Co to jest trawienie wewnątrzkomórkowe?

Plik trawienie wewnątrzkomórkowe jest to proces, w którym komórki wykorzystują mechanizm enzymatyczny do rozkładania cząsteczek w tej samej komórce. Zasada trawienia wewnątrzkomórkowego jest bardzo podobna w różnych organizmach.

Gdy związek, który ma zostać strawiony (zwykle źródło pożywienia) dostanie się do komórki, znajduje się w wakuoli. Następnie enzymy hydrolityczne dostają się do wnętrza wakuoli, rozkładając związek..

Enzymy odpowiedzialne za trawienie wewnątrzkomórkowe są produkowane głównie przez lizosomy. Niektóre z najważniejszych enzymów hydrolitycznych w trawieniu wewnątrzkomórkowym, o których donoszono, to między innymi kwaśna fosfataza, ATPaza, 3r-AMPaza i oporna esteraza E600..

Jakie organizmy przeprowadzają trawienie wewnątrzkomórkowe?

Zarówno organizmy jednokomórkowe, jak i wielokomórkowe przeprowadzają wewnątrzkomórkowe procesy trawienia.

Niektórzy autorzy zakładają, że trawienie wewnątrzkomórkowe jest wyłącznym procesem organizmów heterotroficznych. Jednak wielu innych autorów rozpoznaje pewne procesy degradacji zachodzące w roślinach, takie jak trawienie wewnątrzkomórkowe..

Pod koniec procesów trawienia wewnątrzkomórkowego pozostają pewne elementy, które nie zostały zdegradowane przez enzymy. Elementy te są szybko wydalane na zewnątrz komórki za pomocą wakuoli..

Fagocytoza i trawienie zewnątrzkomórkowe

Fagocytoza polega na procesie, w którym komórki otaczają błoną pewne duże cząsteczki, to znaczy zamykają je w wakuolach. Następnie lizosom dostarcza niezbędnych enzymów do trawienia fagocytozy..

Proces fagocytozy zachodzi częściowo w krążeniu, a częściowo w utrwalonych tkankach. Komórki w krążeniu zwane makrofagami i mikrofagami są odpowiedzialne za fagocytozę w krążeniu..

W utrwalonych tkankach najczęściej spotyka się tylko makrofagi podobne do tych z układu krążenia. Fagocytoza jest powszechnie obecna w tkankach utrwalonych, takich jak śródbłonek i tkanki łączne.

Trawienie wewnątrzkomórkowe w różnych organizmach

U ssaków cząsteczki ulegające degradacji są skoncentrowane w wakuolach przewodu pokarmowego. Później do wakuoli docierają małe lizosomy z aparatu Golgiego, niosące niezbędne w procesie enzymy hydrolityczne..

Po fragmentacji cząsteczki są wchłaniane do cytoplazmy i służą jako składniki odżywcze..

Zwłaszcza u ludzi zaobserwowano, że komórki odpowiedzialne za procesy immunologiczne, znane jako leukocyty, mogą wewnątrzkomórkowo fagocytozować i trawić niektóre bakterie atakujące organizm..

W przypadku niektórych mięczaków, takich jak małże i ostrygi, źródła pożywienia są przetwarzane stosunkowo wolno poprzez trawienie wewnątrzkomórkowe. Dzieje się to poprzez szlak gruczołowy w gruczole trawiennym..

Na roślinach powstają także wakuole, w których zachodzą procesy trawienia wewnątrzkomórkowego takich związków, jak białka..

Chociaż wykazują pewne różnice w wewnątrzkomórkowym trawieniu zwierząt, proces jest bardzo podobny, ponieważ wakuole roślin mają podobne właściwości do lizosomów zwierzęcych..

W innych organizmach jednokomórkowych procesy trawienia wewnątrzkomórkowego są również znane z degradacji cząsteczek, takich jak białka..

Te procesy trawienia w organizmach takich jak bakterie i grzyby mają wiele cech wspólnych z opisanymi w przypadku ssaków..

Bibliografia

1. Decho A. Samuel N. Elastyczne strategie trawienia i asymilacja metali śladowych u małży morskich. Limnologia i oceanografia. tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty szósty; 41 (3): 568-572
2. Douglas S. Eksperymentalne badanie roli płynów krwi w trawieniu wewnątrzkomórkowym niektórych bakterii i czerwonej krwi. Postępowanie Royal Society of London. 1916; 89 (617): 335-341
3. Goldberg A. Dice J. Wewnątrzkomórkowa degradacja białek w komórkach ssaków i bakterii. Annual Review of Biochemestry.1974; 43: 835-869.
4. Gordon G. Badania nad wewnątrzkomórkowym procesem trawiennym w komórkach hodowli tkankowej ssaków. Journal of Cell Biology. 1965; 25 (2): 41–55
5. Hirsch I. Lizosomy i upośledzenie umysłowe. Kwartalny przegląd biologii. 1972; 47 (3): 303-312
6. Fagocytoza i odporność. The British Medical Journal. 1905; 2 (2338): 1056-1057.