Plik receptory muskarynowe Są to cząsteczki, które pośredniczą w działaniach acetylocholiny (ACh) i znajdują się w błonie postsynaptycznej synaps, w których ten neuroprzekaźnik jest uwalniany; jego nazwa pochodzi od wrażliwości na alkaloid muskarynowy wytwarzany przez grzyba Muchomor.
W ośrodkowym układzie nerwowym istnieje kilka zespołów neuronalnych, w których aksony uwalniają acetylocholinę. Niektóre z nich kończą się w samym mózgu, podczas gdy większość tworzy ścieżki motoryczne dla mięśni szkieletowych lub szlaki efektorowe autonomicznego układu nerwowego dla gruczołów, mięśnia sercowego i mięśni gładkich..
Acetylocholina uwalniana w połączeniach nerwowo-mięśniowych mięśni szkieletowych aktywuje receptory cholinergiczne zwane receptorami nikotynowymi, ze względu na ich wrażliwość na alkaloid nikotynę, który znajduje się również w synapsach zwojowych autonomicznego układu nerwowego (ANS)..
Neurony postganglionowe układu przywspółczulnego tego układu pełnią swoje funkcje poprzez uwalnianie acetylocholiny, która działa na muskarynowe receptory cholinergiczne zlokalizowane na błonach komórek efektorowych i indukując w nich modyfikacje elektryczne spowodowane zmianami przepuszczalności ich kanałów jonowych.
Indeks artykułów
Receptory muskarynowe należą do rodziny receptorów metabotropowych, termin określający te receptory, które nie są właściwie kanałami jonowymi, ale raczej strukturami białkowymi, które po aktywacji wyzwalają wewnątrzkomórkowe procesy metaboliczne, które modyfikują aktywność prawdziwych kanałów..
Termin ten służy do odróżnienia ich od receptorów jonotropowych, które są prawdziwymi kanałami jonowymi, które otwierają się lub zamykają poprzez bezpośrednie działanie neuroprzekaźnika, tak jak w przypadku receptorów nikotynowych wspomnianych już w płytkach nerwowo-mięśniowych mięśni szkieletowych..
W obrębie receptorów metabotropowych, receptory muskarynowe zaliczane są do grupy zwanej receptorami sprzężonymi z białkiem G, ponieważ w zależności od ich rodzaju w ich działaniu pośredniczą niektóre warianty tego białka, takie jak Gi, inhibitor cyklazy adenylowej i Gq lub G11, które aktywują fosfolipazę C (PLC).
Receptory muskarynowe to długie integralne białka błonowe; mają siedem segmentów transbłonowych złożonych z helis alfa, które sekwencyjnie przecinają dwuwarstwę lipidową błony. Wewnątrz, po stronie cytoplazmatycznej, łączą się z odpowiednim białkiem G, które przewodzi interakcję ligand-receptor.
Co najmniej 5 typów receptorów muskarynowych zostało zidentyfikowanych i oznaczonych za pomocą litery M, po której następuje liczba, a mianowicie: M1, M2, M3, M4 i M5.
Receptory M1, M3 i M5 tworzą rodzinę M1 i charakteryzują się związkiem z białkami Gq lub G11, podczas gdy receptory M2 i M4 pochodzą z rodziny M2 i są związane z białkiem Gi.
Występują głównie w ośrodkowym układzie nerwowym, w gruczołach zewnątrzwydzielniczych oraz w zwojach autonomicznego układu nerwowego. Są one sprzężone z białkiem Gq, które aktywuje enzym fosfolipazę C, który przekształca fosfatydyloinozytol (PIP2) w trifosforan inozytolu (IP3), który uwalnia wewnątrzkomórkowy Ca ++ i diacyloglicerol (DAG), który aktywuje kinazę białkową C.
Występują głównie w sercu, głównie w komórkach węzła zatokowo-przedsionkowego, na które oddziałują poprzez zmniejszenie częstotliwości wyładowań, jak opisano poniżej..
Receptory M2 zostały zbadane bardziej dogłębnie na poziomie węzła zatokowo-przedsionkowego (SA) serca, w miejscu, w którym zwykle objawia się automatyzacja, która okresowo wytwarza rytmiczne pobudzenia odpowiedzialne za aktywność mechaniczną serca..
