Plik Okres integracji z Ekwadoru Był to etap w historii Ekwadoru sięgający 500 roku naszej ery. C. i 1500 d. W poprzednim okresie rozwoju regionalnego ludy zamieszkujące to terytorium zaczęły zwiększać swój rozwój społeczny i polityczny, przy czym między różnymi regionami pojawiły się różnice..
Miasta te ewoluowały w swojej organizacji, dając początek dominium etnicznemu charakterystycznemu dla Okresu Integracyjnego. Te panowania były typem społeczeństwa, które chociaż nie może być asymilowane do obecnych stanów, reprezentowało wielką zmianę, biorąc pod uwagę złożoność administracyjną i polityczną, którą przedstawiały..
W okresie integracji istniało kilka ważnych kultur. Ogólnie rzecz biorąc, historycy rozróżniają te, które osiedliły się na wybrzeżach, i te, które zamieszkiwały góry kraju. Wśród najważniejszych wyróżniały się Manteños i Huancavilcas..
W tym okresie poprawiły się techniki uprawy, co doprowadziło do wzrostu populacji. Rozwinięto również metalurgię na bazie miedzi i wytyczono szlaki handlowe na znacznie większych odległościach niż dotychczas..
Indeks artykułów
W okresie poprzedzającym Okres Integracji społeczeństwa zamieszkujące obecne terytorium Ekwadoru zaczęły grupować się w większe organizacje społeczno-polityczne. Te społeczności również zwiększyły hierarchię społeczną.
Okres poprzedzający integrację był tzw. Okresem Rozwoju Regionalnego. Zaczęło się to około 500 roku pne i trwało 1000 lat..
Na tym etapie istniejące społeczeństwa nabierały większego stopnia organizacji politycznej, aż osiągnęły autonomiczny rozwój w zależności od obszaru geograficznego. Te regionalne różnice są wyraźnie widoczne w ich artystycznej ekspresji..
Z drugiej strony jedną z najbardziej uderzających cech tego okresu było pojawienie się zróżnicowanych dzieł. W ten sposób każdy człowiek zaczął specjalizować się w konkretnym zadaniu, od rolnictwa po handel, przechodząc przez księży czy garncarzy..
Najważniejszymi kulturami tego okresu były Jambelí, Guangala, Tejar-Daule, La Tolita lub, na obszarze Sierra, te z Cerro Narrío i Alausí.
Istniejące kultury nadal zwiększały złożoność swoich społeczeństw. Stopniowo każda społeczność rozszerzała swoje wpływy na większe terytoria i organizowała się w coraz bardziej hierarchiczny sposób..
Ewolucja tych kultur dotarła również do technik rzemieślniczych, takich jak metalurgia czy tekstylia. Podobnie poszerzali dystanse, jeśli chodziło o handel lub wymianę produktów..
Historycy datują ten okres na 500 rne. i około 1500 rpne. Duża różnica między tym etapem a poprzednim polegała na tym, że społeczności ludzkie zaczęły wykorzystywać środowisko do poprawy warunków życia, zamiast po prostu dostosowywać się do tego, co im ono oferuje..
Oprócz tego na uwagę zasługuje również pojawienie się długodystansowych szlaków handlowych, zarówno lądowych, jak i morskich. Być może fakt ten sprzyjał pojawianiu się monet służących do wymiany handlowej.
Dwory etniczne były najbardziej typową formą organizacji w tym okresie historii Ekwadoru. Otrzymują również nazwy naczelników lub kuracazgos i mogą dawać początek miastom, stanom lub konfederacjom..
Towarzystwa tych dworów miały charakter kakalny i hierarchiczny. W ten sposób opierały się na uznaniu rangi każdej linii, z wodzem dominującym w każdej społeczności..
Panowie prezentowali różne formy organizacji, chociaż kiedyś były one grupowane przez sojusze lub przez wojny, które toczyły między nimi..
Najogólniej mówiąc, warto wspomnieć o ayllusach, które były najmniejszymi jednostkami. Rządzili nimi wodzowie lub mocodawcy. Potem byli llactacunas, dowodzeni przez pomniejszych wodzów. Wreszcie byli starsi kacykowie, którzy sprawowali władzę nad regionami.
Historycy zwracają uwagę, że te dwory nie były, ściśle mówiąc, państwami takimi, jakimi są dzisiaj. Jednak gdyby mieli złożoną organizację polityczną.
Zwykle członkowie tych społeczności należeli do tej samej grupy etnicznej i utrzymywali pewną kontrolę terytorialną. Wódz, aby rządzić i utrzymać stabilność dworu, musiał być uznany przez wszystkich mieszkańców.
Najważniejsze posiadłości etniczne osiedliły się w najbogatszych rejonach kraju, na wybrzeżach lub w górach. Wśród nich wyróżniają się Manteños, ostatnia z kultur prekolumbijskich na wybrzeżu Ekwadoru. Jego mieszkańcy opracowali bardzo wyszukane techniki obróbki złota i srebra.
Innym ważnym dworem był Huancavilcas, również znajdujący się na wybrzeżu Ekwadoru. Kiedy Hiszpanie przybyli, byli pod wrażeniem jego umiejętności wojownika, a także jego zwyczaju deformowania czaszki i wyrywania zębów.
Wreszcie Caranquis-Cayambe również się wyróżniał; był to stan diarchiczny, z dwoma różnymi stolicami.
Oprócz tych trzech panów wyróżniały się również inne, takie jak kultura Milagro-Quevedo, Yumbos i Kitus.
Ekonomiczny dobrobyt panstw etnicznych opierał się przede wszystkim na doskonałej znajomości zasobów oferowanych przez otaczające je środowisko. Jego mieszkańcy musieli maksymalnie wykorzystywać swoje naturalne środowisko i optymalnie wykorzystywać siłę roboczą..
Większość wymian handlowych miała charakter lokalny, z trasami, które nie trwały dłużej niż jeden lub dwa dni, łącznie z powrotem. Nie oznacza to jednak, że nie rozwinęli również handlu na większe odległości. Kiedyś korzystali z barteru, chociaż wydaje się, że powstał prymitywny system walutowy.
Jednym z punktów, który zdaniem ekspertów miał fundamentalne znaczenie dla wzrostu populacji, a wraz z nią ośrodków miejskich, był wzrost produkcji rolnej dzięki nowym technikom..
Podobnie jak w rolnictwie, działalność rzemieślnicza również korzystała z ulepszeń technicznych. Zostały one zastosowane do produkcji tekstyliów z użyciem bawełny, w lapidarium i metalurgii.
W ramach tej ostatniej działalności zaczęto wytwarzać kolejne przedmioty, zarówno użytkowe, jak i dekoracyjne. Zwykle jako materiały używali miedzi lub stopów złota i srebra.
Jak wspomniano powyżej, większość szlaków handlowych przebiegała w pobliżu. Istnieją jednak dowody na ustanowienie tras dalekobieżnych, zarówno lądowych, jak i morskich..
Na tym ostatnim obszarze dwory zbudowały duże tratwy, które pozwoliły im transportować swoje produkty do miejsc tak odległych jak Peru czy Meksyk..
Kolejną cechą charakterystyczną okresu integracji było stopniowe zanikanie granic. Po pierwsze, dotyczyło to mniejszych grup. Później nastąpiła integracja między tymi kulturami a Imperium Inków.
Przybycie Hiszpanów zmieniło cały ten proces. Niektóre panowania pomogły zdobywcom walczyć z Inkami, podczas gdy inne z nimi walczyły.
Jeszcze bez komentarzy