Rene Descartes (1596-1650) był francuskim filozofem, matematykiem i naukowcem, którego najbardziej znaczącym wkładem jest rozwój geometrii, nowa metodologia naukowa, prawo kartezjańskie lub jego wkład w nowoczesną filozofię.
Chociaż był wojskowym i studiował prawo, prawdziwymi pasjami Kartezjusza było zrozumienie problemów matematyki i filozofii. Te obawy były tak głębokie, że po poświęceniu całego życia tej dziedzinie, ich analiza uczyniła go ojcem współczesnej filozofii..
Jego wkład był różnorodny, a także transcendentalny dla wielu dyscyplin, do tego stopnia, że nadal jest znaczący, tak jak jego Eseje filozoficzne, które rozważają analizę czterech sekcji.
W tych działach można zapoznać się z jego rozprawami z geometrii, optyki, geometrii, meteorów i wreszcie - oprócz jego największego wkładu - Dyskurs o metodzie.
W jego pismach rozważa się więcej dociekań, również o wielkim znaczeniu, takich jak jego dobrze znane Medytacje metafizyczne.
Indeks artykułów
Kartezjusz urodził się w La Haye w Touraine we Francji 31 marca 1596 roku. Kiedy miał rok, jego matka Jeanne Brochard zmarła, próbując urodzić inne dziecko, które również zmarło. Byłem wtedy odpowiedzialny za jego ojca, jego babcię ze strony matki i pielęgniarkę.
W 1607 roku, nieco spóźniony z powodu słabego zdrowia, wstąpił do Królewskiego Kolegium Jezuitów Henry-Le-Grand w La Flèche, gdzie uczył się matematyki i fizyki, w tym pracy Galileusza..
Po ukończeniu studiów w 1614 r. Przez dwa lata (1615-1616) studiował na Uniwersytecie w Poitiers, uzyskując maturę i licencjat z prawa kanonicznego i cywilnego, zgodnie z życzeniem ojca, aby został prawnikiem. Później przeniósł się do Paryża.
Z racji ambicji bycia wojskowym, w 1618 r. Wstąpił jako najemnik do protestanckiej armii państw holenderskich w Bredzie pod dowództwem Maurycego z Nassau, gdzie studiował inżynierię wojskową..
Wraz z Izaakiem Beeckmanem, filozofem, który wywarł na niego głęboki wpływ, pracował nad swobodnym spadaniem, siecią trakcyjną, stożkiem i statyką płynów, rozwijając przekonanie, że konieczne jest stworzenie metody, która będzie ściśle powiązana z matematyką i fizyką..
W latach 1620-1628 podróżował po Europie, przebywając w Czechach (1620), na Węgrzech (1621), Niemczech, Holandii i Francji (1622-23). Przebywał też w Paryżu (1623), gdzie nawiązał kontakt z Marinem Mersenne, ważny kontakt, który przez wiele lat utrzymywał go w związku ze światem naukowym..
Z Paryża podróżował przez Szwajcarię do Włoch, gdzie przebywał w Wenecji i Rzymie. Później ponownie wrócił do Francji (1625).
Odnowił przyjaźń z Mersenne i Mydorge i spotkał Girarda Desarguesa. Jego dom w Paryżu stał się miejscem spotkań filozofów i matematyków.
W 1628 roku, zmęczony zgiełkiem Paryża, domem pełnym ludzi i życiem podróżnika, postanowił osiedlić się tam, gdzie będzie mógł pracować sam. Dużo myślał o wyborze kraju odpowiadającego jego naturze i wybrał Holandię.
Pragnął przebywać w cichym miejscu, gdzie mógłby pracować z dala od rozpraszających go wydarzeń w mieście takim jak Paryż, ale nadal mieć dostęp do udogodnień tego miasta. To była dobra decyzja, której nie żałowano.
Wkrótce po osiedleniu się w Holandii rozpoczął pracę nad swoim pierwszym dużym traktatem o fizyce., Le Monde lub Traité de la Lumière. Pisał do Mersenne w październiku 1629:
[Podstawy fizyki] to temat, który studiowałem bardziej niż jakikolwiek inny i na który dzięki Bogu nie zmarnowałem całkowicie czasu. Przynajmniej wydaje mi się, że znalazłem sposób udowodnienia prawd metafizycznych w sposób bardziej oczywisty niż dowody geometrii, moim zdaniem, to znaczy: nie wiem, czy uda mi się przekonać do tego innych. Przez pierwsze dziewięć miesięcy w tym kraju nie pracowałem w niczym innym.
