Plik prozopopeja lub personifikacja jest narzędziem literackim polegającym na nadaniu przedmiotom i zwierzętom cech ludzi. Innymi słowy, personifikację można zdefiniować jako przypisywanie życia rzeczom irracjonalnym i nieożywionym lub cechom ludzkim wszystkim gatunkom poza człowiekiem..
Celem prosopopei jest wzbogacenie i upiększenie tekstu, aby nadać mu fantazyjne i wyimaginowane znaczenie. W niektórych przypadkach personifikacja jest stosowana do rzeczy, które nie mają treści lub są nieprecyzyjne.
Przykładem, o którym mowa w poprzednim akapicie, jest: „Jego dusza tańczyła z radości”; w tym zdaniu element bezcielesny (dusza) otrzymuje cechę osoby zdolnej do tańca.
Prozopopeia lub personifikacja jest powszechnie używana w opowieściach, baśniach, poezji i języku codziennym. Chociaż ta forma wypowiedzi nadaje przekazowi odrobinę fantazji, stara się aktywować myślenie, wyobraźnię, rozumowanie i zmienić sposób postrzegania świata..
Indeks artykułów
Prozopopeę lub personifikację można opracować biorąc pod uwagę trzy etapy, którymi są:
Przede wszystkim, aby rozwinąć prozopoeię lub personifikację, musisz zidentyfikować lub mieć jasność co do rodzaju tekstu, który chcesz napisać, czy to narracyjnego, czy poetyckiego. Pozwoli to nadać charakter postaci ludzkiej (zwierzęciu lub przedmiotowi) lub w przypadku poezji zastosować ją w sposób opisowy poprzez metaforę lub porównanie..
Odpowiedź na pytanie, dlaczego chcesz użyć prozopopei lub personifikacji w tekście, musi być związana z intencją i celem, jakie ludzka jakość będzie miała w zwierzęciu, przedmiocie lub abstrakcyjnej jednostce. Oznacza to, że personifikacja nie może być przypadkowa, ale funkcjonalna.
Prozopeja lub personifikacja muszą zostać włączone do narracji lub poezji, aby spełnić funkcję lub cel, w przeciwnym razie będą postrzegane tylko jako wypełnienie tekstu i odizolowane od tego, co jest wyrażane. Na przykład, jeśli pismo odnosi się do czasu, warto wyposażyć zegarek w zdolność mówienia.
Tak jak prozopopeia lub personifikacja nadaje zwierzętom lub przedmiotom cechy ludzkie, tak istnieją elementy literackie i stylistyczne o przeciwnych celach. Jedną z nich jest animalizacja, która, jak to słowo wskazuje, polega na nadawaniu człowiekowi cech zwierzęcych..
- Daniel ma oczy jak kot.
- Włosy Juliet wyglądają jak lwia grzywa.
- Jego zęby są jak u myszy.
Z drugiej strony, niektóre teksty mogą zawierać reifikację, która polega na nadaniu ludziom lub zwierzętom cech przedmiotów lub elementów nieożywionych..
- Macocha Kopciuszka była zimna jak góra lodowa.
- Serce Manuela zamieniło się w kamień po śmierci jego kota.
- Sportowiec był szybki jak huraganowy wiatr.
Personifikacja to zasób obejmujący sztuki widowiskowe, zwłaszcza teatr. W teatrze do aktorów należy odgrywanie postaci oddalonych od siebie, wtedy muszą przybrać inne cechy i cechy. Na przykład aktor może zagrać postać historyczną lub uosabiać zwierzę.
Personifikacją w teatrze kieruje działający reżyser i histrioniczne zdolności osoby wykonującej interpretację..
- Wiatr szeptał przez ciemny i ponury las. Widać, że podmiot zdania, wiatr, jest personifikowany poprzez szept czasownika.
- Ogrodnik z miłością dodawał obornik do swoich upraw, wierząc, że daje on szczęśliwe kwiaty. Kwiaty są humanizowane, nadając im jakość ludzkiego poczucia szczęścia.
- Gdy szliśmy przez płonącą pustynię, padało na nas słońce. Humanizowanym elementem jest słońce, nadając mu właściwości uderzania.
- Czas płynął, gdy Tim siedział w gorącym pokoju zatrzymań, boleśnie obserwując zegar. Zhumanizowanym elementem jest czas, nadając mu jakość oporu.
- Drwal zrównał z ziemią dużą liczbę drzew na polanie, a jego piła łańcuchowa zaśpiewała swoją śmiertelną piosenkę. Humanizowanym elementem jest piła łańcuchowa, której nadaje się jakość śpiewu.
- Kiedy Monica szła przez sklep obuwniczy, każda lśniąca para obcasów wołała ją. Personifikacja dotyczy pięt, nadając im jakość komunikowania się.
- Kiedy Patrioci pokonali armię brytyjską, wolność odbiła się echem na równinach owocowych. Charakterystyczny uosobienie dźwięku przeszedł do abstrakcyjnego elementu wolności.
- Kiedy Alicia szukała zaginionego ołówka, powiedziała sarkastycznie: „cóż, chyba właśnie odeszła od mojego biurka”. Spojrzała oskarżycielsko na swoich towarzyszy. Uosobionym elementem jest ołówek, biorąc pod uwagę jakość chodzenia.
- Okropna żółta tapeta w kuchni krzyczała na Kelly. Elementem uczłowieczonym przez dźwięk jest kolor tapety.
- Guillermo zjadł ostatnie ciasteczko z kawałkami czekolady, zanim jego ojciec wrócił do domu, wyskoczyło mu poczucie winy i go przeżuł. Winny jest element humanizowany poprzez podglądanie i żucie.
