Plik narząd lemieszowo-nosowy lub Organy Jacobsona jest to narząd chemoreceptora, który jest częścią układu węchowego wielu zwierząt i znajduje się w rodzaju torebki chrzęstnej, oddzielonej od głównego nabłonka węchowego.
Narząd ten, który jest częścią dodatkowego układu węchowego, znajduje się u większości płazów, gadów i zwierząt innych niż naczelne, ale nie występuje u ptaków, dorosłych małp kataryńskich i małp człekokształtnych..
Dodatkowy układ węchowy jest odpowiedzialny za zmysłową percepcję związków chemicznych związanych z zachowaniami społecznymi i reprodukcyjnymi u wielu kręgowców; w związku z tym istnieją różne rodziny receptorów związanych z tym systemem..
Narząd lemieszowo-nosowy, jako główny narząd dodatkowego układu węchowego lub lędźwiowo-nosowego, odbiera i przetwarza bodźce. Zawiera nabłonek czuciowy, który nie jest bezpośrednio wystawiony na działanie powietrza, dlatego potrzebuje mechanizmu „pompującego”, aby wypełnić go śluzem, w którym osadzone są cząsteczki odpowiedzialne za zapach..
Narząd ten został odkryty przez duńskiego anatoma Ludviga Jacobsona w 1811 roku i niektórzy autorzy opisują go jako skupisko komórek czuciowych obecnych w komorze nosowej, które mają zdolność wykrywania cząsteczek zapachowych z różnych źródeł..
Indeks artykułów
Organy Jacobsona mają wygląd rurkowaty. Jest podzielona przegrodą nosową (która jest częścią szkieletu kości chrzęstnej, która oddziela dwa nozdrza i nadaje nosowi jego kształt), a po każdej jej stronie ma prześwit w kształcie półksiężyca.
Narząd ten jest otoczony chrzęstną torebką, która łączy się z jamą nosową przewodem u podstawy. U niektórych zwierząt mięsożernych i kopytnych łączy się z jamą ustną przez tak zwany przewód nosowo-podniebienny..
Jego prześwit w kształcie półksiężyca jest wyłożony neuronami receptorowymi i wypełniony płynem wytwarzanym przez gruczoły lemieszowo-nosowe. Na bocznych stronach światła znajduje się duża liczba naczyń krwionośnych i zatok przynosowych, które są połączone z neuronami autonomicznego układu nerwowego..
Włókna nerwowe autonomicznego układu nerwowego są odpowiedzialne za wywoływanie rozszerzenia i zwężenia naczyń, umożliwiając „pompowanie” do światła śluzu obciążonego chemikaliami.
Te włókna nerwowe biegną, wraz z grupą komórek wydzielających hormon uwalniający gonadotropiny (GnRH), od łożyska nosowego do mózgu, do i skąd wysyłają określone sygnały czuciowe..
W świetle narządu lemieszowo-nosowego znajduje się nabłonek pseudostratyfikowany, w którym wyróżnia się co najmniej trzy typy komórek regeneracyjnych, odpowiedzialnych za wiele funkcji transmisyjnych tego narządu..
Jak wspomniano, narząd lemieszowo-nosowy pełni ważne funkcje w przetwarzaniu komunikatów chemicznych zakodowanych w cząsteczkach zapachowych, zwłaszcza związanych z aktywnością seksualną oraz zachowaniami agresywnymi i terytorialnymi..
Wiele zwierząt wykorzystuje ten organ, aby poprawić swoje postrzeganie otoczenia, które je otacza i zwiększyć swoje możliwości podczas polowania..
Narząd lemieszowo-nosowy u psów składa się z dwóch wydłużonych, wypełnionych płynem struktur przypominających „worki”, które otwierają się do pyska i nosa. Znajduje się na podniebieniu („podniebieniu” jamy ustnej), za górnymi siekaczami.