W 1633 r. Praca ta była prawie ukończona, gdy dotarła do niego wiadomość, że Galileusz został skazany na areszt domowy. Postanowił nie ryzykować publikacji dzieła i ostatecznie zdecydował się zrobić to tylko częściowo, po jego śmierci..
Kartezjusz był naciskany przez przyjaciół, aby opublikował swoje pomysły i chociaż był nieugięty, aby ich nie publikować Le Monde, napisał traktat o nauce pod tytułem Discours de la méthode pour bien conduire sa raison et chercher la vérité dans les sciences (Rozprawa o metodzie).
Trzy dodatki do tej pracy to La Dioptrique, Les Météores i La Géométrie. Traktat został opublikowany w Leiden w 1637 roku, a Kartezjusz napisał do Mersenne'a, mówiąc:
Sztuka teatralna Dyskurs o metodzie (1637) opisuje to, co Kartezjusz uważa za bardziej satysfakcjonujący sposób zdobywania wiedzy niż logika Arystotelesa. Tylko matematyka, według Kartezjusza, jest prawdziwa, więc wszystko musi się opierać na matematyce.
W trzech esejach towarzyszących Dyskursowi zilustrował swoją metodę wykorzystywania rozumu w poszukiwaniu prawdy w nauce..
W 1641 roku opublikował Kartezjusz Medytacje metafizyczne w którym ukazuje się istnienie Boga i nieśmiertelność duszy.
Ta praca charakteryzuje się metodycznym zwątpieniem, systematyczną procedurą odrzucania jako fałszywych wszystkich typów przekonań, w których kiedykolwiek był lub mógł zostać oszukany.
Kartezjusz nigdy się nie ożenił, ale miał córkę Francine, urodzoną w Holandii w 1635 roku. Planował kształcić dziewczynę we Francji, ale zmarł na gorączkę w wieku 5 lat..
Kartezjusz mieszkał w Holandii przez ponad 20 lat, ale zmarł w Sztokholmie w Szwecji 11 lutego 1650 roku po ataku zapalenia płuc w wieku 53 lat. Przeprowadził się tam niecały rok wcześniej, na prośbę królowej Cristiny, aby być jej korepetytorem filozofii..
Kartezjusz uważany jest za pierwszego myśliciela nowoczesności, ponieważ dzięki jego koncepcjom racjonalizm jako doktryna stawiał pierwsze kroki.
W kontekście, w jakim żył Kartezjusz, zaproponowanie nowej filozofii odpowiadało działaniom rewolucyjnym i dość śmiałym, ponieważ zaproponowanie jego propozycji oznaczało zakwestionowanie filozofii średniowiecznej..
Dla Kartezjusza realizm, na którym opierała się wówczas obowiązująca filozofia, był nieco naiwny, ponieważ uważał za rzeczywiste to, co było postrzegane.
Kartezjusz wyjaśnia, że zdobywając wiedzę o czymś, tak naprawdę uzyskujemy nasze wyobrażenie o tej wiedzy i że aby wiedzieć, czy ta wiedza jest prawdziwa, konieczne jest jej przeanalizowanie i znalezienie absolutnych pewników..
Część koncepcji edukacyjnej Kartezjusza opierała się na fakcie, że wszyscy ludzie mają prawo do edukacji i dostępu do wiedzy. W rzeczywistości uważał, że nie ma większych ani mniejszych inteligencji, ale różne sposoby podejścia do wiedzy.
Pojęcie wiedzy, która jest dziedziczona, nie było zgodne z argumentacją Kartezjusza, który uważał, że to, co jest prawdą, to wszystko, co jest bardzo jasne dla rozumu, a inna wiedza przekazana przez autorytet niekoniecznie jest prawdziwa..
W tym samym kontekście pokazał się jako obrońca prawa, które istoty ludzkie mają do samodzielnego myślenia i do wolności w nauce.
Kartezjusz uważał, że konieczne jest zdobycie wiedzy określoną metodą, która będzie sprzyjała uzyskaniu jak najczystszej prawdy. Kroki tej metody są następujące:
-Dowód, który odnosi się do elementów tak dokładnych, że nie sposób w to wątpić.
-Analiza, która wiąże się z rozbiciem każdej koncepcji na znacznie mniejsze części, aby można było je zbadać i ocenić szczegółowo i dogłębnie.
-Synteza, punkt, w którym usiłuje się ustrukturyzować daną wiedzę, zaczynając od mniej złożonych elementów.
