zdołały dotrzeć do Ziemi..
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez te źródła, głównymi elementami na Marsie są:
-W skorupie występuje najwięcej tlenu i krzemu, obok żelaza, magnezu, wapnia, glinu i potasu..
-Węgiel, tlen i azot w atmosferze.
- W mniejszym stopniu wykryto inne pierwiastki: tytan, chrom, siarkę, fosfor, mangan, sód, chlor i wodór.
Zatem pierwiastki znalezione na Marsie są takie same jak na Ziemi, ale nie w tych samych proporcjach. Na przykład w płaszczu Marsa (patrz poniżej sekcja poświęcona budowie wewnętrznej) jest znacznie więcej żelaza, potasu i fosforu niż w ich ziemskim odpowiedniku.
Ze swojej strony siarka jest obecna w jądrze i skorupie Marsa w większej proporcji niż na Ziemi.
Metan to gaz będący zwykle produktem rozkładu materii organicznej, dlatego nazywany jest również „gazem bagiennym”.
Jest to gaz cieplarniany, ale naukowcy chętnie go szukają na Marsie, ponieważ byłby to dobry znak, że życie istniało lub nadal istnieje na planecie pustynnej.
Naukowcy zajmujący się życiem, mają nadzieję znaleźć nie małych zielonych ludzików, ale na przykład bakterie. Wiadomo, że niektóre gatunki bakterii lądowych wytwarzają metan w ramach swojego metabolizmu, a inne go konsumują.
Łazik Curiosity NASA zanotował nieoczekiwanie wysoki odczyt metanu w 2019 roku w marsjańskim kraterze Gale..
Nie spiesz się jednak z wnioskami, ponieważ metan można również wytwarzać w wyniku reakcji chemicznych między wodą a skałami, czyli procesów czysto chemicznych i geologicznych..
Pomiary nie wskazują również, jak nowy jest metan; Jeśli jednak na Marsie była woda, jak wszystko wydaje się wskazywać, może istnieć także życie, a niektórzy naukowcy uważają, że pod powierzchnią wieczna zmarzlina, wiecznie zamarznięta warstwa ziemi w regionach okołobiegunowych.
Jeśli to prawda, można tam znaleźć mikroby, dlatego NASA stworzyła łazik Curiosity, którego jednym z celów jest poszukiwanie życia. A także nowy łazik, który może zostać uruchomiony w 2020 roku, oparty na Curiosity i znany do tej pory jako Mars 2020..
Mars jest planetą skalistą, podobnie jak Merkury, Wenus i Ziemia. Dlatego ma zróżnicowaną strukturę w:
-Rdzeń, około 1794 km w promieniu, składa się z żelaza, niklu, siarki i być może tlenu. Najbardziej zewnętrzna część może być częściowo stopiona.
-Płaszcz, na bazie krzemianów.
-Kora, mająca od 50 do 125 km grubości, bogata w bazalty i tlenki żelaza.
Łaziki to zrobotyzowane pojazdy sterowane z Ziemi, dzięki którym dostępne są bezcenne informacje na temat geologii Marsa.
Zasadniczo wyróżnia się dwa regiony, podzielone dużym krokiem:
Ponieważ Mars ma dowody wulkanizmu, astronomowie uważają, że wypływy lawy mogły zatrzeć ślady kraterów na północy lub że w odległym czasie istniał tam duży ocean płynnej wody..
Obfitość kraterów jest wykorzystywana jako kryterium do ustalenia trzech okresów geologicznych na Marsie: Noeic, Hesperic i Amazonian..
Okres amazoński jest najnowszy, charakteryzujący się mniejszą obecnością kraterów, ale z intensywnym wulkanizmem. Z drugiej strony w Noeiku mógł istnieć najstarszy, rozległy północny ocean..
Olimp jest największym znanym do tej pory wulkanem w całym Układzie Słonecznym i znajduje się dokładnie na Marsie, w pobliżu równika. Dowody wskazują, że powstał w okresie Amazonii, około 100 milionów lat temu.
Oprócz kraterów i wulkanów na Marsie znajduje się również wiele kanionów, wydm, pól lawy i starych suchych koryt rzecznych, gdzie prawdopodobnie w starożytności płynęła woda w stanie ciekłym.
Mars był celem wielu misji kosmicznych, z których część miała okrążyć planetę, a część wylądować na jej powierzchni. Dzięki nim masz dużą ilość zdjęć i danych, aby stworzyć dość dokładną panoramę.
