Ramzes II (ok. 1303 pne - ok. 1213 pne), popularnie zwany Ramzesem Wielkim, był egipskim faraonem XIX dynastii. Z czasów jego panowania zachowało się wiele budowli, które zachowały jego pamięć do dnia dzisiejszego..
Władca Ramzes II sprawował urząd w jednym z najdłuższych okresów w historii Egiptu, spędzając ponad sześć dekad na czele swego ludu. W rzeczywistości jego ojciec Seti I mianował go księciem regentem, gdy miał 14 lat, z zamiarem, aby przygotować się do rządzenia wcześnie.
Stoczył także ważne bitwy, dzięki którym uzyskał kontrolę nad Kanaanem i pokój z Hetytami. Główne starcia zbrojne Ramzesa II były z Syryjczykami, ale walczył też w Nubii i Libii.
Postanowił przenieść stolicę do miasta o nazwie Pi Ramses, które zostało założone przez jego dziadka Ramzesa I. Nowe centrum rządowe dało mu przewagę, ponieważ miał lepszą pozycję do obrony przed najazdami, a także do koordynowania ataków na Syria..
Ponadto w nowej stolicy udało mu się zrzucić wpływy zakonników, którzy pozostali w Tebach, mieście, które zostało ustanowione jako stolica wiary w Egipcie. Pi Ramsés udało się osiągnąć populację 300 000 mieszkańców.
Ramzes zmarł, gdy miał około 90 lat. O jego panowaniu mówiono, że Ramzes II, który był u władzy przez tak długi czas, przez lata złagodniał i niektórzy uważali, że Egipt potrzebuje silnego przywódcy, który mógłby bronić ludu..
Kiedy jego syn, Merenptah, objął tron, był również starszym mężczyzną. Z tego powodu po swojej śmierci opuścił konwulsyjne królestwo, a XIX dynastia zaczęła się powoli rozpadać na skutek wewnętrznych konfrontacji następców tronu..
Indeks artykułów
Usermaatra Setepenra - Ramses Meriamón lub Ramses II urodził się około 1303 roku pne. Był synem i spadkobiercą Setiego I, po śmierci swojego brata Nebchasetnebeta, który zmarł w dzieciństwie, umieszczając go na pierwszym miejscu w linii sukcesji. Jego matka była Twoja, a niektóre źródła zapewniają, że Ramzes II miał również dwie siostry.
Linia Ramzesa II nie miała szlachetnej przeszłości. Do władzy doszli po upadku XVIII dynastii, do której należeli faraonowie tacy jak Amenhotep IV i Tutanchamon. Ramzes I był pierwszym z XIX dynastii. Był dziadkiem Ramzesa II i zamierzał przywrócić dominację terytorialną Egiptu na tym obszarze.
Następca tronu egipskiego od najmłodszych lat był związany z życiem wojskowym, jak przystało na jego rodzinę. Jego ojciec stłumił bunty w Palestynie i Syrii oraz zdołał wygrać pewne bitwy z Hetytami.
Kiedy Ramzes miał około 14 lat, Seti I mianował go księciem regentem z zamiarem, aby od najmłodszych lat nauczył się rządzić, aby był przygotowany do objęcia swojego stanowiska..
Od tego czasu miał swój własny harem i dom. Ponadto wraz z ojcem brał udział w walkach toczonych w Egipcie. Źródła podają, że w wieku 10 lat został już kapitanem armii i przechodził szkolenie wojskowe.
Po otrzymaniu tronu, w 1279 roku Ramzes II ulokował stolicę królestwa w Pi Ramses, położonej w delcie Nilu. Uważa się, że początkowo był on niczym innym jak letnim pałacem Ramzesa I, a dzięki strategicznej wizji jego wnuka, stało się jednym z największych miast w okolicy.
Wcześniej Ramzes II na krótko przeniósł dwór do Memfisu. Niektórzy krytykowali jego decyzję, ponieważ dystansował się od duchowieństwa, które były niezwykle potężne. Ale głównym zmartwieniem Ramzesa była obrona królestwa przed obcymi atakami z dobrej pozycji.
Ponadto udało mu się w ten sposób osłabić władzę, jaką dawna arystokracja posiadała w państwie, a wojsko i urzędnicy bliscy Ramzesowi II zaczęli nabierać znaczenia. Faraon nie miał ze względu na swoje pochodzenie, aby tradycyjne rodziny zachowały tak wielką władzę.
