Rosalind franklin (1920-1958) była brytyjską naukowcem uznaną za pracę nad strukturą DNA. Jednym z jego głównych wkładów w ten temat jest wykorzystanie dyfrakcji promieni rentgenowskich do uzyskania obrazu przedstawiającego podwójną helisę DNA. Ponadto dokonał ważnych odkryć dotyczących węgla i zbadał kilka różnych wirusów..
Franklin urodził się w 1920 roku w Londynie i od samego początku wykazywał wielką inteligencję. Mimo to początkowo jej ojciec sprzeciwiał się studiowaniu nauk ścisłych na uniwersytecie, uważając, że nie jest to odpowiednia opcja dla kobiet. Z drugiej strony jej krewne poparły młodą kobietę w jej decyzji.
Ta konfrontacja z ojcem, który później zmienił zdanie, nie była jedyną, z jaką Franklin musiał się zmierzyć z powodu machizmu ówczesnego społeczeństwa. Jego najsłynniejsze odkrycie było długo ignorowane i to jego koledzy przypisali sobie całą zasługę.
Naukowiec, który nigdy nie przestał pracować, zmarł w bardzo młodym wieku. W wieku zaledwie 37 lat Franklin zmarł na raka. Niektórzy z jego biografów twierdzą, że ekspozycja na promieniowanie rentgenowskie w jego eksperymentach może być jedną z przyczyn pojawienia się choroby.
Indeks artykułów
Rosalind Elsie Franklin urodziła się 25 lipca 1920 roku w Londynie w Anglii. Jej rodzina była dobrze sytuowana gospodarczo, co pozwoliło młodej kobiecie studiować w kilku prestiżowych ośrodkach.
Jego pierwszą szkołą była Norland Place School. Później, w wieku 9 lat, wstąpiła do Lindores School for Young Ladies, szkoły z internatem w Sussex. Delikatny stan zdrowia dziewczynki był jednym z powodów zmiany lokalizacji, ponieważ Sussex znajdowało się na wybrzeżu, w środowisku uważanym za zdrowsze.
Dwa lata później Franklin ponownie zmienił szkołę. Z tej okazji wstąpiła do Szkoły Dziewcząt św. Pawła. Mając zaledwie jedenaście lat, młoda kobieta zaczęła osiągać świetne wyniki w nauce i nauce łaciny. Ponadto nauczył się płynnie mówić po francusku.
Kiedy miał piętnaście lat, Franklin zdał egzamin, aby wstąpić do Newnham College w Cambridge i tam kontynuować karierę uniwersytecką. Początkowo jego ojciec sprzeciwił się tej decyzji i wycofał swój przydział, ponieważ uważał, że kobiety nie powinny studiować na uniwersytecie.
To kobiety z jego rodziny, a zwłaszcza ciotka ze strony matki, zajmowały się wydatkami Franklina. Niedługo później ojciec zaakceptował decyzję Rosalind i ponownie pokrył koszty wyścigu..
Jego wyniki na uniwersytecie były znakomite, aw 1941 r. Ukończył fizykę i chemię. Zaraz po ukończeniu otrzymał stypendium na realizację pracy doktorskiej.
Wybuch II wojny światowej spowodował przerwę w tezie Franklina. Choć początkowo naukowiec nawiązał współpracę z laboratorium fizykochemii Uniwersytetu w Cambridge, pod kierunkiem przyszłego noblisty Ronalda Norrisha, szybko zmieniła miejsce pracy..
Po rezygnacji z laboratorium, w 1942 r. Franklin rozpoczął pracę w Brytyjskim Stowarzyszeniu Badań nad Wykorzystaniem Węgla, ważnym organem kraju w czasie konfliktu światowego..
Na tym etapie Franklin mieszkał z francuską fizyką, która przed wojną schroniła się w Anglii: Adrianne Weill. Później wprowadził się do swojej kuzynki Irene Franklin i obaj brali udział w organizowaniu patroli, które patrolowały ulice podczas bombardowania miasta przez Niemcy.
Po zakończeniu wojny Franklin poprosił swoją przyjaciółkę Adrianne Weill o pomoc w znalezieniu pracy. Mówiła, że szuka zawodu dla „fizykochemika, który bardzo mało wie o fizykochemii, a dużo o dziurach w węglu”..
W 1946 roku Weill zaprosił Franklina na konferencję i skorzystał z okazji, aby przedstawić go dyrektorowi francuskiego Narodowego Centrum Badań Naukowych Marcelowi Mathieu. Dzięki temu kontaktowi w następnym roku brytyjski naukowiec rozpoczął pracę w Centralnym Laboratorium Państwowych Służb Chemicznych w Paryżu..
Jedną z zalet, które Franklin znalazł w tej nowej pracy, był brak odrzucenia kobiet naukowców, zwłaszcza w porównaniu z sytuacją w Anglii..
We francuskim laboratorium Franklin stała się jednym z czołowych światowych ekspertów w dziedzinie techniki dyfrakcji rentgenowskiej, co było niezbędne w jej późniejszej pracy z DNA..
