Plik miocen Była to jedna z dwóch epok, które złożyły się na okres neogenu. Trwał 8 milionów lat, podczas którego doszło do dużej liczby wydarzeń na poziomie klimatycznym, biologicznym i orogenicznym..
W miocenie klimat podlegał pewnym wahaniom, zaczynając od niskich temperatur, a następnie powoli wznosząc się. W połowie sezonu osiągnięto optymalne ciepłe temperatury, co doprowadziło do pomyślnego rozwoju niektórych zwierząt i roślin..
Podobnie był to czas, kiedy różne grupy zwierząt, które współistniały na planecie, mogły się rozwijać i różnicować. Tak było w przypadku ssaków, ptaków, gadów i płazów. Wszystko to jest znane, ponieważ istnieje ważny zapis kopalny dotyczący okazów, które zamieszkiwały wówczas Ziemię..
Indeks artykułów
Miocen był epoką, która rozpoczęła się 23 miliony lat temu i zakończyła się 5 milionów lat temu, przez przybliżony czas trwania 8 milionów lat.
W miocenie aktywność orogeniczna była dość intensywna, ponieważ nastąpił rozwój różnych pasm górskich. W niektórych bardzo specyficznych miejscach pojawienie się nowych gór przyniosło poważne konsekwencje, takie jak kryzys solny w Mesynie..
Istnieją skamieniałości, które wskazują, że w tej epoce istniało wiele różnych ssaków o różnej wielkości i różnych upodobaniach żywieniowych. To grupa zwierząt, która doświadczyła największego rozwoju i zróżnicowania.
Miocen został podzielony na sześć epok o różnym czasie trwania, które łącznie obejmowały 18 lat geologicznej historii planety.
W epoce miocenu obserwowano intensywną aktywność z geologicznego punktu widzenia, ponieważ kontynenty kontynuowały swój niepowstrzymany ruch, dzięki dryfowaniu kontynentów, prawie zajmując miejsce, które obecnie zajmują..
Nawet dla niektórych specjalistów już wtedy planeta praktycznie miała taką konfigurację, jaką ma dzisiaj.
Podobnie w tym czasie zderzenie północy kontynentu afrykańskiego z obszarem, na którym obecnie osiedlają się Turcja i Półwysep Arabski. Było to doniosłe wydarzenie, ponieważ spowodowało zamknięcie jednego z dotychczas istniejących mórz, Paratetis.
Wcześniej zderzenie dzisiejszych Indii z Eurazją już miało miejsce, proces, który doprowadził do powstania pasma górskiego Himalajów. Jednak w miocenie ruch indyjski nie ustał, ale pozostał, naciskając na region azjatycki. To spowodowało, że Himalaje nadal rosły i formowały się..
W szczególności w obszarze geograficznym Morza Śródziemnego miała miejsce duża aktywność orogeniczna, która pokazuje zebrane zapisy, że w tym czasie wzniesiono tam ważne góry..
To podniesienie się wielkich gór zapoczątkowało wydarzenie znane jako kryzys solny w Mesynie..
Jak sama nazwa wskazuje, nastąpiło to pod koniec mesyniana, ostatniego wieku miocenu. Polegał na systematycznej i postępującej izolacji Morza Śródziemnego od Atlantyku. Stało się to dzięki dużej aktywności orogenicznej, jaka miała miejsce na tym obszarze geograficznym.
W wyniku tej działalności powstały dwa ważne pasma górskie: pasma górskie Betic na Półwyspie Iberyjskim oraz pasmo górskie Rif w północnym Maroku..
Jeśli spojrzysz na mapę okolicy, zobaczysz, że między Półwyspem Iberyjskim a Afryką Północną, zwłaszcza Marokiem, przestrzeń jest naprawdę wąska. Jest to znane jako Cieśnina Gibraltarska, która ma długość zaledwie 14 kilometrów.
Cóż, w okresie mesyńskim Cieśnina Gibraltarska została zamknięta, przez co Morze Śródziemne traciło objętość, aż w końcu wyschło, pozostawiając rozległe pozostałości soli jako pozostałości..
Jako niezawodny dowód tego, co zostało powiedziane, znajduje się znalezisko sprzed kilku lat, które składało się z grubej warstwy (grubości 2 km) soli na dnie dna morskiego..
