Platon Był starożytnym greckim filozofem, który, jak się szacuje, żył między 428 a 347 pne. Jest uznawany za jedną z najważniejszych postaci filozofii zachodniej; nawet praktyki religijne wiele zawdzięczają jego myśli.
Był założycielem Akademii, pierwszej ówczesnej uczelni wyższej. Niektóre z najważniejszych wkładów Platona w filozofię to teoria idei, dialektyka, anamneza lub metodyczne poszukiwanie wiedzy..
Platon był uczniem Sokratesa, a z kolei nauczycielem Arystotelesa, który był jego najwybitniejszym uczniem na Akademii. Swoje myśli uchwycił w formie dialogów, wykorzystując elementy dramaturgiczne, które ułatwiały czytanie i zrozumienie jego pomysłów, dość skutecznie odtwarzając i egzemplifikując sytuacje, z którymi się uporał..
Poprzez swoje prace Platonowi udało się nie tylko dostarczyć jeden z najbardziej znanych Sokratejskich portretów i opisów; ale także wskazywało na jego pytania i jego idealistyczną i dualistyczną pozycję wobec świata; odniósł się również do ówczesnych struktur politycznych i prawnych i zastanawiał się nad nimi.
Podobnie jak przed nim Sokrates, Platon położył podwaliny pod zachodnią filozofię, politykę i naukę. Uważany był za jednego z pierwszych, któremu udało się wyobrazić i wykorzystać pełny potencjał filozofii jako praktyki, analizując zagadnienia z etycznego, politycznego, epistemologicznego i metafizycznego punktu widzenia..
Indeks artykułów
Platon, którego prawdziwe nazwisko brzmiało Arystokles z Aten, urodził się około 428 roku pne w Atenach, chociaż istnieją źródła wskazujące, że mógł urodzić się na Eginie. Jego pseudonim, pod którym w końcu był znany do dziś, oznacza „ten z szerokimi ramionami”.
Rodzina Platona była zamożna. Jego ojciec, imieniem Ariston, uważał się nawet za potomka ostatniego króla, jakiego miały Ateny: króla Codro..
Ze swojej strony matka Platona otrzymała imię Períctiona, a wśród jej przodków był starożytny grecki prawodawca imieniem Solon.
Períctona była również związana z dwoma ważnymi dla Grecji postaciami: Critiasem i Cárminesem, dwoma tyranami, którzy uczestniczyli w oligarchicznym zamachu stanu wraz z 28 innymi tyranami w 404 pne.
Platon miał dwóch braci i siostrę: Glaucón, Adimanto i Potone. Ariston zmarł, a Períctona poślubił Pirilampo, który był przyjacielem Peryklesa, bardzo wpływowego polityka w Grecji. Ze związku między Períctona i Pirilampo urodził się Antifón, kolejny brat Platona.
Edukacja Platona była szeroka i głęboka. Mówi się, że był instruowany przez różne nowe postacie swoich czasów. Niektóre źródła podają, że jest bardzo prawdopodobne, że jego pierwsze studia filozoficzne przeprowadził Cratilo, uważany za zwolennika nauk filozofa Heraklita..
W 407 rpne, gdy Platon miał 20 lat, zbiegł się z Sokratesem. To spotkanie było absolutnie decydujące dla Platona, ponieważ Sokrates został jego nauczycielem. W tym czasie Sokrates miał 63 lata, a nauka trwała 8 lat, aż do śmierci Sokratesa.
Ze względu na cechy Platona i jego rodowodu, postać ta przez chwilę rozważała poświęcenie się polityce..
Jednak powiązania, jakie miał z rządami - najpierw razem ze swoimi oligarchicznymi krewnymi Critiasem i Cármines, a następnie z demokratami, którzy zastąpili oligarchów w rządzie - rozczarowały go do istniejących systemów i szukał sposobu na stworzenie nowego. platforma, przez którą można przejść w poszukiwaniu sprawiedliwości.
Dla Platona tym sposobem znalezienia sprawiedliwości była właśnie filozofia. W rzeczywistości argumentował, że prawdziwa sprawiedliwość będzie istniała w rządach tylko wtedy, gdy rządzą filozofowie lub gdy władcy są gotowi filozofować.
