ZA akapit opisowy Jest to rodzaj tekstu, w którym autor, poprzez wzmożone użycie słów, podkreśla cechy czegoś. Ten rodzaj wyrazistego zasobu może wydobyć szczegóły rzeczy namacalnych - takich jak ludzie, środowiska lub rzeczy - lub wartości niematerialne - takie jak myśli lub uczucia.-.
W celu opracowania przekonywującego akapitu tekstowego emiter liryczny ucieka się do egzaltacji zmysłów. Osiągają to, odnosząc je do wszystkich oczywistych właściwości, które dany przedmiot posiada i które mogą być powiązane ze wzrokiem, węchem, dotykiem, smakiem i słuchem..
Ten rodzaj tekstu pozwala poprzez listy przybliżać ludzi do rzeczywistości, przedmiotów, ludzi i środowisk, których nigdy nie znali. Prawidłowe wzmocnienie atrybutów i właściwości obiektu przez autorów jest czynnikiem determinującym osiągnięcie optymalnej charakterystyki, a tym samym bardziej realnego doświadczenia.
Tego typu akapity są powszechnie używane przez autorów powieści i opowiadań w ich różnych tematach, aby zanurzyć czytelników w ich fabule..
To, co jest opisane w tego typu akapitach, niekoniecznie musi być prawdziwe. W gatunku beletrystycznym opis nieistniejących obiektów i światów jest bardzo powszechny.
Indeks artykułów
Jedną z fundamentalnych cech tego typu paragrafów jest to, że autor utrzymuje język pozbawiony podmiotowości. Oznacza to, że unika się ocen wartościujących, aby ocena przedmiotu, osoby lub sytuacji, otoczenia, myśli lub uczucia była bardziej wiarygodna..
Chociaż żaden tekst nie jest całkowicie obiektywny, pominięcie sądów wartościujących, uzupełnień, zdrobnień i wyolbrzymień pomaga nadać pismu większą wiarygodność. Pismo najlepiej od osoby trzeciej.
Jest to jeden z kluczowych elementów pisania opisowych akapitów. Emitery liryczne powinny skupiać się na wydobyciu właściwości danego obiektu, które mają na celu pobudzenie pięciu zmysłów.
W ten sposób czytanie staje się bardziej intensywne. Liryczny odbiorca stopniowo zagłębia się w tekst, aż do momentu, gdy może wizualizować, czuć, wąchać, smakować i słyszeć to, co pisarz opisał..
Po wyczerpaniu zasobów sensorycznych, aby czytelnicy zainteresowali się tekstem, porównanie staje się jednym z najczęściej wykorzystywanych elementów dyskursywnych w opisowych akapitach.
Medium to sprzyja wzmocnieniu cech przedmiotu, który jest charakteryzowany, w celu porównania ich z cechami osoby trzeciej. W ten sposób uzyskuje się większe utrwalenie atrybutów i właściwości motywu tekstu w umyśle lirycznego odbiorcy..
To jest coś powszechnego w tego typu tekstach. Przymiotnik danego przedmiotu jest kluczowy, aby czytelnik mógł dostrzec jego cechy. Wymagane jest, aby użyte przymiotniki były tak zwięzłe i precyzyjne, jak to tylko możliwe, aby nie odwracać ani nie mylić uwagi lirycznego odbiorcy.
Tak jak zmysły są niezbędne do oceny badanego przedmiotu, przejście do emocji lub uczuć zawartych w piśmie pozwoli czytelnikowi na szerokie podejście do opisu.
Aby to zrobić, stosuje się przymiotniki, które wzmacniają niematerialne właściwości przedmiotu. Przykładem może być: „Ponura i ponura atmosfera pokryła staw”.
W tego typu tekście litery są kolorami pisarza, a arkusz to płótno. Wyobraźnia czytelnika to świat do eksplozji. Pełna znajomość języka, doskonały zmysł uznania i obserwacji są kluczem do osiągnięcia celów tego typu tekstu.
Pisarz opisując przedmiot, o którym mowa, musi upewnić się, że z każdym słowem czytelnicy gromadzą w myślach to, co czuli, dopóki nie uzyskają jak najbardziej zgodnego z prawdą podejścia do rzeczywistości..
Kiedy sztuka opisu jest w pełni opanowana, pisarz może nawet uzyskać percepcję krajobrazów, przedmiotów lub sytuacji, które nie istniały. To podstawowa część pisania fikcji lub realizmu magicznego..
Wielcy pisarze, tacy jak García Márquez, opanowali sztukę opisywania w listach tak doskonale, że ich pisma, nawet dziś pośród postępu technologicznego, wciąż prowadzą niejedną osobę do światów marzeń z postaciami tak dobrze wykonanymi, że można nie odróżniać rzeczywistego od fikcyjnego.
Dom był mały, zaledwie 36 metrów kwadratowych. Miał drzwi frontowe i tylne. Nie miał ściany. Jego patio było gęstym lasem, tuż po tej stronie, gdzie zachodziło słońce. Był bladobiały, bez życia.
Wewnątrz była szeroka, znacznie większa, niż mówią jej liczby. Zimno jego jedynego pokoju było dziwne, kontrastowało z ciepłem w salonie i deszczem w łazience.
Kuchnia zawsze pachniała jaśminem. Jej ściany wewnątrz były miękkie jak aksamit. Jego podłoga była z wypolerowanego betonu, równie zimnego jak pokój. Miał świetlik pośrodku azbestowego dachu, który wpuszczał naturalne światło od sześciu do sześciu dziennie..
Woda w jego fajkach smakowała słodko, jak źródło. Jednak ten, który wyrósł w kluczu patio, był całkowicie słonawy.
Kiedy dotarła na przyjęcie, wszyscy odwrócili się, żeby ją zobaczyć. Miała na sobie długą czarną sukienkę z głębokim dekoltem, który pozostawiał jej całe nagie plecy. Jej włosy były związane z tyłu, a fryzura przypominała wielką różę, która spoczywała po lewej stronie jej głowy..
Jej trampki były błyszczące, lakierowane, z czterocalowymi obcasami, które dodatkowo stylizowały jej figurę. Nie miała makijażu, z wyjątkiem krwistoczerwonej szminki, która pokrywała jej usta.
Jej aromat był mieszanką wanilii z miodem i migdałami. Nosił ze sobą złote klejnoty na nadgarstkach, uszach i szyi, które pięknie współgrały z jego chodem..
Sukienka była blisko jej ciała, jakby była przedłużeniem jej skóry. Jego spojrzenie, zaszczycone tymi czarnymi oczami, było zszokowane.
Niejeden ślinił się, gdy ją zobaczyli, jakby delektowali się aromatem jej perfum, aż do chwili, gdy pewne uderzenie towarzyszy sprawiło, że doszli do siebie..
Miasto milczało. Pokryta była dziesięcioletnią zielenią, od najmniejszych budynków po największe drapacze chmur..
Ciszę przerywał jedynie krzyk stad ary, które co jakiś czas przemierzały czyste niebo. W powietrzu unosił się zapach ziół i owoców.
Wszystkie drogi służyły teraz jako strumienie czystej, słodkiej wody. W przeszłości ropa i inne produkty pochodne czarniały ulice, zgorzkniały mięso ryb i podniebienia. Klimat pozostał łagodny, osiągając bardzo niskie temperatury w nocy.
Gdyby znali pokój, jaki przyniósł, zwierzęta już dawno życzyłyby sobie tak wielkiej wojny.
Jeszcze bez komentarzy