- Krople rosy śpiewają na kamieniach ogrodowych. Uosobionym elementem są krople rosy, biorąc pod uwagę jakość śpiewu.
- Dom zawołał mnie o świcie i rosie. Element personifikowany jest domem, któremu przypisuje się jakość powołania.
- Wiatr głośno jęczał. Wiatr jest uosobieniem, który ma charakter jęku.
- Podczas tańczenia wody przez pewien czas śpiewał i 3 mężczyzn z nim jako słuchacze. Uosobionym elementem jest woda, ponieważ przypisuje się jej charakterystykę tańca..
- W miejscu wznoszenia się ściany drzewo zakrzywia się ciemno, a jego gałęzie są torturowane jak ohydna ręka. Uosobione elementy są gałęziami drzewa, gdy przypisuje się im cechę cierpienia tortur.
- Śnieg szeptał, spadając na ziemię. Humanizacja została zastosowana do śniegu, nadając mu jakość szeptu.
- Ptaki wyraziły swoją radość. Ptaki uosabiano poprzez przypisywanie im jakości odczuwania radości.
- Świstak unosił się niezdecydowanie. Otrzymał ludzką cechę rozpoznawania świstaka.
- Komputer mnie nienawidzi. Przypisano mu ludzką cechę nienawiści do komputera.
- W oddali migotały światła. Światłom przypisano ludzki zmysł wzroku.
- Księżyc jest twardym kochankiem. Humanizowanym elementem był księżyc, który uważano za kochanka.
- Słońce zamrugało na dobranoc, znikając za górą. Jakość zmysłu wzroku przypisywana jest słońcu.
- Wielki księżyc w pełni poprowadził mnie pewnie przez las. Uosobiona cecha zaufania została przypisana księżycowi.
- Góra zachichotała, słysząc dudnienie pod jej powierzchnią. Uosobiona jakość zmysłu słuchu została przypisana górze.
- Gdy deszcz padał na ziemię, wszyscy uciekali do schronienia. Humanizowaną jakość biegania przypisywano deszczowi.
- Stary samochód sapnął i wzdrygnął się, gdy mężczyzna uruchomił silnik. Samochód ma jakość ludzkiego oddechu.
- Wiatr wył smutnym krzykiem, wpadając przez stare okna. Ludzką cechą przypisaną wiatrowi jest krzyczeć.
- Liście tańczyły na ziemi, podczas gdy dzieci bawiły się wokół starego drzewa. Liścieom przypisano personifikację tańca.
- Kiedy chłopiec rozpoczął test z matematyki, jego ołówek przewrócił stronę. W tym przewrocie ołówkowi przypisano uosobioną cechę rozeznania.
- Tornado pochłonęło wszystko na swojej drodze. Tornado przypisuje się uosobionej właściwości pożerania wszystkiego.
- Fale morza tańczyły w rytm wiatru, a mewy fruwały, uśmiechając się.
- Śmierć pobiegła za nią, choć wiele razy udało jej się jej uniknąć, w końcu zaprowadziła ją do jej ciemnego pokoju.
- Gwiazda Poranna poprowadziła go w jego samotnym spacerze.
- W oddali słychać było szmery wiatru i wysokie okrzyki bezpańskich psów.
- Don Gato wiedział o przybyciu swojej ukochanej Gatiny, ponieważ przeczytał w gazecie o jej prezentacji w Teatro de Bellas Gartes.
- Wściekły wiatr zmiótł smutne drzewa, które pozostały w lesie.
- Miasto uśmiecha się do turystów i nadaje im najlepszą oprawę.
- Kwiaty obudziły się, gdy poranna rosa musnęła ich płatki.
- Cykady intonowały swoje najwyższe dźwięki na powitanie ponurej zimy.
- Góra była ubrana na zielono i zdobiła miasto swoją imponującą wysokością.
- Fale otaczają piasek, a kamienie korzystają z kąpieli.
- Ślimak poprosił mrówki o posprzątanie jego domu.
- Samotność zignorowała złośliwych i podkręciła głośność do ciszy.
- Noc zapadła i towarzyszyła nieśmiałym motylom.
- Księżyc uśmiechnął się do niego, a jego serce podskoczyło z radości.
- wiatr i słońce przez Aesop.
- Kot z butami użytkownika Charles Perrault.
- Bardzo głodna gąsienica przez Eric Carle.
- Kret, który chciał wiedzieć, kto zrobił to w jego głowie przez Wernera Holzwartha.
- Zrób miejsce dla kaczych przez Roberta McCloskey.
- Siedem ślepych myszy przez Eda Younga.
- Królik Pedro przez Beatrix Potter.
- Zadowolona z siebie mała mysz przez Aquiles Nazoa.
- Lis i stary lew przez Aesop.
- Mrówka i konik polny przez Aesop.
- „… Wśród myszy, które urodziły się tam później, był szczur piękniejszy niż róża i goździk. Nie miała na imię mysz, jak można by przypuszczać, bo nazywali ją Hortensja, co jest imieniem kobiety ...
- „Ale była bardzo dumna i tak się złożyło, że kiedyś podeszła do niej mała mysz, która też tam mieszkała i stojąc na dwóch nogach, drżąc jak kartka papieru, poprosiła małą myszkę o rękę ...
- „… I wychodząc na łąkę, przemówił do słońca krzycząc: Jeeey! Wy, którzy jesteście tak ważni ze względu na świat, którym jesteście królem, przyjdźcie i wyjdźcie za mnie, bo jestem godzien być żoną osoby tak ważnej… ”.
Jeszcze bez komentarzy