Plik terapia zajęciowa dzieci analizuje problemy, które przedstawiają dzieci i ułatwia im drogę poprzez zajęcia i ćwiczenia, aby zapewnić im jak największą autonomię w życiu, począwszy od wyleczenia z chorób. Zalecany jest między innymi przy chorobach lub zaburzeniach, takich jak autyzm dziecięcy, porażenie mózgowe, incydenty naczyniowo-mózgowe..
Innymi słowy, terapia zajęciowa jest odpowiedzialna za badanie zawodu człowieka i jest wykorzystywana jako narzędzie interwencji w osiągnięcie założonych celów, aby osoba stała się autonomiczna.
Mówienie o terapii zajęciowej oznacza używanie terminu „zawód”, który odnosi się do codziennych czynności codziennego użytku. Można do nich zaliczyć dbanie o siebie, wypoczynek, uczestnictwo w życiu społecznym i społecznym, a także ekonomiczne. To znaczy czynności codzienne, produktywne i rekreacyjne, które osoba musi wykonywać samodzielnie.
Obszary działania, w których bierze udział terapia zajęciowa to: szpitale, przychodnie, domy rodzinne, środowiska pracy i szkoły, zakłady penitencjarne czy geriatryczne.
Indeks artykułów
W okresie niemowlęcym dzieci uczą się poprzez doświadczenie. Oddziałują na świat i dzięki tym interakcjom uczą się i zaznajamiają ze światem zewnętrznym. Dzięki tej interakcji rozwija się rozwój dziecka, w którym uczy się stawiać czoła nowym sytuacjom, które powstają w wyniku tej nauki.
Terapia zajęciowa obejmuje siedem kontekstów: kulturowy, społeczny, osobisty, duchowy, czasowy, fizyczny i wirtualny. Ponadto są klasyfikowane jako coś istotnego w wyborze i rozwoju zawodowym osoby, a zatem w żadnym momencie nie będą badane indywidualnie, ponieważ zajmują jeden zestaw i będą adresowane z samej kultury, kontekstu historycznego i polityka.
Poprzez podejście dziecka do środowiska i jego interakcję ze środowiskiem rozwija się, a co za tym idzie, rozwija umiejętności, które muszą być wykorzystywane w jego środowisku, kulturze, społeczeństwie i wieku, co się z nim dzieje.
Tak przebiega rozwój dziecka, z połączenia wszystkich czynników. Istnieją jednak aspekty, które rozwijają się przed innymi, oprócz uwzględnienia stymulacji, która jest mu podawana..
Przykładowo, aby dziecko mogło mówić wcześniej i wcześnie rozwijało język, rozmowy z nim odbywały się od urodzenia, niezależnie od tego, czy wypowiada słowa, czy nie, rozmowę można podtrzymywać za pomocą gestów okazywanych bez komunikacji. werbalny.
Terapeuci zajęciowi czasami napotykają sytuacje, w których dzieci mają ograniczenia w niektórych codziennych czynnościach, które ograniczają dobre samopoczucie, którym dziecko powinno się cieszyć.
We wczesnych latach obowiązkiem najmłodszych jest dobra zabawa poprzez zabawę i nawiązanie kontaktów towarzyskich. Ponadto, aby nauczyć się wykonywać codzienne nawyki.
Istnieją jednak różne okoliczności, w których dzieci nie mają zdolności do normalnego odkrywania, ponieważ mają problemy z adaptacją do środowiska i są ograniczone.
Z tego powodu terapia zajęciowa jest zaangażowana w ułatwianie tym dzieciom możliwości, poprzez stymulacje, radzenie sobie z sytuacjami, w których dochodzą one do wykonywania czynności, tak aby eksploracja przebiegała z całkowitą normalnością, w odpowiedni sposób..
Terapeuta zajęciowy musi być profesjonalistą posiadającym wiedzę i rozległe przeszkolenie w zakresie umiejętności i kompetencji, które pozwalają mu pracować z indywidualnymi osobami lub grupami, które mają jakieś problemy na poziomie ciała lub motoryki, a tym samym mają ograniczenia w normalnym rozwoju swojego życia..
Zgodnie ze słowami Hiszpańskiego Stowarzyszenia Zawodowego Terapeutów Zajęciowych, profesjonalista z zakresu Terapii Zajęciowej może zajmować się rehabilitacją w różnych obszarach:
Oprócz interwencji w zakresie marginalizacji społecznej, imigracji społecznej i cukrzycy oraz innych chorób.
Terapeuta zajęciowy jest szczególnie odpowiedzialny za ocenę sytuacji, w której znajduje się dana osoba. Zbadaj, w jakim stanie są elementy, które człowiek wykonuje, aby wykonywać codzienne czynności. Dlatego zadaniem terapeuty jest obserwacja, czy umiejętności psychomotoryczne osoby, jej interakcja ze światem i komunikacja, którą realizuje, przebiegają optymalnie..
W tym miejscu musimy sprecyzować, że proces interwencji prowadzony przez terapeutę zajęciowego musi być w większości przypadków zgodny z następującymi fazami:
Możemy obserwować pracę wykonywaną poprzez stymulację ruchową, jak i sensoryczną, ponieważ dziecko rodzi się z trudnościami i nie je normalnie, bez takich nawyków jak żucie, a tym bardziej konieczność siedzenia przy stole. W pierwszych latach życia jest karmiona płynnymi składnikami odżywczymi bez próbowania w dowolnym momencie pokarmów w postaci stałej.