Według tych, którzy badali to zjawisko, główną przyczyną była aktywność tektoniczna na tym obszarze, która spowodowała zniesienie swoistej naturalnej bariery uniemożliwiającej wypływ wody z Oceanu Atlantyckiego..
Podobnie oszacowano również, że w tym czasie obniżył się poziom morza, co spowodowało powstanie swoistej bariery między Morzem Śródziemnym a Oceanem Atlantyckim, np. Przesmyku, co przyczyniło się do fizycznej izolacji przestrzeni. okupowane przez Morze Śródziemne.
Tak pozostało do następnej epoki (pliocenu).
W tym czasie istniały praktycznie wszystkie oceany, które istnieją dzisiaj. Obejmują one:
Klimat we wczesnym miocenie charakteryzował się niskimi temperaturami. Było to konsekwencją szerokiej ekspansji lodu na obu biegunach, która rozpoczęła się we wcześniejszej epoce eocenu. Spowodowało to, że niektóre środowiska przybrały suche warunki, ponieważ nie były w stanie zatrzymać wilgoci..
Jednak nie trwało to długo, gdyż w połowie miocenu nastąpił znaczny i znaczący wzrost temperatury otoczenia. Zjawisko to zostało ochrzczone przez specjalistów jako optymizm klimatyczny miocenu.
Podczas optymalnego klimatu mioceńskiego temperatura otoczenia stopniowo rosła, prawdopodobnie nawet o 5 ° C powyżej obecnych temperatur. Dzięki temu na niemal całej planecie ukształtował się klimat umiarkowany.
Należy również pamiętać, że w tym czasie rozwinęły się łańcuchy górskie o dużym znaczeniu, z górami i szczytami o dużej wysokości. Odegrało to bardzo ważną rolę w klimacie po mioceńskim Optimum Klimatycznym, gdyż dzięki temu opady znacznie się zmniejszyły..
W miarę postępu miocenu duży procent planety uzyskał suchy klimat. W konsekwencji zmniejszył się zasięg lasów, a tundry i pustynie rozszerzyły się.
Na poziomie bieguna południowego na początku istnienia było wiele lodowców, jednak z biegiem czasu pokrywa lodowa na kontynencie antarktycznym powiększyła się, aby go całkowicie pokryć..
Wiele form życia, zarówno roślin, jak i zwierząt, które były obecne w miocenie, zachowało się dzisiaj, tworząc ważną część wielkiej różnorodności ekosystemów istniejących na planecie.
W miocenie zaobserwowano znaczny spadek rozrostu lasów i dżungli ze względu na wywołane zmiany klimatyczne. Ze względu na to, że w pewnym momencie opady stały się rzadkie, rośliny również musiały dostosować się do tych zmian..
W ten sposób zaczynają dominować rośliny zielne i inne również małe i odporne na długie okresy suszy, takie jak chaparrale. Podobnie, w tym czasie kwitły okrytozalążkowe, czyli rośliny z zakrytymi nasionami..
Rośliny zielne to rośliny, których łodygi nie są zdrewniałe, ale elastyczne i zielone. Jego liście są również zielone. Zwykle są małe, a niektóre osiągają średnią wysokość.
Jeśli przedstawiają kwiaty, znajdują się w pozycji końcowej, zwykle w grupach lub klastrach. Są roślinami bardzo wszechstronnymi, gdyż mimo wrogości potrafią przystosować się do warunków środowiskowych. Jeśli chodzi o długość życia, ich żywot wynosi jeden rok, chociaż oczywiście są wyjątki.
W rzeczywistości chaparral to rodzaj biomu, w którym występuje określony typ roślinności znany jako chaparros. Są to krzewy o drzewiastych łodygach, które są w stanie przetrwać w ekstremalnych warunkach środowiskowych. Podobnie w chaparral występują również inne rodzaje roślin, takie jak kaktusy i krzewy.
Dominującą grupą w okresie miocenu były ssaki, które były bardzo zróżnicowane. Od małych ssaków, takich jak grupa gryzoni, po duże ssaki, takie jak niektóre morskie.
Podobnie grupa ptaków również doświadczyła wielkiej ekspansji, będąc w stanie znaleźć skamieniałości okazów na całej planecie.
