ZA oligopol Jest to koncentracja rynku w kilku firmach, które kontrolują produkty lub usługi oferowane konsumentom. Jednak żadna z tych dużych firm nie kontroluje w pełni rynku, a raczej duża jego część..
Na skoncentrowanym typie rynku o cechach oligopolistycznych nie koniecznie działają tylko duże firmy, ale mogą też uczestniczyć małe firmy. Termin oligopol przypisuje się nie tylko przedsiębiorstwom, ale także krajom lub grupom krajów. Pochodzi z greckich korzeni „olígos”, co oznacza niewiele i „polein”, co oznacza sprzedawać.
Branże, w których oligopoli są najbardziej obecne, to usługi telewizji kablowej, przemysł rozrywkowy, aeronautyka, górnictwo, ropa i gaz. Podobnie przemysł chemiczny, farmaceutyczny, motoryzacyjny, technologiczny (komputery i oprogramowanie), inteligentna telefonia i telekomunikacja.
Na rynkach oligopolistycznych największe firmy działają poprzez ustalanie cen i blokowanie wejścia nowych firm poprzez nakładanie barier ze szkodą dla konsumentów..
Firmy oligopolistyczne mają tendencję do uzyskiwania wyższych marż zysku niż na konkurencyjnym rynku, a czasami nawet spowalniają innowacje technologiczne.
Chociaż rządy próbują zapobiegać praktykom oligopolistycznym, ustanawiając restrykcyjne prawa i regulacje, nie zawsze im się to udaje. Firmy zawsze szukają formuł, które pozwolą uniknąć tych ograniczeń i działać legalnie.
Indeks artykułów
Wśród trzech głównych cech oligopoli są:
To najważniejsza cecha oligopoli: istnieje niewielka liczba dużych firm, które dominują na rynku. Ta cecha pozwala firmom na posiadanie prawie większościowej kontroli nad rynkiem, bez stania się monopolistą..
Kluczowym czynnikiem w branży oligopolistycznej nie jest łączna liczba uczestniczących firm, ale ich wielkość w stosunku do całego rynku.
Niezależnie od liczby firm uczestniczących w sektorze gospodarczym, cechą wyróżniającą branże oligopolistyczne jest koncentracja rynku w kilku firmach..
Rynek, w którym uczestniczy na przykład 500 firm, jest uważany za rynek oligopolistyczny, gdy pięć głównych przedsiębiorstw wytwarza połowę lub więcej całkowitej produkcji sektora przemysłowego.
Bariery wejścia są potężnym czynnikiem kontroli rynku, stosowanym przez duże firmy uczestniczące w oligopolistycznej branży. Najczęstsze bariery wejścia to:
- Wyłączna własność zasobów
- Przepisy i inne ograniczenia rządowe
- Patenty i prawa autorskie
- Wysokie koszty uruchomienia.
Gdy jest niewiele barier wejścia lub nie ma ich wcale, przedsiębiorstwa łatwiej wchodzą na rynki lub sektory przemysłowe, ponieważ przedsiębiorstwa o ugruntowanej pozycji nadal osiągają zyski..
Przyczynia się to do zmniejszania kontroli rynkowej przez określone przedsiębiorstwo lub grupę przedsiębiorstw. Ale kiedy pojawiają się bariery wejścia, takie jak te wymienione powyżej, trudności w wejściu na rynek rosną dla nowych firm..
Ma tendencję do wytwarzania dóbr pośrednich lub surowców, które służą jako nakłady dla innych gałęzi przemysłu wytwarzających produkty gotowe. Tak jest w przypadku stali, ropy, aluminium i złota.
Koncentruje się na produkcji towarów na własny użytek, ponieważ kluczowym czynnikiem jest zaspokojenie różnych potrzeb i pragnień konsumentów, którzy mają szeroką gamę produktów.
Na przykład firmy produkujące sprzęt AGD, samochody, komputery, detergenty itp..
Do głównych przyczyn powstawania oligopoli należą:
Wysoka inwestycja w połączeniu z kosztami operacyjnymi i czasem oczekiwania na zwrot kapitału powoduje, że wejście wielu firm na tego typu rynki jest nieatrakcyjne, a wręcz niemożliwe..
Z tego powodu rynek jest obsługiwany przez kilka firm działających na dużą skalę. Ponadto produkcja istniejących firm jest w stanie zaspokoić całkowity popyt przy niższych kosztach niż w przypadku większej liczby firm, które chciałyby w niej uczestniczyć..
Z drugiej strony firmy te intensywnie inwestują w badania i rozwój nowych produktów, które są chronione prawami patentowymi i prawami autorskimi..
