Pascual Ortiz Rubio był meksykańskim politykiem, geografem i historykiem, który służył jako prezydent Republiki w latach 1930–1932. Urodzony w Morelia w 1877 r. Ortiz brał udział w rewolucji meksykańskiej, wspierając Francisco Madero, a po rebelii Huertas w konstytucjonalistach Carranzy.
Po zakończeniu konfliktu Ortiz został gubernatorem stanu Michoacán, na którym piastował stanowisko przez trzy lata. Później był członkiem rządów Adolfo de la Huerta i Álvaro Obregón. Zmęczony polityką Ortíz wyjechał z kraju do Hiszpanii i Egiptu. Jednak prezydent Obregón zażądał od niego pełnienia funkcji ambasadora w Brazylii.
Zabójstwo Obregóna zapoczątkowało etap znany jako Maximato. Pomimo kilku prezydentów w tym okresie, prawdziwym silnym człowiekiem u władzy był Plutarco Elías Calles. To on przekonał Ortiza do kandydowania w wyborach w 1929 roku.
Zwycięzcą tych wyborów był Pascual Ortiz, choć oskarżenia o oszustwo były ogromne. Zaraz po objęciu urzędu nowy prezydent doznał ataku, który pociągnął za sobą konsekwencje psychologiczne. Jego rząd był dość słaby, a Calles kontrolował wszystkie decyzje. Biorąc to pod uwagę, Ortiz złożył rezygnację dopiero dwa lata później..
Indeks artykułów
Pascual José Rodrigo Gabriel Ortiz Rubio to pełne imię tego meksykańskiego polityka urodzonego w Morelia w stanie Michoacán. Przyszły prezydent przyszedł na świat 10 marca 1877 r. Na łonie rodziny zainteresowanej życiem politycznym. Jego ojciec, o tym samym nazwisku, zajmował różne stanowiska w administracji federalnej i stanowej.
Młody Ortiz rozpoczął studia inżynierskie na Uniwersytecie San Nicolás, ale został wydalony w 1895 roku za prowadzenie działań politycznych przeciwko reelekcji. Z tego powodu musiał zakończyć karierę inżyniera geodety w Państwowej Szkole Górniczej.
Po ukończeniu studiów Pascual Ortiz wrócił do Michoacán, gdzie wykonywał swój zawód do początku rewolucji, w której aktywnie uczestniczył..
Wraz z przybyciem na stanowisko prezydenta Francisco Madero Ortiz był posłem federalnym. Powstanie Victoriano Huerta spowodowało, że został uwięziony wraz z resztą ustawodawców. Podczas pobytu w więzieniu skorzystał z okazji, aby napisać „Wspomnienia pokutnika".
Po uwolnieniu Ortiz dołączył do Armii Konstytucjonalistów prowadzonej przez Carranzę, by walczyć z Huertasem. W czasie konfliktu doszedł do stopnia pułkownika, a także zyskał popularność, która pomogła mu w objęciu stanowiska rządowego po zwycięstwie buntu. W ten sposób Ortiz zostaje wysłany do Stanów Zjednoczonych w poszukiwaniu papierowych pieniędzy, których nie można sfałszować..
W latach 1917-1920 Pascual Ortiz był gubernatorem stanu Michoacán. Jednym z jego środków na tym etapie było przekształcenie uczelni, w której studiował, w uniwersytet.
W 1920 roku Ortiz dołączył do planu Agua Prieta, kierowanego przez Plutarco Elías Calles. To był manifest przeciwko prezydentowi Venustiano Carranzie. W ciągu zaledwie kilku tygodni rebelianci przejęli kontrolę nad większością kraju. Wreszcie, po zabójstwie Carranzy, Adolfo de la Huerta sprawował tymczasowo najwyższą władzę w Meksyku.
Ortiz został mianowany sekretarzem ds. Komunikacji i robót publicznych przez De la Huerta, a po wyborach został ratyfikowany przez zwycięzcę, Álvaro Obregón.
Okres, w którym Ortiz był sekretarzem ds. Komunikacji, był dość krótki. Wkrótce zaczął się spierać z innymi członkami rządu, aw 1921 r. Złożył rezygnację. Ponadto zdecydował się opuścić Meksyk i przenieść się do Hiszpanii, gdzie wraz z żoną otworzył sklep tytoniowy i księgarnię..
Później Ortiz ponownie zmienił miejsce zamieszkania. Tym razem wybrał Egipt, kraj, w którym mieszkał przez sześć miesięcy. W tym czasie studiował systemy irygacyjne zbudowane przez Anglików.
W 1925 roku Álvaro Obregón zaproponował mu posadę meksykańskiego ambasadora w Niemczech. Ortiz wykorzystał swój pobyt w tym europejskim kraju, aby zaprzyjaźnić się z wyższymi oficerami armii niemieckiej.
Według jego biografów Ortiz bardzo dobrze przystosował się do swojego życia w Niemczech. Z tego powodu wyraził niezadowolenie, gdy rząd meksykański zdecydował się zaoferować mu ambasadę w Brazylii. Jednak polityk ostatecznie przyjął nominację i pozostał w kraju Ameryki Południowej przez trzy lata, do 1929 roku..