Jego nauczyciel Sokrates został niesłusznie oskarżony o przestępstwo i za to został skazany na śmierć. W tym kontekście Platon zdecydował się uciec do miasta Megara w Attyce, obawiając się, że również zostanie osądzony, biorąc pod uwagę bliską i głęboką więź, jaką miał z Sokratesem..
Szacuje się, że Platon przebywał w Megara przez około 3 lata, podczas których udało mu się nawiązać kontakt z Euklidesem Megary i szkołą, którą miał w tym mieście. Ten pierwszy transfer był początkiem kilku podróży, które odbył Platon.
Po pobycie w Megara Platon udał się do Egiptu, a później przeniósł się do regionu Cineraic, położonego w północno-wschodniej części obecnego terytorium Libii. Przebywając w tym regionie, miał okazję porozmawiać z matematykiem Teodorem i filozofem Arystypem z Cyreny..
Niektóre źródła podają, że po pobycie w Cineraica Platon udał się do Włoch, gdzie udał się z zamiarem spotkania z Archytasem z Tarentum, matematykiem, mężem stanu, astronomem i filozofem. Wręcz przeciwnie, inne źródła podają, że Platon wrócił bezpośrednio do Aten po wizycie w Cineraica.
Około 388 roku pne Platon udał się na wyspę Sycylię. W mieście Syrakuzy miał kontakt ze szwagrem Dionizego I, króla tego miasta. Szwagier Dionizego I, zwany Dionem, był wielbicielem filozofów, którzy postępowali zgodnie z naukami Sokratesa i pozwolili mu dotrzeć do króla; Król wysłał nawet Platona, aby porozmawiał.
Z nieznanych powodów Dionizos I wyrzucił Platona, za co został zmuszony do opuszczenia Syrakuz na pokładzie spartańskiego statku. W tym czasie miała miejsce wojna między Eginą a Atenami, a spartański statek, którym płynął Platon, zatrzymał się na Eginie..
Ten przystanek był niekorzystny dla Platona, ponieważ został tam niewolnikiem. Na szczęście został uratowany przez Anníceres, filozofkę ze szkoły cyrenejskiej, którą znał, gdy był w Cyrenej..
Po powyższym wydarzeniu Platon wrócił do Aten około 387 pne. To był czas, kiedy stworzył pierwszą szkołę filozofii z jasnym porządkiem i określoną organizacją; chodziło o akademię.
Był to okres kultywowania myśli i praktyki pedagogicznej, zainspirowany pitagorejskimi widzeniami. Platon był pogrążony w tej dynamice przez następne dwadzieścia lat swojego życia..
W 367 pne zmarł Dionizos I, a tron odziedziczył jego syn Dionizos II. W tym czasie Dio rozważał, czy Platon zostałby opiekunem nowo koronowanego króla i skontaktował się z Platonem, zapraszając go z powrotem do Syrakuz..
Platon miał rezerwacje, ale pojechał też do tego sycylijskiego miasta, aby przyjąć ofertę. W międzyczasie to Eudoxus pozostał na czele Akademii.
Gdy Platon przybył do Syrakuz, Dionizos II poczuł się nieufny zarówno wobec niego, jak i do Diona. Uważał, że to dla niego konkurencja, i bardzo szybko podjął działania; obaj zostali wygnani, nie zaprzeczając ostatecznemu powrotowi: najpierw Dion został wydalony, a potem Platon.
Platon wrócił do Aten i tam przebywał do 361 rpne, kiedy Dionizy II ponownie go zaprosił. Tym razem Platon był w towarzystwie kilku uczniów, a Akademią kierował Heraklides Ponticus. Zgodnie z oczekiwaniami, Dionizos II ponownie go zaatakował, tym razem nawet go chwytając.
Na szczęście dla Platona został uratowany dzięki interwencji Archytasa z Tarentu. Odtąd poświęcił się całkowicie Akademii, instytucji, którą kierował aż do śmierci, około 348 lub 347 pne..
