Termin ortogeneza (z greckiego orto co oznacza prostą lub liniową), autogenezę lub postępującą ewolucję, jest ideą, która nadaje wewnętrzną kierunkowość procesowi ewolucyjnemu. Koncepcja ta została wymyślona w 1893 roku przez niemieckiego zoologa Wilhelma Haaksa i przeżywała swój rozkwit w pierwszej połowie XX wieku..
Ortogeneza postuluje istnienie „energii” lub wewnętrznej siły organizmów, która kieruje ewolucją, tworząc w ten sposób liniowy wzór. Z tego powodu najbardziej dogmatyczni obrońcy tej teorii nie uważają mechanizmu doboru naturalnego za właściwy do wyjaśnienia zmian ewolucyjnych..
Po ustanowieniu idei darwinowskich i opracowaniu syntetycznej teorii ewolucji, teoria ortogenezy została wyparta. Rola Sir Ronalda Fishera - jednego z najwybitniejszych biologów, który był aktywnie zaangażowany w syntezę - była kluczowa, aby móc całkowicie obalić ten pomysł..
Chociaż w niektórych liniach zmiana jest pozornie liniowa, sposób, w jaki się zmieniają, jest w pełni zgodny z aktualnymi teoriami neodarwinowskimi..
Indeks artykułów
Około dwa wieki temu przyrodnicy zastanawiali się, czy ewolucja jest wypadkową skutków środowiskowych, czy też istnieją w organizmach siły wewnętrzne, które „kierowały” procesem ewolucyjnym..
Biolodzy teoretyczni przez wiele lat postulowali szeroki zakres wrodzonych tendencji lub praw ewolucyjnych, które wpływały na ewolucję, czyniąc ją kierunkową..
Pierwsze teorie ukierunkowanej ewolucji znane były pod nazwą „ortogeneza”. Termin ten był używany w odniesieniu do zmian ewolucyjnych w określonych kierunkach ze względu na ograniczenia w wytwarzaniu zmienności. Dziś te idee są podejmowane przez nową dyscyplinę evo-devo.
Konieczne jest wyjaśnienie, że teoria ta nie oznacza, że zarządzanie ma określony cel lub cel, dlatego nie należy do niego stosować niuansów religijnych. Omówimy ten pomysł dogłębnie później..
Teoria ortogenezy sięga prawie półtora wieku. W tym czasie różni badacze opracowali niezależnie ponad dwa tuziny koncepcji „kierowanej ewolucji”.
Termin stał się bardzo popularny i zyskał dużą popularność w połowie XIX wieku. Do jego rozpowszechnienia przyczynili się znani biolodzy, tacy jak Theodor Eimer, Bateson i sam Lamarck..
Eimer jako pierwszy zdefiniował ortogenezę jako „ogólne prawo, zgodnie z którym ewolucyjna zmiana zachodzi w wyraźnym kierunku”.
Jean-Baptiste Lamarck, wraz z dziedziczeniem cech nabytych i swoimi pierwszymi teoriami ewolucji, był powiązany w pewnych aspektach z teorią ortogenezy, ponieważ w mechanizmie zaproponowanym przez Lamarcka istniał nieodłączny składnik liniowy.
Słynny biolog z Niemiec Ernst Haeckel również miał ewolucyjne idee związane z ortogenezą. W przeciwieństwie do Lamarcka, Haeckel nie widział, by proces ewolucyjny kończył się określonym celem lub celem..
Dzięki pozornemu liniowemu wzorcowi, jaki podążają pewne grupy zapisów kopalnych, kilku znanych paleontologów tamtych czasów entuzjastycznie podchodziło do ortogenezy.
Teoria ortogenezy zaczęła upadać wraz z pojawieniem się zasad darwinowskich i ustanowieniem syntezy ewolucyjnej..
Wraz z rosnącą liczbą dowodów w zapisie kopalnym stało się jasne, że bardzo niewiele linii rodowych podąża za liniowym wzorem ewolucyjnym..
Chociaż wielu teoretyków było obrońcami tej teorii, nikt nie był w stanie ustalić wiarygodnego mechanizmu, który wyjaśniłby zmianę ewolucyjną. Kiedy synteza ewolucyjna stworzyła solidne mechanizmy genetyczne, hipoteza została odrzucona.
Niektórzy biolodzy, którzy zdecydowali się zająć stanowisko anty-darwinowskie, kontynuowali ortogenezę jako alternatywną teorię - wraz z solacjonizmem i lamarckizmem lub neo-lamarckizmem. Jednak dowody nie mogły ich poprzeć.
Chociaż jest jasne, że teoria ukierunkowanej ewolucji była modna przez dłuższy czas, użycie terminu ortogeneza stało się problematyczne i zagmatwane w literaturze..
Na przykład Julian Huxley podzielił ortogenezę na dwie kategorie: dominującą i wtórną. Ze swojej strony Stephen Jay Gould proponuje rozróżnienie między ortogenezą szwedzką a ortogenezą twardą, obydwie o różnych znaczeniach, które zostały pierwotnie zaproponowane.
Dla Goulda twarda ortogeneza obejmuje ideę określonego z góry wyginięcia i starzenia się taksonu. Dlatego należy wyjaśnić, że każdy autor nadaje ortogenezie nowy niuans - a czasem zupełnie nowe znaczenie..
Obecnie, gdy myślimy o ewolucji, niemal natychmiast przychodzi nam na myśl liniowy obraz skali progresywnej, który może być reprezentowany przez wznoszący się rząd hominidów przodków, takich jak australopiteków i neandertalczyków, kończący się na „szczycie” natury: prąd człowiek.
Obraz może również przedstawiać z rzędu nowoczesne gatunki, od ryb po płazy i gady po ludzi lub inne ssaki..
Obie reprezentacje, szeroko rozpowszechniane przez media, fałszywie przedstawiają, co reprezentują mechanizmy ewolucyjne w dzisiejszym rozumieniu. W rzeczywistości koncepcja ta opóźnia o kilka stuleci postęp, jaki poczynili dotychczas biolodzy ewolucyjni..
Pierwszym błędem tych hierarchicznych łańcuchów jest oczekiwanie na znalezienie form powiązań lub brakujących powiązań między obecnymi gatunkami. Obecny człowiek nie „wyewoluował” z obecnego szympansa; oba gatunki mają niedawnego wspólnego przodka.
Drugim błędem jest przedstawianie ewolucji jako procesu o określonym celu. Ewolucja to proces postępujący na ślepo, w którym nie ma mowy o postępie ani celu końcowym. Jak wspomnieliśmy, ortogeneza nie sugeruje bezpośrednio istnienia celu, ale konieczne jest wyjaśnienie tego punktu.
Wracając do tego stwierdzenia, ewolucja nie ma możliwości przewidywania przyszłości, aby wprowadzić ulepszenia. Wyobraź sobie populację królików doświadczających mrozu.
Zmniejszając temperaturę, króliki z grubszym futrem - produktem przypadkowej mutacji - będą miały swój wkład w następne pokolenie z większą liczbą osobników, zmieniając w ten sposób częstość występowania alleli w populacji.
Jednak króliki nie mają zdolności przewidywania mrozu, który generuje mutacje, które zapewniają im obfitszą sierść.
Jeszcze bez komentarzy