Przede wszystkim należy pamiętać, że udział terapeutów zajęciowych w dzieciństwie wywarł na przestrzeni dziejów ogromny wpływ na różne przypadki.
Następnie przedstawiamy przypadek, w którym został on interweniowany i uzyskano wyniki, uprawniony Chłopiec, który nie jadł (Beaudry, 2012).
To dziecko rodzi się z niedobór żelaza Ze względu na to, że matka była już w ciąży, a zatem urodziła się słaba, o niskiej wadze i złym stanie zdrowia. Wszystko to doprowadziło do opóźnienia w ich rozwoju w okresie wzrostu.
Po kilkukrotnym odbyciu konsultacji z powodu spóźnienia się dziecka, niektórzy lekarze zdiagnozowali go jako autystyczny, Jednak rzeczywista sytuacja, po wielu badaniach, obejmowała nadwrażliwość dotykową.
Matka dziecka postanowiła rozwiązać problem jedzenia, ponieważ maluch jadł tylko płyny i nic stałego. Dlatego w pierwszej kolejności skonsultowano się z terapeutą zajęciowym, który jako profesjonalista zaczął pracować nad karmieniem dziecka, coś bezsprzecznie musiało zacząć działać od pierwszych etapów rozwoju osoby..
W pierwszej kolejności zaczął wykonywać niektóre techniki rozciąganie mięśni twarzy.
Kiedy pojawiają się problemy w momencie wprowadzenia pokarmu do organizmu, konieczne jest działanie z resztą ciała, ponieważ w tym przypadku dziecko ma uogólniona nadwrażliwość. I dlatego trzeba zacząć od zewnątrz, aż dotrzesz do ust, warg i ich wnętrza, zębów (które do tej pory ich nie pokazywały i zostały uszkodzone).
Kiedy jego usta są już blisko, podaje się mu przedmiot, który może ugryźć i jednocześnie wibrować, ponieważ nadwrażliwość, którą ma, jest podatna na wibracje, ponieważ ta wibracja łagodzi ból i uspokaja go..
Na początku otrzymamy negatywne emocje, które rodzina otrzymała do tego czasu, jednak stopniowo, z cierpliwością, osiągniemy to. Następnie rozciągamy i rozluźniamy mięśnie twarzy, kontynuując za pomocą wibrujących przedmiotów, aby uspokoić tę nadwrażliwość..
Do tej pory wykorzystano tylko możliwość zbliżenia się do ust, chwilowe odstawienie jedzenia. W ten sposób znajdujemy sytuacje, w których dziecko nadal odmawia, a terapeuta cały czas wznawia zadanie, aż do jego wykonania, krok po kroku..
Do tej pory tylko wrażliwość całego ciała iw tym momencie zaczynamy pracować z ustną.
Znajdziemy się w sytuacjach, w których choć nie jest wskazane wymuszanie, ważne jest, aby w sytuacjach całkowicie negatywnych była ona wymuszona, choć w mniejszym stopniu. Stąd zaczynamy dotykać ust czymś twardym i chrupiącym, na przykład paluszkami chlebowymi. Dziecko wkładając kij do buzi może go ugryźć, ale nie żuje, ponieważ nie umie żuć.
Podczas wykonywania czynności należy utrzymywać kontakt z resztą ciała, a także zabawiać dziecko zabawką lub czymś, co może na chwilę przykuć jego uwagę..
Możliwość posiadania czegoś między zębami i interakcji z językiem zachęca go do gryzienia. Aby rozpocząć żucie, należy ćwiczyć technikę uciskania na zewnętrznej stronie dziąsła. Bawienie się językiem jest korzystne w radzeniu sobie z kwestią jedzenia, ponieważ po opanowaniu języka żucie jest łatwiejsze.
Pierwszy pokarm, który jest wkładany do ust, jako taki, musi być mały i mieć możliwość szybkiej degradacji, na przykład kukurydza.
Daje to możliwość, w jednym z jej wariantów, że w momencie wejścia w grę z wyjściem załamuje się, co daje większą swobodę.
Nie mając jeszcze kontroli nad językiem, pokarm jest wkładany bezpośrednio między zęby. Tak więc, gdy tylko inne pokarmy zostaną wprowadzone do ust, wibrujące elementy są ponownie używane, aby nadal łagodzić ból..
Terapeuta zajęciowy zastanowił się i przekazał swoją ocenę, wskazując, że gdy dieta uległa poprawie, dziecko łatwiej przystosowywało się do zmian i odtąd zaczęło pracować z dietą jako taką..
Ponieważ jedzenie jest czynnością rutynową, terapeuta ma wiele do powiedzenia w tej kwestii, ponieważ wszystko, co wiąże się z jedzeniem, jest częścią tej rutyny, podobnie jak sytuacja siedzenia lub nakrywania do stołu..
Na koniec musimy wskazać, że tak jak w każdym innym procesie nauczania-uczenia się, powstają sytuacje, w których inne aspekty naukowe proponują inne sposoby nauczania..
Istnieją prądy psychologiczne, które sugerują, że wszystkie kroki muszą być nauczane w tym samym czasie, to znaczy proponują wszystkie warianty; talerz, stół, krzesło podajemy razem, aby dziecko przyjęło sytuację taką, jaka jest.
Jednak terapeuta, który odzwierciedla ten przypadek, zwraca uwagę, że jego zadaniem było głównie jedzenie dziecka, dlatego ograniczył się do nauczania zachowań związanych z jedzeniem, pomijając inne zadania, których nauczył się później i nie były dla dziecka istotne. , autonomia osoby.
Jeszcze bez komentarzy