-Wyliczenie, które polega na wielokrotnym przeglądaniu wykonanej pracy, tyle razy, ile to możliwe, aby mieć pewność, że nie zapomniałeś o żadnym elemencie.
Podstawy tej metody znajdują się w matematyce, która z kolei odpowiada wzorcowi par excellence, który jest powiązany z każdym rozumowaniem o charakterze naukowym..
Kartezjusz starał się zbliżyć do absolutnej prawdy o świecie i rzeczach metodą opartą na wątpliwościach. Ta procedura jest odpowiedzią na uznanie za fałszywe wszystkich tych elementów lub argumentów, które przedstawiają przynajmniej coś wątpliwego w ich strukturach.
Wątpliwości tej nie należy traktować jako przejawu sceptycyzmu, ponieważ jest to kwestia o charakterze metodycznym, zawsze z zamiarem jak największego zbliżenia się do prawdy..
Według Kartezjusza, jeśli pewność wiedzy nie jest absolutna, powstaje wątpliwość i wiedza ta staje się fałszywa, ponieważ tylko prawdziwa wiedza jest wolna od jakichkolwiek wątpliwości.
Kartezjusz zwraca uwagę, że istnieją trzy główne elementy, które mogą budzić wątpliwości. Pierwszy element to zmysły.
Zdaniem Kartezjusza dzieje się tak dlatego, że jest wiele codziennych sytuacji, w których widać, że rzeczywistość coś pokazuje, a zmysły pokazują coś innego, opartego na tym samym elemencie..
W tym miejscu podaje jako przykłady fakt, że niektóre kształty geometryczne, takie jak koła i kwadraty, wydają się mieć pewne cechy z daleka, a inne, gdy się zbliżają, lub fakt, że kij włożony do wody wydaje się złamany, gdy tak naprawdę nie jest..
Na tej podstawie Kartezjusz uważał, że cała wiedza uzyskana za pomocą zmysłów jest fałszywa..
Drugim elementem budzącym wątpliwości jest fakt braku możliwości rozróżnienia między przebudzeniem a snem. Mam na myśli, skąd wiemy, czy nie śpimy, czy śnimy?
Dla Kartezjusza nauką, która nie budzi wątpliwości, jest matematyka, chociaż uważał, że jest możliwe, że zostaliśmy stworzeni, aby się mylić. Dlatego wprowadza trzeci powód wątpliwości, jakim jest istnienie bardzo inteligentnej i potężnej złej istoty, której zadaniem jest sprowokowanie błędu, którego nazywam Demiurgą..
Kartezjusz ostrzega, że aby przezwyciężyć wszystkie te wątpliwe powody, konieczne jest, aby pewność co do wiedzy była absolutna.
Biorąc pod uwagę powyższe, Kartezjusz głosi swoją popularną pierwszą prawdę: „Myślę, więc jestem”, zgodnie z którą stara się odzwierciedlić, że myślenie jest jednocześnie eliminacją wątpliwości..
Dzieje się tak, ponieważ wątpliwość samą w sobie można uznać za myśl i nie można wątpić w myśl..
Kartezjusz stwierdza, że naprawdę istnieją trzy rodzaje substancji. Pierwsza to nieskończona i doskonała substancja, którą jest Bóg.
Drugą jest to, co nazywa myśleniem, co odpowiada rozumowi, zwanemu także duszą. Ta substancja jest niematerialna i nie cielesna.
Trzeci to rozległe wezwanie, które obejmuje istoty materialne lub materię. W tej sekcji Kartezjusz przypomina, że tak naprawdę nie jest możliwe określenie szczególnych cech tej sprawy, ponieważ są one przedmiotem percepcji każdego człowieka..
Ustala jednak, że można rozpatrywać tę sprawę biorąc pod uwagę jej rozszerzenie; dlatego ta substancja nazywana jest rozległą.
Dla Kartezjusza istnieją różne typy idei, czyli te, które składają się na informacje, które składają się na wiedzę. Określił istnienie trzech typów:
-Faktury, które powód generuje bez zewnętrznego odniesienia.
-Przygody, czyli takie, które powstają w odpowiedzi na zewnętrzne bodźce, które odbieramy zmysłami. Chodzi o te wszystkie idee związane ze wszystkim, co jest poza myślą.
-Wrodzone, czyli te, które są właściwe do rozumowania, do tego stopnia, że nie zostały wygenerowane, ale po prostu zawsze tam były.