To wtedy Emilio Portes Gil, który sprawował prezydenturę po zabójstwie Álvaro Obregóna, poprosił go o powrót do kraju, aby zająć Ministerstwo Spraw Wewnętrznych.
W rzeczywistości ta nominacja była tylko pierwszym krokiem dla Ortiza do kandydowania na prezydenta. Plutarco Elias Calles, silny człowiek w kraju, uważał, że brak poparcia Ortiza wśród partii politycznych sprawia, że Ortiz jest do opanowania..
Aby zostać wybranym kandydatem, Elías Calles musiał usunąć ulubieńca swojej partii, Aaróna Sáenza, wykonując manewr zwany „wczesnym rankiem”.
Sam Ortiz pisał w swoich wspomnieniach, że „(Calles) poprosił mnie, abym zgodził się na kandydowanie na prezydenta w partii zorganizowanej przez niego, konkurując z Sáenzem, za co dał mi do zrozumienia, że większość być może nie akceptuje to i istniało niebezpieczeństwo rozpadu rewolucyjnej rodziny; że byłem w wyjątkowym stanie, aby przewodzić partii z powodu mojej wieloletniej nieobecności w kraju i braku politycznego zaangażowania w rządzących frakcjach ... "
Do tego dodał, co następuje:
„W razie mojego triumfu dał mi grupę całkowicie od niego uzależnioną, raczej niewolniczą wobec Callesów, i zapewne trudno było sobie z tym poradzić. Ale nie było innego wyjścia: zgodziłem się być kandydatem do jego partii i musiałem wypełnić swoje zobowiązanie ”.
Kandydatura Ortiza stała się oficjalna w marcu 1929 roku na zjeździe, który odbył się w Querétaro.
Kampania wyborcza rozpoczęła się pod koniec maja 1929 r. Kandydaturze Ortiza stanął José Vasconcelos z Partii Antyreelekcyjnej oraz Pedro Rodríguez z Partii Komunistycznej..
Zbrojne powstanie, na czele którego stanęli Gilberto Valenzuela i Antonio I. Villarreal, zmusiło kampanię do przerwania, która została wznowiona dopiero po pokonaniu rebeliantów przez generała Callesa..
Wybory odbyły się 17 listopada 1929 r. Ponieważ było to wezwanie nadzwyczajne ze względu na zabójstwo Obregóna, zwycięzca musiał zajmować to stanowisko tylko do 1934 r..
Meksykański kontekst polityczny był dość burzliwy. Vasconcelos zdobył poparcie młodych ludzi z północy i oparł swoją kampanię na potępieniu, jego zdaniem, niedemokratycznych praktyk Elíasa Callesa.
Po głosowaniu pojawiły się doniesienia o oszustwach, do tego stopnia, że wielu historyków uważa te wybory za najbardziej oszukańcze w meksykańskiej demokracji. Pomimo udokumentowanych dowodów przedstawionych przez Vasconcelosa na temat manipulacji głosami, Pascual Ortiz został ogłoszony zwycięzcą.
Pascual Ortiz objął urząd 5 lutego 1930 r. Uroczystość odbyła się w państwie narodowym, a po jej zakończeniu przeniósł się do Pałacu Narodowego, aby odebrać gratulacje od swoich zwolenników..
Samochód czekał na niego przy bramie stadionu, aby dokonać transferu, ale Ortiz wolał użyć pojazdu swojej żony, która również była na miejscu zbrodni. Ta zmiana planów uniemożliwiła zabójstwo nowego prezydenta, ponieważ był to bardziej wytrzymały samochód.
Gdy samochód ruszył do przodu, Daniel Flores González postrzelił Ortiza, raniąc go w policzek. Odniesione obrażenia, choć nie śmiertelne, zmusiły prezydenta do spędzenia w szpitalu dwumiesięcznej rekonwalescencji.
Ze swojej strony strzelec został aresztowany i skazany na 19 lat więzienia. Jednak po roku więzienia został znaleziony martwy w swojej celi..
Oprócz fizycznych konsekwencji spowodowanych strzelaniną, Ortiz doznał również problemów psychologicznych w wyniku ataku. Według biografów polityk cierpiał na nerwicę, która utrudniała mu powrót do życia publicznego.
Do powyższego musimy dodać kontrolę, którą Elías Calles chciał zachować nad wszystkimi podjętymi decyzjami. Wszystko to sprawiło, że stanowisko Ortiza było nie do utrzymania, który zrezygnował po dwóch latach prezydentury w 1932 r..
Jego słowa po odejściu z urzędu brzmiały następująco:
„Wychodzę z rękami czystymi od krwi i pieniędzy i wolę odejść, a nie zostać tutaj wspierany przez bagnety armii meksykańskiej”.
Zastępcą Pascuala Ortiza Rubio na stanowisku prezydenta Republiki był Abelardo L. Rodriguez. Po opuszczeniu władzy Ortiz przeniósł się do Stanów Zjednoczonych i pozostał poza swoim krajem do 1935 roku..
