Wspaniały mgławica Oriona jest to mgławica emisyjna, której środek przypomina motyla. Znajduje się na południe od konstelacji Oriona i jest łatwo dostrzegalna gołym okiem, jako słaba biaława plama na środku pasa Oriona..
Mgławice, nazwane tak od ich rozproszonego kształtu, to rozległe obszary w przestrzeni wypełnione materiałem międzygwiazdowym: pyłem i gazem. Mgławica Oriona została po raz pierwszy opisana przez francuskiego astronoma Nicolasa-Claude'a Fabri de Peiresca w 1610 roku, chociaż starożytne cywilizacje, takie jak na przykład Majowie, mają zapisy o podobnych obiektach. Jednak nie można zapewnić, że była to rzeczywiście ta sama mgławica Oriona.
W rzeczywistości Galileo o tym nie wspomina, chociaż wiadomo, że zbadał region swoim teleskopem i wykrył w nim kilka gwiazd (znanych jako Trapez). Nie zrobili tego też inni wybitni starożytni astronomowie.
Ale ponieważ można ją teraz łatwo zobaczyć gołym okiem, jasność mgławicy mogła wzrosnąć z powodu narodzin nowych gwiazd..
Charles Messier skatalogował go w 1771 roku jako obiekt M42, po której można go również wyszukiwać w Internecie oraz w astronomicznych aplikacjach telefonicznych..
Z astronomicznego punktu widzenia mgławice takie jak Orion są ważne, ponieważ gwiazdy są tam nieustannie formowane.
Dzięki sile grawitacji powstają skupiska materii, które później ulegają kondensacji i stanowią zalążek układów gwiezdnych. W mgławicy nieustannie tworzą się gwiazdy.
Indeks artykułów
Wielka Mgławica Oriona znajduje się stosunkowo blisko Układu Słonecznego, 500 parseków (1 parsek = 3,2616 lat świetlnych) lub 1270 lat świetlnych. Jak powiedzieliśmy, znajduje się w pasie Oriona, złożonym z trzech jasnych gwiazd ukośnie w środku czworoboku konstelacji..
Te trzy gwiazdy to Mintaka, Alnilam i Alnitak, choć potocznie nazywane są Three Marys lub Three Mędrców..
Z Ziemi średnica kątowa (wielkość kąta, pod jakim patrzy się na obiekt z Ziemi) mgławicy na niebie wynosi około 60 minut łuku..
Dla porównania, Wenus, dobrze widoczne ciało niebieskie, waha się od około 10 do 63 minut łuku, w zależności od czasu, ale wygląd Wenus jest jaśniejszy ze względu na bliskość..
Możesz dowiedzieć się o wielkości mgławicy i jej prawdziwej jasności, porównując odległości: 1270 lat świetlnych = 1,2 x 1016 km, w porównaniu z odległością Wenus-Ziemia wynoszącą zaledwie 40 x 106 km.
Mgławica Oriona jest mgławicą emisyjną, co oznacza, że emituje światło w zakresie widzialnym. Jest widoczny na wschodzie, do świtu od lipca, ale najlepszy czas do obserwacji to miesiące zimowe na półkuli północnej lub latem na półkuli południowej.
Jest to widoczne gołym okiem, jeśli niebo jest ciemne i czyste. I chociaż prawdą jest, że można go zobaczyć z dużego miasta, najlepiej jest jak najdalej oddalić się od zanieczyszczenia światłem.
W lornetce lub małym teleskopie mgławica wygląda jak mała perłowa plamka, chociaż czasami obserwuje się lekki różowy odcień. Nie jest to typowe, ponieważ oko nie jest tak wrażliwe na kolory jak klisza fotograficzna..
Zatem obserwator nie zobaczy tego tak, jak na zdjęciu pokazanym na rysunku 1. Wymaga to większych teleskopów lub robienia zdjęć o długim czasie naświetlania, które również zwykle poddawane są obróbce końcowej w celu wydobycia szczegółów..
Mimo to, nawet jeśli jest obserwowana tylko przez lornetkę, mgławica jest obrazem o zdumiewającej urodzie, tym bardziej wiedząc, że w tej właśnie chwili rodzą się w niej gwiazdy..
Jak wspomniano wcześniej, znalezienie mgławicy jest łatwe, ponieważ Orion jest jedną z najbardziej znanych konstelacji. Podobnie aplikacja taka jak Sky Map natychmiast pokaże Twoją lokalizację. Dzięki nowoczesnym teleskopom można zaprogramować wyszukiwanie tak, aby ogniskowanie było automatyczne i zlokalizować trapez w środku..
W centrum Mgławicy Oriona znajdują się cztery gwiazdy znane jako The Trapeze (Θ-Orionis). Galileusz odkrył trzy z nich w 1610 roku, ale co ciekawe, nie pozostawił zapisu o otaczającej je mgławicy, co zrobił Fabri de Peiresc..
Gwiazdy tworzące trapez są niebieskawo-białe i bardzo jasne. Są również masywne, mają od 15 do 30 mas Słońca.
Są stosunkowo blisko: dzieli je z grubsza 1,5 roku świetlnego. Są częścią znacznie większego konglomeratu gwiazd, o średnicy około 10 lat świetlnych i około 2000 gwiazd, zwanych Gromada trapezowa.
