Plik latifundismo Jest to stan gospodarki, w którym duża część ziemi jest pod kontrolą jednego właściciela lub mniejszości właścicieli. Innymi słowy, można powiedzieć, że istnieje latifundismo, gdy osoba lub niewielka grupa osób posiada duże obszary ziemi, które są powszechnie znane jako farmy, osiedla, a nawet więcej, hacjendy..
Chociaż w XXI wieku nadal istnieją rozległe posiadłości, które są pod panowaniem bogatych właścicieli ziemskich, w przeszłości ten odsetek dużych właścicieli ziemskich był zwykle wyższy w różnych częściach świata, ponieważ reformy rolne, które były wystarczająco skuteczne, aby zaspokoić potrzeby ludność chłopska. W ten sposób Latifundismo stanowiło poważny problem, który generował kryzysy i rewolucje..
Walka z właścicielami ziemskimi była więc ciągiem krytycznych wydarzeń, które doprowadziły do ciągłych starć między klasami społecznymi, elitami politycznymi i interesami gospodarczymi, które nie mogły odłożyć zasobów naturalnych, które stanowiły podstawę bogactwa właścicieli ziemskich, a wraz z nim źródła dochodu. moc.
Państwo, niezależnie od zabarwienia w spektrum ideologii, było odpowiedzialne za zaprojektowanie gniazd dla tego labiryntu. Każda wycieczka miała inny skutek; w niektórych przypadkach było dobrze, w innych było źle.
W konsekwencji reforma rolna spowodowała, że latyfundiści stracili władzę, ale nie swój kapitał, ich pieniądze gromadziły się przez lata..
Do tego doszedł jeszcze inny, nie mniej ważny problem, a mianowicie drobny gospodarstwo, które spowodowało, że nieliczni zastanawiali się, czy rzeczywiście wystarczający jest sprawiedliwy podział ziemi między wszystkich, to znaczy ludzi, czy tylko między tych, którzy wiedział, jak je obsługiwać. W ten sposób małe gospodarstwo zaczęło być oznakowane jako miniaturowa duża posiadłość.
Cały ten łańcuch wydarzeń wywołał szeroką debatę i badania wśród uczonych na temat tego, czym jest samo latifundismo, jego przyczynami, konsekwencjami i sposobem, w jaki należy je odpowiednio potraktować, aby nie powtórzyły się żałosne scenariusze, które opłakiwały ludzkość..
Podobnie analiza ekonomicznych i politycznych implikacji latifundismo jako problemu posłużyła jako podstawa do ujawnienia jego powiązań z głodem i ubóstwem narodów..
Istnieje jednomyślna zgoda co do tego, że latifundio zachowuje swoją etymologię, która pochodzi z łaciny latus (tj. szerokie, szerokie, długie, jeśli nie są używane dosłowne tłumaczenia tego terminu) i dno (fundo, posiadanie ziemi wiejskiej), pojawiło się w połowie XVII wieku, aby wyrazić to, co po hiszpańsku było znane jako bardzo duża hacjenda, do tego stopnia, że miała kolosalne rozmiary, znacznie przekraczające wielkość normalnej farmy, z małymi działkami.
To, co jest kontrowersyjne, to dokładna lub szacowana ilość ziemi, jaką musi posiadać chłop, aby zostać uznanym za latyfundystę. Jednak liczby, które zostały obliczone z mniejszą lub większą precyzją i biorąc pod uwagę najczęściej badane przypadki, sugerują, że potrzeba około 200 lub 250 hektarów, aby gospodarstwo rolne zmieniło się z małego gospodarstwa w pełnoprawne duże posiadłość., tak długo, jak właściciele tych ziem zostaną zredukowani.
Duże posiadłości i małe gospodarstwa mogą być celem nieporozumień, które należy wyjaśnić. Przede wszystkim minifundio działa na małych terenach, które nie nadają się do eksploatacji na dużą skalę..