Takie zalety stają się przeszkodą dla nowych konkurentów, którzy chcieliby uczestniczyć po wyższych kosztach w badaniach, rozwoju technologicznym itp..
Niższe koszty produkcji dają firmom oligopolistycznym przewagę nad innymi, ponieważ pozwalają im działać przy niższych marżach zysku, z którymi inne firmy nie byłyby w stanie konkurować lub przetrwać..
Przewaga kosztowa, jaką uzyskują istniejące firmy, wynika z różnych czynników, takich jak: posiadanie lub kontrola tanich surowców, ekonomiczna technika produkcji, posiadane zasoby naturalne, doświadczenie operacyjne i prawa patentowe, między innymi.
Firmy oligopolistyczne mają również własne kanały dystrybucji i marketingu, co daje im dodatkową przewagę nad nowymi firmami..
Zdarzają się przypadki, w których firmy uzyskują przewagę na rynku dzięki zróżnicowaniu produktowemu. Lojalność wobec marki, jaką firmy pielęgnują wśród konsumentów, powoduje, że klienci preferują określone marki produktów od nowych.
Lojalni klienci przyzwyczajają się do korzystania z produktu i unikają wypróbowywania innego nowego produktu na rynku, co utrudnia konkurentom wprowadzenie i pozycjonowanie nowej marki.
W ten sposób kilku firmom udaje się zdobyć i utrzymać znaczący udział w rynku niezależnie od liczby obecnych marek. To kolejna forma bariery wejścia.
Inną strategią stosowaną przez firmy na rynkach oligopolistycznych w celu wzmocnienia się finansowo i komercyjnie oraz silniejszej konkurencji jest fuzja. W efekcie małe lub średnie firmy nie mogą konkurować z większymi, a liczba firm obecnych na rynku spada.
W ten sposób powstają oligopole, które dają przewagę firmom rekonstruowanym w wyniku połączenia, które zapewniają dużą część rynku, jeśli ich bariery wejścia i strategie handlowe są skuteczne..
Niektóre firmy unikają kontroli przepisów antymonopolowych i innych przepisów dotyczących sankcji poprzez nieformalne umowy. W ten sposób pozycja firmy jest również lepsza w stosunku do innych nowych, które chcą wejść lub konkurować..
Stwarza to przeszkody dla nowych przedsiębiorstw, ponieważ czasami manipuluje się cenami poniżej ich kosztów produkcji i ustala się udziały w rynku, ograniczając ich zakres handlowy. W obliczu takich umów władze mogą niewiele zrobić, biorąc pod uwagę ich ukryty charakter..
Ten rodzaj zmowy ma miejsce, gdy porozumienia między firmami nie są ukryte, np. Tworzenie stowarzyszeń branżowych w określonych celach. Stowarzyszenie Producentów Wieprzowiny lub Stowarzyszenie Piekarzy.
Występuje, gdy firmy próbują ukryć zawarte porozumienia, aby uniknąć wykrycia przez władze i podlegania normom regulacyjnym.
Firmy działają w ramach stowarzyszenia bez konieczności formalnego lub nieformalnego porozumienia. Udziały w rynku są szanowane, ponieważ przyjmuje się, że firma dominuje w branży i jest to po prostu zrozumiałe. Cicha zmowa jest trudna do udowodnienia.
Najstarsze teorie na temat modeli oligopolistycznych sięgają 1838 roku, kiedy to model Augustina Cournota. W swojej teorii duopolu (dwóch firm, które monopolizują cały rynek) firma zakłada, że konkurencja nie zmieni produkcji ani nie bierze pod uwagę reakcji konkurencyjnych firm na działania tego.
Cournot opublikował swoją teorię duopolu, ale tak naprawdę przestudiowano ją dopiero w 1880 roku, kiedy Leon Walras, inny francuski ekonomista, uratował swój wkład w ekonomię. W nim Cournot analizuje cenę i produkcję tego samego produktu w duopolu.
Jako przykład podaje sprzedaż wody mineralnej przez dwie różne firmy, które pozyskują ją z dwóch identycznych źródeł. Dlatego produkt jest podobny i jest sprzedawany na tym samym rynku. Tak więc jego model opiera się na duopolu z jednorodnymi produktami.
W modelu Cournota obie firmy lub właściciele sprzedają wodę mineralną bez kosztów produkcji, aby uprościć analizę. Oznacza to, że koszt produkcji jest zerowy i analizowany jest tylko popyt rynkowy, który zresztą jest w tym przypadku liniowy..
Z drugiej strony Cournot zakłada, że pomimo działań duopolu i wpływu, jaki wywiera na cenę produktu na rynku, konkurencyjna firma utrzyma produkcję na stałym poziomie. Następnie firma duopolska decyduje o ilości, którą wyprodukuje najbardziej zyskownie.