Była to czwarta sonda misji Mariner, wystrzelona przez NASA w 1964 roku. Dzięki niej uzyskano pierwsze zdjęcia powierzchni planety. Wyposażony został również w magnetometr i inne przyrządy, dzięki którym ustalono, że pole magnetyczne Marsa prawie nie istnieje..
Był to program byłego Związku Radzieckiego, który trwał od 1960 do 1973 roku, dzięki któremu uzyskano zapisy atmosfery Marsa, szczegóły jonosfery, informacje o grawitacji, polu magnetycznym i liczne obrazy powierzchni planety..
Program NASA Viking składał się z dwóch sond: VIking I i Viking II przeznaczonych do lądowania bezpośrednio na planecie. Zostały wystrzelone w 1975 roku z misją badania geologii i geochemii planety, oprócz fotografowania powierzchni i szukania oznak życia..
Zarówno Viking I, jak i Viking II mieli na pokładzie sejsmografy, ale tylko Viking II był w stanie przeprowadzić udane testy, z których stwierdzono, że aktywność sejsmiczna Marsa jest znacznie niższa niż Ziemi.
Jeśli chodzi o testy meteorologiczne, stało się jasne, że atmosfera Marsa składa się głównie z dwutlenku węgla.
Został uruchomiony w 1996 roku przez NASA w ramach Project Discovery. Miał zrobotyzowany pojazd zbudowany przy minimalnych kosztach, za pomocą którego testowano nowe konstrukcje dla tej klasy pojazdów. Udało mu się również przeprowadzić liczne badania geologiczne planety i uzyskać jej zdjęcia..
Był to satelita, który znajdował się na orbicie Marsa od 1997 do 2006 roku. Na pokładzie znajdował się wysokościomierz laserowy, za pomocą którego impulsy świetlne wysyłane były na planetę, a następnie odbijane. Dzięki temu udało się zmierzyć wysokość cech geograficznych, co wraz ze zdjęciami wykonanymi przez kamery satelitarne pozwoliło na zbudowanie szczegółowej mapy powierzchni Marsa..
Ta misja przyniosła również dowody na obecność wody na Marsie, ukrytej pod polarnymi czapami. Dane sugerują, że w przeszłości przez planetę przepływała woda w stanie ciekłym.
Sonda nie znalazła dowodów na efekt dynama zdolnego do wytworzenia pola magnetycznego podobnego do tego na Ziemi..
Ta automatyczna sonda kosmiczna, lepiej znana jako Curiosity, została wystrzelona w 2011 roku i dotarła na powierzchnię Marsa w sierpniu 2012 roku. wędrowiec którego misją jest badanie klimatu, geologii i możliwych warunków dla przyszłej misji załogowej.
Sonda ta została uruchomiona przez NASA w 2001 roku w celu sporządzenia mapy powierzchni planety i przeprowadzenia badań klimatologicznych. Dzięki ich danym uzyskano dane dotyczące opisanego powyżej cyklu dwutlenku węgla. Kamery Mars Odyssey przesłały obrazy południowej czapy polarnej, pokazując ciemne ślady po odparowaniu związku..
Jest to misja Europejskiej Agencji Kosmicznej zapoczątkowana w 2003 roku i do tej pory aktywna. Jego celem jest badanie klimatu, geologii, struktury, atmosfery i geochemii Marsa, w szczególności przeszłego i obecnego istnienia wody na planecie..
Robotyczne łaziki Spirit and Opportunity zostały wystrzelone przez NASA w 2004 roku, aby wylądować w miejscu, w którym podejrzewano lub mogła istnieć woda. W zasadzie byłaby to misja trwająca tylko 90 dni, jednak pojazdy pozostawały w eksploatacji dłużej niż oczekiwano..
Opportunity przestał nadawać w 2018 roku podczas globalnej burzy piaskowej, ale do najbardziej znaczących wyników należy znalezienie większej liczby dowodów na obecność wody na Marsie i to, że planeta w pewnym momencie miała idealne warunki do życia..
Ten satelita został wystrzelony w 2005 roku i nadal działa na orbicie planety. Jego misją jest badanie wody na Marsie i sprawdzanie, czy istnieje wystarczająco długo, aby na planecie mogło się rozwinąć życie..
Jeszcze bez komentarzy