Rudolf clausius (1822-1888) był niemieckim fizykiem i matematykiem, który sformułował drugą zasadę termodynamiki i przez wielu uważany jest za jednego z twórców termodynamiki. Wraz z nim postacie takie jak William Thomson i James Jule rozwinęły w istotny sposób tę gałąź nauki, której podstawę przypisuje się francuskiemu Sadi Carnotowi..
Praca Clausiusa wywarła silny wpływ na rozwój teorii zaproponowanych przez innych ważnych fizyków. Przykładem jest przypadek teorii Jamesa Maxwella, który otwarcie uznał wpływ Clausiusa na swoją własną pracę.
Najważniejszy wkład Rudolfa Clausiusa dotyczył wyników jego badań nad wpływem ciepła na różne płyny i materiały.
Indeks artykułów
Rudolf Clausius urodził się 2 stycznia 1822 roku w Köslin na Pomorzu w Niemczech. Ojciec Rudolfa wyznawał wiarę protestancką i miał szkołę; tam właśnie ten naukowiec przeszedł swoje pierwsze szkolenie.
Następnie wstąpił do miejskiego gimnazjum w Szczecinie (po niemiecku jako Szczecin) i tam kontynuował część swojego treningu.
W 1840 r. Wstąpił na Uniwersytet Berliński, który ukończył cztery lata później, w 1844 r. Studiował tam fizykę i matematykę, dwie dyscypliny, w których Clausius od najmłodszych lat wykazywał się bardzo dobrymi umiejętnościami..
Po tym akademickim doświadczeniu Clausius wstąpił na Uniwersytet w Halle, gdzie w 1847 roku uzyskał stopień doktora dzięki pracy nad efektami optycznymi, które powstają na planecie Ziemia w wyniku istnienia atmosfery..
Z tej pracy, która miała pewne wady w podejściu, wykazano, że Rudolf Clausius miał wyraźne talenty matematyczne i że jego umiejętności doskonale odpowiadały dziedzinie fizyki teoretycznej..
Po uzyskaniu doktoratu w 1850 roku Clausius objął stanowisko profesora fizyki w Królewskiej Szkole Inżynierii i Artylerii w Berlinie; tam był do 1855 roku.
Oprócz tego stanowiska Clausius pracował również na Uniwersytecie w Berlinie jako adiunkt privatdozent, a profesor, który mógł uczyć studentów, ale którego czesne uczelnia nie przyznała, ale sami studenci opłacili te zajęcia.
Rok 1850 był również rokiem, w którym Rudolf Clausius opublikował swoje najważniejsze dzieło: O siłach ruchu powodowanych przez ciepło.
W 1855 roku Clausius zmienił swoją scenę i objął stanowisko nauczyciela w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii z siedzibą w Zurychu..
W 1857 r. Skupił się na badaniu teorii kinetyki; W tym czasie zaczął eksperymentować z koncepcją „swobodnej średniej ścieżki cząstki”.
Termin ten odnosi się do odległości, jaka istnieje między dwoma spotkaniami, jednego po drugim, cząsteczek tworzących gaz. Ten wkład był również bardzo istotny w dziedzinie fizyki.
Trzy lata później Clausius poślubił Adelheid Rimpham, z którą miał sześcioro dzieci, ale zmarł w 1875 roku, rodząc ostatnie dwoje dzieci pary..
Clausius przebywał w Szwajcarskim Federalnym Instytucie Technologii przez kilka lat, aż do 1867 roku, i tam poświęcił się wykładom z fizyki. W tym samym roku przeniósł się do Würzburga, gdzie pracował również jako nauczyciel..
W 1868 roku uzyskał członkostwo w Royal Society of London. Uczył w Würzburgu do 1869 roku, w którym wykładał fizykę na Uniwersytecie w Bonn w Niemczech. Na tej uczelni prowadził zajęcia do końca życia.
W kontekście wojny francusko-pruskiej Clausius miał około 50 lat. W tym czasie zorganizował kilku swoich uczniów w ochotniczy korpus pogotowia ratunkowego, który służył w konflikcie, który miał miejsce w latach 1870-1871..
W konsekwencji tej heroicznej akcji Clausius otrzymał Żelazny Krzyż, dzięki służbie, jaką oddał armii niemieckiej.
W wyniku tego udziału Clausius miał ranę wojenną w nodze, która później spowodowała dyskomfort, który towarzyszył mu do końca życia..
W 1870 r. Rudolf Clausius otrzymał Medal Huygensa, aw 1879 r. - Medal Copleya, nagrodę przyznawaną przez Royal Society of London tym, którzy wnieśli istotny wkład w dziedzinie biologii lub fizyki..
