Plik Rzeka Guadiana Jest to hiszpańsko-portugalski ciek wodny położony na Półwyspie Iberyjskim, a konkretnie na Płaskowyżu Południowym. Biegnie około 852 km między Hiszpanią a Portugalią, a jej wody przesuwają się w ogólnym kierunku ze wschodu na zachód, służąc na dwóch odcinkach jako granica między tymi krajami.
Jego długość sprawia, że zasługuje na czwarte miejsce wśród najdłuższych rzek półwyspu. Jego dorzecze obejmuje 67 733 km², z czego 82% to Hiszpania, a pozostałe 18% znajduje się w Portugalii.
Interwencja człowieka na jej korycie przy budowie tam i zbiorników wodnych przyniosła podwójny skutek: z jednej strony są specjaliści, którzy twierdzą, że dorzecze jest nadmiernie eksploatowane, z drugiej strony ekolodzy, którzy bronią mokradeł i dzikiej przyrody, gratuluję administracji zasobów wodnych tworzenia nowych siedlisk.
Indeks artykułów
Jeden z najważniejszych archeologicznych poprzedników osadnictwa ludzkiego w rzece Gwadiana znajduje się w obecnym hiszpańskim mieście Mérida, stolicy Autonomicznej Wspólnoty Estremadury..
Drugi co do wielkości rzymski most w całym imperium znajduje się w tym miejscu, nad biegiem rzeki Guadiana, o długości 792 metrów i 60 łukach. Most ten służył jako wejście do rzymskiego miasta Augusta Emerita.
Powstanie miasta szacuje się na 25 rok a. C. jako rezydencja dla żołnierzy w stanie spoczynku, będąca nagrodą za zasługi dla imperium. W różnych epizodach podboju i ponownego podboju terytorium most został wysadzony w powietrze, aby zapobiec wejściu wojsk wroga do miasta. Most ma blizny, które świadczą o jego renowacji w XVII i XIX wieku.
W 1709 roku, podczas wojny o sukcesję, siły hiszpańskie zburzyły część mostu Ajuda, położonego na południowy zachód od obecnej wspólnoty autonomicznej Estremadury, która połączyła portugalską Olivenzę z resztą Portugalii, ratując rzekę Gwadianę.
Akcja ta miała na celu zapobieżenie sytuacji, w której Olivenza stała się przyczółkiem Portugalii w ewentualnej próbie przejęcia terytorium od Hiszpanii podczas niestabilności powstałej w wyniku walki o sukcesję korony..
Po podpisaniu niektórych traktatów Hiszpania przejęła de facto zwierzchnictwo nad Olivenzą, integrując ją ze swoim terytorium. Pytanie o tę suwerenność wciąż budzi kontrowersje w niektórych kręgach portugalskiego społeczeństwa.
W 1811 roku, w ramach wojen napoleońskich, rzeka Gwadiana była miejscem różnych bitew między wojskami francuskimi a koalicją hiszpańsko-portugalską..
19 lutego 1811 r. Kontyngent sił hiszpańskich i francuskich zmierzył się ze sobą w bitwie pod Gévora w gminie Bajadoz we Wspólnocie Autonomicznej Estremadura..
Francuzi znaleźli brody i przekroczyli Guadianę, zaskakując Hiszpanów, którzy zdezorientowani uciekli w nieładzie. Atak ten spowodował jedną z najbardziej katastrofalnych klęsk wojny dla strony hiszpańskiej..
Armia francuska zajęła miasto Badajoz po klęsce hiszpańskiej i broniła go do 17 czerwca 1811 roku, kiedy to wycofali się na inne pozycje, a miasto zajęli Anglo-Portugalczycy..
Największy spór o rzekę Guadiana toczy się wokół miejsca jej narodzin. W związku z tym istnieją trzy hipotezy, które umieszczają go w różnych miejscach.
Z jednej strony są tacy, którzy swoje źródło lokują w lagunach Ruidera położonych we Wspólnocie Autonomicznej Kastylia-La Mancha w Hiszpanii. Składają się one z zestawu 15 kolejnych lagun oddzielonych skokami o wysokości do 24 metrów. Ten odcinek jest znany jako Guadiana Alto lub Guadiana Viejo i biegnie powierzchownie przez 76 km do Młyna Membrillera..
W tym miejscu nurt rzeki zanika w wyniku wspólnego działania przepuszczalnego terenu utworzonego przez osady wapienne i parowanie, by ponownie pojawić się 26 km później na zachód w Ojos de Guadiana, w gminie Villarrubia de los Ojos (Ciudad Real).
Druga hipoteza zakłada, że jego źródło znajduje się w Ojos de Guadiana, u zbiegu rzek Gigüela i Záncara..
