Plik plejstocen jest to pierwszy podział geologiczny czwartorzędu. Charakteryzowały się niskimi temperaturami panującymi na planecie oraz pojawieniem się dużych ssaków, takich jak mamut. Podobnie, ten czas jest obowiązkowym punktem odniesienia przy badaniu ewolucji gatunku ludzkiego, ponieważ to właśnie w plejstocenie pojawili się przodkowie współczesnego człowieka..
Plejstocen jest jednym z najlepiej zbadanych podziałów geologicznych i posiada najwięcej zapisów kopalnych, dzięki czemu dostępne informacje są dość obszerne i wiarygodne..
Indeks artykułów
Plejstocen rozpoczął się około 2,6 miliona lat temu i zakończył się pod koniec ostatniej epoki lodowcowej około 10 000 lat przed naszą erą..
W tym czasie dryf kontynentalny był bardzo mały i od tamtej pory taki pozostaje. W tym czasie kontynenty zajęły pozycje, które obecnie zajmują, w taki sposób, że rozmieszczenie Ziemi nie uległo większym modyfikacjom.
Klimat plejstocenu był następstwem cykli zlodowacenia, co oznacza, że występowały okresy zlodowacenia, a następnie inne, w których temperatura wzrosła, zwane okresami międzylodowcowymi. W ten sposób pozostał przez cały plejstocen, aż do końca ostatniej epoki lodowcowej, znanej jako Würn.
Według informacji zebranych przez specjalistów, około 30% planety było w tym czasie stale pokryte lodem. Tereny, które pozostały takie, to głównie bieguny.
Na biegunie południowym Antarktyda była całkowicie pokryta lodem, tak jak obecnie, a na biegunie północnym pokryto również ziemie koła podbiegunowego..
W epoce plejstocenu wielkie ssaki, takie jak mamut, mastodont i megaterium, przeżywały swój maksymalny blask, który praktycznie zdominował krajobrazy planety. Jego główną cechą był duży rozmiar.
W plejstocenie przodkowie współczesnego człowieka (Homo sapiens), Jak na przykład Homo erectus, Homo habilis i Homo neanderthalensis.
W epoce plejstocenu aktywność geologiczna była niewielka. Wydaje się, że dryf kontynentalny zwolnił w porównaniu do wcześniejszych czasów. Zdaniem specjalistów płyty tektoniczne, na których leżą kontynenty, nie odsunęły się od siebie o więcej niż 100 km.
Kontynenty praktycznie już zajmowały pozycje, które zajmują dzisiaj. Nawet obszary, które dziś są zanurzone w morzu, znajdowały się na powierzchni, tworząc mosty między kontynentami..
Tak jest w przypadku obszaru, który dziś jest znany jako Cieśnina Beringa. Dziś jest to kanał wodny łączący Ocean Spokojny z Oceanem Arktycznym. Jednak w plejstocenie był to pas lądu, który łączył najbardziej wysunięty na zachód kraniec Ameryki Północnej z najbardziej wysuniętym na wschód krańcem Azji..
Plejstocen charakteryzował się również bogactwem zjawiska znanego jako zlodowacenia, w wyniku którego temperatura planety znacznie spadła, a duża część terytoriów kontynentów została pokryta lodem..
Specjaliści zweryfikowali, że w tym czasie Antarktyda była całkowicie pokryta czapą polarną, tak jak ma to miejsce obecnie.
Podobnie wiadomo, że warstwa lodu, która utworzyła się na niektórych obszarach kontynentów, mogła osiągnąć grubość kilku kilometrów, od 3 do 4 km.
W wyniku wielu zlodowaceń, jakich w tym czasie doświadczyła planeta, powierzchnia kontynentów została dotknięta procesem erozyjnym. Podobnie zmodyfikowano istniejące zbiorniki wodne we wnętrzu kontynentów, a nawet pojawiły się nowe wraz z końcem każdej epoki lodowcowej..
W plejstocenie poziom morza znacznie się obniżył (około 100 metrów). Główną tego przyczyną było tworzenie się lodowców.
Należy wspomnieć, że w tym czasie było dużo zlodowacenia, więc powstawanie lodowców było dość powszechne. Te lodowce spowodowały spadek poziomu morza, który zostałby odwrócony w okresach międzylodowcowych.
Zgodnie z oczekiwaniami, kiedy nastąpiła epoka lodowcowa, poziom morza spadł. Kiedy to ustąpiło i nastąpił okres międzylodowcowy, poziom morza podniósł się.
Spowodowało to powstanie konstrukcji nazywanych przez specjalistów tarasami morskimi, które mają wygląd schodów na wybrzeżach..
Badanie tych tarasów morskich miało ogromne znaczenie w dziedzinie geologii, ponieważ pozwoliło specjalistom między innymi wydedukować liczbę występujących zlodowacenia..
Konfiguracja planety Ziemia była bardzo podobna do dzisiejszej. W taki sposób, że oceany i morza były praktycznie takie same.