Kartezjusz wskazuje, że wrodzone idee są powiązane z naukami formalnymi, ponieważ uważa się je za niepodważalne, oczywiste fakty, a zatem za prawdziwą wiedzę.
Z drugiej strony przypadkowe idee to te, które wypełniają nauki związane ze światem przyrody. Aby legitymizować tę wiedzę, Kartezjusz wskazuje, że musimy zdać sobie sprawę z tego, że w myśli ludzi zawsze istnieje wrodzona idea, a jest nią idea Boga..
Tak więc tylko w oparciu o istnienie Boga można uznać, że przypadkowe idee, a zatem nauki przyrodnicze, są elementami, które można uznać za prawdziwe.
Za życia Kartezjusz opublikował dziewięć różnych dzieł, a po jego śmierci opublikowano cztery.
Ta książka została zatytułowana po francusku Traité du monde et de la lumière i został napisany między 1629 a 1633 rokiem. Kartezjusz porusza tematy tak różne, jak biologia, fizyka, kosmologia, metafizyka, a nawet filozofia mechaniczna, pojęcie, które obowiązywało w XVII wieku.
Ogólną podstawę książki stanowi głoszona przez Kopernika teoria, według której planety - w tym Ziemia - krążyły wokół Słońca, w przeciwieństwie do tego, co proponowała teoria geocentryczna, zgodnie z którą to Ziemia znajdowała się w centrum wszechświat.
Ponieważ Inkwizycja skazała Galileusza za herezję, Kartezjusz postanowił jeszcze nie publikować tej książki, obawiając się, że on również zostanie oskarżony. Pełny tekst został opublikowany w 1677 roku.
Pełny tytuł tej książki to Dyskurs na temat metody dobrego prowadzenia własnego rozumu i poszukiwania prawdy w nauce, przetłumaczone z francuskiego Discours de la méthode pour bien conduire sa raison, et chercher la vérité dans les sciences.
Jest to najważniejsze dzieło Kartezjusza i jeden z pierwszych tekstów filozofii nowożytnej, w którym portretuje on aspekty autobiograficzne i inne elementy, które doprowadziły go do zaproponowanej przez niego metody filozoficznej..
Jego pierwsza publikacja była anonimowa i miała miejsce w 1637 r. Pierwszym zamiarem Kartezjusza było, aby ta książka była prologiem do trzech napisanych przez niego esejów, zatytułowanych Dioptryczny, Geometria Y Meteory.
Fakt, że dzieło zostało napisane po francusku, jest istotny, ponieważ w tamtym czasie przyjęto tendencję do pisania takich tekstów filozoficznych po łacinie. Kartezjusz wolał używać francuskiego, aby więcej osób miało dostęp do jego dzieł, ponieważ tylko mniejszość rozumiała łacinę.
Od tego użycia języka francuskiego zaczęto uważać ten język za idealne medium do analizy i dysertacji zagadnień filozoficznych..
Plik Dyskurs o metodzie Składa się z sześciu różnych części:
Odpowiada autobiografii, skupionej szczególnie na kwestionowaniu całej wiedzy, którą Kartezjusz zdobył do tego momentu.
W tej części Kartezjusz kwestionuje dotychczas stosowaną metodę i podkreśla wagę podejścia do metody matematycznej, ponieważ uważa, że matematyka jest najbardziej dokładną nauką, jaka istnieje..
Ta część kończy się potwierdzeniem, że jest tylko jeden sposób na znalezienie absolutnej prawdy i jest on wewnątrz każdej osoby..
W tej części Kartezjusz mówi o tym, że nauki nie są źródłem tego, co nazywa on prawdziwą wiedzą, ponieważ zostały pomyślane i stworzone przez osoby o różnych poglądach i koncepcjach rzeczy..
Następnie dochodzi do wniosku, że prawdziwą ścieżkę do wiedzy należy prześledzić przez sam rozum, a nie przez podejście, które inni mieli do tej wiedzy..
W tym sensie dla Kartezjusza ważne jest, aby każdy miał solidną podstawę na temat tego, co jest prawdą, a co nie, i dlatego proponuje metodę opartą na wątpliwościach. W tym miejscu wymienia cztery kroki, które składają się na metodę kierowania rozumem, przedstawioną powyżej..
Ta sekcja jest bardzo ważna, ponieważ umieszcza to, co zaproponował Kartezjusz w kontekście, który może nadać jeszcze większą solidność argumentom opartym na metodzie..
