Plik nadbudowa narracyjna Zasadniczo składa się z dwóch rzeczy: treści historii i formy użytej do jej opowiedzenia. Dwa powszechne sposoby opisania tych dwóch części struktury narracji to historia i fabuła..
W przypadku historii mówi się o surowcach dramatycznych działań, które można opisać w porządku chronologicznym. Fabuła odnosi się do sposobu opowiadania historii.
Chcąc przeanalizować strukturę narracji, wygodnie jest posłużyć się pytaniami „kto”, „co” i „gdzie”. Pytania „jak” i „kiedy” służą do zbadania struktury wykresu..
Konwencjonalnie, zarówno historia, jak i fabuła opisywane są w kategoriach tego, w jaki sposób życie bohatera zostaje przerwane przez jakieś wydarzenie lub zmiana ich codziennej sytuacji. Powoduje to szereg konfliktów, z którymi postać musi się zmierzyć. Klasyczna struktura narracyjna składa się z trzech części: ekspozycji, kulminacji i rozdzielczości..
Wystawa wprowadza czytelnika w dwa elementy opowieści:
Każda historia powinna mieć ekspozycję, ale niekoniecznie na początku. Wiele fikcji, zwłaszcza tych związanych z tajemnicami, zaczyna się w środku akcji, a następnie wyjaśnia, kim są bohaterowie i co implikuje ich przestrzeń..
Punkt kulminacyjny klasycznej narracji kończy się konfliktem narracyjnym, który wymaga rozwiązania. Centralna zagadka, dawno spóźniona, wymaga rozwiązania.
Punkty kulminacyjne są najbardziej skoncentrowanym momentem narracyjnego konfliktu, ale zazwyczaj nie są końcem historii. Klasyczne historie zazwyczaj zawierają krótkie rozwiązanie, aby odpowiedzieć na wszelkie nierozstrzygnięte pytania.
Aż do momentu rozwiązania zagadki były stale opóźniane, a akcja narracyjna stale rosła. W rezolucji natomiast rozwiązuje się zagadki, a akcja narracyjna (lub konflikt) maleje.
Jeśli historia kończy się bez odpowiedzi na twoje pytania, a zakończenie jest niejednoznaczne lub otwarte, jest to zakończenie otwierające narrację. W większości przypadków otwartość narracji istnieje tylko w nieklasycznych narracjach.
W powieściach, powieściach i opowiadaniach występuje typowy składający się z trzech lub pięciu części wzór opowieści. Jest to znane jako diagram wykresu. Jest podstawą wielu konstrukcji i jest najczęściej używany. Można go również zastosować do innych form mediów, takich jak filmy i programy telewizyjne..
Podobny diagram można wykorzystać do zrozumienia schematów dramatu lub gier. Jest to znane jako struktura pięciu aktów. Szekspir zasłynął z układania swoich sztuk w pięć aktów: akt I jest wstępem, akt II jest akcją wznoszącą, akt III punktem kulminacyjnym, akt IV spadkiem, a akt V rezolucją lub rozwiązaniem..
Co więcej, struktura narracyjna używana w eposach i niektórych mitach, legendach, opowieściach ludowych i baśniach jest często tak zwaną „podróżą bohatera”..
Nie wszystkie historie są zgodne z tą strukturą, ale jest ona powszechnie stosowana do tego typu narracji, gdy bohater jest uważany za „bohatera”..
Znanym przykładem może być Odyseja, grecki epos, w którym bohater jest zmuszony żyć zagubiony na morzu z powodu złej woli Posejdona.
Współczesne przykłady można znaleźć w animowanych filmach przygodowych Disneya, takich jak Toy Story czy Finding Nemo.
Dzieła beletrystyczne powstały w starożytnej Grecji. Arystoteles jako jeden z pierwszych napisał o dramacie i opisał jego trzy segmenty: początek, środek i koniec..
Z biegiem czasu dramaty ewoluowały, a rzymski poeta Horacy opowiadał się za pięcioma aktami. Wiele wieków później niemiecki dramaturg Gustav Freytag opracował pięciotaktową strukturę powszechnie używaną dzisiaj do analizy dramatów klasycznych i szekspirowskich..
Arystoteles uważał, że każdy utwór poezji czy dramatu musi mieć początek, środek i koniec. Podziały te zostały opracowane przez rzymskiego Aeliusa Donatusa i nazwano je Protaza, Epitaza i Katastrofa..
Ta trójaktowa struktura przeżywała w ostatnich latach renesans w przebojowych filmach i hitach telewizyjnych, które ją przyjęły..
Struktura pięciu aktów rozszerza klasyczne podziały. Dramaty Szekspira są szczególnie znane z tego, że podążają za tą strukturą.
Tutaj publiczność uczy się scenerii (czasu / miejsca), postacie rozwijają się i pojawia się konflikt..
Akcja tego aktu prowadzi widza do punktu kulminacyjnego. Często pojawiają się komplikacje lub bohater napotyka przeszkody.
To jest punkt zwrotny pracy. Punkt kulminacyjny charakteryzuje się zwiększonym napięciem.
Tutaj historia dobiega końca, a wszelkie nieznane szczegóły lub zwroty akcji zostają ujawnione..
To jest końcowy rezultat dramatu. Tutaj ujawnia się ton autorów na ich temat. Czasami trzeba się nauczyć czegoś moralnego lub lekcji.
The Hero's Journey to struktura narracyjna znana z epickich wierszy lub podróży. Najbardziej godne uwagi jest to Odyseja Homera. Podróż Bohatera jest nieco bardziej złożonym diagramem, który ma podobny wzór do wykresu..
The Hero's Journey to archetypowa struktura narracyjna z kilkoma etapami, w których bohater dryfuje do końca.
Joseph Campbell, amerykański mitolog, pisarz i wykładowca, stworzył ten cykl po zbadaniu i przejrzeniu wielu mitów i opowieści z różnych czasów i regionów świata..
Odkrył, że wszyscy wyznają te same podstawowe zasady. To dało początek „Wędrówce Bohatera”. Najbardziej podstawowa wersja ma 12 kroków, podczas gdy bardziej szczegółowe wersje mogą mieć do 17.
Jeszcze bez komentarzy