Plik typy nacjonalizmu główne to ucisk, irredentyzm, prestiż i ostrożność. Nacjonalizm to złożony i wielowymiarowy termin, który implikuje wspólną wspólnotową identyfikację z narodem. Jest to ruch ideologiczny i społeczno-polityczny, który stawia naród jako jedyny element tożsamości oparty na uwarunkowaniach społecznych, kulturowych i przestrzennych tego narodu..
Począwszy od definicji „narodu”, którego łacina nascere oznacza „miejsce urodzenia”, nacjonalizm odwołuje się do tożsamości społeczności opartej na kulturze, języku, religii lub przekonaniach wspólnego przodka. Jest to jednak o wiele bardziej złożone..
Nacjonalizm opiera się na dwóch podstawowych zasadach:
Indeks artykułów
Nacjonalizm regularnie opisuje dwa zjawiska: po pierwsze, postawę, jaką członkowie narodu muszą bronić swojej tożsamości narodowej. Po drugie: działania, które członkowie narodu podejmują w celu osiągnięcia lub utrzymania samostanowienia..
Czy nacjonalizm jest trendem politycznym, społecznym czy kulturowym? To musi być szeroka debata, biorąc pod uwagę, że do nacjonalizmu jako takiego można podejść z różnych perspektyw, w zależności od społecznego paradygmatu naukowego, z którego chce się studiować..
Zatem pozytywiści mogliby stwierdzić, że nacjonalizm jest obserwowalnym, mierzalnym faktem społecznym, który jest narzucany społeczeństwu niezależnie od jego członków. Sympatyczni socjologowie mogą twierdzić, że nacjonalizm nie jest wyjątkowy i że było tyle typów, ile wyjątkowych i niepowtarzalnych momentów, które miały miejsce w całej historii..
A marksiści mogliby powiedzieć, że naród jest niczym innym jak burżuazyjnym oszustem, wymyślonym po to, by przekonać proletariat do walki u jego boku z zagranicznym burżuazją, która chce odebrać rynek, więc nie ma nic do sklasyfikowania..
To tylko wzmianka o niektórych krawędziach możliwych interpretacji, które z niektórych punktów widzenia mogą zostać podniesione. Oczywiście systemy klasyfikacyjne nacjonalizmu uwzględniają kryteria paradygmatów, z których się wywodzą.
Wspomnimy o niektórych typach nacjonalizmu, opierając się na uznanych źródłach akademickich.
W żadnym wypadku nie należy zakładać, że ci autorzy mają najlepsze kryteria; jednakże dostarczają interesujących spostrzeżeń tym, którzy chcą to zrobić, do głębszego zbadania tego ekscytującego tematu..
Chcemy uniknąć paradygmatycznej złożoności i oprzeć się na różnych koncepcjach, które, badając różne źródła, można znaleźć na temat nacjonalizmu.
Podziel nacjonalizm na cztery działy:
Oparty na narzuceniu nacjonalizmu przez państwo.
Odnosi się do dążenia ludu do uzupełnienia i obrony swojej jednostki terytorialnej lub do zdobycia nowych terenów pod obcą dominację..
Narody trzymają się swoich korzeni, zwyczajów, terytorium, są mało podatne na nowe narodowe paradygmaty. To z zamiarem ochrony narodu.
Całe narody podzielają furię zwycięstw lub gospodarek swoich krajów, wzywając swoich obywateli do przywiązania do prestiżu..
Skonstruowany z socjologicznego punktu widzenia, jako odniesienie przyjmuje model profesora Handmana, który klasyfikuje nacjonalizmy na cztery typy, ale buduje swoją klasyfikację w oparciu o przejawy konfliktów tkwiących w grupach i podaje przykłady na przestrzeni dziejów. W ten sposób rozróżnia:
Taki, w którym jeden lub kilka narodów jednoczy się, aby uzyskać korzyści wynikające z przewagi lub dominacji nad innymi, niezależnie od tego, czy mają wspólne korzenie kulturowe czy etniczne.
Z kolei dzieli się na Pan-nacjonalizm (który domaga się terytorium, które normalnie wykracza poza pierwotne granice, w oparciu o zaostrzoną ideę narodu).
