Plik piromania jest to zaburzenie psychiczne zdefiniowane jako zaburzenie kontroli impulsów. Jest to patologia oparta na skłonności do wywoływania pożarów; charakteryzuje się powtarzającym się podpaleniem.
Pożary lasów stanowią poważne zagrożenie dla środowiska naturalnego i jego ochrony. Corocznie zdarzają się celowe pożary, które niosą ze sobą poważne straty na poziomie ekologicznym, społecznym i ekonomicznym, a nawet narażają życie ludzi.
Czasami w mediach i opinii publicznej pojawiają się błędne informacje na temat przyczyn tych pożarów, profilu osób, które je przeprowadzają oraz tego, jak można odpowiednio rozwiązać ten problem..
W tym artykule wyjaśnię szczegółowo, co rozumiemy przez „piromania'i jakie są jego przyczyny, objawy i najskuteczniejsze metody leczenia.
Indeks artykułów
Piromanię można zdefiniować jako zachowanie, które prowadzi podmiot do popełniania pożarów dla przyjemności lub satysfakcji z ich robienia, lub do uwolnienia nagromadzonego napięcia.
Pożary odbywają się bez określonej motywacji i są odpowiedzią na impuls pochodzący od podmiotu, który nie jest w stanie kontrolować. Podmiot z piromanią zachowuje funkcjonalne zdolności poznawcze, inteligencję, zdolność planowania.
Zaburzenia kontroli impulsów, takie jak piromania, zasadniczo charakteryzują się trudnością dla podmiotu w oparciu się impulsowi, motywacji lub pokusie wykonania czynu, który może zaszkodzić jemu lub innym.
Przed popełnieniem czynu podmiot dostrzega aktywację lub napięcie, które ustępuje w postaci wyzwolenia lub gratyfikacji podczas popełnienia czynu. Później nie ma poczucia winy ani żalu z tego powodu.
W przeciwieństwie do innych badanych, którzy również celowo podpalają, podpalacz robi to z prostej przyczyny fascynacji ogniem. W ten sposób znajdujemy objawy:
W rodzinnej historii podpalaczy wiązano ją z chorobami psychicznymi, zaburzeniami osobowości (szczególnie aspołecznymi) i rodzinnym alkoholizmem.
Można znaleźć problemy rodzinne, takie jak brak rodziców, depresja macierzyńska, problemy w relacjach rodzinnych i znęcanie się nad dziećmi.
Fakt wzniecania pożarów wiąże się również z innymi problemami, takimi jak własny alkoholizm badanego (López-Ibor, 2002). Ponadto wielu z tych, którzy wzniecają pożary i nie mają diagnozy piromanii, cierpi na inne zaburzenia psychiczne.
Stwierdzono na przykład przypadki zaburzeń osobowości, schizofrenii czy manii.
w Diagnostyczny i statystyczny podręcznik zaburzeń psychicznych (DSM-5), znajdujemy piromanię w zestawie destrukcyjnych zaburzeń, kontroli impulsów i zachowań.
Diagnoza piromanii obejmuje różne kryteria, w których osoba dotknięta chorobą musi celowo i celowo rozpalić pożar więcej niż jeden raz.
Przed rozpaleniem ognia osoba wykazuje napięcie lub podekscytowanie. To ludzie, których fascynuje ogień i jego kontekst, wykazują duże zainteresowanie, ciekawość czy atrakcyjność.
Wszystko to sprawia im przyjemność, satysfakcję lub ulgę, gdy ich prowokuje, jest ich świadkiem lub uczestniczy w konsekwencjach, które z nich wynikają..
Należy zauważyć, że podpalacz nie rozpala ognia w celu uzyskania jakichkolwiek korzyści ekonomicznych ani jako wyraz jakiejkolwiek ideologii społeczno-politycznej.
Nie służy ukryciu jakiejkolwiek działalności przestępczej ani wyrażaniu negatywnych uczuć, polepszaniu warunków życia czy reakcji na jakąkolwiek zmianę osądu czy halucynacje..
Podpalenia, w przypadku podpalaczy, nie tłumaczy też lepiej żadne inne zaburzenie zachowania, żaden epizod maniakalny czy antyspołeczne zaburzenie osobowości..
Nie wiadomo, jak to przebiega i jakie rokowania ma ta patologia. Niektóre badania wskazują, że wydaje się, że zaczyna się w dzieciństwie. Jednak inne, nowsze (Roncero, 2009) wskazują, że występuje częściej u mężczyzn i zwykle rozpoczyna się w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości..
Wiek maksymalnej zachorowalności zwykle przypada na około 17 lat. Kiedy początek ma miejsce w innych okresach, takich jak okres dojrzewania lub dorosłości, pożar jest zwykle niszczycielski..
Początek patologii wiąże się z sytuacjami osobistych lub życiowych zmian i kryzysów, a impuls wydaje się pojawiać epizodycznie.
W odniesieniu do rokowania, jeśli pacjent będzie w stanie popracować nad werbalizacjami w terapii, rokowanie będzie lepsze. Jeśli jednak wiąże się to z problemami z niepełnosprawnością intelektualną czy alkoholizmem, to będzie gorzej.
Zwykle komplikują to konsekwencje prawne spowodowania pożaru.
Tradycyjnie piromanię potraktowano z psychoanalitycznego punktu widzenia, w taki sposób, że interwencja była trudna, ponieważ pacjent odrzucił fakt zakładania, że jest odpowiedzialny i stosuje zaprzeczenie..
Z większości terapii behawioralnych zastosowano terapię awersyjną, pozytywne wzmocnienie i karę, satysfakcję i ustrukturyzowane fantazje operatywne z pozytywnym wysiłkiem..
Leczenie piromanii obejmuje terapię modyfikacji zachowania. Może to być skomplikowane ze względu na niezrozumienie problemu i niejednokrotnie brak żądania pomocy.
Osoba może być świadoma niebezpieczeństwa swojego zachowania, a także niewłaściwości, ale ponieważ nie żałuje ani nie obwinia się o nic, nie będzie prosić o pomoc w zmianie.
Niezbędna jest praca nad kontrolą impulsów, samokontrolą. Odgrywanie ról może również pomóc w rozwiązywaniu konfliktów.
Należy skupić się na psychoedukacji, umiejętnościach rozwiązywania problemów, nauce strategii komunikacji interpersonalnej i radzeniu sobie z trudnymi emocjami, takimi jak złość, a także restrukturyzacji poznawczej..
Techniki relaksacyjne, praca nad samooceną i obrazem siebie, a także umiejętności społeczne mogą być również odpowiednie. W niektórych przypadkach psychoterapię można łączyć z farmakoterapią w celu leczenia braku kontroli impulsów..
Jeszcze bez komentarzy