Plik Zajęcie Araucanía, Znany również jako pacyfikacja Araucanía, był to konflikt wojenny, który miał miejsce w południowej części Chile. To było zajęte głównie przez Mapuches i Pehuenches. Szacuje się, że mieszkało tam około 100 000 tubylców.
Istnieją dwie wersje tej okupacji, która miała miejsce w latach 1861–1883. Niektórzy autorzy określają ją jako proces pokojowy, w którym obie strony doszły do porozumienia w sprawie integracji obszaru z krajem. Inni natomiast zwracają uwagę, że była to autentyczna wojna podboju i że doprowadziła do akulturacji rdzennej ludności..
Obszar, na którym miał miejsce konflikt, znajduje się między rzekami Biobío na północy i Toltén na południu. W przeciwieństwie do reszty terytorium Chile, rdzenni mieszkańcy zawsze zachowywali pewną niezależność w stosunku do władz centralnych, wywołując kilka buntów w XIX wieku..
Stosunki między Mapuches a rządem chilijskim pogorszyły się, gdy przywódca zamachu stanu schronił się na ich obszarze i połączył siły z rdzenną ludnością, by chwycić za broń. Decyzja rządu o interwencji w tym rejonie zakończyła się pojawieniem się Francuza, który próbował stworzyć na tym obszarze królestwo..
Indeks artykułów
Szacuje się, że w czasie okupacji na tym obszarze mieszkało ponad 100 000 rdzennych mieszkańców. Najliczniejszymi ludami były Mapuche i Pehuenche, oba o wielkiej tradycji kulturowej.
La Araucanía była jednym z terytoriów, które stawiły największy opór hiszpańskim podbojom. W rzeczywistości utrzymywał swój bunt od czasu wojny Arauco przeciwko zdobywcom.
Pomimo swojej niższości w broni, od tego czasu zachowali pewną niezależność, nikt nie był w stanie ich całkowicie pokonać..
Kiedy Chile uzyskało niepodległość, już w czasach republikańskich, podjęto próbę negocjacji między rządem centralnym a Mapuches mieszkającymi na południe od rzeki Biobío..
Celem tych rozmów było osiągnięcie porozumienia w sprawie stosunków między republiką a rdzenną ludnością. W ich wyniku odbył się parlament Tapihue.
Jednak niektóre późniejsze wydarzenia spowodowały, że rząd chilijski wysłał wojska w rejon przygraniczny..
Później, gdy wybuchła rewolucja 1851 r., Przywódca zamachu zwrócił się o wsparcie kilku wodzów Mapuche do walki z rządem. Powstanie zostało pokonane, ale rdzenni wodzowie nie chcieli się poddać.
Zamiast tego wycofali się do granicy w towarzystwie zbuntowanych żołnierzy. Tam wielu zajmuje się grabieżami przez 4 lata. Aby wykorzenić tych bandytów, armia wysłała kolejny batalion w ten rejon, pozostając tam do stycznia 1856 roku..
Kiedy nadeszła rewolucja 1859 r., Rdzenni mieszkańcy stanęli po stronie liberałów, którzy przewodzili rebelii, zwiększając napięcia z rządem centralnym..
Rdzenni mieszkańcy stanęli przed dodatkowym problemem, poza konfliktami z władzami chilijskimi. Od gorączki złota w 1848 roku nastąpił wielki rozkwit w uprawie zbóż.
Niektórzy osadnicy przenieśli się, aby uprawiać ją w Araucanía, gdzie nie mieli skrupułów, by wyłudzić tubylców w celu zdobycia ziemi..
Jak wspomniano powyżej, niepodległość Chile nie rozwijała się w ten sam sposób na całym terytorium..
W strefie centralnej i północnej utworzono administrację zależną od rządu centralnego. Jednak na południu władze nie sprawowały skutecznej kontroli.
Przyczyną tej niestabilności była nie tylko tubylcza Mapuche, zawsze niechętna do utraty niepodległości, ale także liczba bandytów, zbiegłych żołnierzy i rebeliantów, którzy chodzili po okolicy atakując hacjendy..
