Plik mięsień latissimus dorsi Jest to mięsień o wielkich proporcjach, długi i szeroki, w rzeczywistości największy w ludzkim ciele i znajduje się na wysokości tułowia w jego tylnej części.
Jest to para mięśni, jeden po lewej stronie, a drugi po prawej stronie ciała. Jej trójkątny kształt przypomina wachlarz. Jego włókna pochodzą z różnych struktur anatomicznych wzdłuż przyśrodkowej linii tułowia. Część wyrostków kolczystych kręgów T6 do L5, sięgających środkowego grzebienia krzyżowego.
Po drodze dotyka ostatnich żeber (X-XII) i bocznie grzebienia biodrowego. Ostatecznie wszystkie włókna mięśniowe są łączone lub umieszczane w jednym miejscu. W tym celu jego włókna są ułożone w jednym kierunku od ich odpowiednich początków do rowka biodrowego w kości ramiennej, gdzie jest włożony.
Mięsień ten jest przydatny między innymi do podnoszenia ciężarów z ziemi, do wspinaczki, pływania motylkiem lub stylem grzbietowym lub chodzenia w czworonożnej pozycji. Jednak obecnie bardzo mało ćwiczy się ten mięsień, więc może on osłabiać i skracać się. Aby tego uniknąć, zaleca się włączenie do codziennych rutynowych ćwiczeń, które pomagają ją wzmocnić i rozciągnąć.
Indeks artykułów
Jak sama nazwa wskazuje, jest to mięsień szeroki i dość długi. Jest powierzchowna i spłaszczona, ma trójkątny kształt, który obejmuje dwie trzecie pleców, łącząc obręcz barkową z obręczą miednicy..
Latissimus dorsi to sparowany mięsień, to znaczy po każdej stronie ciała (prawej i lewej) znajduje się mięsień ułożony symetrycznie. Jest to największy mięsień w okolicy klatki piersiowej i ogólnie w ludzkim ciele. Jego rozmiar idzie w parze z wytrzymałością.
Charakteryzuje się tym, że włókna mięśniowe przemieszczają się w kierunku wspólnego punktu przyczepu. Aby to zrobić, górne włókna mięśniowe poruszają się poziomo od wewnątrz na zewnątrz, włókna pośrednie w sposób wznoszący i ukośny, a dolne w sposób wznoszący i prawie pionowy.
Ponieważ jest to duży mięsień, jest bardzo przydatny w chirurgii rekonstrukcyjnej. Chirurdzy mogą wziąć udział w tym mięśniu, aby przywrócić kończyny zdeformowane w wyniku urazów, oparzeń, usunięcia guza lub z jakiejkolwiek innej przyczyny. Przykładem tego jest rekonstrukcja piersi.
W tym celu istnieje wiele technik chirurgii rekonstrukcyjnej, ale Díaz-Ontiveros i wsp. Zalecają technikę płatów mięśnia najszerszego grzbietu w jej odwrotnej postaci do rozległych rekonstrukcji w okolicy piersiowo-lędźwiowej. Według nich to prosta procedura, z kilkoma komplikacjami..
Z drugiej strony Peña i wsp. W 2010 roku opisali transpozycję mięśnia najszerszego grzbietu w celu skorygowania konsekwencji dużego porażenia porodowego ramienia (PBOA)..
Należy zauważyć, że ta patologia prowadzi do nieprawidłowego działania ruchów barku, ograniczając odwodzenie i rotację zewnętrzną. Następnie postępuje powodując przykurcz w przywodzeniu i rotacji wewnętrznej, a także możliwe zwichnięcie barku z deformacją stawu biodrowego.
Jego pochodzenie jest złożone, ponieważ obejmuje liczne struktury anatomiczne ze względu na duże rozmiary.
Górna część dolnego i grzbietowego mięśnia tułowia, w wyrostkach kolczystych, począwszy od szóstego kręgu piersiowego do 12 kręgu piersiowego. Pierwsza część mięśnia najszerszego grzbietu jest pokryta mięśniem czworobocznym.
Pochodzenie środkowej części mięśnia kontynuuje się w kierunku strefy środkowej (powięź piersiowo-lędźwiowa L1-L5). Po drodze obejmuje zewnętrzną powierzchnię ostatnich żeber (IX-XII). Wreszcie dolna część mięśnia przechodzi bocznie przez zewnętrzną wargę grzebienia biodrowego i osiąga środkową linię środkowego grzebienia krzyżowego..
Wszystkie włókna mięśnia najszerszego grzbietu zbiegają się w jednym miejscu. Włókna przesuwają się od wewnątrz na zewnątrz i do góry, aż dotrą do miejsca wprowadzenia w kości ramiennej.
Do przyczepu dochodzi w kanale dwuczęściowym, znanym również jako rowek dwuczęściowy lub kanał międzyguzkowy kości ramiennej, to znaczy między guzkiem mniejszym (troquín) a guzkiem większym (troquiter). Kulminacją włókien jest spirala i ścięgno.
Mięsień najszerszy grzbietu jest unerwiony przez nerw piersiowo-rdzeniowy (C6-C8), który odpowiada splotowi ramiennemu.