W 1878 roku został mianowany członkiem Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk, aw 1882 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu w Wüzburgu..
W 1883 roku otrzymał Poncelet Prize, nagrodę przyznawaną przez Francuską Akademię Nauk wszystkim naukowcom, którzy wnieśli znaczący wkład w dziedzinie nauki w ogóle..
Wreszcie, jednym z najbardziej doniosłych oświadczeń złożonych temu niemieckiemu naukowcowi jest to, że jego imieniem nazwano krater na Księżycu: krater Clausiusa..
Rudolf Clasius zmarł 24 sierpnia 1888 roku w Bonn, w rodzinnych Niemczech. Dwa lata wcześniej, w 1886 roku, poślubił Sophie Stack.
W ostatnich latach swojego życia odłożył trochę badań, aby poświęcić się swoim dzieciom; Ponadto doznał kontuzji nogi podczas udziału w wojnie, co nie pozwalało mu na tak łatwe poruszanie się, jak w innych czasach..
Jego ówczesna dziedzina badań, teoria elektrodynamiki, zeszła na drugi plan z powodu całego tego kontekstu. Mimo to Clausius kontynuował nauczanie na poziomie uniwersyteckim aż do śmierci..
Zaletą, jaką miał, było to, że za życia mógł cieszyć się aprobatą wydawaną przez najważniejszych naukowców tamtych czasów; William Thomson, James Maxwell i Josiah Gibbs, między innymi.
Ci wybitni naukowcy i ogólnie społeczność naukowa rozpoznali go wówczas jako człowieka, który stworzył termodynamikę. Do dziś to odkrycie jest uznawane za najważniejsze i transcendentalne.
Uważany za jednego z ojców termodynamiki, Clausius dostarczył ważnych podstaw do rozwoju podstawowych twierdzeń tego samego.
Niektóre ważne postacie w fizyce twierdziły, że to dzieło Clausiusa zapewniło podstawy termodynamiki z jasnymi definicjami i określonymi granicami..
Uwaga Clausiusa skupiła się na naturze zjawisk molekularnych. Z badania tych zjawisk wynikały twierdzenia, które on sam sformułował na podstawie praw termodynamiki.
Praca Clausiusa nad poszczególnymi cząsteczkami gazów była decydująca dla rozwoju kinetycznej teorii gazów..
Teoria ta została opracowana przez Jamesa Maxwella w 1859 roku na podstawie pracy Clausiusa. Został skrytykowany w zasadzie przez Clausiusa i na podstawie tej krytyki Maxwell dokonał aktualizacji swojej teorii w 1867 r..
Głównym wkładem Clausiusa w tę dziedzinę było opracowanie kryterium rozróżniania atomów i cząsteczek, pokazując, że cząsteczki gazu były złożonymi ciałami, których części składowe poruszają się.
Clausius był tym, który wprowadził termin „entropia” w termodynamice i wykorzystał tę koncepcję do badania procesów, zarówno odwracalnych, jak i nieodwracalnych, w tej dziedzinie wiedzy..
Clausius umożliwił odniesienie pojęcia entropii do pojęcia rozpraszania energii jako pojęć „syjamskich” ze względu na ich ścisły związek.
Oznaczało to istotną różnicę w porównaniu z podobnymi koncepcjami, które próbowały opisać te same zjawiska..
Koncepcja entropii, jak zaproponował ją Clausius, była w jego czasach niczym więcej niż hipotezą. Ostatecznie okazało się, że Clausius miał rację.
Jednym z wkładów Clausiusa w naukę było opracowanie metody matematycznej, która odegrała wyjątkową rolę w termodynamice. Metoda ta była przydatna w zastosowaniu do mechanicznej teorii ciepła.
Ten wkład Clausiusa jest często pomijany, głównie ze względu na zagmatwany sposób, w jaki przedstawił go autor..
Jednak wielu autorów uważa, że te pomyłki były powszechne u fizyków i nie ma powodu, aby to odrzucać..
Clausius opracował tak zwaną mechaniczną teorię ciepła. Był to jeden z jego najważniejszych wkładów w termodynamikę.
Podstawą tej teorii jest ciepło jako forma ruchu.
To pozwoliło nam zrozumieć, że ilość ciepła potrzebna do ogrzania i rozszerzenia objętości gazu zależy od sposobu, w jaki wymieniona temperatura i wymieniona objętość zmieniają się podczas procesu..
Jeszcze bez komentarzy