Plik Miąższ płucny Jest to funkcjonalna tkanka płuc. Składa się z systemu przewodzenia powietrza i systemu wymiany gazowej. Ma różne elementy strukturalne w rurkach i przewodach, które ją tworzą od nosa do pęcherzyków płucnych..
Wokół układu rur miąższ płuc posiada włókna elastyczne i kolagenowe ułożone w postaci siatki lub sieci o właściwościach sprężystych. Niektóre elementy orurowania mają w swojej budowie mięśnie gładkie, co pozwala na regulację średnicy każdej rurki..
Płuco nie posiada mięśni umożliwiających jego rozszerzanie się lub cofanie, funkcję tę pełnią mięśnie klatki piersiowej, które nazywane są „mięśniami oddechowymi”. Z tego punktu widzenia płuca to narządy, które biernie podążają za ruchami otaczającego je „pudełka”..
Nie ma również więzadła ani struktury, która mocuje płuca do klatki piersiowej, obie zwisają z ich odpowiednich głównych oskrzeli, prawego oskrzela i lewego oskrzela, a zarówno klatka piersiowa, jak i płuco są pokryte błoną zwaną opłucną..
Choroby miąższu płuc można po prostu sklasyfikować jako choroby zakaźne, choroby nowotworowe, choroby restrykcyjne i choroby obturacyjne..
Środowisko wolne od toksycznych substancji i dymu lub zawieszonych cząstek oraz niespożywanie narkotyków przez wdychanie lub papierosy zapobiega wielu głównym chorobom miąższu płuc, a tym samym czynności układu oddechowego.
Indeks artykułów
Płuca to dwa narządy zlokalizowane w klatce piersiowej. Składają się z systemu rurek, które przechodzą 22 podziały zwane „pokoleniami oskrzelowymi”, które znajdują się przed dotarciem do woreczków pęcherzykowych (23), które są miejscami wymiany gazowej, w których spełnia się funkcja oddechowa..
Od głównych oskrzeli do szesnastej generacji oskrzeli, drogi oddechowe pełnią wyłącznie funkcje przewodzące. Ponieważ trasy są podzielone, w szczególności średnica każdej rury staje się coraz mniejsza, a jej ścianki coraz cieńsze.
Kiedy ściany systemu rur tracą chrząstkę, jego nazwa zmienia się z oskrzeli na oskrzelik, a ostatnia generacja oskrzeli z wyłączną funkcją przewodzenia nazywana jest oskrzelikiem końcowym..
Począwszy od oskrzelików końcowych, kolejne generacje oskrzeli nazywane są oskrzelikami oddechowymi, aż do powstania przewodów pęcherzykowych, a skończywszy na woreczkach pęcherzykowych lub pęcherzykach płucnych..
Jedyną funkcją pęcherzyków płucnych jest wymiana gazów (O2 i CO2) między powietrzem pęcherzykowym a krwią, która krąży w naczyniach włosowatych pęcherzyków i tworzy sieć lub siatkę naczyń włosowatych wokół każdego pęcherzyka..
Ten strukturalny podział dróg oddechowych umożliwia zwiększenie powierzchni dostępnej do wymiany gazowej. Jeśli każde z pęcherzyków płucnych zostanie wyciągnięte z jednego płuca, rozciągnięte i umieszczone obok siebie, powierzchnia sięga od 80 do 100 m2, co stanowi mniej więcej powierzchnię mieszkania.
Objętość krwi w kontakcie z tą olbrzymią powierzchnią wynosi około 400 ml, co pozwala krwinkom czerwonym, czyli tym, które przenoszą O2, przechodzić jeden po drugim przez naczynia włosowate płuc..
Ta ogromna powierzchnia i niezwykle cienka bariera między dwoma obszarami wymiany gazowej zapewniają idealne warunki do szybkiej i wydajnej wymiany..
Płuco i klatka piersiowa są połączone ze sobą przez opłucną. Opłucna składa się z podwójnej błony składającej się z:
- Liść, który otrzymuje nazwę liścia lub opłucnej ciemieniowej, która jest silnie przylegająca do wewnętrznej powierzchni klatki piersiowej pokrywającej całą jej powierzchnię.
- Arkusz zwany opłucną trzewną, ściśle przylegający do zewnętrznej powierzchni obu płuc.
Pomiędzy liśćmi trzewnymi i ciemieniowymi znajduje się cienka warstwa płynu, która pozwala dwóm liściom ślizgać się po sobie, ale stwarza duży opór przy rozdzielaniu obu liści. Z tego powodu trzewne i ciemieniowe liście opłucnej są trzymane razem, a tym samym ściana klatki piersiowej i płuco pozostają razem..
Kiedy ściana klatki piersiowej rozszerza się w wyniku działania mięśni oddechowych, płuco, poprzez połączenie opłucnowe, podąża za ruchami klatki i tym samym rozszerza się, zwiększając swoją objętość. Kiedy mięśnie przednie rozluźniają się, pudełko cofa się, zmniejszając rozmiar każdego płuca..
Od pierwszych oddechów, które pojawiają się po urodzeniu, oba płuca rozszerzają się i osiągają rozmiar klatki piersiowej, ustanawiając związek opłucnowy. Jeśli klatka piersiowa otwiera się lub powietrze, krew lub płyn dostają się znacząco do jamy opłucnej, opłucna się rozdziela.
W tym przypadku płuco, którego miąższ ma obficie elastyczną tkankę i które zostało rozszerzone lub rozciągnięte z powodu efektu opłucnej, teraz cofa się (jak to robi rozciągnięta elastyczna opaska) traci całe powietrze i pozostaje zwisające z głównego oskrzela..
