Pedro Lemebel (1952-2015) był chilijskim pisarzem, powieściopisarzem, kronikarzem i artystą wizualnym, uznawanym za jednego z najwybitniejszych intelektualistów w swoim kraju, o szerokiej karierze na całym kontynencie. Jego buntowniczy duch i orientacja seksualna doprowadziły go do opracowania literatury krytyki społecznej i politycznej, a jednocześnie stanowiącej wyzwanie.
Twórczość literacka Pedro Lemebela charakteryzowała się treścią denuncjacji i prowokacyjną odpowiedzią na marginalizowaną sytuację Chile tamtych czasów. Ponadto pisma autora miały cechy autobiograficzne.
Pisarz posłużył się językiem wpisanym w prozę poetycką, która wyróżniała się ostentacją i retorycznymi figurami. Chociaż twórczość literacka Lemebela nie była tak obszerna, wystarczyło, aby pozostawić niezatarty ślad w całej Ameryce Łacińskiej..
Niektóre z jego najbardziej znanych tytułów to: Róg jest moim sercem, Szalony zapał, Pereł i blizn, Zanjón de la Aguada, Żegnaj słodka biedronko Y Obawiam się, torreadorze. Jego prace zostały przetłumaczone na kilka języków.
Indeks artykułów
Pedro Segundo Mardones Lemebel urodził się 21 listopada 1952 roku w Santiago de Chile, w pobliżu brzegów Zanjón de la Aguada. Pochodził z rodziny o niewielkich zasobach ekonomicznych. Jego rodzicami byli piekarz Pedro Mardones Paredes i Violeta Elena Lemebel. Jego dzieciństwo było naznaczone biedą i marginalizacją.
Wczesne lata studiów Pedro Lemebela były ograniczone biedą, w jakiej żył. Jednak jego rodzicom udało się przenieść do wynajętego przez nich domu przy znanej departamentalnej alei i tam miał okazję wejść do Liceo Industrial de Hombres de la Legua..
Lemebel nie radził sobie dobrze w Liceo Industrial, ponieważ nie podobała mu się wiedza, którą otrzymał w zakresie mebli i obróbki metalu. Następnie przyszły pisarz ukończył studia w liceum im. Manuela Barrosa Borgoño. Później Pedro zaczął studiować sztuki plastyczne na Uniwersytecie Chile w 1970 roku.
Pierwszą pracą zawodową, którą wykonał Lemebel, była praca nauczyciela w szkołach średnich w stolicy Chile. Artysta plastyk wykładał w dwóch placówkach edukacyjnych od 1979 do 1983 roku, w którym został zwolniony. Jego wyjście z klas mogło być spowodowane jego homoseksualnym stanem.
Kariera literacka Pedro Lemebela rozpoczęła się w tym samym czasie, gdy skończył pracę pedagogiczną. W tym sensie początkujący pisarz trafił do warsztatów literackich i rozpoczął tworzenie opowiadań na początku lat osiemdziesiątych..
W tym czasie autor odzwierciedlał swoje doświadczenia i podejmował w opowiadaniach swoją społeczną krytykę. W tym czasie Pedro brał udział w kilku konkursach literackich.
Jednak jego imię i umiejętności jako pisarza zyskały uznanie publiczności, gdy zdobył pierwsze miejsce na imprezie Caja de Compensación Javiera Carrera w 1983 roku, opowiadając historię „Ponieważ czas jest blisko”. Historia dotyczyła prostytucji młodego homoseksualisty.
Pedro Lemebel w połowie lat osiemdziesiątych manifestował swoje komunistyczne skłonności przeciwko Augusto Pinochetowi. W tym czasie lewicowa pozycja intelektualisty napotykała pewne przeszkody ze względu na jego homoseksualizm.
Jedną z najbardziej znaczących interwencji Lemebela w kontekście politycznym było odczytanie w 1986 roku jego manifestu „Mówię w obronie mojej różnicy”. Wystawa została zaprezentowana w Centrum Kultury Estación Mapocho w trakcie spotkania lewicowców.
Sposób, w jaki uczestniczył w tym spotkaniu, zapamiętała historia Chile; autor miał na sobie szpilki i twarz pokrytą sierpem i młotem, oba symbole komunizmu. W tym czasie pisarz zaprzyjaźnił się z wybitnymi feministkami, takimi jak Pía Barros i Diamela Eltit, co wzmocniło jego polityczną obecność..
Chilijski pisarz zawsze przejawiał odmienny stosunek do wszystkich dziedzin życia, więc kulturowy nie był wyjątkiem. W ten sposób w 1987 roku w towarzystwie artysty Francisco Casasa stworzyli „Las Yeguas del Apocalipsis”..
