Paul Kirchhoff był antropologiem, etnologiem i filozofem, którego głównym wkładem było stworzenie terminu Mezoamerica. Urodzony w Niemczech w 1900 roku, obywatelstwo meksykańskie uzyskał po kilku latach pracy w tym kraju..
Jego matka, Minna Wentrup, była główną postacią odniesienia Kirchhoffa w dzieciństwie, zwłaszcza po śmierci ojca, gdy był jeszcze bardzo młody. Jego wpływ, wraz z wpływami przyjaciela rodziny, przywódcy socjalistów Karla Liebknechta, był niezbędny, aby Kirchhoff mógł otrzymać wybitne wykształcenie oraz wartości społeczne i polityczne..
Po pracy nad różnymi projektami Kirchhoff przeniósł się do Meksyku w 1936 roku. Tam poświęcił się studiowaniu antropologii i etnologii całego regionu. Ponadto był jednym z założycieli National School of Anthropology and History i kierował katedrą antropologii na Narodowym Autonomicznym Uniwersytecie Meksyku..
Antropolog brał udział w większości odbywających się wówczas kongresów panamerykańskich. Jego najważniejszym wkładem była koncepcja Mezoameryki, która wyznacza granice badań społecznych, geograficznych i etnograficznych obszaru Ameryki Łacińskiej od środkowego Meksyku do części Kostaryki..
Indeks artykułów
Paul Kirchhoff Wentrup urodził się 17 sierpnia 1900 roku w mieście Hörste w niemieckiej prowincji Westfalii..
Jego ojciec, architekt Richard Kirchhoff, zmarł, gdy Paul miał zaledwie kilka lat, więc musiał dorastać ze swoją matką, Miną Wentrup, kobietą o wielkich troskach społecznych i politycznych..
Mina Wentrup była przyjaciółką żony Karla Liebknechta, ówczesnego przywódcy socjalistycznego, który został zastrzelony w 1919 roku. Według biografów wpływ Liebknechta na młodego Kirchhoffa był niezwykły i był jednym z powodów, dla których jego ideologiczna ewolucja.
Kirchhoff swoje pierwsze badania przeprowadził w Berlinie w latach 1907-1919. Później, w latach 1919-1926, studiował teologię, ekonomię, filozofię i etnologię na uniwersytetach w Berlinie, Fryburgu i Lipsku..
W Lipsku, centrum studiów etnologicznych w Niemczech, kształcił się u Fritza Krause, uważanego za jednego z ojców antropologii ekonomicznej..
Dzięki Franzowi Boasowi, który również urodził się w Westfalii, Kirchhoff otrzymał stypendium Fundacji Rockefellera. W 1927 r. Przeniósł się do Anglii na semestralną naukę języka.
W następnym roku Kirchhoff wyjechał do Stanów Zjednoczonych, aby kontynuować szkolenie. Jego pobyt tam trwał do 1930 roku.
Podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych Kirchhoff wykonał swoje pierwsze prace, wśród których zwrócił uwagę na badanie form gramatycznych Indian Navajo.
Po powrocie do Niemiec w 1931 roku ukończył etnologię. Jego praca magisterska dotyczyła sposobu organizacji pokrewieństwa w niektórych plemionach w dżungli Ameryki Południowej.
Następnie rozpoczął pracę jako asystent dyrektora amerykańskiej sekcji Muzeum Etnologicznego w Berlinie Konrada Th. Preussa.
Kirchhoff wyjechał do Anglii w 1932 roku, aby przygotować projekt do realizacji na Rodezji. Konkretnie było to studium dotyczące rodzimych pracowników kopalń miedzi w tym kraju. Jednak rząd brytyjski zawetował jego udział z powodu jego przynależności do Komunistycznej Partii Niemiec..
To samo stało się, gdy próbował wjechać na Samoa, więc musiał pozostać w Anglii. Tam zaczął współpracować z Malinowskim, mimo że często nie zgadzał się z jego teoriami..
Stypendium na studiowanie prywatnej własności ziemi w Irlandii pozwoliło mu przenieść się do Dublina w 1933 roku. Rok później rozpoczął pracę jako badacz w Muzeum Człowieka w Paryżu..
W 1935 roku przyjął zlecenie Boasa na przeprowadzenie badań nad Guajiros w Wenezueli i Kolumbii dla Columbia University..
Po pewnym czasie pobytu w Chicago Kirchhoff przeniósł się do Meksyku. W tym czasie krajem rządził Lázaro Cárdenas, a podsekretarz Ministerstwa Edukacji Publicznej Luis Chávez zaproponował, aby prowadził zajęcia etnologiczne w Narodowym Muzeum Antropologii..
Kirchhoff oferował te zajęcia przez rok. Później został profesorem założycielem, wraz z Danielem Rubinem de l Borbolla, Wydziału Antropologii Szkoły Nauk Biologicznych Narodowego Instytutu Politechnicznego.
