Plik parafrenia Jest to zaburzenie psychiczne charakteryzujące się chronicznym urojeniem, na które składają się niezbyt racjonalne lub dalekie od rzeczywistości idee, które pacjent mocno trzyma i które powodują cierpienie. Urojenia mogą, ale nie muszą, towarzyszyć halucynacje.
Parafrenia na ogół pojawia się późno, rozwija się powoli i wykazuje względne zachowanie osobowości. Ponadto te złudzenia charakteryzują się fantastyczną tonacją i żywiołową prezentacją. Jednak funkcje poznawcze i inteligencja pozostają nienaruszone.
Z wyjątkiem tematu urojeniowego, pacjent z parafrenią wydaje się nie mieć problemów i wydaje się, że bez trudności wykonuje swoje codzienne zadania. Zaobserwowano, że są podejrzliwi i / lub aroganccy.
Dlatego też złudzenie prześladowania może wynikać ze skrajnego wzmocnienia nieufności wobec innych. Podczas gdy złudzenie wielkości wynikałoby z arogancji spowodowanej obsesją na punkcie „ja”.
Indeks artykułów
Termin „parafrenia” opisał niemiecki psychiatra Karl Kahlbaum w drugiej połowie XIX wieku. Użył go do wyjaśnienia pewnych psychoz. W szczególności te, które pojawiły się bardzo wcześnie, nazwał hebefrenami. Podczas gdy tych późnych nazwał demencją (obecnie ten termin ma inne znaczenie).
Z kolei Emil Kraepelin, twórca współczesnej psychiatrii, mówił o parafrenii w swojej pracy Lehrbuch der Psychiatrie (1913).
Warto wiedzieć, że pojęcie parafrenii zostało błędnie zdefiniowane. W niektórych przypadkach był używany jako synonim schizofrenii paranoidalnej. Zaczęto również używać go do opisania psychotycznego obrazu postępującej ewolucji, z dobrze usystematyzowanym złudzeniem, które powoduje wielki dyskomfort.
Obecnie parafrenia nie jest ujęta w najpopularniejszych podręcznikach diagnostycznych (takich jak DSM-V czy ICD-10). Jednak niektórzy autorzy bronią psychopatologicznej słuszności tej koncepcji.
Ponieważ nie jest dobrze zdeterminowany, jego przyczyny nie są dokładnie znane, podobnie jak rozpowszechnienie w populacji. Na razie nie ma aktualnych i wiarygodnych statystyk.
Jak wspomniano wcześniej, parafrenia charakteryzuje się występowaniem majaczenia, które pojawia się nagle w późnym wieku. Kiedy temat urojeniowy nie jest poruszany, wydaje się, że osoba zachowuje się zupełnie normalnie. Te złudzenia mogą być różnego rodzaju:
Dana osoba czuje, że jest prześladowana i może pomyśleć, że szuka, aby ją skrzywdziła i że obserwuje każdy jej ruch. Ten typ majaczenia jest najbardziej konsekwentny i częsty i wydaje się, że występuje u 90% pacjentów..
Występuje u około 33% pacjentów z parafrenią. Polega na przekonaniu, że zdarzenia, szczegóły lub nieistotne wypowiedzi są do niego skierowane lub mają szczególne znaczenie.
W ten sposób osoby te mogą pomyśleć na przykład, że telewizja o nich mówi lub wysyła ukryte wiadomości..
W tym przypadku pacjent uważa, że ma szczególne cechy lub jest istotą wyższą, za co zasługuje na uznanie.
Osoba mocno utrzymuje, że budzi pasje, że ma fanów, którzy go gonią, lub że dana osoba jest w nim zakochana. Nie ma jednak dowodów na to, że to prawda..
Osoba uważa, że cierpi na wiele różnych chorób i stale zwraca się do usług medycznych.
Pacjent czuje, że wszystko, co dzieje się wokół niego, jest spowodowane przez niego samego, zwłaszcza negatywne wydarzenia.