Innymi słowy, małe gospodarstwo nie jest samo w sobie dużą posiadłością, ponieważ nie ma obfitych zasobów, które można wykorzystać. Krótko mówiąc, drobni rolnicy nie mają wystarczającej ilości hektarów, aby uprawiać rośliny i hodować zwierzęta w takiej liczbie, która pozwoli im na odpowiednie przetrwanie..
Wręcz przeciwnie, mamy możliwość wygodnej pracy latifundistów, ponieważ przestrzeń rolnicza jest ogromna i nie brakuje zasobów. Jednak latifundista, w przeciwieństwie do minifundista, nie eksploatuje wszystkich swoich ziem, a tylko część z nich, dlatego duża liczba ich posiadłości pozostaje bezczynna i nieużywana..
Ponadto właściciel ziemi ma więcej pieniędzy, a tym samym większą moc kupowania towarów i usług, które są niedostępne dla drobnego właściciela..
Dodaj do tego ostatni, ale ważny szczegół: produktywność i robociznę. Podczas gdy drobni rolnicy produkują niewiele i nie zawsze mają służących do pracy w rolnictwie, wielcy rolnicy mają do dyspozycji bardziej dalekosiężną produkcję i mają do swojej dyspozycji pracowników, którzy łagodzą obowiązki właścicieli ziemskich: robotników. W bardziej odległych i trudnych czasach byli niewolnikami.
W XX wieku osiągnięto, że w wielu częściach świata latifundismo zostało zlikwidowane poprzez reformy agrarne, to znaczy poprzez przekazanie rozległych ziem, które były własnością kilku rolników, w ręce chłopów, którzy szukali sposobów na wydostanie się. ubóstwa poprzez posiadanie większej ilości terenów ornych, które nadawały się również dla zwierząt gospodarskich.
Tego typu roszczenia były bardzo poszukiwane w krajach hiszpańskiej Ameryki, takich jak Meksyk..
W rzeczywistości Wenezuela chciała tych samych osiągnięć agrarnych, ponieważ w XIX wieku widziano, jak właściciele ziemscy mają ziemię i bogactwo ze szkodą dla chłopów, którzy ich pracowali.
Nic dziwnego, że kreolskie latifundismo tamtych lat przyniosło ze sobą powstanie caudillismo, kilka wojen domowych i niewolnictwo, które było trudne do zniesienia, chociaż został zastąpiony systemem peonage, czyli peonami, którzy dużo pracowali na wsi w zamiana na niskie wynagrodzenie.
Jak doceniono, walki, które zredukowały dziedziczenie lub wyeliminowały go u jego korzeni, były często formułowane w idee, które kolidowały z roszczeniami wielkich właścicieli ziemskich, których potęga była reprezentowana jako należąca do kapitalizmu, z którym trzeba było walczyć poprzez rewolucje lub politykę socjalizm.
W ostatnich latach reformy agrarne były postrzegane jako najbardziej odpowiedni sposób podziału bogactwa na wsi..
Należy jednak zauważyć, że te wyzwoleńcze zamiary i ta sytuacja gospodarcza, które znalazły się w rękach kilku bogatych ludzi, nie są całkowicie nowe; raczej są stare. Nie jest tajemnicą, że między XVI a XVIII wiekiem, czyli czasem hiszpańskiej kolonizacji w Ameryce, istniały zamożne rodziny i zakony, których ziemie obejmowały ważne części prowincji w wicekrólestwach. Ziemie, które oczywiście odziedziczyli po swoich potomkach.
Średniowiecze wyróżniało się również pokrewnym medium latifundismo, znanym jako feudalizm. Historycy dobrze wiedzą, że średniowiecze oznaczało dla Europy erę ciągłych konfliktów o terytoria, których wartość mierzono zasobami naturalnymi, które można było z nich wydobyć, gdyby odłożyć na bok ewidentną militarną wartość strategiczną tamtych czasów. Feudalizm sprawił więc, że panowie lenna posiadali rozległe ziemie uprawiane przez chłopów pańszczyźnianych.