Kartezjusz wskazuje, że metodyczne wątpliwości muszą być obecne w każdym podejściu do wiedzy; Jednocześnie jednak stwierdza, że konieczne jest posiadanie moralności, którą nazywa tymczasową, dzięki której może kierować swoim działaniem i swoim życiem w ogóle..
Ten morał musiał opierać się na kilku zasadniczych elementach. Pierwszą z nich było to, że ta moralność musiała odpowiadać zwyczajom i prawom kraju pochodzenia, umiarkowane opinie to te, które powinny mieć większą siłę, a religia powinna zawsze być obecna..
Z drugiej strony Kartezjusz argumentuje, że jednostki powinny wykazywać stanowczość zarówno w odniesieniu do argumentów, które uznano za prawdziwe, jak i tych, które były z natury wątpliwe. Dla Kartezjusza spójność jest podstawowym elementem.
Na koniec zwraca uwagę, że trzeba chcieć zmienić swoje zdanie, zamiast czekać, aż świat się zmieni. Dla tego filozofa istoty ludzkie nie mają żadnej władzy nad niczym, z wyjątkiem naszych własnych myśli.
Prowizoryczna moralność Kartezjusza opierała się na jego niekończącym się zamiarze stosowania tej metody we wszystkim, co robił, a także pracy nad rozumem i myślą..
Rozdział ten odpowiada centralnej części książki Kartezjusza, w którym należy docenić sposób, w jaki rozwija on koncepcję metodycznej wątpliwości; zaczyna wątpić we wszystkie elementy, z zamiarem sprawdzenia, czy możliwe jest dotarcie do prawdziwej i prawdziwej wiedzy.
Właśnie w środku tego procesu Kartezjusz dochodzi do swojej pierwszej zasady: „Myślę, więc jestem”, kiedy zdaje sobie sprawę, że choć wątpi, myśli.
Również w tym dziale mówi o Bogu i przedstawia kilka argumentów, które jego zdaniem dowodzą istnienia tej wyższej istoty. Jednym z wysuwanych argumentów jest to, że jeśli ludzie wiedzą, że nasza natura jest niedoskonała, to dlatego, że w jakiś sposób poznaliśmy, co jest doskonałe, czyli Bóg..
Podobnie stwierdza, że musiał istnieć stwórca, ponieważ niedoskonałe istoty ludzkie, ale posiadające pojęcie doskonałości, stworzyliby siebie doskonałymi.
Dla Kartezjusza fakt uznania, że Bóg istnieje, oznacza również uznanie, że istnieje świat; to znaczy, Bóg staje się gwarantem, że w rzeczywistości świat wokół nas istnieje.
Ciekawe w tym argumencie jest to, że pomimo tego, że Kartezjusz uważa figurę Boga za coś doskonałego i wyższego, jednocześnie uznaje, że obowiązkiem ludzi i nikogo innego jest kultywowanie rozumu i uznawanie prawdy co nie jest.
W tej części książki Kartezjusz rozwija trochę kosmogonii i skupia się na świetle jako podstawowym elemencie..
Jak już wspomniano, światło jest wytwarzane przez Słońce, następnie przekazywane przez niebo, później odbijane przez planety i wreszcie jest przedmiotem podziwu człowieka..
Z tego pojęcia światła wiąże je z człowiekiem w taki sposób, że uważa je za podstawowy element życia.
W odniesieniu do innych form życia to w tej sekcji rozróżnia ludzi i zwierzęta na podstawie racjonalności.
Kartezjusz stwierdza, że zwierzęta nie mają zdolności rozumowania, w przeciwieństwie do ludzi. Podobnie, istnieją różnice dotyczące duszy; Chociaż Kartezjusz wskazuje, że zarówno ludzie, jak i zwierzęta mają dusze, mówi również, że zwierzęta są gorsze od ludzi..
Dla Kartezjusza dusza człowieka jest nieśmiertelna i niezwiązana z organizmem, w przeciwieństwie do tego, co dzieje się ze zwierzętami.
W ostatniej sekcji Dyskurs o metodzie Kartezjusz analizuje, jaki jest prawdziwy zakres, jaki może mieć badanie naukowe. Twierdzi, że postęp nauki pociąga za sobą różne korzyści dla społeczeństw.
Jednocześnie stwierdza, że dla prawdziwego postępu w dziedzinie nauki konieczne jest ujawnianie doświadczeń różnych jednostek.