Wiele ssaków lądowych chodziło po Ziemi w epoce miocenu. Obejmują one:
Był to duży ssak (3 metry), który zamieszkiwał głównie terytoria Eurazji. Należał do grupy trąbowców. Wśród jego cech charakterystycznych można wymienić dwie pary dość długich i wytrzymałych kłów, które służyły do poszukiwania pożywienia, które stanowiły bulwy i korzenie..
Jest również wymarły. Miał wygląd zwierzęcia pośredniego między psem a niedźwiedziem. Jego ciało było zwarte, miało cztery grube kończyny i długi ogon, który również był dość mocny..
Miał wyspecjalizowane zęby do diety mięsożernej, którą posiadał. Był dość duży, mógł mierzyć do 1 m wysokości, 2 m długości i w przybliżeniu ważyć ponad 200 kg, a jego główne siedlisko znajdowało się w Ameryce Północnej..
To zwierzę również wymarło. Należał do rodziny koniowatych. Był stosunkowo mały (89 cm). Charakteryzował się posiadaniem trzech palców na każdej kończynie, z których jeden był pokryty kopytem..
Ponadto, zdaniem specjalistów, był on pogrupowany w stada, które przemieszczały się po lądzie, wypasając. Był bardzo podobny do dzisiejszych koni i zebr.
Jest wymarły. Było to dość duże zwierzę, gdyż mogło mierzyć do 3 metrów i ważyć 1 tonę. Charakterystyka jego zębów pozwala wywnioskować, że był roślinożercą.
Jego kończyny były średniej wielkości i pozwalały mu poruszać się po bagnistym i suchym terenie. Według zapisów kopalnych żył w Ameryce Południowej, głównie w okolicach rzeki Orinoko..
Należał do rzędu gryzoni. Był niewielki, ważył 3 kg i mógł mierzyć do 14 cm wysokości. Jego ciało przypominało zająca. Miał bardzo mocne i rozwinięte kończyny tylne, podczas gdy kończyny przednie były bardzo małe. Był na diecie roślinożernej.
W morzach zróżnicowała się również fauna, stanowiąc jedną z głównych grup ssaków. Przodkowie obecnych wielorybów mieli tu swój początek.
Należał do grupy waleni, a konkretnie do odontocetes (zębata). Uważa się, że okazy osiągnęły długość do 14 metrów. Miał mięsożerne zwyczaje, będąc jego ulubionym pokarmem - rybą, kałamarnicą, a nawet innymi waleniami.
Z fizycznego punktu widzenia ssak ten był bardzo podobny do wielorybów, które pływają dziś po morzach. Były to dość duże zwierzęta. Według zapisów kopalnych mogły one osiągać długość od 12 do 14 metrów. Nie mieli brody, więc nie karmili się przez filtrację wody.
W grupie ptaków występowały duże okazy, które w miocenie osiągnęły wielki rozwój.
Zamieszkiwał głównie kontynent południowoamerykański. Może mierzyć do 1,5 metra. Anatomicznie, najsilniejszą jego cechą były nogi, które pozwalały na bardzo szybkie poruszanie się. Miał też dość odporny dziób, dzięki któremu mógł skutecznie chwytać zdobycz..
Był częścią tak zwanych „ptaków grozy”, które zamieszkiwały w miocenie. Szacuje się, że mógł on mierzyć do 4 m, ważyć ok. 400 kg, a jego dziób miał średnią długość 55 cm. Miał silne kończyny, które pozwalały mu ścigać i chwytać zdobycz.
W miocenie było też wiele gadów:
Uważa się, że zamieszkiwał północną Amerykę Południową, ponieważ tylko tam znaleziono jego skamieniałości. Jak dotąd był to największy żółw słodkowodny. Miał około 2 metrów długości. Był mięsożerny, jego ulubioną ofiarą były płazy i ryby.
To było podobne do dzisiejszych krokodyli. Duży (do 15 metrów długości), mógł ważyć nawet kilka ton. Jego ciało było pokryte nieprzeniknioną zbroją.
Był mięsożerny, miał zęby o długości ponad 20 cm, idealne do chwytania zdobyczy i nie zgubienia jej. Jego siedlisko było głównie wodne, ponieważ ze względu na duże rozmiary poruszał się dość wolno po lądzie..
Miocen dzieli się na sześć epok:
Jeszcze bez komentarzy