Plik zmiana zachowania odnosi się do wszystkich technik stosowanych w celu zwiększenia lub zmniejszenia występowania określonego typu zachowania lub reakcji. Jest również używany w innych obszarach: treserzy zwierząt używają go do rozwijania posłuszeństwa i uczenia swoich zwierząt „sztuczek”, a terapeuci używają go do promowania zdrowych zachowań u swoich pacjentów.
Modyfikacja zachowania jest nawet stosowana w naszych relacjach z przyjaciółmi i partnerami, choć nieświadomie. Reakcje, których udzielamy na ich zachowania, uczą ich, co lubimy, a czego nie.
Chociaż modyfikacja zachowania jest czymś, co prawie każdy może zrobić nieformalnie, a czasem nieświadomie, w tym artykule skupimy się na modyfikacji zachowania w terapii psychologicznej.
Indeks artykułów
Ponieważ nie jest łatwo zdefiniować pojęcie modyfikacji zachowania, zobaczymy listę jego podstawowych cech, w tym podstawy teoretyczne.
-Opiera się na teoretycznych zasadach psychologii uczenia się i na modelach wywodzących się z psychologii naukowej w celu wyjaśniania, przewidywania i leczenia zachowań.
-Zachowania, normalne lub nienormalne, są nabywane, utrzymywane i modyfikowane przez zasady uczenia się. Zatem zachowanie jest w dużej mierze konsekwencją uczenia się..
-Jego celem jest modyfikacja lub eliminacja zachowań nieadaptacyjnych lub negatywnych, zastępując je bardziej dostosowanymi.
-Modyfikacja zachowania kładzie nacisk na tu i teraz, na aktualne uwarunkowania aktualnego problemu. Nie oznacza to, że przeszłość jest odrzucana; przyczyny zachowania są zawsze ważne przy określaniu, jak je zmienić. Przedmiotem działania jest bieżące zachowanie problemowe.
-Metodologia eksperymentalna jest wykorzystywana do oceny zachowań, projektowania leczenia i oceny wyników..
-Modyfikacja zachowania jest aktywna: przydzielone zadania są kluczowe dla zmiany.
-Realizując poprzedni punkt, zwiększa się zdolność samokontroli, pacjent staje się swoim własnym terapeutą; obejmuje to nauczanie umiejętności radzenia sobie i zasobów.
-Modyfikacja zachowania jest zindywidualizowana: leczenie dostosowywane jest do podmiotu i jego okoliczności, znajdując najlepsze dla każdej osoby.
-Modyfikacja zachowania jest stopniowa, stopniowo zwiększając zasoby i możliwości osoby.
Modyfikacja zachowania opiera się na koncepcji warunkowania, która jest formą uczenia się. To, co później stanie się modyfikacją zachowania, wywodzi się z praw klasycznego warunkowania Pawłowa, prawa efektu Thorndike'a i sformułowania Watsona na temat behawioryzmu..
Istnieją dwie główne formy warunkowania: klasyczne, oparte na określonym bodźcu lub sygnale, który prowokuje działanie; oraz operant, co wiąże się z wykorzystaniem systemu nagród i / lub kar w celu zmiany zachowania.
Modyfikacja zachowania została opracowana na podstawie tych teorii, ponieważ wspierały one pogląd, że zachowań, w ten sam sposób, w jaki się ich uczy, również można oduczyć. W rezultacie opracowano wiele technik prowokowania lub zmniejszania występowania zachowań.
Jednak te sporadyczne zastosowania w praktyce wydawały się zanikać lub zanikać około roku 1940. Następnie nastąpił odwrót do laboratoriów i rozwój bardziej spójnych teorii uczenia się w celu uzyskania bardziej skutecznych technik interwencji..
W tym okresie powstały neobehawioralne teorie uczenia się: Hull, Guthrie, Mowrer, Tolman, a przede wszystkim Skinner, który twierdzi, że zachowanie musi być możliwe do wyjaśnienia, przewidywalności i kontroli na podstawie funkcjonalnych związków z jego poprzednikami i konsekwencjami środowiskowymi, odrzucając wyjaśnienia. oparte na konstrukcjach wewnętrznych.
Modyfikacja zachowania pojawiła się w wyniku szeregu faktów: niezadowolenia z wyników tradycyjnych metod leczenia w psychologii klinicznej; krytyka innych rodzajów psychoterapii w leczeniu nerwicy ...