Na myśl Platona duży wpływ miała filozofia pitagorejska od samego początku. Dla Platona to dusza, a nie ciało było prawdziwą esencją bytu. W rzeczywistości ciało było przeszkodą w poszukiwaniu prawdy i szerokiej ekspresji bytu w jego najbardziej zasadniczym aspekcie.
Platon wierzył, że dusza pochodzi z wyższego wymiaru, gdzie miałaby kontakt z prawdą. W pewnym momencie dusza oddawała się niskim przyjemnościom iw konsekwencji została zmuszona do zredukowania się do znanego świata, uwięziona w ciele..
Jednym z pojęć, które rozwinął Platon, była tak zwana teoria trzech części. Te części to impulsywność, racjonalność i żywioł pasji. Platon uważał te elementy za władze duszy.
Element impulsywny wiązał się ze zdolnością do porządkowania innych, a także z własną siłą woli. Było to związane z siłą i zapałem, a także ambicją i wściekłością..
Racjonalność była tym, co Platon uważał za najwyższą zdolność spośród wszystkich innych. Związany był z inteligencją i mądrością, a według Platona to filozofowie posiadali tę bardziej rozwiniętą zdolność.
Wreszcie element namiętności był najniższy ze wszystkich i był związany z naturalnym impulsem unikania bólu, a także pogoni za przyjemnością. Platon wskazał, że element ten sprzyjał upodobaniu do dóbr o charakterze materialnym, co utrudniało poszukiwanie prawdy i istoty rzeczy.
Platon ustanowił, że tak powiem, dwa typy rzeczywistości: rzeczywistą rzeczywistość, utworzoną przez świat idei; półrealna sfera, złożona ze świata materialnego, wrażliwości.
Dla Platona świat idei jest wieczny i nie podlega żadnej przestrzeni ani czasie; dlatego uważa to za prawdziwe królestwo. Wręcz przeciwnie, świat półrealny jest niedoskonały, niejednoznaczny, zmienny i ma ograniczenia.
Platon nadał pojęciu idei pojęcie związane z tymi uniwersalnymi elementami, modelami, które konstytuują prawdy utrzymywane w czasie. Na przykład dla Platona pojęcia cnoty, piękna, równości i prawdy były między innymi ideami..
Być może jest to alegoria, która najlepiej wyjaśnia koncepcję dwoistości Platona. Zgodnie z mitem o jaskini, istnieje obszar związany z ideami, który jest niezrozumiały, a jest inny, który jest wyraźnie powiązany ze światem zmysłowym, z tym, czego doświadczają istoty..
Życie wewnątrz jaskini odpowiada światowi zmysłów, podczas gdy życie poza jaskinią jest związane ze światem idei..
Dla Platona mieszkanie w jaskini oznacza życie w ciemności i absolutne poddanie się ziemskim przyjemnościom. Wyjście poza jaskinię jest przedstawieniem porzucenia pogoni za przyjemnościami i poszukiwania wiedzy. Im bliżej poznamy, tym dalej jesteśmy od jaskini i tym bliżej jesteśmy prawdy.
Narracja, jaką posłużył się Platon, umożliwiła ujawnienie myśli sokratejskiej, a później platońskiej. W odróżnieniu od innych form rozwoju myśli filozoficznej, metoda dialogiczna pozwoliła omówieniu punktów tematycznych ostatecznie ujawnić prawdę.
Technika ta skonfrontowała nieco idealistyczny charakter Platona ze skrupulatnością analizy poruszonych kwestii..
Pracował nad dostarczeniem myśli filozoficznej z dialektyczną i narracyjną bazą, która nie byłaby zaangażowana w proste przedstawienie postulatów i abstrakcyjnych idei, ale mogłaby zostać przeniesiona na rzeczywistą płaszczyznę..
Platon zaprzeczył absolutnej rzeczywistości świata, w którym żyjemy; dlatego większość jego wkładu opiera się na teorii idei. Platon ustalił, że każde słowo oznaczenie czegoś nie odnosi się konkretnie do tego, ale do jego idealnej wersji.