Irredentyzm rości sobie prawo do terytorium, które według jego obywateli należy do niego i które jest okupowane przez inny naród. Imperializm domaga się suwerenności w imię imperium.
To skłonność ludu lub narodu sprawia, że chce on odizolować się od innych ludów i połączyć w wielką jedność. Wzmacnia zapotrzebowanie na autonomię narodową.
To rodzaj europejskiego nacjonalizmu. Odnosi się do ruchu charakteryzującego się obroną granic i ludności, takiego jak granica włosko-austriacka czy szwajcarska..
Ludność marginalna odnosi się do grup narodowych zamieszkujących obszary przygraniczne, w których dwa państwa nieuchronnie mieszają się. Obywatele każdego narodu regularnie bronią terytorialności swojego narodu.
Jednak obie strony dzielą „korzyść wynikającą z wątpliwości”, jaką jest gospodarowanie ziemią. Każdy naród ma tendencję do trzymania się i obrony tradycji swojej ojczyzny..
Religia może być punktem zwrotnym lub moderatorem między miastami granicznymi. Dlatego Niemcy katoliccy znajdują się w południowo-wschodnim Tyrolu, a Niemców protestanckich na północ od Schlewigs..
Grupy ludzi o wspólnych przekonaniach lub zainteresowaniach łączą się, tworząc jednostkę opartą na ich zasadach. Niekoniecznie można to uznać za religijny nacjonalizm, ponieważ istnieje wiele innych ideologii, które mogą mieć siłę jednoczenia narodów i nadania im terytorialnego i suwerennego porządku prawnego..
W przeciwieństwie do partykularnego nacjonalizmu, grupy te są uważane za mniejszości w swoim środowisku. Różnica między Europą a Ameryką pod względem tego typu nacjonalizmu wynika ze stosunkowo niedawnej imigracji grup mniejszościowych do niektórych obszarów Ameryki, podczas gdy w Europie istnieją pokolenia i pokolenia, w których mieszkają różne mniejszości na tym samym terytorium..
Podziel nacjonalizm na dwie duże grupy:
Klasyczne nacjonalizmy są etniczne, obywatelskie i kulturowe. Odnosi się do filarów zrozumienia tego głębokiego tematu, opierając się na istocie jego znaczenia i przełożeniu na działania.
Szerokie nacjonalizmy to interpretacje i `` podziały '', jeśli wolisz, klasycznych nacjonalizmów, w których można znaleźć nowe niuanse i głębokie przemyślenie lub rozszerzenie klasyków.
Na przykład, między innymi, religijny i liberalny nacjonalizm. Nowe koncepcje włączone do klasycznych nacjonalizmów, aby nadać im szczegółowe zastosowanie i które mogą pociągać za sobą pewne nie-fundamentalne różnice w odniesieniu do klasycznych nacjonalizmów.
Jest to rodzaj nacjonalizmu, w którym naród jest określany na podstawie grupy etnicznej. Ta podstawa obejmuje kulturę dzieloną między członkami grupy i ich przodkami..
Segment całych grup etnicznych i samostanowienie. To samostanowienie nadaje im autonomiczny charakter, oddzielając ich w ramach tego samego społeczeństwa..
Twierdzą, że mają wspólną ojczyznę ze względu na swoje pochodzenie etniczne i bronią swojej autonomii Nacjonalizm etniczny broni pozycji grup etnicznych odwołuje się do ich legitymacji opartej na „ojczyźnie” tej grupy.
Niektórzy autorzy uważają to za podział etnicznego nacjonalizmu. Znany jest również jako nacjonalizm organiczny lub tożsamościowy. W tego typu nacjonalizmie to państwo czerpie swoją polityczną legitymizację jako organiczny wyraz i ekspresja narodu lub rasy..
Ten typ nacjonalizmu był konsekwencją reakcji na dynastię cesarską, która oceniała legitymację państwa od najwyższego do najniższego szczebla, władzy wyrastającej z maksymalnego prezydenta lub monarchy lub innej prawowitej władzy..
Jest to rodzaj nacjonalizmu opartego na rzeczywistości konstruowanej przez grupę ludzi, którzy mają wspólne miejsce urodzenia. Legitymację tego typu nacjonalizmu nadaje państwo.