Kartezjusz wówczas nie bardzo zgadzał się z publikacją swoich dzieł, gdyż mogły one być sprzeczne z rozważaniami ówczesnych mistrzów teologii, co oznaczało dla niego generowanie debat i sprzeczności, które do niczego nie prowadziły..
Ta książka została zatytułowana Medytacje metafizyczne, w których ukazuje się istnienie Boga i nieśmiertelność duszy, i został opublikowany w 1641 roku, napisany po łacinie.
Praca ta koresponduje z przestrzenią, w której Kartezjusz rozwijał się z większą specyfiką, o czym mowa w czwartej części jego książki Dyskurs o metodzie.
Niektóre z pojęć, które on formułuje w tej pracy, dotyczą usunięcia wszelkich wątpliwości u źródła, aby się do nich nie przyzwyczaić. Podkreśla również uznanie własnego istnienia za prawdę, dzięki swojej pierwszej zasadzie: „Myślę, więc istnieję”..
Ta praca koncentruje się również na uznaniu istnienia Boga jako istoty doskonałej i wyższości, jaką musi mieć rozum nad wolą, która zwykle zbliża się do błędu, ponieważ jest pełna osobistych osądów..
Przed jego propozycją rozprawy z filozofii opierały się na metodzie scholastycznej.
Metodologia ta polegała jedynie na porównaniu argumentów przedstawianych przez filozofów uznanych lub uważanych za autorytety, bez uwzględnienia jakichkolwiek podstaw naukowych..
Jednak opierając się na koncepcji przedstawionej przez tego myśliciela, ustanowił sposób na obranie innej ścieżki: metodycznej wątpliwości..
Polega to na pozostawieniu pytania, które nie pozostaje sceptycyzmem - lub tendencją, zgodnie z którą nie ma wiary - ale po prostu działa, aby poddać wszystko w wątpliwość i dotrzeć metodą do prawdy. Stamtąd jego ważne zdanie: Myślę, więc jestem.
Kartezjusz uważał, że w człowieku są dwie substancje: jedna myśląca, którą nazwał res cogitans, i inny odnoszący się do sfery fizycznej, cytowany jako rozległe res.
Chociaż nie można tego dziś w pełni wykazać jako prawdy uniwersalnej, to niewątpliwie utorowało to drogę do jednej z największych debat współczesnych na temat ciała, istnienia kochanki oraz relacji lub komunikacji między tymi dwoma elementami..
Próbował wyjaśniać różne zjawiska z zakresu fizyki, zbliżając się nawet do idei Kopernika - w odniesieniu do układu heliocentrycznego - mimo, że później odrzucił te propozycje, głównie dlatego, że były rozważane przez katolików. Kościół jako herezja..
W ten sam sposób, chociaż wiele jego prób wyjaśniających nie było najdokładniejszych, podążał ścieżkami tego, co później stało się jednym z jego najważniejszych wkładów: metody naukowej..
Opracowanie metody naukowej przyczyniło się do uwolnienia nauki od spekulacji i niejasnych rozpraw i utrwaliło ją jako taką..
Celem było, aby poprzez wykonanie niezbędnych kroków, które rozważały weryfikację i weryfikację danych dotyczących rzeczywistości, osiągnięto pewność.
Wynika to z przekonania Kartezjusza, że zmysły mogą oszukiwać ludzi co do otoczenia, dlatego konieczne było poddanie wszystkich niezbędnych aspektów metodą, która doprowadziłaby do prawdy..
Innym jego wielkim wkładem była matematyka, biorąc pod uwagę jego badania geometrii, ponieważ przyczyniła się ona do usystematyzowania geometrii analitycznej.
Jednym z jego wielkich osiągnięć, które trwa do dziś, jest wskazanie mocy.
To osiągnięcie jest również zasługą Kartezjusza, który stworzył metodę wykładników.
Dzięki ich wkładowi możliwe jest dziś posiadanie tak zwanego Kartezjańskiego Prawa Znaków, które pozwala rozszyfrować pierwiastki, zarówno ujemne, jak i dodatnie, w ramach równań algebraicznych..
Dzięki jego badaniom możliwe jest również wykorzystanie w matematyce pierwszych liter alfabetu - gdy znane są wielkości (a, b, c, d) - oraz ostatniej (u, v, w, x, y, z), gdy nie są one znane.
Kartezjusz pomógł rozwinąć to, co obecnie nazywa się teorią równań. Opierało się to na wykorzystaniu znaków, które sam stworzył, aby określić naturę pierwiastków danego równania.
Jeszcze bez komentarzy