Obowiązkiem człowieka było zbliżenie się poprzez wiedzę do idealnego stanu rzeczy i środowiska.
Aby lepiej zrozumieć to założenie, Platon rozwija Mit o jaskini, w którym ludzie są przykutymi łańcuchami do jaskini, widząc przed sobą cienie, które reprezentują rzeczy. Ponieważ są jedyną rzeczą, którą znają, biorą je za prawdziwe.
Dopiero gdy człowiek zerwie łańcuchy i wyjdzie z jaskini, zobaczy idealny stan wszystkiego wokół siebie. Obowiązkiem filozofa jest powrót do jaskini i nauczenie niewidomego wszystkiego, co znajduje się na zewnątrz, nawet jeśli nie jest to proste zadanie..
Platon wprowadził do filozofii anamnezę (termin stosowany również w naukach o zdrowiu) jako zdolność duszy do zapamiętywania wcześniejszych doświadczeń i wiedzy, o której zapomina się wychodząc z ciała i wchodząc w inne..
Dla Platona wiedza to wspomnienia, które dusza zdobyła na poprzednich etapach i które muszą zostać obudzone w każdym człowieku, aby mieć do nich łatwy dostęp.
Ta forma wiedzy reprezentowałaby podejście do idealnej formy każdego istniejącego elementu..
Akademia założona przez Platona nie była abstrakcyjnym ośrodkiem nauczania. Zajmowane do tej pory nauki (geometria, arytmetyka, astronomia, harmonia) były podstawowymi dziedzinami badań w obrębie ogrodzenia. Platon rozwinął i udoskonalił istniejące do tej pory techniki dydaktyczne.
Platon poprawił teorię i zastosowanie hipotezy, aby nadać jej poziom siły niezbędny do tego, aby była podstawową częścią wszystkich badań..
Dla Greka hipoteza musi wyjaśniać fakty; jeśli nie zostanie to osiągnięte, należy znaleźć inny. Poprzez demonstrację hipotez człowiek zbliża się do poznania prawdy.
Platon oddziela rzeczywistość na dwa przeciwstawne światy: pozytywny (reprezentowany przez duszę, zrozumiałe, niebo) i negatywny (ciało, ziemia, zmysł).
Na podstawie tych podstaw iw swoich rozważaniach na temat stanu idealnego Platon ustanowił podział dotyczący konformacji duszy ludzkiej..
U człowieka występuje rozum (na wysokości głowy), odwaga (w klatce piersiowej) i apetyt (w dolnej części tułowia). To właśnie te struktury poruszają człowieka i skłaniają go do podejmowania decyzji.
Dla człowieka, który musi rządzić, Platon opowiadał się za kimś, kto dominuje rozum i mądrość nad innymi impulsami. Ten, który zawsze szukał „prawdy”.
W swojej pracy Republika Platon zaczyna dostrzegać elementy składające się na idealny model państwa-miasta; matka utopii.
Platon dzieli strukturę państwa na trzy główne klasy: strażników elity, wojsko i mas; a także trzy formy rządów: monarchia, oligarchia i demokracja.
Dla Platona poziom wykształcenia elit powinien być idealny, aby móc rządzić, a władza nie powinna pozostawać w rękach mas.
Pozwala na pewną elastyczność społeczną, gdyż to, co zaproponował Platon, byłoby scenariuszem idealnym, a rzeczywistość przejawiałaby inną strukturę państwa. Platon nie zniósł takich aspektów, jak niewolnictwo, ale uznał je za konieczne.
Podobnie jak Sokrates, który ustanowił pojęcia piękna oferowanego przez sztuki (zwłaszcza poezję), jako rozpraszające i pozbawione mądrości, Platon zajął krytyczne stanowisko wobec sztuk pięknych tamtych czasów, potępiając je jako fałszywe reprezentacje rzeczywistości, które nie robiły nic poza karmić najbardziej negatywne apetyty człowieka.
W swojej koncepcji państwa idealnego Platon opowiadał się za wydalaniem poetów i rzemieślników, ponieważ zawody te niewiele wnosiły do poszukiwań wiedzy i prawdy przez człowieka..
Jeszcze bez komentarzy