Plik neoliberalizm w Kolumbii Zaczęto go wdrażać na początku lat 90., za prezydentury Césara Gavirii. Ta filozofia ekonomiczna broni zerowego udziału państwa w regulowaniu wszelkich działań związanych z gospodarką.
Neoliberalizm broni tego, że tylko prywatna inicjatywa powinna mieć miejsce w gospodarce, nawet w sektorach takich jak zdrowie czy edukacja. Został utworzony w 1930 roku przez grupę europejskich liberałów, którzy chcieli przezwyciężyć tradycyjny liberalizm. Po latach przybył do Chile Pinocheta, sponsorowanego w dużej mierze przez Stany Zjednoczone..
W Kolumbii, podobnie jak w większości krajów Ameryki Łacińskiej, gospodarka miała silny element protekcjonistyczny. Wysokie ceny produktów, takich jak kawa, pozwoliły na dobre dane makroekonomiczne, ale różne kryzysy bardzo dotknęły kraj. Dlatego zmienił swoją politykę na bardziej liberalizacyjną.
Plan zainicjowany przez Césara Gavirię został nazwany „otwarciem gospodarczym” i doprowadził do prywatyzacji, deregulacji i zmian w opodatkowaniu. Rezultaty, choć kwestionowane przez ekonomistów ze względu na ich tendencje ideologiczne, były mieszane. Z jednej strony oznaczało to wzrost gospodarczy, z drugiej zaś zwiększyło nierówności społeczne.
Indeks artykułów
Neoliberalizm to doktryna, która broni szerokiej liberalizacji gospodarki, wolnego handlu, redukcji wydatków publicznych i generalnie, że państwo nie ingeruje w jego regularyzację.
W ten sposób sektor prywatny odegrałby role, które tradycyjnie należały do władzy każdego państwa.
Uzasadnieniem tej doktryny, zdaniem autorów neoliberalnych, jest to, że interwencjonizm państwowy sprawia, że działalność gospodarcza jest mniej dynamiczna, a sektor prywatny jest znacznie bardziej efektywny.
Zdyskredytowanie klasycznego liberalizmu po Wielkim Kryzysie skłoniło grupę ekonomistów do sformułowania nowej doktryny. Autorzy ci nie byli zwolennikami interwencji państwa w gospodarkę, więc sprzeciwiali się ówczesnemu trendowi, keynesizmowi. Rezultatem był neoliberalizm.
Koncepcja ta stała się popularna dopiero w latach 80. XX wieku, kiedy szkoła chicagowska pomogła zaszczepić ją w Chile w czasach dyktatury Pinocheta. Ponadto sprzyjała mu tzw. Konserwatywna rewolucja, promowana przez Ronalda Reagana w Stanach Zjednoczonych i Margaret Thatcher w Wielkiej Brytanii..
W latach pięćdziesiątych kolumbijska gospodarka skorzystała na wysokich cenach eksportowego jej flagowego produktu: kawy. Pozwoliło to krajowi dysponować środkami na finansowanie sektora przemysłowego.
Kiedy ceny kawy spadły, państwo musiało zintensyfikować swoją protekcjonistyczną politykę, aby gospodarka nie załamała się.
Ograniczona dywersyfikacja eksportowanych produktów i uzależnienie walutowe od kawy doprowadziły do zainicjowania procesu promocji eksportu. W ten sposób uzupełniono działania protekcjonistyczne z innymi, zmierzającymi do zwiększenia ilości produktów do sprzedaży za granicą..
Ta taktyka dobrze się opłaciła. PKB wzrósł czterokrotnie i mimo wzrostów i spadków Kolumbii udało się przezwyciężyć nadwyżkę w stosunku do wydatków publicznych na początku tego okresu.
Z kolei inflacja utrzymywała się na akceptowalnym poziomie. Kryzys lat 80., który silnie dotknął region, nie miał bardzo poważnych konsekwencji dla Kolumbii dzięki dobrym wynikom branży oraz w dużej mierze dzięki dolarom z handlu narkotykami..