Trzecia wersja potwierdza, że rzeka Guadiana rodzi się w Fuente del Ojuelo, w Campo de Montiel położonym nad Lagunas de Ruidera na północ od miasta Viveros (Kastylia-La Mancha).
Rzeka Guadiana przepływa przez około 852 km terytorium Hiszpanii i Portugalii. W Hiszpanii kąpie się w części terytorium Kastylii-La Manchy, przechodząc do Estremadury, a następnie Andaluzji. W Portugalii dotyka dzielnic Portalegre przecinających się w kierunku Évora, następnie Beja i wreszcie ujście do Faro.
Jego prąd dzieli się na cztery części: Guadiana Viejo, kurs górny, kurs średni i kurs niski..
Ta sekcja obejmuje od jego „urodzenia”, czy znajduje się w Fuente del Ojuelo, czy w Lagunas de Ruidera, przechodząc przez zniknięcie w Molino de la Membrillera. W tym miejscu wody Starej Gwadiany są zintegrowane z podziemnym naturalnym zbiornikiem znanym jako Aquifer 23, który wypływa na końcu tego odcinka przez źródło Ojos de Guadiana..
Prowadzi ze źródła Ojos de Guadiana, w którym znajduje się miejscowość Ciudad Real i gmina Puebla de Don Rodrigo, do zbiornika Cíjara na granicy między autonomiczną wspólnotą Castilla-La Mancha i prowincją Badajoz.
Znajduje się między zbiornikiem wodnym Cíjara a miastem Bajadoz. Tutaj rozciąga się przez prowincję Bajadoz, przechodzi przez gminy Villarta de los Montes i Helechosa de los Montes, by następnie wejść do Stowarzyszenia Kompleksowych Usług La Serena-Vegas Altas, a stamtąd do gmin San Pedro de Mérida, Villagonzalo, Don Álvaro i miasto Mérida. Dotknij różnych miejsc, aby w końcu dotrzeć do miasta Bajadoz.
Tutaj rzeka Guadiana przepływa na terytorium Portugalii. Dolny bieg biegnie od miasta Bajadoz do ujścia do Oceanu Atlantyckiego. Przebiega przez okręg Portalegre i przechodzi do okręgu Évora, stanowiącego granicę między Hiszpanią a Portugalią.
W tym miejscu ściśle wkracza na terytorium Portugalii przez miasto Juromenha, a stamtąd do zbiornika Alqueva w Alentejo. Po pokonaniu tamy przechodzi do dzielnicy Beja, dotykając miast Serpa i Mértola, aby wznowić swoją graniczną funkcję po Pomarão..
Ostatnimi ważnymi populacjami przed wejściem do Oceanu Atlantyckiego, tworzącymi granicę między hiszpańską prowincją Huelva a portugalskim dystryktem Faro, są Sanlúcar de Guadiana i Ayamonte po stronie hiszpańskiej oraz Foz de Odeleite i Vila Real de Santo Antonio po stronie portugalskiej..
Rzeka Guadiana na swoim biegu otrzymuje wodę z wielu źródeł powierzchniowych i podziemnych, z których najważniejsze to Caya, Vascao, Frío, Cadavais, Foupana, Bullaque, Valdehornos, Odeleite, Chocas, Cigüela, Estena, Beliche, Záncara. Guadarranque, Jabalón , Ruecas, Zújar, Alcollarín, Guadalupe, Gévora, Guadámez, Ardila, Búrdalo, Chanza, Matachel i Tirteafuera.
Od 1970 r. Ekolodzy zaczęli ostrzegać przed nadmiernym wykorzystaniem wód gruntowych zasilających rzekę Gwadiana do celów rolniczych. Nadużywanie tego źródła wody stało się widoczne około 1983 r., Kiedy wyschły źródła Ojos de Guadiana.
Sytuacja ta trwała 30 lat do 2012 roku, kiedy to na równinie pojawiły się odłączone laguny, które wcześniej zalały źródła. Spowodowane to było efektem nadmiernie wilgotnej pogody, która miała miejsce w latach 2009-2013.
Wiosną 2013 r. Woda w końcu powróciła do kanału powierzchniowego, na co pomógł projekt rządu hiszpańskiego polegający na zainstalowaniu młyna do sztucznego wydobywania wód podziemnych i zasilania toru powierzchniowego..
W styczniu 2017 r. Przepływ powierzchniowy nie odzyskał autonomii, scenariusz ten został przedłużony do 2019 r. Na wniosek Konfederacji Hydrograficznej Gwadiana, skierowany do mieszkańców górnego zlewiska znajdujących się w stanie przedalarmowym, wymagając od nich awaryjnego istnieją plany zarządzania zasobami wodnymi.
Długie okresy suszy coraz bardziej obniżają średni przepływ rzeki, bezpośrednio wpływając na rolnictwo i turystykę, których rozwój zależy od wody. To zagraża egzystencji i stylowi życia całego regionu.