Polegają na percepcji elementów, takich jak głosy, ludzie, przedmioty lub zapachy, których tak naprawdę nie ma w otoczeniu. Trzy na cztery osoby z parafrenią zwykle mają halucynacje podobne do słuchowych..
Halucynacje mogą być również wizualne, występujące u 60% tych pacjentów. Węchowe, dotykowe i somatyczne są mniej powszechne, ale mogą się pojawić.
Objawy te zostały określone w celu opisania schizofrenii i składają się z halucynacji słuchowych, takich jak: słyszenie głosów rozmawiających ze sobą, słyszenie głosów komentujących to, co się robi, lub słyszenie własnych myśli na głos.
Innym objawem jest przekonanie, że umysł lub samo ciało jest kontrolowane przez jakąś zewnętrzną siłę (co nazywa się urojeniem kontroli).
Mogą również myśleć, że myśli są wyciągane z twojego umysłu, wprowadzając nowe lub że inni mogą je czytać (tzw. Dyfuzja myśli). Ten ostatni typ majaczenia występuje u około 17% pacjentów.
Wreszcie stwierdzono, że ci pacjenci mają tendencję do przejawiania urojeniowych wyobrażeń, takich jak odnoszenie normalnych doświadczeń do dziwnych i nierozsądnych wniosków. Na przykład mogą wierzyć, że obecność czerwonego samochodu wskazuje, że są obserwowani..
Mimo że przypominają schizofrenię, są to dwie różne koncepcje. Główną różnicą jest zachowanie osobowości oraz brak pogorszenia inteligencji i funkcji poznawczych.
Ponadto zachowują przyzwyczajenia, prowadzą względnie normalne życie i są samowystarczalne; są związane z rzeczywistością w innych obszarach, które nie są związane z przedmiotem ich złudzenia.
Kraepelin określił cztery różne typy parafrenii, które są wymienione poniżej:
Występuje częściej u mężczyzn niż kobiet. Rozpoczyna się między 30 a 40 rokiem życia w połowie przypadków i między 40 a 50 rokiem życia w 20% przypadków.
Kraepelin opisał ją jako „Niezwykle powolny i podstępny rozwój śmiertelnie postępującego złudzenia prześladowań, do którego ostatecznie dodawane są idee wielkości bez niszczenia psychicznej osobowości”.
W pierwszej fazie systematycznej parafrenii osoba czuje się niespokojna, nieufna i zagrożona wrogim otoczeniem. Jego interpretacja rzeczywistości prowadzi go czasami do halucynacji słuchowych i wzrokowych.
Zwykle występuje u kobiet, zaczynając od 30 do 50 lat. Charakteryzuje się żywiołowym złudzeniem wielkości, chociaż może mieć również urojenia mistyczno-religijne i erotyczne. Wydaje się, że wierzy w te zjawiska, chociaż czasami zakłada, że są to fantazje..
Towarzyszy temu łagodne pobudzenie intelektualne, które wywołuje rozmowę i oscyluje między drażliwością a euforią. Ponadto mają zdezorientowany język i wahania nastroju, chociaż zachowują zdolność umysłową.
Występuje rzadziej iw większości przypadków przebiega bez upodobań seksualnych. Podobnie jak inne, zaczyna się między 30 a 50 rokiem życia.
Charakteryzuje się fałszowaniem wspomnień i dziwnych historii (spisków). Jednak klarowna świadomość pozostaje. Stopniowo urojenia stają się coraz bardziej absurdalne, aż do wywołania psychicznego załamania.
Występuje częściej u mężczyzn i zwykle pojawia się między 30 a 40 rokiem życia. Ewoluuje szybko i po 4 lub 5 latach prowadzi do demencji. Jest bardzo podobny do schizofrenii; najpierw przedstawia się jako dystymia, a później pojawiają się fantastyczne pomysły na prześladowania lub złudzenia wielkości.