Za jego czasów, gdy odpowiadał za Egipt, kwitła zarówno sztuka, jak i literatura. Jednym z jego głównych przedsięwzięć była budowa dużych i pięknych ogrodów, które do dziś stoją jako przypomnienie wielkoduszności jego panowania..
Udało mu się również zdobyć tereny opuszczone, zwłaszcza w okresie XVIII dynastii poprzedzającej jego rodzinę, a także pokój z sąsiadami, którzy od dawna pozostawali w konflikcie z Egiptem..
Ramzes II zmarł około 1213 roku pne. Miał wtedy około 90 lat i służył jako faraon przez około 67 lat. Jego długowieczność była wówczas wyjątkowa. Kilku jego synów, spadkobierców tronu, zmarło przed jego śmiercią.
Według ostatnich analiz wiadomo, że Ramzes II cierpiał na artretyzm i problemy z krążeniem. Ustalono również, że pierwotnie musiał mieć rude włosy, po analizie przeprowadzonej na jego mumii, którą znaleziono w 1881 roku. Wiadomo, że mierzył około 1,70 m..
W latach 70. jego ciało zostało przewiezione do Paryża w celu konserwacji. Aby odbyć podróż, należało wystawić paszport, w którym „król (zmarły)” osiadł jako zawód. Szczątki Ramzesa II spędziły w stolicy Francji około roku, po czym wróciły do Egiptu.
Ramzes II był jednym z najbardziej wpływowych władców swoich czasów, a dziewięciu późniejszych faraonów zdecydowało się przyjąć jego imię, aby sprawować rząd i uczcić jego pamięć..
Rząd Ramzesa II wykraczał poza historię Egiptu, ponieważ był jednym z tych, które wyprodukowały największą liczbę świątyń i dużych budynków w Egipcie. Podobnie udało mu się wykorzystać sztukę swojego czasu, wdrażając ją jako propagandę.
Na niektórych budynkach i pracach, których nie wykonał, widnieje jego imię i nazwisko, które zostały odrestaurowane za jego kadencji..
Według niektórych źródeł Ramzes II uzurpował sobie budynki i posągi jako metodę przenoszenia swojej propagandy do wszystkich zakątków Egiptu bez wydawania tak dużego budżetu, ponieważ dokonano tylko niewielkich modyfikacji lub wygrawerowanie jego imienia.
Ramesseum było jego świątynią grobową na cześć prezydenta, znajdującą się na nekropolii w Tebach. W tym czasie faraonowie byli uważani za bóstwa, dlatego w tych pomieszczeniach władcy byli czczeni w taki sam sposób, jak czczono bogów egipskiego panteonu..
Ramzes II dokonał zmian w ówczesnych systemach grawerskich, aby jego przedstawienia nie ulegały łatwej zmianie po jego śmierci, aw nich odzwierciedlał swoje zwycięstwa i osiągnięcia jako wojskowego i faraona.
To było miasto, które Ramzes II wybrał na stolicę swojego panowania. Znajdował się w pobliżu obecnego miasta Qantir. Pierwotna nazwa brzmiała Pi-Ramzes Aa-nakhtu, co tłumaczy się jako „Dominium Ramzesa, wielkie zwycięstwo”.
Ta osada stała się wielkim miastem. Składał się z ogromnych budynków i świątyń, wśród których wyróżniała się rezydencja królewska, która posiadała nawet własne zoo. Ponadto Pi-Ramsés liczyło ponad 300 000 mieszkańców..
Dziś niewiele pozostaje z tego stanowiska archeologicznego, które niegdyś służyło jako stolica imperium Ramzesa II. Wśród nielicznych artefaktów, które przetrwały do dziś, jest duży posąg przedstawiający faraona.
To była świątynia, którą Ramzes II zamówił dla siebie i której budowa zajęła ponad 20 lat. W ogrodzeniu uhonorowano boga Amona, który miał wielkie znaczenie w egipskim panteonie. Z biegiem lat konstrukcja uległa znacznemu zużyciu, tak że dziś zachowały się tylko fragmenty kilku wybitnych dzieł.
Jednym z najbardziej znanych elementów zdobiących Ramesseum był posąg faraona o wysokości 17 metrów. Dziś górna część jest chroniona i eksponowana przez British Museum.
Na ścianach Ramesseum przedstawione są sceny militarnych konfrontacji, które Ramzes II toczył przez całe swoje życie. Członkowie jego rodziny, na przykład wielu synów i córki, również zostali schwytani w procesji.