W 1940 był jednym z prelegentów na Pierwszym Międzyamerykańskim Kongresie Autochtonów, który odbył się w Pátzcuaro. Jego prezentacja nosiła tytuł „Wkład etnologów w rozwiązywanie problemów, które dotyczą grup tubylczych".
W 1942 r. Był także jednym z promotorów powstania Państwowej Szkoły Antropologiczno-Historycznej. Brał także udział w organizacji Meksykańskiego Towarzystwa Antropologicznego.
Kilka lat wcześniej nazistowski rząd Niemiec odebrał mu obywatelstwo i Kirchhoff zdecydował się zostać obywatelem Meksyku..
To właśnie na tym etapie swojego życia, a konkretnie w 1943 roku, opublikował swoje najbardziej znane dzieło: Mezoameryka, jej granice geograficzne, skład etniczny i cechy kulturowe.
Kirchhoff wrócił do Stanów Zjednoczonych w 1947 roku i pozostał w tym kraju pracując jako profesor naukowy na Uniwersytecie Waszyngtońskim do 1955 roku. W tym czasie badał systemy kalendarzy stworzone w Mezoameryce, a także relacje między Ameryką a Azją w starożytność.
Po zakończeniu pracy w Stanach Zjednoczonych etnolog wrócił do Meksyku. Jego następna praca była wykonywana w Sekcji Antropologii nowo utworzonego Instytutu Badań Historycznych UNAM..
W 1958 r. Wygłosił kongres w Niemczech, do którego powrócił w 1960 r., Aby uczyć w Bonn i Frankfurcie. W następnych latach kilkakrotnie powracał do kraju pochodzenia, zawsze prowadząc kursy i wykłady. Jednocześnie promował interdyscyplinarny projekt badawczy dotyczący regionu Puebla-Tlaxcala.
Ostatnie lata życia spędził prowadząc zajęcia z etnologii w ENAH. Okupacja ta trwała do jego śmierci 13 września 1972 roku w Mexico City..
Jak zauważono, głównym wkładem Kirchhoffa było stworzenie koncepcji Mezoameryki. Umożliwiło to rozgraniczenie wszelkiego rodzaju badań społecznych i etnograficznych na obszarze Ameryki Łacińskiej, od środkowego Meksyku po część Kostaryki..
Praca pisemna Mezoameryka, jej granice geograficzne, skład etniczny i cechy kulturowe Po raz pierwszy ukazało się w 1943 roku. Autor szukał elementów, które łączyły kultury i narody danego obszaru Ameryki i które odróżniały je od reszty kontynentu. Aby to osiągnąć, Kirchhoff wymienił te wyjątkowe cechy kulturowe tych ludów.
Dzięki tej pracy Paul Kirchhoff stał się twórcą koncepcji Mezoameryki, którą zdefiniował jako obszar kulturowy zamieszkały przez kilka rdzennych ludów różnych języków, ale mających wspólną historię i wspólne cechy kulturowe..
Wśród elementów, które autor uwzględnił, były dwa rodzaje pisma, które były używane na tym obszarze: piktografia i hieroglify. Ponadto zwrócił uwagę na produkcję książek wykonanych z amatorskiego papieru lub skór zwierzęcych.
Kirchhoff przyjrzał się także kalendarzom, zarówno proroctwom, jak i słonecznemu, a także stylowi architektonicznemu z dużą liczbą schodkowych piramid i sztukaterią na podłogach. Wreszcie, jego praca szczególnie podkreśliła gastronomię regionu, opartą na tych samych produktach, między innymi: kukurydzy, fasoli, kabaczku i kakao..
W ramach klasyfikacji geograficznej Kirchhoff zwrócił uwagę, że rdzenne kultury kontynentu amerykańskiego podzielono na dwa typy.
Pierwszy z tych typów dzieli Amerykę po prostu na północ i południe, chociaż czasami wprowadza trzecią strefę, wciśniętą między poprzednie: Meksyk i Amerykę Środkową. Linią, która oddzieliłaby Amerykę Północną i Południową, byłaby rzeka San Juan, między Kostaryką a Nikaraguą.
Po włączeniu strefy pośredniej granice biegną od granicy Meksyku ze Stanami Zjednoczonymi do wschodniej granicy Panamy.
Autor zwrócił uwagę, że klasyfikacja ta ma duże wady, jeśli ma być używana do czegoś więcej niż zwykłe położenie geograficzne..
Drugi z typów klasyfikacji geograficznych grupował ludy tubylcze na pięć dużych obszarów.
Pierwsza obejmowałaby ludy zbieracko-łowieckie w Ameryce Północnej, a druga - gorszych kultywujących w Ameryce Północnej..