Komórki węzła zatokowo-przedsionkowego po każdym potencjale czynnościowym (AP) wywołującym skurcz serca (skurcz) repolaryzują się i wracają do poziomu około -70 mV. Ale napięcie nie pozostaje na tej wartości, ale przechodzi postępującą depolaryzację do poziomu progowego, który wyzwala nowy potencjał czynnościowy.
Ta postępująca depolaryzacja jest spowodowana spontanicznymi zmianami prądów jonowych (I), które obejmują: zmniejszenie wyjścia K + (IK1), pojawienie się prądu wejściowego Na + (If), a następnie wejścia Ca ++ (ICaT), aż do osiąga próg i wyzwala inny prąd Ca ++ (ICaL) odpowiedzialny za potencjał czynnościowy.
Jeśli wyjście K + (IK1) jest bardzo niskie, a prądy wejściowe Na + (If) i Ca ++ (ICaT) są wysokie, depolaryzacja zachodzi szybciej, potencjał czynnościowy i skurcz występują wcześniej, a częstość akcji serca jest wyższa. Odwrotne modyfikacje tych prądów obniżają częstotliwość.
Zmiany metabotropowe wywołane przez norepinefrynę (współczulną) i acetylocholinę (przywspółczulną) mogą zmienić te prądy. CAMP bezpośrednio aktywuje kanały If, kinaza białkowa A (PKA) fosforyluje i aktywuje kanały Ca ++ ICaT, a grupa βγ białka Gi aktywuje wyjście K+.
Kiedy acetylocholina uwalniana przez postganglionowe zakończenia włókien nerwu błędnego serca (przywspółczulne) wiąże się z receptorami muskarynowymi M2 komórek węzła zatokowo-przedsionkowego, podjednostka αi białka Gi zmienia swój PKB na GTP i oddziela się, uwalniając blok βγ.
Podjednostka αi hamuje cyklazę adenylową i zmniejsza produkcję cAMP, co zmniejsza aktywność kanałów If i PKA. Ten ostatni fakt zmniejsza fosforylację i aktywność kanałów Ca ++ dla ICaT; rezultatem jest zmniejszenie prądów depolaryzujących.
Grupa utworzona przez podjednostki βγ białka Gi aktywuje wychodzący prąd K + (IKACh), który ma tendencję do przeciwdziałania wprowadzaniu Na + i Ca ++ i obniża szybkość depolaryzacji..
Wspólnym wynikiem jest zmniejszenie nachylenia spontanicznej depolaryzacji i zmniejszenie częstości akcji serca..
Można je znaleźć w mięśniach gładkich (układ pokarmowy, pęcherz, naczynia krwionośne, oskrzela), w niektórych gruczołach zewnątrzwydzielniczych oraz w ośrodkowym układzie nerwowym.
Są również sprzężone z białkiem Gq i na poziomie płucnym mogą powodować skurcz oskrzeli, działając na śródbłonek naczyniowy, uwalniają tlenek azotu (NO) i powodują rozszerzenie naczyń..
Te receptory są mniej scharakteryzowane i zbadane niż poprzednie. Jego obecność została opisana w ośrodkowym układzie nerwowym i niektórych tkankach obwodowych, ale jej funkcje nie są jasno określone..
Uniwersalnym antagonistą tych receptorów jest atropina, alkaloid ekstrahowany z rośliny Belladonna atropa, który wiąże się z nimi z wysokim powinowactwem, co stanowi kryterium odróżnienia ich od receptorów nikotynowych niewrażliwych na tę cząsteczkę.
Istnieje wiele innych substancji antagonistycznych, które wiążą się z różnymi typami receptorów muskarynowych o różnym powinowactwie. Połączenie różnych wartości powinowactwa dla niektórych z nich służyło właśnie do włączenia tych receptorów do jednej lub drugiej z opisanych kategorii..
Częściowa lista innych antagonistów obejmowałaby: pirenzepinę, metoktraminę, 4-DAMP, himbazynę, AF-DX 384, tripitraminę, darifenacynę, PD 102807, AQ RA 741, pFHHSiD, MT3 i MT7; toksyny te ostatnie zawarte odpowiednio w truciznach mamby zielonej i czarnej.
Na przykład receptory M1 mają wysoką wrażliwość na pirenzepinę; M2 przez tryptraminę, metoktraminę i himbazynę; M3s przez 4-DAMP; M4 są blisko spokrewnione z toksyną MT3, a także z himbazyną; M5 są bardzo podobne do M3, ale w odniesieniu do nich są mniej powiązane z AQ RA 741.
Jeszcze bez komentarzy