Trapez można obserwować za pomocą małego teleskopu, a na bardzo czystym niebie wyróżnia się dodatkową piątą gwiazdę. Większe teleskopy pozwalają na rozróżnienie do 8 gwiazd.
Gołym okiem mgławica ma białawy kolor, chociaż czasami, w odpowiednich warunkach, ludzkie oko jest w stanie wykryć delikatny różowawy odcień..
Prawdziwe kolory są widoczne na zdjęciach wykonanych przy długich naświetleniach i pochodzą z energii emitowanej przez wzbudzone cząsteczki gazu.
Rzeczywiście, gwiazdy wewnątrz mgławicy mają temperaturę około 25 000 K. Dlatego są w stanie emitować wystarczającą ilość promieniowania ultrafioletowego, aby zjonizować wodór, który jest głównym składnikiem w regionie..
Połączenie długości fal emitowanych przez molekularne wzbudzenie gazu (w kolorze czerwonym, niebieskim i fioletowym) daje charakterystyczny różowy kolor.
Na niektórych zdjęciach można było również zobaczyć obszary zielone, odpowiadające różnym przemianom energii, które występują tylko w miejscach z fizycznymi warunkami mgławicy.
Ze względu na dużą aktywność gwiazd w jej wnętrzu, Mgławica Oriona wzbudza wielkie astronomiczne zainteresowanie. Wewnątrz znajduje się duża liczba tworzących się gwiazd, tzw protogwiazdy.
Ponieważ jest to bardzo krótki etap życia gwiazdy, nie jest łatwo znaleźć protogwiazdy do badań. A ponieważ Wielka Mgławica Oriona znajduje się daleko od płaszczyzny galaktyki, niełatwo jest pomylić jej zawartość z innymi obiektami..
Z tych wszystkich powodów astronomowie i astrofizycy dogłębnie go zbadali..
-Szacuje się, że wiek mgławicy wynosi mniej niż 2 miliony lat, czyli tyle samo co gwiazdy w gromadach, które ją tworzą..
-Wodór jest najliczniejszym pierwiastkiem w mgławicy i dlatego widzimy go w kolorze czerwonawym lub różowawym, ponieważ czerwone światło z linii emisyjnych wodoru jest najbardziej intensywne..
-Gwiazdy są otoczone jasnymi włóknami, które rozciągają się od siebie o 8 parseków. Niektóre z tych włókien stykają się z frontami między cząstkami, które poruszają się powoli, z innymi, które poruszają się wolniej..
-Wewnątrz mgławicy wykryto między innymi gwiazdy z dyskami protoplanetarnymi i brązowymi karłami..
Plik dyski protoplanetarne są wykonane z materiału, który obraca się wokół nowo powstałych gwiazd i daje początek układom planetarnym takim jak nasz.
Około 85% gwiazd w mgławicy jest otoczonych dyskami gazu i pyłu, chociaż niekoniecznie oznacza to, że tworzą one układ planetarny podobny do naszego..
Ze swojej strony brązowe karły są ciałami w połowie drogi między gwiazdami i planetami, ponieważ nie miały wystarczającej masy, aby stworzyć reaktor termojądrowy, z którego powstała gwiazda.
Biorąc pod uwagę wysoki wskaźnik narodzin gwiazd, w Wielkiej Mgławicy Oriona występuje wiele brązowych karłów.
-Mgławica Oriona jest widoczną częścią dużego Obłoku Molekularnego Oriona lub Kompleksu Molekularnego Oriona, który grupuje różne typy mgławic i inne obiekty astronomiczne, takie jak pętla Barnarda (w kształcie rogu na poniższym obrazku) i dobrze znany Dark Horsehead Mgławica.
-Mgławica Oriona stopniowo się rozprasza i oczekuje się, że wyginie za kilkaset tysięcy lat, w mgnieniu oka z punktu widzenia wszechświata. Nadal jest czas, aby cieszyć się tak spektakularnym niebiańskim zjawiskiem.
Poniższy diagram przedstawia strukturę Wielkiej Mgławicy Oriona i sąsiednich regionów..
Za pomocą zdjęć w podczerwieni struktura jest znacznie lepiej rozróżniana, ponieważ gaz i pył są przezroczyste przy tych długościach fal, podczas gdy światło widzialne jest całkowicie rozpraszane lub pochłaniane..
Opisane już gwiazdy trapezu przesunęły się w lewo na obrazie.
Wewnątrz mgławicy można również wyróżnić zewnętrzny obłok molekularny, aw jego wnętrzu widoczne w podczerwieni obiekty:
-Obiekt Becklina-Neugebauera, widoczny w podczerwieni, jest protogwiazdą o masie pośredniej, to znaczy gwiazdą na bardzo wczesnym etapie, która nie została jeszcze włączona do ciągu głównego..
-Masers lub naturalne źródła emisji mikrofal są typowymi formacjami obłoków molekularnych.
-Mgławica Kleinmanna-Niska, wysoce aktywny obszar formowania się gwiazd w środku Mgławicy Oriona. Zawiera gromadę gwiazd otoczoną pyłem i gazem, która zawiera również dyski protoplanetarne.
Jeszcze bez komentarzy