Plik ruchy epirogeniczne Są to pionowe ruchy wznoszenia się i opadania, które zachodzą powoli w skorupie ziemskiej. Przez lata w skorupie ziemskiej zachodziły różne ruchy, spowodowane naciskiem wywieranym przez wewnętrzne warstwy Ziemi..
Ruchy te spowodowały zmiany w kształcie kory, których skutki są dziś odczuwalne. Wśród tych ruchów są erupcje: orogeniczne, epirogeniczne, sejsmiczne i wulkaniczne.
Pierwszą z nich są nierówne ruchy, które doprowadziły do powstania gór. Z ich strony epirogeniczne są powolne ruchy skorupy ziemskiej.
Sejsmika to gwałtowne i krótkie wibracje skorupy. Wreszcie erupcje wulkanów reprezentują nagłe wyrzucenie stopionych skał z wnętrza Ziemi..
Indeks artykułów
Te orogeniczne są stosunkowo szybkimi ruchami tektonicznymi i mogą być poziome lub pionowe, ich etymologiczne znaczenie to geneza gór.
Dlatego rozumie się, że te ruchy zapoczątkowały góry i ich relief. Ruchy te mogą być poziome lub zginane, pionowe lub złamane..
Z drugiej strony, epirogeniczne to ruchy wznoszenia się i opadania, znacznie wolniejsze i słabsze niż orogeniczne, ale zdolne do ukształtowania reliefu bez pękania. Ruchy te występują w płytach tektonicznych, powodując powolne, ale stopniowe powstawanie nierówności terenu..
Różne płyty, na których spoczywa każdy kontynent i ocean, unoszą się na szczycie magmy obfitującej w wnętrze planety..
Ponieważ są to oddzielne płytki w płynnym i niestabilnym ośrodku, chociaż nie jest to dostrzegalne, są one zdecydowanie w ruchu. Z tego rodzaju mobilności powstają wulkany, trzęsienia ziemi i inne wypadki geograficzne.
Pionowe ruchy skorupy ziemskiej nazywane są epirogenicznymi. Występują w dużych lub kontynentalnych regionach, są bardzo powolnymi wstrząsami wzrostu i upadku największych mas kontynentalnych.
Chociaż prawdą jest, że nie powodują wielkich katastrof, mogą zostać dostrzeżone przez ludzi. Są one odpowiedzialne za ogólną równowagę platformy. Nie przekraczają nachylenia 15 °.
Epigeneza w górę jest wytwarzana głównie przez zanikanie ciężaru, który wywierał nacisk na masę kontynentu, podczas gdy ruch w dół pojawia się, gdy ten ciężar pojawia się i działa na masę (Jacome, 2012).
Dobrze znanym przykładem tego zjawiska są wielkie masy lodowcowe, gdzie lód kontynentu wywiera nacisk na skały powodując opadanie tej platformy. Gdy lód znika, kontynent stopniowo się unosi, umożliwiając utrzymanie równowagi izostatycznej.
Ten rodzaj ruchu powoduje zanurzenie jednego wybrzeża i wynurzenie drugiego, czego dowodem są klify Patagonii, co z kolei powoduje cofanie się morza lub cofanie się morza na wzniesionym wybrzeżu..
Przechylanie lub ciągły ruch epirogenezy wytwarza struktury monokliniczne, które nie przekraczają 15 ° nierówności i tylko w jednym kierunku.
Może również generować większe wybrzuszenia, powodując rozłożone struktury, znane również jako nieliniowe. Jeśli jest to wznoszące się wybrzuszenie, nazywa się to anteclise, ale jeśli jest opadające, nazywa się to sineclise.
W pierwszym przypadku przeważają skały pochodzenia plutonicznego, ponieważ funkcjonują one jako zerodowana powierzchnia; tymczasem sineclise jest odpowiednikiem basenów akumulacyjnych, w których występują liczne skały osadowe. To z tych konstrukcji wyłania się relief tabelaryczny i ukształtowanie zbocza (Bonilla, 2014).
Kiedy ruchy epriogeniczne są skierowane w dół lub ujemnie, część tarcz kontynentalnych zostaje zanurzona, tworząc płytkie morza i szelfy kontynentalne, pozostawiając warstwy osadowe osadzone na najstarszych skałach magmowych lub metamorficznych..
Kiedy występuje w ruchu dodatnim lub w górę, warstwy osadowe znajdują się nad poziomem morza i są narażone na erozję.
Efekt epirogenezy obserwuje się w zmianie linii brzegowych i postępującej transformacji wyglądu kontynentów.
W geografii tektonizm jest gałęzią, która bada wszystkie te ruchy zachodzące wewnątrz skorupy ziemskiej, wśród których jest dokładnie ruch orogeniczny i epirogeniczny..
Ruchy te są badane, ponieważ bezpośrednio wpływają na skorupę Ziemi, powodując deformację warstw skalnych, które pękają lub zmieniają układ (Velásquez, 2012).
Aby zrozumieć ruchy skorupy ziemskiej, współczesna geologia oparła się na teorii globalnej tektoniki opracowanej w XX wieku, która wyjaśnia różne procesy i zjawiska geologiczne, aby zrozumieć charakterystykę i rozwój zewnętrznej warstwy Ziemi i jej struktury wewnętrznej..
W latach 1945-1950 na dnie oceanu zebrano dużą ilość informacji, wyniki tych badań wywołały akceptację wśród naukowców co do mobilności kontynentów..
Już w 1968 roku powstała kompletna teoria dotycząca procesów geologicznych i przemian skorupy ziemskiej: tektonika płyt (Santillana, 2013)..
Wiele uzyskanych informacji było dzięki technologii nawigacji dźwiękowej, znanej również jako SONAR, która została opracowana podczas II wojny światowej (1939–1945) ze względu na wojowniczą potrzebę wykrywania obiektów zanurzonych na dnie oceanów. Za pomocą SONAR był w stanie stworzyć szczegółowe i opisowe mapy dna oceanu. (Santillana, 2013).
Tektonika płyt opiera się na obserwacji, zauważając, że stała skorupa Ziemi jest podzielona na około dwadzieścia półsztywnych płyt. Zgodnie z tą teorią, płyty tektoniczne tworzące litosferę poruszają się bardzo powoli, ciągnięte przez ruch wrzącego płaszcza znajdującego się pod nimi..
Granicą między tymi płytami są obszary o aktywności tektonicznej, na których regularnie występują trzęsienia ziemi i erupcje wulkanów, ponieważ płyty zderzają się, rozdzielają lub nakładają na siebie, powodując pojawienie się nowych form terenu lub zniszczenie określonej jego części..
Jeszcze bez komentarzy