Wiadomo również, że w starożytności, szczególnie w Rzymie i na pewno w Grecji, istniały bardzo wyraźne poprzedniki latifundismo. Obecność wielu niewolników i chłopów pańszczyźnianych w uprawach terytorium podbitego przez Cesarstwo Rzymskie oraz niewielka liczba wodzów, którzy nim zarządzali - to znaczy patrycjuszy - niewątpliwie sugeruje, że ich cywilizacja antycypowała kroki potężnych ludzi, takich jak Porfirio Díaz..
Jednak Azja nie była daleko w tyle. Najbardziej obrazowy przypadek znajduje się w japońskim feudalizmie, który ściśle podąża za europejskim, zachowując różnice kulturowe, historyczne, społeczne i geograficzne. Kraj Wschodzącego Słońca przez wieki posiadał rozległe terytoria kontrolowane przez klany rywalizujących ze sobą rodzin, które czerpały korzyści z pracy rolniczej wielu chłopów, którzy pozyskiwali owoce tych ziem. Sytuacja ta nie zmieniła się aż do restauracji Meiji, która rozpoczęła się w 1868 roku..
Te przykłady i czasy, do których się odniesiono, pokazują, że latifundismo ma tę samą istotę i te same podstawowe idee, niezależnie od miejsca i kultury, w której się pojawiają. Wielokrotnie posiadanie dużej ilości ziemi w kasach finansowych tego samego właściciela ziemskiego zachwiało się przed siłami społecznymi i ekonomicznymi, dzięki którym kraje ulegały transformacji..
Ponadto podsumowano, wychodząc od historycznie udokumentowanych i zbadanych przykładów, że latifundismo może powstawać na różne sposoby. Krótko mówiąc, właściciel ziemi może zgromadzić dużo ziemi poprzez:
Latifundismo nie pozostało niezauważone w oczach krytyków, którzy często widzieli w nim narzędzie kapitalizmu w sektorze rolnym..
Ale odkładając na bok sądy teoretyków, niektórych marksistów i innych liberałów, pozostaje wyjaśnić, w jakim sensie kraj jest dotknięty, gdy jego ziemie są podzielone zgodnie z zasadami latyfundii. Przypadki historyczne, takie jak te już opisane, pozwalają lepiej zrozumieć tę panoramę z politycznej i społeczno-ekonomicznej perspektywy..
Na pierwszym planie było kilka razy, że władza gospodarcza i polityczna pozostawała w bezpośrednim związku z wpływami społecznymi. W tym aspekcie latifundismo oznacza, że właściciel ziemi ma zgromadzony ogromny kapitał. Innymi słowy, właściciel, będąc właścicielem dużych nieruchomości, ma z definicji astronomiczną kwotę pieniędzy, którą można przeznaczyć na uzyskanie korzyści przed państwem, tj. Publicznych stanowisk i przywilejów, których inni nie mają..
Ponadto latifundista, będąc osobą bardzo bogatą, ma absolutną kontrolę nad swoimi terytoriami w warunkach, które pozwalają im pozostawać poza władzą publiczną państwa; Innymi słowy, kto jest właścicielem ziemi, jest nie tylko właścicielem ziemskim, ale także władcą posiadającym władzę, cieszącym się pewną autonomią..
To samo w sobie łączy feudalnego pana średniowiecznej Europy, wodza Ameryki Łacińskiej z XIX wieku i japońskiego daimyo z okresu Tokugawa..
Należy również powiedzieć, że prawa polityczne i obywatelskie zostały ograniczone ze względu na fakt, że wybory były spisem powszechnym; głosować mogła tylko osoba, która spełniała wymogi społeczno-ekonomiczne określone w prawie narodowym, np. w Konstytucji.
Często właścicielem ziemskim był ten, który był w stanie wygenerować wystarczające dochody, dzięki którym miał dostęp do głosowania, a także mógł ubiegać się na przykład o stanowisko burmistrza..