Kiedy tak się dzieje, klatka piersiowa rozszerza się, stając się większa niż wtedy, gdy była przyczepiona do płuc. Innymi słowy, oba narządy uzyskują niezależną, elastyczną pozycję spoczynkową.
System przewodnictwa śródpłucnego składa się z różnych podziałów oskrzeli, począwszy od oskrzeli wtórnych lub płatowych. Oskrzela mają nabłonek oddechowy, który jest pseudostratyfikowany i składa się z komórek podstawnych, komórek kubkowych i rzęskowych komórek kolumnowych..
Ściana oskrzeli jest pokryta warstwami chrząstki, które nadają jej sztywną strukturę, która zapewnia odporność na kompresję zewnętrzną, dzięki czemu oskrzela mają tendencję do pozostawania otwartymi. Elastyczne i gładkie włókna mięśniowe znajdują się wokół rurki w układzie śrubowym..
Oskrzeliki nie posiadają chrząstki, więc są poddawane siłom rozciągającym wywieranym przez elastyczną tkankę, która je otacza podczas rozciągania. Cechują się bardzo małą wytrzymałością na wszystkie zewnętrzne siły ściskające, które są do nich przyłożone, dzięki czemu mogą łatwo i pasywnie zmieniać swoją średnicę..
Wyściółka nabłonkowa oskrzelików różni się od prostego nabłonka rzęskowego z rozproszonymi komórkami kubkowymi (w większych), do rzęskowego nabłonka prostopadłościennego bez komórek kubkowych i przezroczystych komórek (w mniejszych).
Wyczyść komórki, które są cylindrycznymi komórkami z wierzchołkiem lub wierzchołkiem w kształcie kopuły i krótkimi mikrokosmkami. Wydzielają glikoproteiny, które pokrywają i chronią nabłonek oskrzeli.
Pęcherzyki płucne mają łącznie około 300 000 000. Są ułożone w workach z wieloma przegrodami; Mają dwa typy komórek zwane pneumocytami typu I i typu II. Te pneumocyty są połączone ze sobą poprzez zamykające się połączenia, które uniemożliwiają przepływ płynu..
Pneumocyty typu II są bardziej widocznymi komórkami prostopadłościennymi niż typu I. W swojej cytoplazmie zawierają ciałka laminarne i te pneumocyty są odpowiedzialne za syntezę płucnej substancji napinającej, która pokrywa wewnętrzną powierzchnię zębodołu i obniża napięcie powierzchniowe..
Pęcherzykowe i śródbłonkowe zespolenie blaszek podstawnych oraz grubość bariery pęcherzykowo-kapilarnej, przez którą muszą przejść gazy, aby przejść z jednej strony na drugą, są minimalne.
Tkanka otaczająca system rur ma układ heksagonalny, składa się z włókien elastycznych i włókien kolagenowych, które są sztywne. Jego geometryczny układ tworzy siatkę, podobną do nylonowej pończochy, która składa się ze sztywnych pojedynczych włókien wplecionych w elastyczną strukturę.
Ta konformacja elastycznej tkanki i elastycznej struktury blokującej nadaje płucu własne cechy, które pozwalają na bierne cofanie się i, w pewnych warunkach rozszerzania, oferują minimalną odporność na rozciąganie..
Choroby płuc mogą mieć podłoże zakaźne z powodu bakterii, wirusów lub pasożytów, które atakują tkankę płucną.
Mogą również powstać guzy innego rodzaju, łagodne lub złośliwe, zdolne do zniszczenia płuc i spowodowania śmierci pacjenta z powodu problemów z płucami lub mózgiem, które są najważniejszymi obszarami przerzutów do płuc..
Jednak wiele chorób różnego pochodzenia może powodować zespoły obturacyjne lub restrykcyjne. Zespoły obturacyjne utrudniają wejście i / lub wyjście powietrza z płuc. Zespoły restrykcyjne powodują zaburzenia oddychania, zmniejszając zdolność płuc do rozszerzania się.
Przykłady chorób obturacyjnych obejmują astmę oskrzelową i rozedmę płuc..
W astmie oskrzelowej niedrożność jest spowodowana aktywnym, alergicznym skurczem mięśni oskrzeli.
Skurcz mięśnia oskrzelowego zmniejsza średnicę oskrzeli i utrudnia przepływ powietrza. Początkowo trudność jest większa podczas wydechu (wydychania powietrza z płuc), ponieważ wszystkie siły retrakcji mają tendencję do zamykania dróg oddechowych jeszcze bardziej.
W przypadku rozedmy płuc dochodzi do zniszczenia przegrody zębodołowej z utratą elastycznej tkanki płucnej lub, w przypadku rozedmy fizjologicznej u dorosłych, zaburzona jest spleciona struktura miąższu płucnego..
W przypadku rozedmy, ubytek tkanki sprężystej zmniejsza siły retrakcji płuc. W przypadku każdej badanej objętości płuc średnica ścieżek jest zmniejszona, ponieważ zmniejsza się zewnętrzna przyczepność elastyczna. Efektem końcowym jest niewydolność oddechowa i uwięzienie powietrza..
Zespół restrykcyjny płuc jest spowodowany zastąpieniem tkanki elastycznej tkanką włóknistą. Zmniejsza to zdolność płuc do rozciągania się i powoduje duszność. Pacjenci ci oddychają coraz mniejszymi objętościami oraz coraz większą częstością oddechów..
Jeszcze bez komentarzy