Rzeka Guadiana ma wyjątkowe cechy wynikające ze składu geologicznego jej dorzecza i interwencji człowieka..
W trakcie jej trwania rządy Hiszpanii i Portugalii wykorzystywały nurt Gwadiany do wykorzystania go na rzecz rozwoju rolniczego i społecznego regionów, w których się kąpie..
W celu bardziej efektywnego wykorzystania wody zbudowano zespół zapór i zbiorników wodnych, które mają dwa podstawowe cele: po pierwsze, aby mieć rezerwy wodne na potrzeby ludności i upraw w okresach suszy; a po drugie - na energię. Pokolenie.
Wśród tych konstrukcji wyróżnia się Zbiornik Alqueva o powierzchni 250 kmdwa i 1100 km linii brzegowej, co czyni go największym zbiornikiem wodnym w Europie.
Znajduje się na terytorium Portugalii i wraz ze swoimi wodami obsługuje około 100 000 hektarów hiszpańsko-portugalskich gruntów przeznaczonych do celów rolniczych. Na zaporze znajdują się dwie elektrownie wodne o zainstalowanej mocy 520 megawatów na godzinę.
Wraz z ich strategiczną wartością dla zarządzania zasobami wodnymi i wytwarzania energii wodnej, jezioro zaporowe i tama Alqueva są wielką atrakcją turystyczną odwiedzaną przez ponad 2000 osób tygodniowo, biorąc pod uwagę tylko statystyki portugalskich plaż. Na jeziorze można uprawiać sporty wodne i korzystać z atrakcji turystycznych idealnych na rodzinne wizyty.
Renomowane międzynarodowe organizacje ekologiczne, takie jak Greenpeace, potwierdzają, że stan zanieczyszczenia Gwadiany jest alarmujący i pogarsza się, gdy przechodzi przez główne miasta.
Na jakość wody w tej rzece wpływa działalność rolnicza, która ma miejsce na jej brzegach, odprowadzanie ścieków przemysłowych i miejskich słabo oczyszczonych lub bez oczyszczania oraz mnożenie się tam i zbiorników..
Intensywna działalność rolnicza na brzegach rzeki prowadzi do jej wód polifosforanowych, co utrudnia natlenienie wody i wpływa na zależną od rzeki florę i faunę.
Zrzut ścieków przemysłowych i miejskich przenosi do rzeki azot i fosfor, co powoduje rozkład materii organicznej i przyspiesza procesy eutrofizacji. Hiszpańskie Ministerstwo Środowiska potępiło, że wiele gmin, które odprowadzają swoje wody do Gwadiany, nie ma oczyszczalni ścieków lub nie stosuje przestarzałej technologii, która nie działa prawidłowo.
Zbiorniki i tamy zatrzymują wodę, zmniejszając zdolności regeneracyjne i samoregulacyjne rzeki. W konsekwencji przyspieszają procesy rozkładu zapoczątkowane utratą tlenu i eutrofizacją..
Rzeka Guadiana przepływa przez Południowy Płaskowyż Półwyspu Iberyjskiego w reliefie zdominowanym przez równiny. Obsługuje roślinność wodną i wschodzącą, a także roślinność rupicoliczną i gatunki drzew, które w mniejszym lub większym stopniu zależą od wilgoci gleby filtrowanej głównie z rzeki i źródeł podziemnych..
Na brzegach Gwadiany występują wiciokrzewy, wierzby, lilie, topole, miotły, jesiony, jeżyny, olchy, jaskry, tamaryny, jesiony, głóg, churreros, trzciny, trzciny, pałki, wiąz, dąb ostry, głóg, dąb korkowy, dzikiej róży, lasów sosnowych, trawy lagunowej, łąk, pokrzywy i dzikich róż.
Fauna ma obszary chronione, ponieważ stanowią ostoję dla wielu gatunków. Na szczególne wyróżnienie zasługuje rzeka Guadiana Azud, położona w mieście Badajoz, które w 2004 roku zostało ogłoszone Obszarem Specjalnej Ochrony Ptaków. Dzięki przedłużeniu o 17 km ta tama lub jaz zalewają 400 hektarów, co jest idealnym miejscem do obserwacji ptaków w ich naturalnym środowisku bez konieczności opuszczania miasta.
W okolicy można zobaczyć: bączek, czaplę bydlęcą, szynę, czaplę purpurową, drozda, czaplę białą, saperkę, czaplę parówkę, zimorodek, różne gatunki kaczek, wilgi, bociany białe, słowiki, zięby, rudziki i czaple prawdziwe.
W niektórych rejonach koryta rzeki cenione są również małże słodkowodne, krewetki rzeczne, krab amerykański, wydra, węgorz, brzana, guadiana boga, calandino, karp, babka, szczupak, lin i pstrąg tęczowy..
Jeszcze bez komentarzy