Jednostka reprezentuje wolę ludu lub wolę ludu. W przeciwieństwie do nacjonalizmu etnicznego, nacjonalizm obywatelski proponuje, aby przylgnięcie do niego było dobrowolne ze strony jednostek, które trzymają się swoich ideałów obywatelsko-narodowych.
Jest regularnie kojarzony z nacjonalizm państwowy, których termin jest często używany w odniesieniu do konfliktów między nacjonalizmami. Łącząc tę koncepcję z nacjonalizmem etnicznym, racją bytu jednostek jest wspieranie nacjonalizmu państwowego..
Kultura jest podstawowym czynnikiem jednoczącym naród. Włączenie się do tego typu nacjonalizmu nie jest całkowicie dobrowolne, jeśli uważa się, że zdobycie kultury jest częścią narodzin i wychowania w określonej kulturze.
W nacjonalizmie kulturowym rodzice nie dziedziczą automatycznie tego typu nacjonalizmu po swoich potomkach, dzieciach. W rzeczywistości dziecko obywatela, wychowane w innej kulturze, można uznać za „obcokrajowca”.
Nie można go uważać za nacjonalizm etniczny lub obywatelski, w szczególności dlatego, że pociąga za sobą przynależność jednostki do określonej kultury, a nie milcząco udzieloną przez urodzenie się na określonym terytorium lub narzuconą przez państwo..
Istnieją źródła cytujące autorów, filozofów politycznych, takich jak Ernest Renant i John Stuard Mill, którzy uważają nacjonalizm kulturowy za część obywatelskiego nacjonalizmu.
Uważany przez niektórych myślicieli za partykularyzm, nacjonalizm religijny stosuje ideał nacjonalistyczny do określonej religii, dogmatów lub przynależności.
Ten typ nacjonalizmu można postrzegać z dwóch perspektyw. Po pierwsze, wspólna religia jest postrzegana jako jednocząca całość w jedności narodowej..
Po drugie, można zobaczyć upolitycznienie religii w pewnym narodzie, uwydatniając wpływ religii na politykę. Nacjonalizm religijny niekoniecznie oznacza skłonność do walki z innymi religiami.
Można to postrzegać jako odpowiedź na świecki, a nie religijny nacjonalizm. Jest to niebezpieczne, gdy państwo w całości opiera swoją polityczną legitymację na doktrynach religijnych, które mogą otworzyć drzwi instytucjom lub przywódcom, którzy przyciągają ich zwolenników do teologicznych interpretacji sfery politycznej.
Nowoczesność przyniosła ze sobą nowe koncepcje społeczne, takie jak liberalny nacjonalizm, który sprawia, że nacjonalizm jest zgodny z liberalnymi wartościami wolności, równości, tolerancji i praw jednostek..
Niektórzy autorzy traktują liberalny nacjonalizm jako synonimy obywatelstwa. Liberalni nacjonaliści przywiązują wielką wagę do państwa lub instytucjonalności jako maksymalnego wyznacznika narodowości. W swojej rozszerzonej wersji mówi o nacjonalizmie prawnym lub instytucjonalnym.
Opiera swoją ideologię na mechanizmach zależności ekonomicznej. Utrzymuje stanowisko, że sektory produkcyjne i podstawowe przedsiębiorstwa gospodarki znajdują się w rękach kapitału krajowego, czasami kapitału państwowego, gdy sektor prywatny nie jest w stanie lub nie ma warunków do zaopatrzenia narodu.
Jest to rodzaj nacjonalizmu, który pojawił się w XX wieku, kiedy niektóre kraje utworzyły przedsiębiorstwa państwowe w celu wykorzystania zasobów strategicznych.
Na przykład utworzenie YPF (płodne złoża fiskalne), argentyńskiej firmy zajmującej się wydobyciem, destylacją, dystrybucją i sprzedażą ropy naftowej i produktów pokrewnych, znalezionej w tym kraju w 1922 r..
Inne wybitne przykłady: nacjonalizacja ropy w Iranie w 1951 r., Nacjonalizacja miedzi w Chile w 1971 r.
Jeszcze bez komentarzy