Z tych dwóch stref zaczęła się dominacja kukurydzy, która według Kirchhoffa jest fundamentalna dla wyznaczenia granic Mezoameryki. W ten sposób trzeci obszar geograficzny zostałby zajęty przez lepszych kultywujących, tak zwane kultury wyższe..
Dwie pozostałe strefy to te zamieszkane z jednej strony przez niższych kultywujących w Ameryce Południowej, az drugiej przez zbieraczy i myśliwych z Ameryki Południowej..
Według eseju Kirchhoffa, kiedy hiszpańscy zdobywcy przybyli do Mezoameryki, w regionie było pięć grup rdzennych mieszkańców:
1. Ludy, których język nie został sklasyfikowany, takie jak Cuitlatecas, Lencas lub Tarascos.
2. Kultury, które mówiły w językach Majów, Huave, Totonac i Zoque. Ta grupa może być nazywana zoque-maya lub makro-mayance.
3. Z wyjątkiem dwóch z nich, ludów Otomi, Chocho Popoloca i Mixtec, rodziny Chorotega-Mangue oraz ludów należących do rodzin Zapoteców, Trique i Chinanteca.
4. Kultury rodziny Nahua i innych ludów Juko-Azteków.
5. Ludy z rodzin Tlapaneca-Sutiaba i Tequisisteca
Po przeanalizowaniu tego składu etnicznego autor doszedł do kilku wniosków. Po pierwsze, tylko rodzina językowa Otomí miała członków, którzy nie należeli do zespołu kulturowego. Z drugiej strony Kirchhoff zwrócił uwagę, że użytkownicy języków Macro-Ottomangue i Zoque-Maya należeli do Mezoameryki..
Zatytułowany jest inny z najwybitniejszych dzieł Kirchhoffa Zasady systemu klanowego w społeczeństwie ludzkim. Autor odnalazł sprawę, która interesowała go od lat, do tego stopnia, że stała się podstawą jego rozprawy doktorskiej.
Ta rozprawa, opublikowana w dwóch częściach, dotyczyła klasyfikacji systemów pokrewieństwa, zarówno globalnych, jak i wśród rdzennych ludów Ameryki..
Ten nowy esej stał się swego rodzaju trzecią częścią jego tezy i jest uważany za wspaniały przykład literatury ewolucyjnej..
Kirchhoff wysłał swoją pracę w 1945 roku do magazynu American Anthropologist, ale osoby odpowiedzialne za publikację zmusiły go do opracowania krytycznego aparatu. Autor, mimo że jego uczniowie zaproponowali ich napisanie, zdecydował się odłożyć publikację.
Dziesięć lat później jedno z wydawnictw opublikowało esej w języku angielskim. Na wersję hiszpańską trzeba było poczekać do 1976 roku.
- „Małżeństwo, pokrewieństwo i genealogia rdzennych plemion nieandyjskiej Północnej Ameryki Południowej” (Heirat, Verwandtschaft und Sippe bei den Indianerstämmen des nördlichen nichtandinen Südamerika) pod tytułem „Organizacja rodzinna południowoamerykańskich Verwandtschafts der Urwaldstämme) (1931).
- Adaptacja zagranicznych wpływów religijnych w Prespanish Mexico (Revista Diógenesis) (1964)
- „Mezoameryka, jej granice geograficzne, skład etniczny i cechy kulturowe” (1943).
- „Taraskowie i ich sąsiedzi według źródeł z XVI wieku” (1939).
- „Geograficzne rozmieszczenie elementów kulturowych przypisywanych Olmekowi z tradycji” (1942).
- „Relacje między obszarem łowiecko-zbierackim w północnym Meksyku a okolicznymi obszarami” (1943).
- „Łowcy-zbieracze w północnym Meksyku” (1943).
„Starożytna etnografia” (1948).
- Autor drugiej części Crónica Mexicayotl (1951).
- „Zasady klanowania w społeczeństwie ludzkim” (1955).
- „Trasa Toltec-Chichimecas między Tula i Cholula” (1958).
- „Dwa rodzaje relacji między narodami w starożytnym Meksyku” (1963).
- Zasady strukturalne w starożytnym Meksyku (praca pośmiertna, 1983). Redaktorzy Teresa Rojas Rabiela i Amelia Camacho. Meksyk, Centrum Badań i Wyższych Studiów w Antropologii Społecznej.
- „Dolina Poblano-Tlaxcala” (1962)
- „Wielkie wytyczne historii Tolteków” (1964)
- „Cholula, święte miasto handlowe starożytnego Meksyku” (ok. 1964)
- „La Cuautlalpan lub Prowincja Itzocan” (s.f.)
- „Ustanowienie siedmiu plemion Chichimeca na terytorium obecnych stanów Puebla i Tlaxcala” (s.f.)
- „Die vorspanische Geschichte des gebietes Puebla-Tlaxcala und seiner Rolle in der Geschichte des Hochlandes von Mexiko”
Jeszcze bez komentarzy