Dlatego posiadanie ziemi miało wiele wspólnego z uzyskaniem obywatelstwa. Ktokolwiek był obywatelem, miał głos i głos w sprawach rządowych. Ale w krajach, w których nie było innego prawa niż prawo pana feudalnego lub daimyo, suwerenność nie należała do ludu, ale do szlachty..
W ten sposób elita polityczna, która doszła do władzy dzięki właścicielom ziemskim, jest tą, która naprawdę podjęła decyzje, które poprowadziły ich kraje w różnych kierunkach..
Z rozbieżności ekonomicznych i politycznych rodzą się rozbieżności społeczne. Landlordism był niewątpliwie przejawem zacofania politycznego i nierówności społeczno-ekonomicznych, ponieważ wskazuje, że ludność jest zorganizowana w hierarchie, które są zgodne z produkowanymi przez nich pieniędzmi..
Niższe warstwy często odpowiadają chłopom, robotnikom najemnym i robotnikom, czyli w skrócie robotnikom, którzy uprawiali ziemię właścicieli ziemskich..
Ten podział społeczno-ekonomiczny zawsze wywoływał debaty na temat podziału bogactwa, ubóstwa i prawa do własności, ponieważ w latifundismo robotnik uprawia ziemię, która nie jest jego własnością, ale należy do właściciela ziemskiego, który do niego należy. ten, kto czerpie zyski z ziemi.
Rzeczywistość ta od wielu lat jest przyczyną wybuchów społecznych, w których chcieli zwiększyć pożytki chłopów..
Spodziewano się, że dzięki reformie rolnej podział ziemi będzie sprawiedliwszy.
W ten sposób chłop byłby właścicielem posianych przez siebie działek lub hodowanego bydła, a zatem dochodu finansowego, który pochodzi z działalności rolniczej. Dlatego latifundista nie miałby już monopolu terytorialnego swoich majątków, a zatem jego kapitał, za pomocą którego pozyskiwał majątek od pokoleń, zostałby uszczuplony..
Na przykład w Stanach Zjednoczonych te reformistyczne dyskusje napotkały przeszkody z lokalnymi właścicielami ziemskimi, którzy widzą w tej reformie sposób na atak na własność prywatną, a wraz z nią na ich swobody gospodarcze..
Nie na próżno był to powód, dla którego w XIX wieku strona konfederacka odrzucała zniesienie niewolnictwa aż do porażki w wojnie secesyjnej. Coś podobnego wydarzyło się w Wenezueli z konserwatystami po wojnie federalnej.
Wreszcie walka między właścicielami ziemskimi a agrarystami okazała się bardziej korzystna dla tych drugich. Potrzeba promowania równości społecznej poprzez bardziej sprawiedliwą politykę gospodarczą doprowadziła do większej demokratyzacji wsi, ze względu na fakt, że właściciele ziemscy utracili polityczną supremację, a wraz z nią preferencyjne traktowanie jako obywateli..
Japonia jest jednym z tych przypadków, w których reformy tego rodzaju położyły kres feudalnemu reżimowi daimyo..
Jednak zakres osiągnięć w walce z właścicielami ziemskimi został zakwestionowany. W szczególności zasugerowano, że „mega-neo-latifundio” pojawiło się w Peru, w którym w latach 1994–2015 odnotowano wzrost liczby dużych właścicieli ziemskich, którzy pomimo posiadania jedynie 3,7% jednostek rolniczych posiadają 84,2% powierzchni odpowiadającej uprawianej ziemi.
Natomiast małe gospodarstwa kontrolują 67,9% jednostek rolniczych, ale ich powierzchnia sięga zaledwie 3,5% gruntów uprawnych.
Innymi słowy, w Peru drobni rolnicy są nadal najsłabsi, podczas gdy rolnicy prowadzący działalność na większą skalę nadal pozostają na szczycie, ponieważ ich zasięg terytorialny, a tym samym ich zdolności produkcyjne, są większe. Dlatego Latifundismo ewoluowało w nowy sposób.
Jeszcze bez komentarzy