Plik neoliberalizm w Chile zaczęto go stosować podczas dyktatury Augusta Pinocheta, w latach 70. i 80. XX wieku. Wcześniej próbowano wdrożyć ten system w kraju, ale praktycznie pozostawał on w sferze teoretycznej..
Neoliberalizm to doktryna wywodząca się z ekonomicznego liberalizmu rozwiniętego po rewolucji przemysłowej. Ogólnie rzecz biorąc, jest to teoria, w której rynek ma pierwszeństwo, potwierdzając, że państwo nie powinno odgrywać żadnej (lub minimalnej) roli w strukturach gospodarczych.
W obliczu swojego liberalnego pochodzenia neoliberalizm ma również ładunek polityczny, zwłaszcza ten stosowany w Chile: był sprzeczny z systemem partyjnym i głęboko antykomunistyczny..
Teoria dotarła do kraju przez kilku ekonomistów z Uniwersytetu Katolickiego, którzy studiowali w Chicago, intelektualnym centrum, z którego rozprzestrzeniły się idee neoliberalne..
Ci ekonomiści znaleźli korzystne pole podczas dyktatury, pomimo początkowej niechęci ze strony sektora wojskowego. Rezultaty tej polityki były mieszane. Poprawiły się niektóre dane makroekonomiczne, ale znaczna część populacji, pracowników i robotników, doświadczyła pogorszenia warunków życia.
Indeks artykułów
W latach pięćdziesiątych XX wieku podjęto pierwszą próbę narzucenia neoliberalizmu jako systemu gospodarczego w Chile. Ówczesny prezydent, Carlos Ibáñez del Campo, przez trzy lata, od 1955 do 1958 roku, otrzymywał rady od Misji Klein Saks. Jednak zalecenia nigdy nie zostały wdrożone ze względu na wywołany sprzeciw.
Dokładnie w tym samym 1955 roku Wydział Ekonomii Katolickiego Uniwersytetu Chile zawarł porozumienie o współpracy z Amerykańską Agencją Rozwoju Międzynarodowego (USAID)..
Dzięki tej umowie kilku chilijskich studentów ukończyło szkolenie na Uniwersytecie w Chicago, centrum światowego neoliberalizmu..
W końcu ci studenci zostali teoretykami ustanowienia systemu w Chile. Wśród nich byli Sergio de Castro, Pablo Baraona, Álvaro Bardón i Sergio de la Cuadra. Dość z tzw Chłopcy z Chicago byli częścią rządów Pinocheta.
Główną pracą teoretyczną, którą opracowali i która później posłużyła do zaszczepienia liberalizmu, był dokument, który nazwali Cegła. To, sporządzone na początku lat 70. XX wieku, wyznaczyło kierunki działań dla Chile, aby stało się krajem neoliberalnym..
Początkowo, Cegła miał być częścią programu gospodarczego Jorge Alessandri, ale jego porażka wyborcza z Salvadorem Allende uniemożliwiła to. To musiał być wojskowy zamach stanu w 1973 r., Który stał się okazją dla Chłopcy z Chicago aby zrealizować twoją propozycję.
Już pierwsze kroki gospodarcze podjęte przez rząd wojskowy po przewrocie miały charakter neoliberalny. Jednak sytuacja w kraju jest taka, że ten aspekt się nie poprawił. Biorąc to pod uwagę, w 1975 roku jeden z Chłopcy z Chicago, Sergio de Castro został mianowany ministrem gospodarki.
Według historyków początkowo nie było konsensusu wśród wojskowych bohaterów zamachu stanu. Przeciwko tym, którzy bronili neoliberalizmu, był sektor na korzyść opcji narodowo-korporacyjnej. Zwyciężył jako pierwszy.
Stamtąd nastąpiły reformy związane z tą ideologią. Po pierwsze, z tak zwaną polityką szokową do 1976 r. Wizyta w Chile w 1975 r. Miltona Friedmana, głównego teoretyka neoliberalizmu, zaowocowała serią zaleceń, które zostały natychmiast zastosowane..
W 1978 roku cała junta wojskowa opowiadała się za neoliberalizmem. W kolejnym roku przeprowadzono reformy zwane „siedmioma modernizacjami”, które wprowadziły najważniejsze działania wzmacniające model..
