Plik mutyzm akinetyczny lub większa abulia to subiektywny brak myśli, w którym osoba nie jest w stanie samodzielnie zainicjować żadnego ruchu ani nawet mowy. Na przykład ten pacjent, mimo że jest spragniony, może siedzieć przed szklanką wody i nie pić z niej. Może to być spowodowane uszkodzeniem struktur mózgowych, które wydają się motywować do wykonywania zachowań, będąc zanurzonym w znacznym stanie apatii.
Mutyzm akinetyczny możemy zdefiniować jako zmniejszenie lub brak spontanicznych zachowań pomimo tego, że zdolności motoryczne są nienaruszone, ponieważ źródło problemu, jak powiedzieliśmy, ma charakter motywacyjny (wpływa na obwody dopaminergiczne mózgu).
Jest to trudny do zdiagnozowania zespół, ponieważ może być częścią odmiennych stanów świadomości. Czasami pojawia się jako kontinuum, a mutyzm akinetyczny znajduje się między śpiączką a powrotem do stanu czuwania..
Indeks artykułów
Rodríguez, Triviño, Ruiz i Arnedo (2012) opisali ciekawy przypadek pacjenta, który po kilku operacjach mózgu przedstawił to, co określa się jako „pusty umysł”.
Pacjent, którego nazwiemy „Emilio”, miał 70 lat, gdy w korze mózgowej wykryto łagodny guz (oponiak). Pacjent czuł, że ma trudności z nazywaniem obiektów i opisywaniem sytuacji, oprócz niezdarności ruchowej podczas gry na saksofonie, co wcześniej bez trudności wykonywał, gdyż grał w zespole swojego miasta..
Lubił też dbać o swój ogród i zaczynał mieć problemy, których wcześniej nie miał..
Wykonano kraniotomię w celu usunięcia guza, który przebiegał bez powikłań. Rok później, podczas przeglądu, wykryto kilka guzków nowotworowych, więc ten pacjent musiał przejść wiele zabiegów chirurgicznych i radiochirurgicznych w ciągu 6 lat.
Spowodowało to różne komplikacje, ponieważ Emilio doszedł do wystąpienia niedowładu połowiczego prawego (jest to częsty stan po uszkodzeniu mózgu, w którym prawa strona ciała jest osłabiona) i trudności motorycznych, z których wyleczył się podczas leczenia..
Jednak kolejny rezonans magnetyczny ujawnił nowy guz zajmujący przednią korę zakrętu obręczy. Po ponownej operacji usunięcia go, pacjenta oceniono, rozpoznając jego stan jako mutyzm akinetyczny..
Najczęstszą przyczyną mutyzmu akinetycznego są naczynia krwionośne, chociaż istnieją przypadki, których przyczyną jest ekspozycja lub spożycie toksyn, infekcje lub procesy zwyrodnieniowe.
Wydaje się, że uszkodzone struktury w mutyzmie akinetycznym uczestniczą w inicjowaniu i utrzymywaniu zachowania, a także w motywacji do jego wywoływania.
Co rozumiemy tutaj przez motywację? W tym kontekście definiuje się ją jako energię niezbędną do osiągnięcia czegoś, co jest pożądane lub uniknięcia czegoś niechcianego, na które wpływa stan emocjonalny. To tak, jakby brakowało woli i osoba nie mogła zacząć zaspokajać swoich potrzeb, pozostając cały czas nieruchomo i cicho.
Dlatego to zaburzenie nazywa się „pustym umysłem”. W rzeczywistości Damasio (1999) opisuje, że pacjenci, którzy wyleczyli się z mutyzmu akinetycznego, zapytani, dlaczego nie mówili, kiedy mieli chorobę, powiedzieli: „jest to, że nic nie przyszło mi do głowy".
Zmiany naczyniowe, które powodują tę chorobę, powodują zawały serca w:
To uszkadza przednią część kory zakrętu obręczy i części płata czołowego. Ponadto pojawia się nie tylko z powodu urazów przedniej części kory zakrętu obręczy, ale także z powodu uszkodzenia połączeń obszarów czołowych z obszarami podkorowymi..