Rola psychologa klinicznego ograniczona tylko do diagnozy zaczęła być odrzucana, a zapotrzebowanie na profesjonalną pomoc i alternatywne procedury zaczęło się w obliczu skutków II wojny światowej, ponieważ tradycyjne procedury (np. Psychoanaliza) nie sprawdziły się..
W tych warunkach modyfikacja zachowania pojawiła się w różnych miejscach: w Stanach Zjednoczonych, RPA i Anglii..
To bardzo behawioralny etap, w którym duży nacisk położono na obserwowalne zdarzenia i zachowania. Interwencja miała na celu modyfikację zachowań nieprzystosowawczych i nie uwzględniono możliwości istnienia procesów psychicznych leżących u podstaw tych zachowań. Wszystkie zaburzenia wyjaśniono w kategoriach zależności bodziec-odpowiedź.
Nacisk położono na obiektywne wykazanie skuteczności leczenia: weryfikowalne zmiany były konieczne, aby zweryfikować skuteczność terapii lub leczenia. Programy leczenia i modele wyjaśniające zaburzenia były proste i zawierały niewiele zmiennych.
Z drugiej strony wkład teoretyczny pochodzi od autorów ze społecznego uczenia się: Bandury, Kanfer, Mischel, Staats. Wszyscy podkreślają znaczenie poznawczych, mediacyjnych aspektów w wyjaśnianiu zachowania.
Jest to etap znacznie bardziej praktyczny, stosowany, charakteryzujący się definicjami modyfikacji zachowania, które są już bardziej epistemologiczne. Oddzielono zastosowania uzasadnienia w badaniach i teoriach pochodnych.
Rozpoczął się rozwój technik poznawczych, takich jak terapia racjonalno-emocjonalna i restrukturyzacja poznawcza, a także techniki samokontroli, modelowania i sprzężenia zwrotnego..
Na tym etapie zaczęto importować szkolenie z umiejętności samokontroli w celu większego uogólnienia tego, czego nauczył się w terapii i zapewnienia pacjentowi środków potrzebnych do stawienia czoła problemom..
Leczenie stało się bardziej złożone, integrując różne techniki i stosowane do bardziej globalnych i uogólnionych wzorców zachowań. Podkreślono rolę relacji terapeuta-klient oraz umiejętności terapeuty.
Zmienne, takie jak style atrybucyjne, poczucie własnej skuteczności i podstawowe repertuary behawioralne, nabrały obecnie większego znaczenia w terapiach i teoriach związanych z modyfikacją zachowania..
Obszar zastosowań modyfikacji zachowania został rozszerzony, ponieważ nie było ograniczeń teoretycznych, na wiele dziedzin zdrowia poza zdrowiem psychicznym oraz na środowisko wychowawcze, zawodowe i środowiskowe. Interwencje zaczęto stosować indywidualnie, grupowo lub wspólnotowo.
Na tym etapie podjęto próbę wprowadzenia teorii w praktyce, opracowując różne modele wyjaśniające. Nacisk położono na teoretyczne podstawy technik i modeli wyjaśniających zaburzenia, które mają kierować oceną i interwencją..
Zaczyna być wykorzystywana wiedza o psychologii jako nauce, zwłaszcza eksperymentalna psychologia poznawcza (badania percepcji, uwagi, pamięci, myśli itp.).
Nacisk kładziony jest na ocenę skuteczności procedur terapeutycznych, ponieważ nie ma sensu badanie procesów leżących u podstaw tych technik, jeśli nie okaże się, że są one skuteczne..
Oprócz wiedzy z psychologii poznawczej zintegrowana jest wiedza z innych dyscyplin, takich jak fizjologia, neuropsychologia i farmakologia.
Coraz większe znaczenie nabierają zmienne środowiskowe, takie jak kontekst, a także samokontrola emocjonalna.
Celem modyfikacji zachowania nie jest zrozumienie, dlaczego lub jak zaczęło się dane zachowanie, nawet jeśli są to istotne dane. Ten obszar koncentruje się na zmianie zachowań, do których stosuje się różne techniki, w tym opisane poniżej:
Technika ta, oparta na teoriach behawiorystów, polega na dopasowaniu pozytywnego bodźca do określonego zachowania. Dobrym przykładem pozytywnego wzmocnienia jest sytuacja, w której nauczyciele nagradzają swoich uczniów naklejkami za uzyskiwanie dobrych ocen..
Pozytywne wzmocnienie jest również często stosowane w tresurze psów. Nagradzanie zachowania zwierząt czymś do jedzenia ma pozytywnie wzmacniać emitowane zachowanie.