W ten sposób Ocean Spokojny był i nadal jest największym zbiornikiem wodnym na naszej planecie, zajmując przestrzeń między kontynentem amerykańskim a Azją i Oceanią. Ocean Atlantycki był drugim co do wielkości oceanem, położonym między Ameryką a kontynentem afrykańskim i europejskim..
W kierunku bieguna południowego znajduje się Ocean Antarktyczny, a na biegunie północnym Ocean Arktyczny. W obu temperaturach są bardzo niskie i charakteryzują się również obecnością lodowców i gór lodowych..
Ocean Indyjski znajduje się w przestrzeni między wschodnim wybrzeżem Afryki a Półwyspem Malajskim i Australią. Od południa łączy się z Oceanem Antarktycznym.
Zbiorniki wodne, które uległy pewnym modyfikacjom w plejstocenie, to te, które znaleziono we wnętrzu kontynentów, ponieważ dzięki zlodowaceniom i topnieniu pokryw lodowych pokrywających niektóre obszary kontynentów, jeziora i rzeki mogły być poważnie zmodyfikowany. Wszystko to zgodnie z dowodami zebranymi przez specjalistów w tej dziedzinie.
Plejstocen był epoką geologiczną, która dla niektórych specjalistów musi być znana jako epoka lodowcowa. Dla innych to określenie jest błędne, ponieważ w plejstocenie następowały po sobie serie zlodowacenia, między którymi występowały okresy, w których wzrastały temperatury środowiska, zwane interglacjałem.
W tym sensie klimat i temperatura środowiska zmieniały się przez cały okres, chociaż temperatury nie wzrosły tak bardzo, jak w innych okresach geologicznej historii Ziemi..
Warunki klimatyczne obserwowane w plejstocenie są kontynuacją klimatu z poprzedniej epoki, pliocenu, pod koniec którego temperatura planety znacznie spadła.
W tym sensie główną cechą klimatu plejstoceńskiego były występujące zlodowacenia, a także powstawanie grubych warstw lodu na powierzchni kontynentów..
Ten ostatni obserwowano głównie w pasach lądu położonych najbliżej biegunów. Antarktyda prawie przez cały czas była pokryta lodem, podczas gdy północne krańce kontynentów amerykańskiego i europejskiego były pokryte lodem podczas zlodowacenia..
W plejstocenie wystąpiły cztery zlodowacenia, oddzielone od siebie okresami międzylodowcowymi. Epoki lodowcowe mają inną nazwę na kontynencie europejskim i na kontynencie amerykańskim. Były to następujące:
Pod koniec ostatniej epoki lodowcowej rozpoczął się okres polodowcowy, który trwa do dnia dzisiejszego. Wielu naukowców uważa, że planeta znajduje się obecnie w okresie międzylodowcowym i jest prawdopodobne, że za kilka milionów lat nastąpi kolejna epoka lodowcowa.
Życie w tym czasie było dość zróżnicowane, pomimo ograniczeń klimatycznych obserwowanych podczas zlodowacenia.
W plejstocenie na planecie istniało kilka rodzajów biomów, ograniczonych do określonych obszarów. W taki sposób, że rośliny, które się rozwinęły, były roślinami z każdego biomu. Należy zauważyć, że wiele z tych gatunków roślin przetrwało do dziś..
W kierunku północnej półkuli planety, w obrębie koła podbiegunowego, rozwinął się biom tundry, charakteryzujący się tym, że rosnące w nim rośliny są małe. Nie ma dużych, liściastych drzew. Charakterystycznym rodzajem roślinności tego typu biomów są porosty.
Innym biomem, który zaobserwowano w plejstocenie i który nadal utrzymuje się, jest tajga, której dominującą formą roślin są drzewa iglaste, które czasami osiągają duże wysokości. Według zapisów kopalnych doceniono również obecność porostów, mchów i niektórych paproci..
Podobnie pojawił się biom umiarkowany murawy, w którym zaobserwowano rośliny takie jak trawy.
We wnętrzu kontynentów, w miejscach, gdzie temperatury nie były tak niskie, kwitły rośliny, takie jak duże drzewa, które później tworzyły duże lasy.
Warto zwrócić uwagę na pojawienie się roślin ciepłolubnych. To nic innego jak rośliny, które mają niezbędne adaptacje, aby wytrzymać ekstremalne poziomy temperatury. Zgodnie z oczekiwaniami, temperatury, do których musieli się przystosować, były niskie, znacznie poniżej zera..
W tym samym duchu pojawiły się również drzewa liściaste, które w pewnych okresach czasu, zwłaszcza w najzimniejszych okresach, traciły liście..
Należy zauważyć, że z każdym wystąpieniem zlodowacenia krajobraz nieznacznie się zmieniał, aw okresach międzylodowcowych pojawiały się nowe formy roślinne..