Po trzech latach w Paryżu Franklin powrócił do Londynu w 1950 r., Po otrzymaniu stypendium na pracę w King's College. Naukowiec dołączył na nowe stanowisko w styczniu 1951 roku.
Chociaż początkowo musiał poświęcić się stosowaniu dyfrakcji promieni rentgenowskich na białkach i lipidach, jego szef, John Randall, zdecydował, że zbada włókna DNA.
Ta zmiana przydziału nastąpiła jeszcze zanim Franklin dołączył do ośrodka, ponieważ chcieli wykorzystać jego cechy do dokończenia badań na ten temat, które prowadzili Maurice Wilkins i Raymond Gosling. Ten ostatni, doktorant, został jego asystentem.
Rosalind Franklin wraz z Gosling skupili się na ulepszeniu urządzenia do uzyskiwania ostrych obrazów DNA. Pierwsze testy potwierdziły osiągnięty sukces.
Z drugiej strony, chociaż King's College nie był najbardziej wrogim ośrodkiem naukowym wobec kobiet, Franklin stwierdził, że kobiety są uważane za mniej wartościowe niż mężczyźni. Niektóre zasady, takie jak brak możliwości wspólnego odpoczynku i stołówki, sprawiały, że czuła się nieswojo.
Rosalind Franklin przedstawiła pierwsze wyniki swoich badań na konferencji w listopadzie 1951 roku. Jej partner laboratoryjny, Maurice Wilkins, z którym nie układała się zbyt dobrze, zaprosił dwóch naukowców, którzy również badali strukturę DNA: Francisa Cricka i Jamesa. D. Watson.
To właśnie podczas tej rozmowy ci dwaj naukowcy dowiedzieli się o pracy Franklina i podejrzewa się, że zaczęli wykorzystywać jego dane. W ciągu następnych kilku miesięcy Wilkins podobno pokazywał swoim dwóm kolegom obrazy DNA uzyskane przez Franklina. Zrobił to również bez swojej wiedzy i pozwolenia..
Wśród obrazów, które Watson i Crick zobaczyli rękę Wilkinsa, był zdjęcie nr 51, w którym doceniono podwójną helisę DNA. Sam Watson powiedział po latach: „gdy tylko zobaczyłem zdjęcie, opadła mi szczęka i przyspieszył puls”.
Dzięki zdjęciom Franklina, a także danym, które Franklin przedstawił na konferencji i innymi, które dostarczył Wilkins, Watson i Cricks opublikowali swoją hipotezę dotyczącą struktury DNA w czasopiśmie Nature w 1953 roku..
Praca opublikowana przez Watson and Crick in Nature nie zawierała żadnego odniesienia do pracy Franklina. Jedyne zdanie, w którym pojawiło się nazwisko naukowca, brzmiało: „... pobudziła nas wiedza o ogólnej naturze niepublikowanych wyników eksperymentów oraz idee Wilkinsa, Franklina i ich współpracowników ...”
W tym samym numerze Natury pojawił się artykuł podpisany przez Rosalind Franklin i Raymonda Goslinga. Był to artykuł z wieloma szczegółami technicznymi dotyczącymi jego metody fotografowania DNA i obejmował dobrze znane Zdjęcie 51. Ponadto autor poparł teorię Cricka i Watsona.
Wreszcie napięcie z Watsonem, Crickiem i Wilkinsem oraz środowisko macho w King's College spowodowały, że Franklin opuścił swoje stanowisko. Jego celem zawodowym był Birbeck College, kolejne laboratorium zlokalizowane w Londynie.
W tym laboratorium, kierowanym przez Johna Bernala, Franklin prowadził badania nad wirusami. Niektóre z nich, na przykład te związane z wirusem mozaiki tytoniu lub wirusem polio, nadal stanowią punkt odniesienia dla ekspertów.
Podczas podróży do Stanów Zjednoczonych w 1956 roku Franklin zaczął źle się czuć. Diagnoza potwierdziła powagę jego stanu, ponieważ chorował na raka jajnika. Pomimo kilku operacji i chemioterapii badaczka kontynuowała pracę przez kolejne dwa lata
W 1958 roku otrzymał stypendium do Narodowego Instytutu Zdrowia Stanów Zjednoczonych. Jego zasługi zostały docenione, a budżet na jego badania był najwyższy, jaki otrzymał jakikolwiek naukowiec z Birkbeck.
Rosalind Franklin nie była w stanie rozpocząć pracy w amerykańskim laboratorium. Pod koniec 1957 roku doznał poważnego nawrotu choroby i 6 kwietnia zmarł w Londynie, mając zaledwie 37 lat..
Chociaż Rosalind Franklin była autorką ważnych badań nad strukturą węgla i RNA niektórych wirusów, jej największym wkładem w naukę były odkrycia dotyczące DNA. To pole zawiera Zdjęcie 51, najostrzejszy z dotychczasowych i pokazujący podwójną helisę DNA.
Po pobycie w Paryżu Franklin stała się jednym z największych ekspertów w dziedzinie dyfrakcji promieniowania rentgenowskiego, a kiedy rozpoczęła pracę w King's College, wykorzystała tę wiedzę do uzyskania obrazów DNA..