Początkowo pacjent ma obraźliwe interpretacje, które powodują utrwalenie się prześladowczych pomysłów. Dlatego myślisz, że jesteś nękany. Później pojawiają się halucynacje słuchowe, głównie głosy komentujące ich działania lub przekonanie, że ich myśl jest słyszana na głos.
Mają obojętny nastrój i lekkie podniecenie. Mogą również wystąpić pseudo-percepcje kinestetyczne (ruchowe). Natomiast w przypadkach przewlekłych podczas rozmowy obserwuje się neologizmy (wymyślanie własnych słów).
Lecząc tę parafrenię, Kraepelin zastanawia się, czy osoby te mogą mieć nietypową postać demencji praecox (schizofrenia). Mimo wszystko ci ludzie potrafią dostosować się do swojego codziennego życia.
Chociaż diagnozy parafrenii nie ma w Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) lub ICD-10, pewne kryteria diagnostyczne zostały opracowane na podstawie najnowszych badań (Ravidran, Yatham & Munro, 1999):
Musi istnieć zaburzenie urojeniowe trwające co najmniej 6 miesięcy, charakteryzujące się:
- Zaabsorbowanie jednym lub kilkoma urojeniami, którym zwykle towarzyszą halucynacje słuchowe. Te urojenia nie są częścią reszty osobowości, jak w przypadku zaburzeń urojeniowych.
- Uczuciowość zostaje zachowana. W rzeczywistości w ostrych fazach zaobserwowano zdolność do utrzymywania adekwatnych relacji z ankieterą.
- Podczas ostrego epizodu nie powinieneś mieć żadnego z następujących objawów: upośledzenie umysłowe, halucynacje wzrokowe, niespójność, płaska lub niewłaściwa emocjonalność lub poważnie zdezorganizowane zachowanie.
- Zmiana zachowania zgodnie z treścią urojeń i halucynacji. Na przykład przeprowadzka do innego miasta, aby zapobiec dalszym prześladowaniom.
- Kryterium A jest spełnione tylko częściowo w przypadku schizofrenii. Obejmuje urojenia, halucynacje, zdezorganizowaną mowę i zachowanie, objawy negatywne, takie jak brak ekspresji emocjonalnej lub apatia).
- Nie ma znaczących organicznych zaburzeń mózgu.
Pacjenci z parafrenią rzadko spontanicznie szukają pomocy. Leczenie zwykle odbywa się na prośbę ich rodzin lub działania władz.
Jeśli musisz udać się do lekarza, powodzenie leczenia w dużej mierze zależy od dobrych relacji między terapeutą a pacjentem. Pozwoliłoby to osiągnąć dobre przestrzeganie leczenia, co oznacza, że pacjent byłby bardziej zaangażowany w ich poprawę i współpracowałby w ich wyzdrowieniu..
W rzeczywistości wiele osób z parafrenią może prowadzić normalne życie, jeśli mają odpowiednie wsparcie rodziny, przyjaciół i specjalistów..
Sugerowano, że parafrenię, podobnie jak schizofrenię paranoidalną, można leczyć lekami neuroleptycznymi. Jednak to leczenie byłoby przewlekłe i nie można go było przerwać..
Według Almeidy (1995), badanie badało reakcję tych pacjentów na leczenie trifluoperazyną i tiorydazyną. Okazało się, że 9% nie odpowiedziało, 31% wykazało pewną poprawę, a 60% skutecznie zareagowało na leczenie..
Jednak inni autorzy nie osiągnęli tak dobrych wyników, ponieważ znalezienie odpowiedniego leczenia tego typu objawów nadal stanowi wyzwanie dla specjalistów; ponieważ każda osoba może inaczej reagować na leki.
Dlatego bardziej właściwe może być skupienie się na innych typach terapii, takich jak terapia poznawczo-behawioralna, która miałaby na celu zmniejszenie zmartwień urojeniowych.
Jeszcze bez komentarzy