Pablo Morillo i Morillo (1775-1837) był hiszpańskim wojskowym, hrabią Cartageny i Marqués de la Puerta, znanym jako „rozjemca” ze względu na swoją rolę w hiszpańskiej rekonkwistach podczas hiszpańsko-amerykańskich wojen o niepodległość..
W latach, w których służył w Królewskiej Hiszpańskiej Armadzie, walczył we francuskich wojnach rewolucyjnych i brał udział w różnych bitwach, wśród których wyróżniają się te pod Trafalgarem czy Cabo de San Vicente..
Podczas hiszpańskiej wojny o niepodległość był pod dowództwem generała Castañosa, który wkrótce awansował go na porucznika piechoty, po tym jak Morillo wykazał się odwagą w bitwach pod Bailen i Vitoria..
Po zakończeniu wojny o niepodległość, w 1814 roku Fernando VII mianował go generałem kapitana Wenezueli. Został wysłany jako szef ekspedycji pokojowej mającej na celu powstrzymanie buntu w wojnach o niepodległość w Wenezueli i Nowej Granadzie..
Po zdobyciu Cartagena de Indias odzyskał wicekrólestwo Nowej Granady do korony hiszpańskiej. Nie mógł jednak powstrzymać późniejszej rewolucyjnej reakcji. Choć początkowo stosował politykę ułaskawienia, później skazał patriotów na śmierć. Z tego powodu ten okres historyczny nazywany jest „reżimem terroru”..
W Wenezueli udało mu się zatrzymać marsz Simóna Bolívara w kierunku Caracas, pokonując go w bitwie pod La Puerta. Na mocy traktatu o zawieszeniu broni i kolejnej tak zwanej regularyzacji wojny 1820 r. Udało mu się zawrzeć rozejm.
Po powrocie do Hiszpanii, w czasie liberalnego Triennium, wstąpił do absolutystów, choć później przeszedł do konstytucyjnych. Stracił swoje stanowiska i sądził go sąd oczyszczający, za co został zmuszony do schronienia się we Francji.
Później, w 1832 r., Powrócił do objęcia dowództwa generalnego Galicji i brał udział w wojnie karlistowskiej przeciwko zwolennikom Carlosa Maríi Isidro de Borbón. Jednak jego stan zdrowia już się pogorszył i zmarł w Barèges we Francji w 1837 roku.
Indeks artykułów
Pablo Morillo urodził się w Fuenteseca, Zamora 5 maja 1775 r. Jego rodzice mieli na imię Lorenzo i María, będąc skromną rodziną chłopską. Chociaż przez pierwsze lata życia służył jako pastor, nie stanowiło to dla Morillo przeszkody w nauce czytania i pisania..
Z pomocą przyjaciela rodziny udał się na studia do Salamanki. Jednak wkrótce opuścił ich, aby zaciągnąć się jako żołnierz do Królewskiego Korpusu Piechoty Morskiej..
Jego inteligencja i odwaga sprawiły, że szybko się podniósł. Walczył i celował w wielu bitwach, takich jak oblężenie Tulonu, Trafalgaru i San Vicente, więc przejście z żołnierza do kaprala, a później do sierżanta nie zajęło mu dużo czasu..
Kiedy miał około 20 lat, został przydzielony do El Ferrol. Tam poznał i poślubił Joaquinę Rodríguez. Niestety zmarła w 1805 roku, gdy Morillo miał 30 lat i nie mieli dzieci..
Morillo od najmłodszych lat wykazywał zainteresowanie życiem wojskowym. Z tego powodu w 1791 r. Zaciągnął się do hiszpańskiego korpusu piechoty morskiej..
W 1793 brał udział w różnych bitwach w wojnie z rewolucyjną Francją. Brał udział w bitwach oblężenia Tulonu, gdzie został ranny i musiał wycofać się z walki. Był także przy lądowaniu na wyspie San Pedro na Sardynii. W 1794 r. Brał udział w Lądowaniu Labrady i na miejscu zamku Trynidadu w Rosas.
Z drugiej strony podczas walk z Anglią wyróżnia się jego udział w bitwie morskiej na przylądku San Vicente w 1797 roku na pokładzie statku San Isidro. Został wzięty do niewoli, ale wkrótce potem został zwolniony. W październiku tego roku awansował na drugiego sierżanta i został skierowany do Kadyksu, gdzie brał udział w ataku na Anglię w 1797 roku..
W 1805 roku w bitwie pod Trafalgarem został ranny na pokładzie statku San Ildefonso, który został schwytany przez flotę Nelsona. Później Morillo spędził kilka lat w Kadyksie, czekając na przydzielenie go do ocalałego statku..
Wraz z inwazją Napoleona Pablo Morillo miał okazję, podobnie jak inni młodzi ludzie tamtych czasów, nadal demonstrować swoją wartość i walory wojskowe. W marynarce wojennej osiągnął już najwyższy stopień, do jakiego mógł aspirować, czyli kapral.
Z tego powodu zrezygnował ze stanowiska w Marynarce Wojennej iw czerwcu 1808 roku wstąpił do korpusu ochotników w Llerenie. Tam, dzięki swojemu doświadczeniu wojskowemu, został mianowany podporucznikiem. Miesiąc później brał udział w bitwie pod Bailén, a konkretnie 19 lipca 1808 r. Pod rozkazami generała Francisco Javiera Castañosa..