Główny dopływ krwi pochodzi z tętnicy piersiowo-grzbietowej, ale przyjmuje również małe tętnice, które pochodzą z tylnych gałęzi międzyżebrowych i odcinka lędźwiowego, takie jak: tętnica podłopatkowa i grzbietowa tętnica łopatkowa.
Funkcje można badać w następujący sposób: gdy tułów jest nieruchomy i gdy ramię jest unieruchomione.
W tym stanie mięsień umożliwia wykonywanie następujących ruchów: prostowanie, odwodzenie i rotację wewnętrzną kończyny górnej. Jest również zdolny do uciskania barku, aby zapobiec nadmiernemu przemieszczeniu głowy kości ramiennej.
Z drugiej strony, dzięki latissimus dorsi możliwy jest ruch retropulsyjny lub retropulsyjny polegający na cofnięciu ramion, np. Pływanie stylem grzbietowym lub przeciąganie przedmiotu do siebie.
Wreszcie, ten mięsień jest również aktywny w czworonożnym chodzie lub pełzaniu i stabilizowaniu miednicy..
Jeśli oba mięśnie są stymulowane, tułów można unieść, co prowadzi do uniesienia żeber z powodu rozdęcia grzbietowego odcinka lędźwiowego kręgosłupa. Z tego powodu jest uważany za dodatkowy lub wtórny mięsień w ruchu wdechowym..
Jeśli pobudzany jest tylko jeden z mięśni, możliwy jest ruch boczny tułowia, czyli odciągnięcie tułowia na jedną lub drugą stronę (ta sama strona mięśnia w akcji). Jak również obrót tułowia.
Charakteryzuje się bólem pleców. Ma wiele przyczyn, ale jedną z nich może być uraz mięśnia najszerszego grzbietu. Naderwanie mięśni może wystąpić w wyniku podnoszenia nadmiernej masy ciała bez rozgrzewki. Utrzymywanie złej postawy przez długi czas powoduje przykurcze i bolesne punkty spustowe w tym mięśniu.
Uraz tego mięśnia, ze względu na jego wprowadzenie w bruzdę biodrową kości ramiennej, wpływa na stabilność barku iw konsekwencji powoduje ograniczenie ruchu stawu i ból.
Charakteryzuje się bólem w odcinku lędźwiowym kręgosłupa. Przyczyny mogą być różne, ale jedną z nich jest wzrost napięcia mięśnia najszerszego grzbietu, któremu może towarzyszyć przykurcz lędźwiowy. Ta patologia może powodować hiperlordozę.
Nerw ten unerwia mięsień najszerszy grzbietu i jeśli ulegnie on zmianom, mięsień zostaje sparaliżowany. Dlatego zajęcie nerwu piersiowo-rdzeniowego bezpośrednio wpływa na dysfunkcję obręczy barkowej..
Ponieważ mięsień ten obejmuje duży obszar, można go wyczuć dotykając pięciu punktów anatomicznych. Od góry do dołu te punkty wyglądałyby następująco:
Pierwszy punkt odpowiada zewnętrznej stronie pachy. Naciskając na ten punkt, można dotknąć górnej części mięśnia najszerszego grzbietu, przed jego zwężeniem i włożeniem do kości ramiennej..
Drugi punkt znajdowałby się na poziomie wyrostków kolczystych odpowiadających kręgom grzbietowym 7 do lędźwiowego 5. W celu ich zlokalizowania pacjent jest proszony o zgięcie tułowia do przodu.
W tej pozycji można dotknąć wspomnianych kręgów. Jako wskazówkę przyjęto pierwotną lokalizację kręgów C7 lub D1, które są najbardziej wystające.
Trzeci punkt znajduje się na poziomie żeber IX-XII. Aby je zlokalizować, mierzymy dwa palce powyżej grzebienia biodrowego, gdzie wyczuwa się ostatnie żebro (XII) i zgodnie z sekwencją można zlokalizować resztę.
Czwarty punkt znajduje się na grzebieniu biodrowym, który łatwo wyczuć, kładąc dłoń na talii. Mięsień znajduje się z tyłu grzbietu.
Piąty punkt znajduje się na kości krzyżowej, tuż przy środkowym grzbiecie krzyżowym. Aby go zlokalizować, wspinaj się od kości ogonowej w górę przez linię środkową.
Siedząc pacjentowi, chwyta się jedno ramię pacjenta i doprowadza ramię do pełnego odwodzenia, zginając łokieć, a drugą ręką mocując grzebień biodrowy..
W tej pozycji ramię pacjenta jest unoszone w wymuszonym ruchu ptaka za głową, z przeciwległym pochyleniem tułowia (w akcji przeciwna strona ramienia).
Pozycja powinna być utrzymana przez 15 do 30 sekund, a następnie powrócić do pozycji wyjściowej. Powtórz procedurę 3 do 5 razy, a następnie zrób to samo po drugiej stronie.
Można wymienić kilka: zdominowane renifery, asany.
Jeszcze bez komentarzy