W plejstocenie nadal dominowały ssaki, utrzymując w ten sposób hegemonię zapoczątkowaną w dawnych czasach. Jedną z najważniejszych atrakcji fauny w plejstocenie było pojawienie się tak zwanej megafauny. Były to nic innego jak duże zwierzęta, które również były w stanie wytrzymać panujące wówczas niskie temperatury..
Podobnie innymi grupami, które kontynuowały dywersyfikację w tym czasie, były ptaki, płazy i gady, z których wiele przetrwało do dziś. Jednak, jak opisano powyżej, królami tego wieku były ssaki..
Składał się z dużych zwierząt. Wśród najbardziej znanych przedstawicieli tej grupy można wymienić między innymi mamuta, megaterium, smilodona i elasmoterium..
Należeli do rodzaju Mammuthus. Z wyglądu były bardzo podobne do dzisiejszych słoni. Ponieważ należy do rzędu Proboscidea, jego najbardziej reprezentatywną cechą był wielki przedłużenie nosa, potocznie zwane trąbką, której nazwa własna to trąba. Podobnie mamuty miały długie, ostre kły, które miały charakterystyczną krzywiznę, kierującą je ku górze..
W zależności od tego, czy byli blisko, czy daleko od obszarów o niższych temperaturach, ich ciało było pokryte grubym futrem. Ich nawyki żywieniowe były roślinożerne.
Mamuty wyginęły w następnej epoce, holocenie. Jednak obfite skamieniałości pozwoliły nam dowiedzieć się wiele o tym gatunku.
Należące do rzędu Pilosa Megatherium było spokrewnione z obecnymi leniwcami.
Było to jedno z największych zwierząt zamieszkujących ziemię. Miały średnią wagę 2,5 - 3 tony i około 20 stóp długości. Zebrane skamieniałości pozwalają stwierdzić, że ich kości były dość mocne.
Podobnie jak współczesne leniwce, miały bardzo długie pazury, którymi mogły kopać w poszukiwaniu pożywienia. Byli roślinożercami i uważa się, że mają samotne nawyki.
Jego ciało było pokryte grubym futrem, które chroniło go przed intensywnym zimnem. Mieszkał w Ameryce Południowej.
Należały do rodziny kotowatych, dlatego uważa się, że były spokrewnione z obecnymi kotami. Jego najbardziej charakterystyczną cechą, poza dużym rozmiarem, były dwa długie kły wychodzące z górnej szczęki. Dzięki temu smilodon znany jest na całym świecie jako „tygrys szablozębny”.
Na podstawie zebranych skamieniałości uważa się, że samce tego gatunku mogą osiągnąć wagę do 300 kg. Jeśli chodzi o ich siedlisko, żyli głównie w Ameryce Północnej i Południowej. Miejsce, w którym odzyskano największą ilość skamieniałości smilodona, znajduje się w Rancho La Brea w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych.
Był to duży ssak z rodziny Rhinocerotidae, spokrewniony z dzisiejszymi nosorożcami. Jego charakterystycznym elementem był duży róg, który wystawał z czaszki i czasami mógł mierzyć nawet ponad 2 metry.
Był roślinożerny i żywił się głównie trawą. Podobnie jak inne ssaki tamtych czasów, jego ogromne ciało było pokryte grubym futrem. Zasiedlał obszar Azji Środkowej i rosyjskie stepy.
W plejstocenie gatunek ludzki zaczął się rozwijać w człowieka współczesnego. Bezpośrednimi przodkami człowieka byli Homo habilis, Homo erectus Y Homo neanderthalensis.
Plik Homo habilis charakteryzowało się rozpoczęciem wytwarzania i używania prostych narzędzi, prawdopodobnie wykonanych z kamienia i metalu. Podobnie budował chaty i zakładał osady. Jego nawyki były siedzące.
Później człowiek wyprostowany. Miało to szerszą dystrybucję niż w przypadku Homo habilis. Skamieniałości znaleziono nie tylko w Afryce, ale także w Europie, Oceanii i Azji. Jako pierwsi rozwinęli poczucie współżycia społecznego. Założyli grupy, aby żyć w społeczeństwie.
Plik Homo neanderthalensis mieli mózg nieco większy niż mózg dzisiejszego człowieka. Jego ciało przystosowało się do zimna. Jednak uciekł się do swojej pomysłowości, aby się chronić, robiąc kombinezony ze skór zwierzęcych. Zgodnie z tym, co wiadomo, plik Homo neanderthalensis przedstawił organizację społeczną, a także elementarną komunikację werbalną.
Wreszcie pojawił się współczesny człowiek Homo sapiens. Jego główną cechą jest rozległy rozwój, jaki osiągnął jego mózg. To pozwoliło mu rozwinąć takie zajęcia jak malarstwo i rzeźba. Podobnie stworzył społeczeństwo, w którym istnieje wyraźna hierarchia społeczna.
Plejstocen dzieli się na cztery epoki:
Jeszcze bez komentarzy