Wpływy amerykańskie miały fundamentalne znaczenie dla zaszczepienia neoliberalizmu w Kolumbii. Najlepszym przykładem był tak zwany Konsensus Waszyngtoński, seria środków stworzonych przez ekonomistę Johna Williamsona w 1989 roku. Celem było zaproponowanie zestawu reform dla krajów rozwijających się.
Proponowane działania zakładały liberalizację gospodarki we wszystkich jej obszarach, ograniczenie roli państwa i rozszerzenie sił rynkowych..
Pierwszym prezydentem Kolumbii, który zaczął stosować te środki, był Virgilio Barco, chociaż w rzeczywistości reformy przypisuje się jego ministrowi gospodarki Césarowi Gavirii.
Zastąpił Barco na stanowisku prezydenta kraju, właśnie César Gaviria. Przyspieszyło to reformy i opowiedziało się za planem zwanym „otwarciem gospodarczym”, pełnym neoliberalnych środków. Jej minister finansów Rudolf Hommes odegrał fundamentalną rolę w urzeczywistnieniu tej nowej polityki.
Tym programem rząd starał się włączyć kraj w proces globalizacji gospodarczej w ramach wspomnianego konsensusu waszyngtońskiego.
Początkowo reformy doprowadziły do bankructwa niektórych branż kolumbijskich, inne zostały sprywatyzowane. Wynik był nierówny, z korzyściami dla niektórych sektorów i stratami dla innych.
Neoliberalizm w Kolumbii ma kilka ogólnych cech przypisywanych tej doktrynie. Poza tym inni są wyłączni w kraju.
Według niektórych autorów, takich jak sam Rudolf Hommes, w Kolumbii nie ma czystego neoliberalizmu. Dla tego polityka jest to doktryna tak skrajna, że mogą ją zatwierdzić tylko niektórzy prawicowi intelektualiści..
Zgodnie z tą doktryną rola państwa w gospodarce została ograniczona do minimum. Wzmocniono prywatną inicjatywę we wszystkich sektorach, w tym w ochronie zdrowia i edukacji, a przepisy zostały maksymalnie złagodzone.
Konstytucja z 1991 r., Przez wielu autorów określana jako neoliberalna, ustanowiła nowy projekt dla Banku Centralnego. W pierwszej kolejności ustalono liczbę niezależnych, autonomicznych podmiotów, wśród których znalazł się Banco de la República. Jego pierwszą funkcją było utrzymanie siły nabywczej waluty.
W ten sposób państwo utraciło kontrolę nad polityką pieniężną, która pozostała w rękach tego niezależnego podmiotu. Zdaniem niektórych ekspertów oznacza to rezygnację z kontroli nad inflacją. Podobnie zakładał, że rząd nie ma możliwości zlecania emisji walut na programy społeczne lub inwestycje publiczne..
Ta sama Konstytucja ustanowiła wolną konkurencję gospodarczą jako prawo podstawowe. Oznacza to, że państwo nie może posiadać wyłącznie firm, nawet w sektorach uznanych za strategiczne..
Dwa przykłady tej regulacji to prywatyzacja krajowych usług publicznych i krajowego systemu elektroenergetycznego, oba w 1994 r.
Integracja gospodarcza została również uwzględniona jako jeden z mandatów konstytucyjnych. Oznaczało to, że kraj ten mógł być częścią wszelkiego rodzaju umów o wolnym handlu. Ustalono nawet, że można go tymczasowo zintegrować bez zgody Kongresu..
Chociaż w zasadzie neoliberałowie sprzeciwiają się wszelkim rodzajom podatków, w praktyce wolą podnieść VAT, aby zrobić to samo z podatkiem dochodowym. W Kolumbii wzrost wyniósł od 10% do 12% w przypadku produktów zwykłych i do 45% w przypadku produktów luksusowych.
César Augusto Gaviria Trujillo jest kolumbijskim ekonomistą i politykiem, który był prezydentem kraju w latach 1990-1994.