Receptory węchowe w jamie nosowej różnią się od tych związanych z narządem Jacobsona u psów. W pierwszym przypadku komórki nerwowe nabłonka węchowego mają dendryty z zakończeniami wypełnionymi rzęskami, które są wyłożone śluzem..
Z drugiej strony neurony czuciowe narządu lemieszowo-nosowego nie mają rzęsek, ale raczej mają powierzchnię komórki pełną mikrokosmków.
Podobnie jak u innych zwierząt, włókna nerwowe połączone z narządem lemieszowo-nosowym wysyłają do podwzgórza impulsy nerwowe związane z zachowaniami seksualnymi i społecznymi, zwłaszcza związanymi z feromonami..
U kotów narząd lemieszowo-nosowy znajduje się w dolnej części jamy nosowej i jest formacją obustronną, ściśle związaną z kością szczękową i siekaczową. Boczną część narządu wprowadza się do błony śluzowej nosa.
Funkcja organu Jacobsona u kotów jest bardzo podobna do funkcji innych zwierząt, a więc jest związana z zachowaniami społecznymi i reprodukcyjnymi, a także z terytorialnością i żywieniem..
Na obecność narządu lemieszowo-nosowego u ludzi po raz pierwszy zasugerował niemiecki anatom Ruysch, który zaobserwował go w pobliżu przegrody nosowej niemowlęcia..
Są jednak tacy, którzy uważają, że odkrycie tego organu u ludzi jest zasługą Köllikera, który w 1877 r. Dokonał jego głębszego opisu.
Narząd lemieszowo-nosowy u ludzi ma rurkowatą strukturę przypominającą kanał z „ślepym” otworem do jamy nosowej, który można łatwo zaobserwować w histologicznych przekrojach przegrody nosowej. Jest widoczna w stanie płodowym, ale u dorosłych ma wygląd prawie szczątkowy..
W przeciwieństwie do innych zwierząt, narząd Jacobsona u ludzi nie jest powiązany z włóknami nerwowymi ani neuronami czuciowymi, a jego rozmiar i kształt mogą się znacznie różnić w zależności od osoby..
Funkcje tego narządu u ludzi są nadal przedmiotem głębokiej dyskusji. Najwyraźniej geny kodujące niektóre białka zaangażowane w procesy transdukcji sygnału w narządzie lemieszowo-nosowym innych gatunków mają u ludzi mutacje, które dają niefunkcjonalne produkty.
Ponadto nie ma pomocniczych opuszek węchowych, które są odpowiedzialne za odbiór wszelkiego rodzaju informacji z komórek receptorowych narządu Jacobsona, dlatego uważa się, że nie spełnia on funkcji sensorycznych.
Niektórzy badacze, pomimo tego wszystkiego, znaleźli pewne dowody, które sugerują, że ten organ u ludzi pełni raczej funkcje endokrynologiczne, czego nie odnotowano u żadnego innego zwierzęcia..
U większości zwierząt, które mają dobrze rozwinięty narząd Jacobsona, takich jak na przykład gady, znajduje się on w jamie ustnej, a język jest odpowiedzialny za wprowadzanie cząstek zapachowych z zewnątrz do jamy ustnej, ułatwiając w ten sposób postrzeganie.
Niezależnie od mechanizmu „wchodzenia” cząsteczek zapachowych do narządu Jacobsona, po zetknięciu się z ich specyficznymi receptorami (zlokalizowanymi na powierzchni komórek czuciowych), wyzwalają szlak sygnałowy mózgu.
Węże są dobrym przykładem gatunku zwierząt z dobrze rozwiniętym narządem lędźwiowo-nosowym, ponieważ używają go do lokalizowania się w przestrzeni, gdy podążają tropem jakiejś ofiary..
Krokodyle i niektóre zwierzęta wodne (ssaki, gady i niektóre ryby) nie mają tego typu narządu chemoreceptora..
Jeszcze bez komentarzy