Powyższe dotyczyło artystycznego duetu akcji, który włamał się do różnych wydarzeń, aby sprowokować publiczną reakcję wokół istniejących wytycznych społecznych. Lemebel osiągnął popularność dzięki tej kontrkulturowej grupie, która zaskoczyła społeczeństwo lekceważącym wyglądem i tonem protestów.
Niektóre z najwybitniejszych występów "Las Yeguas del Apocalipsis" miały miejsce podczas ceremonii wręczenia nagród Pablo Nerudy w 1988 r. Oraz w Chilijskim Instytucie Francuskim w 1989 r. Przedstawieniem "Lo que el aida se van".
Po prawie dziesięciu latach spędzonych w „Las Yeguas del Apocalipsis” i decydując się na używanie tylko nazwiska matki (na poparcie płci żeńskiej), Lemebel skupił się na poważnym rozwinięciu swojej kariery pisarskiej. W ten sposób intelektualista opublikował swoją pierwszą pracę pt Róg to moje serce w 1995 roku cykl kronik o charakterze miejskim.
Później autor brał udział w audycji radiowej z programem „Cancionero”. Z kolei miał okazję zaprezentować swoją drugą książkę Crazy Eagerness: Chronicles of Sidario w 1996 roku, który ujawnił rzeczywistość transwestytów i AIDS.
W tym czasie intelektualista pracował dla mediów drukowanych: Naród, otwarta strona Y Punkt końcowy.
Uznanie Lemebela w jego rodzinnym Chile było ewidentne, jednak dopiero pod koniec lat dziewięćdziesiątych autor osiągnął międzynarodowy rozkwit. Jego sława przekroczyła granice w 1999 roku wraz z opublikowaniem w Hiszpanii jego pracy Crazy Eagerness: Chronicles of Sidario, dzięki pomocy, jaką otrzymał od swojego kolegi i przyjaciela Roberto Bolaño.
Następnie został zaproszony na Targi Książki w Guadalajarze (Meksyk), a później opublikował powieść Obawiam się, torreadorze w 2001 roku. Historia została oparta na romansie z 1986 roku, w którym zaatakowano Augusto Pinocheta. Praca narracyjna została opublikowana w językach włoskim, angielskim i francuskim.
Lemebel nieustannie publikował swoje kroniki. W ten sposób w 2003 roku wydał antologię Zanjón de la Aguada. Pisma te miały na celu opisanie sytuacji homoseksualistów w różnych warstwach społecznych Chile. Rok później opublikował Żegnaj słodka biedronko.
Potem życie intelektualisty potoczyło się nieoczekiwanie, gdy w 2011 roku zdiagnozowano u niego raka krtani. Rok później przeszedł operację, w wyniku której stracił duży procent głosu. Do tego czasu pisarz opublikował kolejne dzieło kronikowe pt Opowiedz mi o miłości.
Ostatnie lata życia tego chilijskiego pisarza naznaczone były konsekwencjami raka, chociaż miał on kilka publicznych wystąpień. Lemebel otrzymał nagrodę José Donoso w 2013 roku, a także wystąpił z artystyczną prezentacją na Festiwalu Literatury dla upamiętnienia zamachu stanu w Chile w 1973 roku..
Pisarz po raz ostatni wystąpił publicznie 7 stycznia 2015 r. W hołdzie złożonym mu w Centrum Kultury Gabriela Mistral. Pedro Lemebel przegrał walkę z rakiem 23 stycznia tego samego roku w mieście, w którym się urodził. Jego szczątki spoczywają na cmentarzu metropolitalnym w Santiago de Chile.
W poniższym krótkim filmie Lembel, poza swoimi opiniami, przedstawia niektóre koncepcje swojej pracy:
Jego styl literacki charakteryzował się krytycznym i lekceważącym demaskowaniem sytuacji społecznej i politycznej Chile tamtych czasów. Ponadto autor wyraził wykluczenie i oskarżenia, jakie spotkały homoseksualistów w swoim rodzinnym kraju, dlatego wiele jego prac zawiera fragmenty własnych doświadczeń..
Wszystko, co opisano powyżej, zostało uchwycone precyzyjnym i stale zdobionym językiem. Stąd wielu uczonych wskazywało, że twórczość Lemebela ma cechy literatury barokowej. Wynikało to z ozdobnych, alegorycznych i bogatych jego tekstów. Jego proza poetycka była pełna elementów retorycznych.
- Narożnik to moje serce: miejska kronika (1995).
- Crazy Eagerness: Chronicles of Sidario (tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty).
- Pereł i blizn (1998).
- Zanjón de la Aguada (2003).
- Żegnaj słodka biedronko (2004).
- Cafiola serenade (2008).
- Opowiedz mi o miłości (2012).
- Mały człowiek (2013).
- Mój przyjaciel Gladys (wydanie pośmiertne, 2016).