Ta technika jest przeciwieństwem pozytywnego wzmocnienia. Polega na dopasowaniu zaniku negatywnego lub awersyjnego bodźca do określonego zachowania.
Dziecko, które denerwuje się za każdym razem, gdy kładzie warzywa do jedzenia i wreszcie udaje mu się zjeść coś innego, jest dobrym przykładem negatywnego wzmocnienia. Dziecko poprzez swój napad złości zanika negatywny bodziec, jakim jest warzywo.
Kara ma na celu osłabienie zachowań poprzez połączenie nieprzyjemnego bodźca z zachowaniem. Dobrym przykładem kary jest uzyskanie mandatu za przekroczenie prędkości.
Techniki powodziowe polegają na wystawieniu osoby na działanie przedmiotów, bodźców lub sytuacji, które wywołują strach, w intensywny i szybki sposób: na przykład zmuszanie kogoś, kto boi się węży, do trzymania jednego przez dziesięć minut.
Jest również stosowany w leczeniu fobii i obejmuje nauczenie osoby zachowania spokoju, koncentrując się na swoim szczególnym strachu. Na przykład ktoś, kto boi się mostów, może zacząć od spojrzenia na zdjęcie mostu, a następnie może dalej myśleć o pozostaniu na moście, a na końcu przejść po prawdziwym moście..
Polega na dopasowaniu nieprzyjemnego bodźca do niepożądanego zachowania w celu wyeliminowania tego zachowania. Na przykład, aby zapobiec obgryzaniu paznokci, stosuje się substancję, która powoduje, że paznokcie mają zły smak. Malowanie paznokci tą substancją pomaga wyeliminować obgryzanie paznokci.
Użycie technik modyfikacji zachowania może wydawać się dość oczywiste u dzieci i zwierząt, ale ma również zastosowanie u dorosłych, na bardziej złożonych poziomach.
Z klinicznego punktu widzenia modyfikacja zachowania dotyczy praktycznie wszystkich zaburzeń lub problemów klinicznych DSM-IV-TR i ICD-10, a także problemów w relacjach interpersonalnych (trudności w relacjach, mediacja rodzinna, przemoc ze względu na płeć itp.), W których wykazał zadowalające wyniki.
Podobnie została zastosowana w dziedzinie chorób somatycznych, zarówno w promocji zdrowia, profilaktyce i leczeniu, jak również w doskonaleniu systemów opieki zdrowotnej i polityce zdrowotnej..
Inne obszary, w których jest stosowany, to obszar przemysłowy i zasoby ludzkie, w celu poprawy wydajności i bezpieczeństwa pracy oraz w celu zapobiegania ryzyku zawodowemu lub w psychologii sportu w celu poprawy wyników. Ponadto dotyczy określonych populacji: osób starszych, dzieci, osób niepełnosprawnych ...
Krótko mówiąc, modyfikacja zachowania dotyczy ludzi w każdym wieku, kultur i z różnymi problemami psychologicznymi. Jego techniki są skuteczne w przypadku wielu problemów i grup ludzi, na które tradycyjna psychoterapia nie miała odpowiedzi..
Należy jednak pamiętać, że niektóre techniki modyfikacji zachowania mogą nie być optymalnym lub najskuteczniejszym sposobem leczenia dla niektórych osób..
Jedna z najbardziej rozpowszechnionych krytyki teorii leżących u podstaw tego obszaru jest sceptyczna, przyjmując założenie, że prawdopodobieństwo takiego zachowania wzrasta tylko wtedy, gdy jest wzmocnione..
Ta przesłanka jest sprzeczna z dowodami pokazanymi przez badania Alberta Bandury na Uniwersytecie Stanforda. Ich odkrycia wskazują, że brutalne zachowania są naśladowane bez wzmocnienia w badaniach przeprowadzonych z dziećmi, które oglądały filmy przedstawiające różne osoby stosujące przemoc..
Bandura uważa, że ludzka osobowość i uczenie się są wynikiem interakcji między środowiskiem, zachowaniem i procesami psychologicznymi. Istnieją jednak dowody na to, że naśladownictwo jest rodzajem zachowania, którego można się nauczyć jak każdego innego..
Wykazano, że dzieci naśladują zachowania, których nigdy wcześniej nie angażowały się ani nie były nagradzane, po tym, jak zostały poinstruowane, aby naśladować, ogólnie.
Jeszcze bez komentarzy