Istnieje kilka ważnych różnic między tymi dwoma modelami (Bertrand i Cournot). W modelu Bertranda firma najpierw ustala cenę produktu, a następnie go wytwarza. Innymi słowy, nie ma dostosowania produkcji, ale dostosowania cen..
Z drugiej strony, w modelu Cournota firmy dostosowują swoją produkcję, myśląc, że konkurencja zawsze będzie wytwarzać tę samą ilość. W modelu Bertranda każda firma zakłada, że jej rywal utrzyma cenę na stałym poziomie.
Dla Bertranda informacja o całkowitym popycie rynkowym nie jest ważna, ponieważ ważne jest, aby każda firma wiedziała, że może utrzymać cały rynek, jeśli uda jej się wydostać z rynku konkurenta..
W modelu Bertrand zarówno produkty, które są produkowane, jak i te, które są sprzedawane, są identyczne. Mają identyczne koszty produkcji i nieograniczone możliwości produkcyjne. Oznacza to, że jeśli jednej firmie uda się zatopić drugą, może utrzymać cały rynek.
Model brytyjskiego ekonomisty i statysta Francisa Ysidro Edgewortha również krytykuje rozwiązanie duopolu Cournota, zakładając, że każda firma wierzy, że jej konkurent utrzyma taką samą produkcję, niezależnie od swoich decyzji..
Główna różnica między modelami Edgeworth i Bertrand polega na tym, że w przypadku firmy Bertrand moce produkcyjne duopolu są nieograniczone i są w stanie zaspokoić każde zapotrzebowanie rynku. O ile w modelu Edgewortha zdolności produkcyjne duopoli są ograniczone.
Żadna firma nie jest więc w stanie zaspokoić całego popytu poprzez niskie przedziały cenowe. Każda firma przyjmuje i zaspokaja popyt na produkt, ale po cenie, która pozwala mu sprostać.
W tym modelu nie jest konieczne, aby produkty firm były jednorodne; niewielkie różnice cenowe wystarczą, aby klienci zmieniali produkty ze względu na niskie ceny.
Model Chamberlina
Na czwarty klasyczny model nie-zmowy oligopolu przywołał amerykański ekonomista Edward Hastings Chamberlin w swojej pracy Teoria konkurencji monopolistycznej. W tej ważnej pracy Chamberlin ulepszył klasyczne znane modele oligopolu, w tym model Cournota..
Jego wkład w ekonomię w tej dziedzinie polega na przedstawionym przez niego wyjaśnieniu na temat cen i produkcji w oligopolistycznych warunkach rynkowych. W swoim modelu oligopolu analizuje teorie Cournota, Edgewortha i Bertranda.
W przeciwieństwie do tego Chamberlin twierdzi, że oligopoliści milcząco uznają ich współzależność i dlatego postępują zgodnie z nimi. Chamberlin nie podziela tezy swoich poprzedników o niezależnych zachowaniach oligopolistów.
Do najbardziej znanych oligopoli na świecie należy Organizacja Krajów Eksportujących Ropę Naftową (OPEC), której głównym celem jest ustalanie cen i utrzymywanie udziałów w rynku..
Obecnie najbardziej godne uwagi przykłady oligopoli obserwuje się w Stanach Zjednoczonych, które są jednym z kultowych krajów rynku oligopoli. Na przykład:
Media krajowe i międzynarodowe są jedną z najbardziej reprezentatywnych branż oligopolistycznych, ponieważ 90% z nich należy do sześciu korporacji: Time Warner (TWX), Walt Disney (DIS), NBC Universal, CBS Corporation (CBS), Viacom (VIAB) and News Corporation (NWSA).
Innym sektorem zdominowanym przez oligopoli jest sektor systemów operacyjnych dla smartfonów i rynek komputerów. Apple iOS i Google Android dominują w większości systemów operacyjnych smartfonów.
Jeśli chodzi o rynek systemów operacyjnych dla komputerów, dominację mają Apple i Windows.
Chociaż istnieją inni mniejsi dostawcy usług telefonii komórkowej, głównymi firmami dominującymi na rynku są Verizon (VZ), AT & T (T), Sprint (S) i T-Mobile (TMUS).
Ten rodzaj przemysłu zawsze był zdominowany przez firmy oligopolistyczne, takie jak Ford, General Motors i Chrysler..
Przemysł muzyczny jest zdominowany przez Universal Music Group, Warner, Sony, BMG i EMI Group, podczas gdy produkcja treści dla telewizji internetowej jest zdominowana przez Netflix..
Jeszcze bez komentarzy