Poparcie dla powstań 1851 i 1859 r. Jeszcze bardziej pogorszyło sytuację. Rdzenni mieszkańcy stanęli po stronie zgodnie ze swoimi interesami, ale to tylko sprawiło, że rząd centralny zdecydował się działać przeciwko nim..
Inną przyczyną okupacji Araucanía było bogactwo jej zasobów naturalnych. Chile szybko zauważyło urodzajność pól, które znajdowały się w tym rejonie. Byliście ziemiami, których w dodatku Mapuches nie uprawiali.
Z drugiej strony kraj chciał szukać większych możliwości rozwoju gospodarczego, aby uzupełnić korzyści pozostawione przez saletrę.
Plan opracowany przez władze Chile obejmował utworzenie miast oraz instalację infrastruktury komunikacyjnej i transportowej..
Jeśli chodzi o podbite ziemie, intencją było udostępnienie ich osadnikom za darmo w celu przyciągnięcia ludności i rozpoczęcia uprawy pszenicy..
Chociaż uznano to za mało prawdopodobne, obawiano się, że jakiś inny kraj spróbuje przejąć ten obszar, co oznaczałoby podzielenie chilijskiego terytorium na dwie części. To się nigdy nie wydarzyło, ale doszło do zdarzenia, które postawiło rząd w stan pogotowia.
Francuz o imieniu Orélie Antoine de Tounens pojawił się nagle w regionie w 1861 roku. W krótkim czasie udało mu się skłonić tubylców do mianowania go regentem królestwa, które sam wymyślił, Araucanía i Patagonii. Poszukiwacz przygód przyjął imię Orélie Antoine I..
Po zakończeniu okupacji w 1861 r. Główny cel Chilijczyków został osiągnięty: kraj uzyskał całkowitą suwerenność nad całym terytorium.
Od czasów kolonialnych Araucanía opierał się wszelkim próbom zjednoczenia. Raz osiągnięty Chile nie było już podzielone na dwie części.
Klęska Mapuches uczyniła z nich cel licznych nadużyć i wszelkiego rodzaju oszustw. Z jednej strony koncentrowały się one w niewielkich rezerwach, zwanych redukcjami.
Były one oddzielone od siebie obszarami zamieszkałymi przez osadników chilijskich i europejskich i były uważane za własność komunalną..
Ziemia, która została mu przydzielona, stanowiła niewiele więcej niż 6% tego, czym były jego ziemie. Co więcej, większość z przyznanych ziem była najmniej urodzajna.
Ten typ organizacji, całkowicie obcy ich zwyczajom i stylowi życia, spowodował poważne problemy we współistnieniu, zarówno wśród samych rdzennych mieszkańców, jak i osadników..
Wreszcie masakry w Mapuche dokonywane przez poszukiwaczy złota i farmerów następowały po sobie, powodując drastyczny spadek liczby ludności tubylczej..
Wielu autorów twierdzi, że okupacja Araucanía spowodowała, że kultura Mapuche straciła część swoich tradycyjnych cech.
Interakcja z osadnikami z innych miejscowości, którzy dodatkowo tworzyli klasę rządzącą, spowodowała zanik ich zwyczajów.
W XIX i XX wieku Kreole dyskryminowali tubylców społecznie, kulturowo i pracowicie. Pomimo twierdzenia, że miało to na celu ich integrację z krajem, prawda jest taka, że wolno im było uczestniczyć tylko w bardzo specyficznych i często drugorzędnych aspektach..
Pomimo tego wszystkiego lud Mapuche nadal podtrzymywał część buntu, który wykazali od przybycia Hiszpanów..
Sporadycznie dochodziło do powstania, na przykład w 1934 r., Kiedy wojsko zabiło 477 Mapuches i chłopów, protestując przeciwko nadużyciom w pracy..
Zamieszki miały miejsce co kilka lat. W XXI wieku Mapuches dokonali aktów przemocy w obronie swoich praw.
Obecnie istnieje grupa, która rości sobie prawo do samostanowienia w decydowaniu o tym, jak organizować się jako naród i na swoich historycznych ziemiach..
Jeszcze bez komentarzy