- Nephando: kronika grzechu (2000).
- Obawiam się, torreadorze (2001).
- Nie mam przyjaciół, mam miłość (wydanie pośmiertne, 2018).
- Lemebel ustny (wydanie pośmiertne, 2018).
- Weszła przez okno łazienki (2012).
- Niezliczony (1986).
- Otwarte serce: literacka geografia homoseksualizmu w Chile (2001).
- Lepsze niż fikcja (2012).
- Aktualna antologia kroniki latynoamerykańskiej (2012).
Była to pierwsza książka kronik opublikowana przez Lemebela, w której zebrał 19 kronik opartych na nierównościach społecznych, które istniały w Chile w XX wieku, szczególnie w odniesieniu do homoseksualistów i biedoty. Wszystkie pisma były autobiograficzne. Z drugiej strony, historie zostały opublikowane w różnych chilijskich gazetach.
Niektóre z najwybitniejszych kronik to:
- „Anakondy w parku”.
- „Babilon Horcón”.
- „Jak mam cię nie kochać lub Mikropolityka barów”.
- „Stalowa koronka na poduszkę pokutną”.
- „Klip Barbarelli (ta zamrożona orgia nowoczesności)”.
- „Ptaszniki we włosach”.
- „Muzyka i światła nigdy nie zgasły”.
- „Pierzasty blask cyrku transwestytów”.
Ta praca była drugą opublikowaną przez chilijskiego pisarza, a także jedną z najważniejszych i najbardziej uznanych. Jej tytuł nawiązuje do tanga. Podczas gdy treść koncentrowała się na sposobie życia transwestytów, marginalności, z jaką żyli w Chile, a także dotyczyła problemu AIDS.
Z drugiej strony książka została podzielona na pięć rozdziałów, na które składało się 31 kronik. Oto niektóre z najwybitniejszych tekstów:
- „Noc wizji lub ostatnia impreza Jedności Ludowej”.
- „Śmierć Madonny”.
- „Na zewnątrz i wewnątrz mnie padał deszcz i śnieg”.
- „List do Liz Taylor lub Esmeraldas w sprawie AZT”.
- „Przywiązany do ziarenka piasku”.
- „A teraz światła (spot: ponteló-ponseló. Ponte-ponte-ponseló)”.
- „Te długie rzęsy lokalnego AIDS”.
- „Miejskie homoerotyki lub notatki uciekły z płatka kalafiora”.
- „Manifestuję (mówię w imię mojej różnicy)”.
- „Pink and Starless Bible (Homoseksualna rockowa ballada)”.
- „Chantilly unosi się na Plaza de Armas”.
- „Pocałunki czarownic (śpiewnik)”.
- „Jak życie, zaczynam od AIDS, a rak mnie łapie”.
- „Zegar wciąż zwraca się w stronę kwiecistej i ciepłej przyszłości. Nie udało mi się napisać wszystkiego, co chciałem napisać, ale możecie sobie wyobrazić, moi czytelnicy, jakich rzeczy brakowało, jakich pluć, jakich pocałunków, jakich piosenek nie umiałem zaśpiewać. Cholerny rak ukradł mi głos (chociaż nie był też taki ostry) ".
- „Nie mam przyjaciół, mam miłość. Przyjaźń jest burżuazyjna, jest konstrukcją burżuazyjną i męską: towarzysz, noga ... Mam miłość ”.
- „Zamiast mówić, że istnieje literatura homoseksualna, są ukarane teksty, niezrozumiana literatura, jak bolerko”.
- „Moja męskość była gryząca i drażniąca się. Jedzenie wściekłości, aby nie zabić wszystkich. Moja męskość polega na akceptowaniu siebie w inny sposób ”.
- „Nie wiesz, co to znaczy nosić ten trąd. Ludzie zachowują dystans. Ludzie rozumieją i mówią: „Jest queer, ale dobrze pisze”, „jest queer, ale jest dobrym przyjacielem”, „super cool”. Nie jestem cool. Akceptuję świat bez pytania o dobre wibracje ”.
- „Nigdy nie byłam królową wiosny, drodzy przyjaciele”.
- „Pisarz, artysta wizualny, narkoman, homoseksualista, handlarz narkotyków. Tata suka mi nie dała, ale zrobiłem wszystko ".
- „Ale nie mów mi o proletariacie, bo bycie biednym i pedałem jest gorsze. Musisz być kwasem, żeby to znieść ”.
- „Nazwałbym La Legua miejscem światowego dziedzictwa. Miejsca bogatych są prawie zawsze zachowane. Army Street z pałacami i motyką. Dlaczego miejsca ubogich nie mogą być dziedzictwem ludzkości, tam, gdzie toczyła się walka z tyranią? ".
Jeszcze bez komentarzy