W tym samym roku prezes Lázaro Cárdenas, osobisty przyjaciel Ortiza, zaproponował mu zarządzanie firmą Petromex. Oprócz zajmowania tego stanowiska polityk wykonywał również inne czynności zlecone przez prezydenta.
Od tego czasu Ortiz, oprócz podróżowania po kraju, skoncentrował się na prowadzeniu prywatnych interesów. Jego śmierć nastąpiła 4 listopada 1963 roku w Mexico City, gdy miał 84 lata..
Okresu prezydenckiego Pascuala Ortiza nie można zrozumieć bez uwzględnienia kontekstu politycznego, w jakim przeszedł: tzw. Maximato. Okres ten trwał sześć lat, między 1928 a 1932 rokiem, i naznaczony był postacią Plutarco Elíasa Callesa, znanego pod przydomkiem „najwyższego wodza”..
W latach Maximato trzech różnych prezydentów następowało po sobie. Pierwszym był Emilio Portes, drugim Pascual Ortiz, a trzecim Abelardo I. Rodriguez. Jednak prawdziwą władzę sprawował Elías Calles.
Ten polityk sprawował urząd prezydenta Meksyku w latach 1924-1928. Jednak jego wpływ polityczny nie skończył się w tym czasie, ponieważ kontynuował decyzje kolejnych rządów..
Zabójstwo Álvaro Obregóna, zwycięzcy wyborów w 1928 roku i jedynego polityka, który miał dość charyzmy, by stawić czoła Callesowi, zapoczątkowało Maximato.
Po zbrodni Calles zaproponował Portes Gil jako tymczasowego prezydenta do czasu zwołania nowych wyborów, a także był tym, który promował kandydaturę Ortiza Rubio.
W międzyczasie Plutarco Elías Calles założył Narodową Partię Rewolucyjną, zalążek przyszłego PRI. Ortiz Rubio wystąpił w wyborach jako kandydat tej partii i, z wieloma oskarżeniami o oszustwo, odniósł zwycięstwo.
Następstwa ataku, które ucierpiały w dniu jego inauguracji, a ciągłe interwencje Elíasa Callesa w jego decyzje sprawiły, że rząd był bardzo słaby. Sam rząd ministerialny był narzuceniem Callesa, z którym rzeczywista władza Ortiza była bardzo ograniczona.
Z drugiej strony Ortiz nie miał własnego poparcia politycznego, według jego biografów nie miał silnego charakteru. W ten sposób decyzje jego rządu były podejmowane przez ministrów, którzy byli w pełni posłuszni Callesowi.
Podobnie jak reszta planety, Meksyk doświadczył skutków Wielkiego Kryzysu, który wybuchł w Stanach Zjednoczonych w 1929 roku. Gospodarka doznała skurczu, co zmusiło rząd Ortiza do dewaluacji waluty. Ponadto bezrobocie wzrosło dramatycznie, pozostawiając meksykańskich przywódców bez wyjścia, jak tylko zawiesić spłaty długów na dwa lata..
Sytuacja Pascuala Ortiza jako prezydenta stała się nie do utrzymania. Calles, samozwańczy „Maksymalny Wódz Rewolucji”, nie pozwolił mu na żadną inicjatywę, a ponadto jego stan zdrowia nie był zbyt dobry..
Zaledwie dwa lata po objęciu stanowiska prezydenta Pascual Ortiz Rubio złożył rezygnację w napiętej atmosferze i plotkach o zamachu stanu..
Jednym z pierwszych kroków podjętych przez Ortiza Rubio po objęciu prezydentury była wizyta w Stanach Zjednoczonych. Tam spotkał się z Hooverem, prezydentem kraju oraz z menadżerem Standard Oil.
Ortiz zaproponował Amerykanom zaprzestanie agrarianizmu, który charakteryzował meksykańską politykę, i zapewnienie udogodnień dla prywatnych inwestycji. Oba aspekty zostały dobrze przyjęte przez banki międzynarodowe i rząd Stanów Zjednoczonych..
Jednym z najważniejszych środków podjętych przez rząd Ortiza Rubio było proklamowanie doktryny Estrady. Zostało to upublicznione 26 września i poparło brak interwencji w politykę innych krajów, w wyraźnym nawiązaniu do Stanów Zjednoczonych, oraz prawo narodów do samostanowienia.
Ponadto rząd nawiązał stosunki z Republiką Hiszpańską i zarządził włączenie Meksyku do Ligi Narodów..
Jeśli chodzi o sprawy wewnętrzne, administracja Ortiza ratyfikowała wolność wyznania i uchwaliła federalne prawo pracy. Z drugiej strony półwysep Baja California został podzielony na dwa terytoria, a Quintana Roo została przyłączona do Jukatanu..
Oprócz działalności politycznej Ortiz Rubio był autorem kilku książek na różne tematy. Jego publikacje obejmują Notatki historyczne rewolucji 1910 roku, Wspomnienia pokutnika, Notatki geograficzne stanu Michoacán, Historia Michoacán Y Wspomnienia.
Jeszcze bez komentarzy