Aby zrozumieć pochodzenie tego zaburzenia, należy zauważyć, że jeden z głównych obszarów, który otrzymuje dopaminę z mezokortykalnego układu dopaminowego, ponieważ otrzymuje informacje z głębszych obszarów mózgu, które tworzą słynny mózgowy układ nagrody.
System ten jest niezbędny do przeprowadzania zachowań motywujących do przetrwania, takich jak utrwalanie gatunku lub poszukiwanie pożywienia. Dlatego nie jest zaskakujące, że jeśli obwody dopaminy są uszkodzone, rozwija się stan apatii..
Uszkodzenie połączeń czołowo-podstawnych mózgu izoluje czołowe obszary struktur, takich jak jądro ogoniaste, gałka blada, skorupa czy torebka wewnętrzna, które są bardzo ważne dla osoby, aby znaleźć motywację do wykonywania zachowań.
Uszkadzają grzbiet móżdżku i obszar robaka. Stwierdzono, że móżdżek może być związany z takimi funkcjami, jak płynność werbalna, pamięć operacyjna, emocje czy planowanie zadań (co ciekawe, bardzo typowe dla płata czołowego). Jednak potrzeba więcej badań, aby dokładnie wiedzieć, jak objawia się w mutyzmie akinetycznym..
Najczęstsze i charakterystyczne objawy to:
Jeśli jest mowa, jest bardzo rzadka i charakteryzuje się hipofonią (niską głośnością głosu) i przeciąganiem słów. Wymowa i składnia są zwykle poprawne, o ile nie dochodzi do uszkodzenia struktur mózgowych poświęconych językowi.
Potrafią zrozumieć, o co jest pytane, ale na pierwszy rzut oka nie wydaje się to, ponieważ kiedy odpowiadają, nie robią tego konsekwentnie. Odpowiadają głównie na pytania o informacje biograficzne, takie jak imię i nazwisko czy data urodzenia. Jeśli są to inne rodzaje pytań, wolą odpowiadać „tak”, „nie” lub monosylabami.
Zwykle nie inicjują rozmów, nie zadają pytań, nie pytają nawet o podstawowe potrzeby: jedzenie, picie, chodzenie do łazienki. Nie wyrażają tego, czego chcą lub wydają się robić cokolwiek, aby to osiągnąć.
Często zdarza się, że mogą wykonywać działania tylko wtedy, gdy ktoś inny pomaga im w ich zainicjowaniu. Mogą bez problemu korzystać z obiektów, ale nigdy nie inicjują ruchu z własnej woli. Zgodnie z przykładem, który podaliśmy przed szklanką wody, gdyby Emilio był spragniony, nie pił, dopóki ktoś inny nie włożył mu szklanki do ręki.
Oznacza wykonywanie powtarzalnych, bezcelowych czynności ruchowych. Na przykład w przypadku Emilio nieustannie składał palcami koniec swojej koszuli. Co wskazuje, że nie ma problemów w wykonywaniu ruchów, ale w chęci ich rozpoczęcia.
Innym charakterystycznym objawem jest to, że ci pacjenci, w obliczu bodźca, który jest szkodliwy, mogą „obudzić się”, to znaczy zareagować drżeniem, a nawet wypowiadaniem słów..
Jeśli chodzi o stany emocjonalne, w każdym przypadku wydają się one zmienne. Niektóre z nich mają praktycznie niezauważalne wyrażenia emocjonalne, podczas gdy inne mają znaczące zmiany, czasami typowe dla uszkodzenia czołowego mózgu, takie jak impulsywne i nieskrępowane wybuchy emocjonalne..
- Brak inicjowania spontanicznych dobrowolnych działań.
- Pozostają nieruchome, nieaktywne przez cały dzień (akinezja). Wykonują tylko automatyczne zachowania.
- Cisza i brak gestykulacji (na przykład nie wskazują znaków świadczących o tym, że słuchasz lub rozumiesz, co mówią inni).
- Zwykle nie udzielają odpowiedzi, jeśli pytania są otwarte lub dotyczą treści emocjonalnych lub afektywnych.
Jednak objawy mogą się różnić w zależności od deficytów funkcjonalnych spowodowanych przez każdy dotknięty obszar mózgu..