Wcześniej był szefem Ministerstwa Finansów podczas prezydentury Barco Vargas. Już wtedy podjął pierwsze kroki w kierunku neoliberalnej tendencji w Kolumbii. Później, jako minister rządu, promował reformę konstytucyjną, która dała początek Magna Carta z 1991 r..
Jako Prezydent zainicjował program „Otwarta gospodarka”, obejmujący szereg środków mających na celu włączenie Kolumbii do globalizacji gospodarczej poprzez politykę ograniczania wydatków publicznych oraz liberalizację i prywatyzację sektorów gospodarki..
Urodzony w Bogocie Rudolf Hommes Rodríguez jest kolumbijskim ekonomistą, który piastował Ministerstwo Finansów w rządzie, któremu przewodniczył César Gaviria..
Z tej pozycji Hommes był odpowiedzialny za kierowanie polityką mającą na celu otwarcie kolumbijskiego rynku. Wśród jego prac jest restrukturyzacja kolumbijskiego systemu bankowego i narzucenie prywatyzacji Banco de Colombia.
Rządy Uribe, Pastrany i Santos kontynuowały tę samą neoliberalną politykę wszczepioną przez Gavirię.
W przypadku Uribe, poza sferą czysto gospodarczą, posługuję się tą koncepcją, aby ustalić, że Kolumbia była jedynym krajem na tym obszarze, który trzymał się z dala od polityki protekcjonistycznej odnoszącej sukcesy w innych krajach..
Wśród konkretnych środków wyróżniały się dwie reformy podatkowe, reorganizacja państwa, wniosek o pożyczki z Banku Światowego, dekret płacowy i różne korekty cen paliw..
Neoliberalne reformy gospodarcze charakteryzują kolumbijską politykę od lat 90. Dzięki nim kraj zliberalizował rynki, zyskując w ten sposób efektywność..
Jednak konsekwencje były nierównomierne, a korzyści i straty zależały od sektorów społecznych. Ponadto w tak upolitycznionym temacie oceny różnią się znacznie w zależności od ideologii ekspertów.
Dane makroekonomiczne, podobnie jak w większości krajów o neoliberalnej polityce, są dość pozytywne.
W ten sposób dochód na mieszkańca w 2010 r. Jest ponad dwukrotnie wyższy niż w 1992 r. Inflacja natomiast wzrosła z 32% w 1990 r. Do 3,17% w 2000 r..
Dane dotyczące zadłużenia zewnętrznego nie są tak pozytywne. Według raportu przedstawionego przez Bank Republiki w 2000 r., Osiągnęło to 36 mln dolarów, z czego 24 490 mln przypada na sektor publiczny..
W ujęciu procentowym zadłużenie to odpowiada 41,3% PKB, co eksperci uważają za niepokojące. Doprowadziło to do dalszych dostosowań w polityce gospodarczej i fiskalnej..
Rząd Gavirii wprowadził pewne niewielkie dostosowania dotyczące importu i ceł. Jednak wyniki były ledwo zauważalne.
Późniejsza redukcja taryf również nie przyniosła oczekiwanych rezultatów, działając znacznie poniżej oczekiwań Banku Światowego. Zamiast poprawy import spadł.
Jedną z największych krytyki neoliberalizmu jest jego wpływ na zatrudnienie, który ma tendencję do ograniczania praw pracowniczych i zubożenia pracowników. Kolumbia nie była wyjątkiem.
Tak więc w ciągu 10 lat stopa bezrobocia wzrosła z 10% do 20%. Później liczby te zostały zmniejszone, ale w zamian za istnienie, według DANE, ponad 8 milionów osób niepełnoletnich.
Inną wielką krytyką neoliberalizmu jest to, że ma on tendencję do zwiększania poziomu ubóstwa i nierówności, pomimo dobrych danych dotyczących wzrostu gospodarczego..
Oprócz wspomnianego wcześniej tworzenia niepewnych miejsc pracy, bardzo ważnym czynnikiem są trudności, z jakimi boryka się część populacji w dostępie do wysokiej jakości edukacji i publicznej opieki zdrowotnej, aby nierówności nie zmniejszały się.
Jeszcze bez komentarzy