W wielkości swojej świątyni i majestacie, z jakim była reprezentowana, Ramzes II pozostawił swoje dziedzictwo utrwalone dla przyszłych pokoleń Egipcjan. Został uznany przez swoich następców za jednego z wielkich budowniczych Imperium.
Były to dwie duże bliźniacze świątynie zbudowane przez Ramzesa II w Nubii, niedaleko Sudanu. Oba zostały wyrzeźbione bezpośrednio z góry i służyły zarówno dla upamiętnienia ich zwycięstwa w Kadesz, jak i uczczenia pary królewskiej Egiptu..
Dzięki swoim wspaniałym planom budowlanym Ramzes II upewnił się, że Nubijczycy byli pod wrażeniem jego technik i umiejętności wykonywania ogromnych dzieł, a także tego, że obecność faraona była w codziennym życiu jego poddanych we wszystkich zakątkach ich ziemia.
Pierwsza, czyli „Wielka Świątynia” była poświęcona Ramzesowi II, a „Mała Świątynia” uhonorowała jego żonę Nefertari. W obu byli przedstawiani jako bogowie z ogromnymi przedstawieniami. Zostały zainaugurowane około 1255 r. do.
Świątynia została odkryta przez Johanna Ludwiga Burckhardta w 1813 r., Aw 1979 r. Została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. W 1968 roku przeniesiono go na sztuczne wzgórze, gdyż jego pierwotne miejsce zostało wykorzystane do innych celów.
Po dwóch latach u władzy Ramzes II postanowił zmierzyć się z jedną z najważniejszych frakcji znanych jako Gentes de Mar: Shardana. Okupacją tej grupy było piractwo statków z ziem egipskich.
Faraon ukrył żołnierzy i statki wojskowe na wybrzeżu w pobliżu jednego z ujść delty Nilu, podczas gdy grupa pozornie niezabezpieczonych statków handlowych służyła jako przynęta.
Piraci shardana zaatakowali statki i wkrótce zostali otoczeni przez Egipcjan, którzy zatopili wiele statków i schwytali dużą liczbę piratów..
Więźniowie mieli do wyboru: wstąpić do egipskiej armii lub zostać straconym. Szeroki margines przyjął ofertę i byli częścią królewskiej gwardii Ramzesa II..
W czwartym roku panowania Ramzes II skierował swoją armię w kierunku Kanaanu, gdzie stanął naprzeciw książąt regionu. Po pokonaniu ich i zajęciu ich ziem, wziął ich jako jeńców do Egiptu. Ponadto udało mu się zdobyć miasto-państwo Amurru, wasalne państwo Hetytów.
W następnym roku faraon powrócił do Kanaanu z większą siłą militarną, chcąc zająć miasto-państwo Kadesz, które było granicą między imperiami egipskimi i hetyckimi. Miasto to znajdowało się pod wpływami Egiptu do 1340 roku pne. Mniej więcej, kiedy zmienił swoją przynależność do imperium hetyckiego, ustanowionego w Syrii i na Półwyspie Anatolijskim.
Hetyci oszukali Ramzesa II, wierząc, że jego armii nie ma, więc faraon, który przyjechał furgonetką z jedną czwartą swoich sił, postanowił rozbić obóz..
Syryjczycy zaatakowali siłą, prawie eliminując siły egipskie; ale w chwili, gdy Ramzes II rozpoczął odwrót, reszta jego sił przybyła i była w stanie rozwiązać sytuację. Chociaż odnieśli zwycięstwo w bitwie, nie udało im się zdobyć Qadesh.
W rezultacie wpływy Hetytów wzrosły w Syrii i północnym Kanaanie, a książęta kananejscy w Egipcie zbuntowali się..
W siódmym roku panowania Ramzes II ponownie skierował swoje wojska w kierunku Syrii. Zdobył królestwa Edenu i Moabu oraz miasta Jerozolimy i Jerycha, aby w końcu odzyskać ziemie wokół Damaszku, w ten sposób udało mu się odzyskać starożytną strefę wpływów Imperium.
Przez następne dziesięć lat bitwa o władzę między Hetytami a Egipcjanami trwała, aż w dwudziestym pierwszym roku ich panowania w mieście Kadesz imperia podpisały pierwszy w historii zapisany traktat pokojowy, uznając się za równych i z wzajemne ustępstwa.
Jeszcze bez komentarzy