Zdefiniowano dwa typy mutyzmu akinetycznego w zależności od miejsca uszkodzenia w mózgu i wywoływanych przez nie objawów:
Występuje najczęściej i wiąże się z jednostronnymi lub obustronnymi zmianami ogniskowymi przedniej części kory zakrętu obręczy.
Jeśli ta zmiana jest jednostronna, pacjenci zwykle wracają do zdrowia po kilku tygodniach, z drugiej strony, jeśli jest obustronna, będzie to całkowita utrata początku spontanicznego zachowania, która nie jest odwracalna. Czasami uszkodzenie może również rozciągać się na dodatkowy obszar motoryczny, powodując deficyty w ruchu..
Występuje z powodu zajęcia międzymózgowia, zwłaszcza wstępującego aktywującego układu siatkowatego. Ten typ wykazuje mniejszą czujność niż mutyzm czołowy i różni się od tego również tym, że u pacjenta występuje paraliż spojrzenia pionowego.
Mutyzm akinetyczny jest trudny do wykrycia, ponieważ jest trudny do oceny, ponieważ pacjentom trudno jest odpowiedzieć na testy i należy go opracować, aby przeprowadzić skuteczną ocenę neuropsychologiczną. Z tego powodu łatwo jest pomylić mutyzm akinetyczny z innymi stanami lub zaburzeniami..
Dlatego należy zachować ostrożność, aby nie mylić z:
W przeciwieństwie do mutyzmu akinetycznego, w stanie wegetatywnym występuje tzw. Śpiączka czuwająca, stan, w którym pacjent nie może śledzić zewnętrznych bodźców wzrokowych oczami, nawet jeśli są one otwarte; nie mogą wyrażać siebie ani wykonywać prostych poleceń.
Zachowują pewne odruchy, ale nie mogą wykonywać zachowań, ponieważ musieliby przetwarzać bardziej korowe struktury mózgu, które pacjenci z mutyzmem akinetycznym mają nienaruszony.
W mutyzmie akinetycznym nie reaguje z powodu ciężkiego stanu apatii i apatii, który powoduje, że nie porusza się ani nie mówi spontanicznie; ale w przeciwieństwie do minimalnej świadomości, jeśli potrafią emitować spójne odpowiedzi, gdy są poproszone, i inicjować ruchy, gdy otrzymują pomoc.
Ruch nie jest spowodowany paraliżem kończyn spowodowanym uszkodzeniem kręgosłupa i dróg korowo-płodowych, pozostawiając nienaruszoną większość funkcji poznawczych, pionowe ruchy oczu i mruganie (których często używają do komunikacji).
Rozróżnienie może być trudne, ponieważ w niektórych przypadkach mutyzm akinetyczny i afazja mogą wystąpić w tym samym czasie. Główna różnica polega na tym, że inicjatywa i motywacja do komunikowania się są zachowane przy afazji, podczas gdy pacjenci z mutyzmem akinetycznym ich nie mają..
Byłby na poziomie bezpośrednio niższym niż mutyzm akinetyczny, będąc łagodniejszym.
Głównym celem jest zmniejszenie apatii. Apatia charakteryzuje się zmianą zdolności do wyznaczania celów, brakiem motywacji, utratą inicjatywy i spontaniczności, obojętnością afektywną.
Zwykle wiąże się to również z brakiem świadomości choroby, co ma bardzo negatywny wpływ na życie człowieka i ogólne funkcjonowanie neuropsychologiczne. Konieczne jest zmniejszenie tej apatii i zwiększenie współpracy chorego dla satysfakcjonującej rehabilitacji.
Inne cele to maksymalizacja niezależności i wykonywanie codziennych czynności, które wykonywałeś normalnie..
Rehabilitacja neuropsychologiczna polega na stosowaniu strategii interwencyjnych, które mają na celu zapewnienie, że pacjenci i ich rodziny mogą redukować, radzić sobie lub radzić sobie z deficytem poznawczym.
W tym celu będzie działać bezpośrednio poprawiając wydajność funkcji poznawczych poprzez powtarzanie ćwiczeń. Deficyty można interweniować na 3 sposoby:
Ważne aspekty, o których należy pamiętać:
Aby zmniejszyć apatię, głównie agoniści dopaminy, tacy jak lewadopa lub bromokryptyna, ponieważ często wpływa to na szlaki dopaminy.