W styczniu 1809 r. Morillo awansował do stopnia kapitana hiszpańskiej piechoty ochotniczej, aby wesprzeć powstanie w Galicji pod przywództwem markiza La Romana..
W Galicji kierował oporem przeciwko wojskom napoleońskim. Ponadto interweniował w ataku na Vigo i pokonał Francuzów pod Ponte Sampaio, Pontevedra i Santiago. To doprowadziło Morillo do zajęcia najwyższych stanowisk w wojskowej hierarchii. Po tych zwycięstwach utworzył pułk La Unión i maszerował w kierunku Kastylii i Estremadury..
Później, w 1813 r., Wstąpił do angielskiej armii Arthura Wellesleya, znanego jako książę Wellington. Jego męstwo po raz kolejny wyróżniło się w bitwie pod Vitorią, za którą został mianowany feldmarszałkiem. W tych latach stał się jednym z najwybitniejszych wojskowych w Hiszpanii..
W 1814 roku, ponownie zagrożona przez Napoleona, linia Pirenejów musiała zostać wzmocniona. Zmierzył się z Francuzami i zajął ich pozycje, ale w końcu musiał zrezygnować przed nadejściem kolejnych wrogów..
Po zakończeniu wojny o niepodległość w Hiszpanii i odzyskaniu tronu przez Fernando VII, 14 sierpnia 1814 r. Otrzymał nominację na kapitana generalnego Wenezueli..
Za swój występ w walce z wojskami francuskimi w 1815 r. Ferdynand VII powierzył Morillo dowództwo nad armią mającą walczyć z rebeliantami w Ameryce..
Z misją uspokojenia buntów w amerykańskich koloniach wyruszył w rejs z flotą 18 okrętów wojennych i 42 frachtowcami, wysiadając w Carupano i Isla Margarita. W kampanii wojskowej mającej na celu walkę z rewolucyjnymi armiami Simóna Bolívara podróżował także do Caracas, La Guaira, Puerto Cabello, Santa Marta i Cartagena de Indias..
W Cartagena de Indias ogłoszono niepodległość od hiszpańskiej korony. Tak więc 22 sierpnia 1815 roku Morillo otoczył Kartagenę i oblegał ją, aż do wkroczenia do miasta Królewskiej Armii Hiszpanii. Mając kontrolę nad Kartageną, Morillo wrócił do Wenezueli, aby kontynuować walkę z rewolucjonistami.
Okres ten jest znany jako „reżim terroru”, biorąc pod uwagę, że Morillo stosował surową politykę, palił i wywłaszczał nieruchomości oraz skazał buntowników na śmierć..
W 1819 roku został pokonany przez Simóna Bolívara pod Bocayą, aw czerwcu 1820 roku Morillo pod mandatem królewskim nakazał wszystkim w koloniach przestrzeganie Konstytucji Kadyksu i wysłał delegatów do negocjacji z Bolívarem i jego zwolennikami. Bolívar i Morillo spotkali się w mieście Santa Ana i podpisali sześciomiesięczny rozejm i kolejny, nazwany Regularyzacją wojny..
Po powrocie do Hiszpanii napisał swój Wspomnienia dotyczące najważniejszych wydarzeń kampanii amerykańskich. Tekst ten był odpowiedzią na zarzuty, jakie otrzymał za okrucieństwo, jakiego dopuścili się w Ameryce.
Kiedy Morillo wrócił do Hiszpanii, podczas Liberal Triennium, jako pierwszy opowiedział się za konstytucjonalistami. W tym czasie Quiroga i rebelianci kilkakrotnie próbowali go zabić..
Jednak później przeszedł na stronę absolutystów. Został mianowany kapitanem generalnym Nowej Kastylii iw 1823 roku walczył z francuską inwazją księcia Angouleme, Ludwika Antoine'a. Morillo został pokonany.
Kiedy król Ferdynand VII przywrócił absolutny reżim i powrócił na tron w 1823 r., Został skazany przez sąd oczyszczający i stracił wiele stanowisk. Więc później schronił się we Francji.
W 1824 r. Wyjechał na wygnanie do Francji, skąd powrócił dopiero w 1832 r., Kiedy to został mianowany generałem galicyjskim. Na czele liberałów przejął władzę sądowniczą i administracyjną.
Brał udział w niektórych operacjach wojskowych podczas wojen karlistów na rzecz królowej regentki Cristiny. Brał także udział w pierwszej wojnie karlistów przeciwko obrońcom Carlosa María Isidro de Borbón, ale wkrótce musiał przejść na emeryturę z powodu problemów zdrowotnych..
W 1834 roku opublikował mandat, w którym obiecano zwolennikom karnizmu całkowite ułaskawienie, jeśli się poddadzą. Jednak gdy nie otrzymał oczekiwanej odpowiedzi, wydał rozkaz zaatakowania Sanjuaneny, gdzie wiele osób publicznych uważanych za Carlistę było prześladowanych..
W 1836 r. Poprosił królową o pozwolenie na wyjazd do Francji i leczenie z powodu problemów zdrowotnych. Jednak pomimo zmiany scenerii jego stan się pogorszył. Zmarł w Barèges we Francji 27 lipca 1837 r., Pozostawiając po sobie wiele tytułów i odznaczeń, a także sto pięćdziesiąt akcji wojennych..
Jeszcze bez komentarzy