Naukowiec zaczęła eksperymentować ze swoją techniką robienia zdjęć i w krótkim czasie uzyskała dobrze znane Zdjęcie 51. W tym można było zobaczyć charakterystyczną strukturę podwójnej helisy DNA.
Oprócz zrobienia zdjęcia Franklin dokonał kilku pomiarów i zapisał swoje obserwacje w swoich notatnikach laboratoryjnych. Te dane byłyby niezbędne dla Watsona i Cricka do rozwinięcia teorii DNA.
Franklin rozpoczął badania właściwości węgla podczas II wojny światowej. Chociaż materiał był dobrze znany, jego struktura molekularna nie została jeszcze dogłębnie określona..
Jednym z pytań, które wyjaśniły badania Franklina, było to, dlaczego niektóre rodzaje węgla są bardziej przepuszczalne dla wody lub gazów niż inne..
Ponadto prowadził badania nad zależnością między porowatością a temperaturą karbonizacji oraz zidentyfikował i zmierzył drobną porowatość. Pozwoliło to na klasyfikację węgli zgodnie z ich zachowaniem.
Prace te znalazły odzwierciedlenie w kilku artykułach opublikowanych między 1946 a 1949 rokiem. Dowodem ich znaczenia jest to, że nadal są cytowane przez ekspertów..
Już w Birkbeck College, ostatnim laboratorium, w którym pracował przed śmiercią, Franklin skupił się na badaniu RNA z wirusów mozaiki tytoniu i polio..
W tych badaniach ponownie zastosował krystalografię rentgenowską, metodę, która dostarczyła mu wyraźnych obrazów wirusa mozaiki tytoniu.
Jego wielkim odkryciem w tej dziedzinie było to, że wirus, o którym mowa, był pusty i składał się tylko z jednej nici RNA. Potwierdzenie tej hipotezy nastąpiło dopiero po śmierci naukowca.
Chociaż praca Rosalind Franklin została doceniona na całym świecie, te zaszczyty spływały do niej w ciągu ostatnich dwóch dekad. W jego czasach jego wkład był praktycznie ignorowany przez jego kolegów.
Dlatego, kiedy Watson i Crick przedstawili swój model struktury DNA, zaprosili Wilkinsa do podpisania artykułu jako współautora. Jednak nie przyjął, ponieważ nie brał udziału w odkryciu. Jednak Franklin, którego wkład był fundamentalny, nie został zaproszony do podpisania artykułu..
Według jego biografów Franklin zmarł, nie zdając sobie sprawy z wagi swoich badań w pracy przedstawionej przez Watsona i Cricka..
Obaj naukowcy otrzymali Nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny w 1962 roku za pracę nad DNA. Podczas odbioru nagrody żaden z nich nie wspomniał o Franklinie.
Mimo kontrowersji prawda jest taka, że regulamin Nobla zabrania wręczania nagrody pośmiertnie, więc Franklin nie mógł jej odebrać. Istnieje jednak zgoda co do tego, że gdyby żył, zasłużyłby na zdobycie nagrody wraz z dwoma kolegami zawodowymi..
Już w latach 80. ubiegłego wieku zaczęto doceniać wkład naukowy Rosalind Franklin. Jednak dopiero w latach 90-tych uznanie to stało się powszechne..
Na przykład w 1992 roku English Heritage umieściło tablicę na domu, w którym mieszkał Franklin w Londynie. Wyryto na nim następujące słowa: „Rosalind Franklin, 1920-1958, pionierka badań struktur molekularnych, w tym DNA, mieszkała tu w latach 1951-1958”.
Ponadto w 2001 roku Narodowy Instytut Raka w Stanach Zjednoczonych stworzył nagrodę nazwaną jej imieniem w uznaniu naukowców zajmujących się rakiem.
Dwa lata później Royal Society of London stworzyło kolejną nagrodę nazwaną jego imieniem za wybitne badania w dowolnej dziedzinie naukowej lub technologicznej..
- Bangham, D. H. and Rosalind E. Franklin (1946), Thermal Expansion of Coals and Carbonised Coals.
- Franklin, R. E. (1950), „On the structure of carbon”, Journal de Chimie Physique et de Physico-Chimie Biologique
- RE. Franklin i R.G. Gąsiątko. Konfiguracja molekularna soli sodowej kwasu dezoksyrybonukleinowego wyekstrahowanego z grasicy. Naturę 171: 740-741. Pierwotnie wyemitowany 25 kwietnia 1953..
- R.E. Franklin i R.G. Gąsiątko. Dowód na istnienie podwójnej helisy w strukturze krystalicznej soli sodowej kwasu dezoksyrybonukleinowego. Nature Magazine 172: 156-157. Pierwotnie wyemitowany 25 lipca 1953..
- Franklin, Rosalind i K. C. Holmes. Helikalny układ podjednostek białka w wirusie mozaiki tytoniu.
- Franklin, Rosalind, Donald L. D. Caspar i Aaron Klug. Rozdział XL: Struktura wirusów określona metodą dyfrakcji promieniowania rentgenowskiego
Jeszcze bez komentarzy