Uzyskanie minimalnego poziomu współpracy ze strony pacjenta jest absolutnie konieczne, aby rozpocząć pracę. Można zacząć od promowania świadomości deficytu, co oznacza, że musimy uświadomić osobie, że ma problem i że musi podjąć wysiłek, aby dojść do siebie..
Wykonuj czynności rodzinne, które są cenne dla osoby, które mogą „obudzić” wcześniej wyuczone zachowania.
W tym celu niezbędna jest współpraca rodziny podczas terapii, ponieważ to ona spędza większość czasu z pacjentem. Muszą być wykształceni, aby odpowiednio zarządzać środowiskiem, w którym żyje pacjent, tak konstruować czynności dnia codziennego, aby były łatwiejsze.
Właściwe jest, aby pomagały pacjentowi zainicjować działania, starając się, aby były motywujące do zadań i aby dostosowywały się do poziomu poznawczego osoby dotkniętej chorobą.
Warto zapytać rodzinę, przyjaciół, co pacjent lubił robić wcześniej, co go motywowało, jakie miał hobby itp. W ten sposób możemy lepiej poznać osobę dotkniętą chorobą i rozwinąć działania terapeutyczne, które będą motywować i być przyjemne.
Podziel czynności na małe kroki i wyraźne instrukcje dotyczące ich wykonania. Po prawidłowym wykonaniu zawsze otrzymasz natychmiastową informację zwrotną po każdym kroku. Należy upewnić się, że awaria nie wystąpi, aby nie była sfrustrowana.
Niektóre ważne punkty dotyczące wykonywania działań to:
Muszą sprawić, by pacjent poczuł, że chce mu pomóc, okazując mu uczucie (ale nigdy nie traktując go bólem lub tak, jakby był dzieckiem) i nie tracić nadziei.
Spróbuj wyobrazić sobie sytuację jako obiecującą, aby osoba dotknięta chorobą zrozumiała, że sytuacja bez wątpienia ulegnie poprawie. Daj pozytywne oczekiwania na przyszłość, unikaj okazywania łez i skarg przed pacjentem, ponieważ może to go zatopić.
Jedną techniką jest back chaining. Polega na rozbiciu zadania na etapy i poproszeniu pacjenta o wykonanie ostatniego kroku. Aby to zrobić, najpierw wykonuje się całe zadanie (na przykład szczotkowanie zębów), chwytając pacjenta za ramię i wykonując wszystkie ruchy.
Następnie czynność powtarza się z pomocą, ale ostatni krok musi wykonać sam pacjent (osuszenie ust). Zachęć go do zrobienia tego „teraz musisz wytrzeć usta ręcznikiem, chodź” i wzmocnij go, kiedy to zrobi.
Następnie czynność powtarza się, aż pacjent może bez pomocy umyć zęby. Stwierdzono, że technika ta jest bardzo przydatna dla pacjentów z problemami z motywacją.
Polega na podzieleniu zadania na małe, sekwencyjne kroki i zapisaniu ich na liście. Pozwala to sprawdzić, czy każdy przypadek jest kompletny. Ta technika znacznie ułatwia rozpoczęcie, zakończenie i śledzenie aktywności.
Dodatkowo zmniejsza zmęczenie, dzięki czemu zużywa mniej energii, ponieważ pacjent nie musi planować, organizować i zapamiętywać kroków niezbędnych do osiągnięcia celu. Bardzo przydatne jest ustalenie rutyny czynności, które należy wykonywać codziennie, ponieważ jeśli są one konsekwentnie powtarzane, mogą stać się automatycznymi nawykami.
W drugiej chwili opracowywana jest kolejna strategia polegająca na zwiększeniu częstotliwości pożądanych, ale rzadkich zachowań, nagradzając ich wykonanie bardzo przyjemnymi dla pacjenta konsekwencjami..
Aby to zrobić, należy sporządzić listę z tym, co pacjent lubi, i drugą listę z tym, co ma zrobić, aby to osiągnąć. Aby wiedzieć, czy jest to przydatne dla pacjenta (ponieważ zwykle wypełnia je rodzina), musi ocenić każdy punkt na liście od 1 do 10 w zależności od stopnia trudności lub zgodnie ze stopniem przyjemności, jaką daje ..
Jeszcze bez komentarzy