Jednak sam Milton Friedman oświadczył, że „nigdy nie zgodził się z adaptacją, którą grupa chilijskich ekonomistów kierowana przez Sergio de Castro stworzyła na podstawie jego teorii i że ustalenie sztywnego dolara na początku wdrażania modelu zniszczyło projekcję Chile od początku ”.
Będąc wybitnie doktryną ekonomiczną, cechy chilijskiego neoliberalizmu wpływają głównie na tę sferę..
Fundament ekonomiczny, kierując się zasadami neoliberalnymi, skupił się na konkurencji, eliminując (lub maksymalnie ograniczając) rolę państwa.
Rozumie się więc, że rynek sam się reguluje, eliminując najsłabsze firmy i nagradzając najbardziej dochodowych. W teorii doprowadziłoby to do niższych cen, wyższej jakości i niższych kosztów produkcji..
Inną cechą było umożliwienie otwarcia rynków na zewnątrz. Taryfy musiały zostać zniesione i faktycznie rząd chilijski zredukował je do maksimum.
Jeśli chodzi o ceny, państwo nie powinno ingerować, nawet w podstawowe potrzeby. Teoria głosi, że konkurencja oraz prawo podaży i popytu są czynnikami określającymi, ile kosztuje każdy przedmiot.
Wreszcie, płace publiczne i podatki dochodowe muszą zostać obniżone. Wręcz przeciwnie, wartość dodana (taka jak VAT) rośnie, aby pokryć potrzeby budżetowe. Ostatecznie przynosi to korzyści wysokim dochodom i firmom w porównaniu z populacją czynną zawodowo.
W edukacji teoria neoliberalna faworyzuje ośrodki prywatne nad publiczne. Sposobem na to jest przyznawanie stypendiów, a następnie umożliwienie im wyboru typu ucznia. To wizja edukacji asymilująca ją z funkcjonowaniem firmy
Jeśli chodzi o system opieki zdrowotnej, neoliberalizm angażuje się również w prywatyzację ośrodków medycznych. Państwo ogranicza się jedynie do budowy infrastruktury, a następnie przekazuje ją prywatnym firmom.
Polityczne cechy chilijskiego neoliberalizmu są dość specyficzne dla tego kraju. W rzeczywistości teoria ta nie stwierdza, że do rozwinięcia doktryny potrzebne jest państwo autorytarne, ale wojskowy zamach stanu połączył obie koncepcje.
Pinochet i jego zwolennicy krytykowali system partyjny i ideologiczny pluralizm. W pewnym sensie dla nich demokracja, z powszechnym głosowaniem, była tylko sposobem na nadanie priorytetu interesom społecznym nad indywidualnymi, czymś, co szkodzi narodowi..
Korzyści płynące z wdrożenia modelu neoliberalnego są widoczne zwłaszcza przy analizie danych makroekonomicznych. Do 1981 roku inflacja została stłumiona. W tym celu zmieniono walutę i ustalono stały kurs wymiany z dolarem..
Pozytywnym efektem jest zniesienie ceł, które spowodowało, że ceny produktów przybywających z zagranicy znacznie spadły, co w zasadzie jest bardziej przystępne dla ludności.
Z drugiej strony, dynamika odnotowała wielki boom. To oraz sprzedaż spółek publicznych pozwoliło na znaczną redukcję deficytu fiskalnego.
Problem, jaki przyniósł ze sobą neoliberalizm w Chile, polegał na tym, że pozostawił po sobie znaczną część populacji. Dobre dane makroekonomiczne w zestawieniu z mikroekonomią; to znaczy z tym, co ludzie postrzegali na ulicy.
Na przykład inflacja, która spadła w 1981 r., Później ponownie wzrosła. Stały kurs dolara musiał zostać zlikwidowany, gdy zadłużenie zagraniczne osiągnęło 16 miliardów dolarów. W rzeczywistości rząd był zmuszony interweniować w niektórych firmach w 83 r., Aby zapobiec ich upadłości..
Z drugiej strony pensje uległy znacznemu obniżeniu. Szacuje się, że w latach 1974–1980 płace realne odpowiadały zaledwie trzem czwartym płacy z 1970 r..
Jeśli chodzi o bezrobocie, to wzrost ten w bardzo znaczący sposób. Spadek taryf - który zaszkodził przedsiębiorstwom krajowym - i inne czynniki doprowadził do osiągnięcia 30% w latach 1982-1983.
Jeszcze bez komentarzy