Święty Tomasz z Akwinu (1225-1274) był teologiem, doktorem Kościoła, dominikaninem, księdzem katolickim i jednym z najbardziej wpływowych filozofów scholastyki. Jego myśl umożliwiła rozwój studiów teologicznych i filozoficznych o wielkim znaczeniu. Podobnie jego prace mają wielki wpływ na teologię chrześcijańską, zwłaszcza w Kościele katolickim..
Wśród jego pism możemy wymienić Summa Contra Gentiles, Summa Tehologiae, a także różne opracowania poświęcone twórczości Arystotelesa, ogólnie dziedzinom teologii, metafizyki, prawu i nie tylko.
Był ojcem tomizmu i filozofia była dla niego dyscypliną, która bada to, co w naturalny sposób można poznać o Bogu i ludziach. W swoich badaniach zajmował się głównymi subdyscyplinami filozofii; epistemologia, logika, filozofia przyrody, filozofia teologiczna, etyka, filozofia polityczna lub filozofia teologiczna.
Jednym z jego najsłynniejszych wkładów jest pięć sposobów próbowania udowodnienia istnienia Boga. Gdyby św. Augustyn był uważany za pierwszego wielkiego uczonego średniowiecza, św. Tomasz mógłby być ostatnim.
Indeks artykułów
Dokładna data urodzenia Tomasza z Akwinu nie jest znana. Można jednak szacować, że urodził się między 1224 a 1225 rokiem.
Zamek Roccasecca był miejscem, w którym urodził się Tomás, miasto położone we Włoszech, bardzo blisko miasta Aquino.
Rodzina Tomása była szlachecka i miała germańskie pochodzenie; Ponadto była to bardzo duża rodzina, ponieważ Tomás miał jedenaścioro rodzeństwa i był ostatnim dzieckiem jego rodziców.
Ojciec nazywał się Landolfo de Aquino i należał do potomków tych, którzy byli hrabiami Aquino; Ponadto Landolfo miał również więzi rodzinne z Fryderykiem II, cesarzem Rzymu.
Matka Tomása miała na imię Teodora i była również spokrewniona w tym przypadku z hrabiami Chieti.
Pierwszy trening, który Tomás de Aquino przeszedł, miał miejsce, gdy miał 5 lat. W tym czasie jego rodzice zabrali go do opactwa Montecassino, klasztoru składającego się z mnichów benedyktynów; opatem tego klasztoru był wujek Tomása.
Zapisy historyczne z tego czasu wskazują, że Tomasz, już w tak młodym wieku, wykazywał duże oddanie i był wzorowym uczniem. Nauki mnichów dotyczyły medytacji w ciszy, a także różnych dziedzin muzyki, gramatyki, religii i moralności.
Mnisi, którzy trenowali Tomasza, mówili, że ma on bardzo dobrą pamięć i że szybko i łatwo zachowuje wszystko, co przeczytał.
W 1239 roku mnisi benedyktyni musieli opuścić kraj, ponieważ cesarz Fryderyk II nakazał im wygnanie..
Po tym epizodzie w 1239 roku Tomás wstąpił na Uniwersytet w Neapolu. Przebywał tam przez pięć lat i głęboko zagłębiał się w koncepcje związane z logiką Arystotelesa..
Pod koniec swojego procesu formacyjnego, w 1244 roku Tomás zaczął związać się z zakonem dominikańskim, którym był zafascynowany..
W tym czasie zaprzyjaźnił się z Juanem de Wildeshausenem, który był generałem zakonu dominikanów. Ta przyjaźń sprzyjała temu, że Tomás bardzo szybko wstąpił do zakonu..
W tym kontekście rodzina Tomása była bardzo zdezorientowana, ponieważ plan, jaki mieli dla Tomasza, polegał na zastąpieniu jego wuja opatem opactwa Montecassino..
Tomás był w drodze do Rzymu, aby rozpocząć studia związane z etapem nowicjatu, kiedy jego bracia przyszli do niego i zabrali go do zamku Roccasecca, gdzie zmusili go do pozostania, próbując przekonać go, by nie wstąpił do zakonu dominikanów ..
Tomasz w kółko rozważał argumenty swoich braci i czasami był bliski poddania się ich koncepcjom. Jednak ostatecznie uciekł z zamku i udał się do Paryża, aby uciec od swojej rodziny..
Po tym etapie Tomás wstąpił na Uniwersytet Paryski. Ten okres był bardzo ważny, ponieważ wśród swoich nauczycieli miał osobowości, których nauczanie było zgodne z doktrynami Arystotelesa..
Jednymi z jego najwybitniejszych nauczycieli byli Niemiec Albert Wielki, ksiądz, geograf i filozof; i Alejandro de Hales, który był teologiem pochodzenia angielskiego.
Również na tym etapie Tomás de Aquino charakteryzował się pilnym uczniem z dużym potencjałem intelektualnym..
Kiedy Tomás był bliski ukończenia studiów na tym uniwersytecie, jego nauczyciel Alberto Magno poprosił go o wykonanie czynności szkolnej, narzędzia, za pomocą którego poszukuje się związku między rozumem a wiarą..
Tomás de Aquino wykonał to zadanie wzorowo, przełamując nawet wiele argumentów przedstawionych przez Alberto Magno, który był tam lekarzem i był powszechnie uznawany za osobę akademicką..
Dzięki tej interakcji Magno zasugerował, aby Tomasz z Akwinu towarzyszył mu do Kolonii w Niemczech, gdzie nauczył go twórczości greckiego filozofa Arystotelesa i dogłębnie przestudiowali jego argumenty..
Po przeanalizowaniu dzieła Arystotelesa Tomasz z Akwinu był w stanie stwierdzić, że wiara i rozum nie są pojęciami przeciwstawnymi, ale istnieje harmonia między obiema koncepcjami.
Właśnie to pojęcie uważa się za największy wkład, jaki Tomasz z Akwinu wniósł do historii i ludzkości. Na tym właśnie etapie swojego życia Tomasz z Akwinu przyjął święcenia kapłańskie.
W 1252 roku wrócił do Paryża z zamiarem kontynuowania studiów. Na tym etapie swojego życia napotkał niekorzystną sytuację, która wyszła spod ręki świeckich nauczycieli.
Ci nauczyciele, którzy byli ludźmi świeckimi, byli przeciwni zakonom żebraczym, których sposób życia zależał od jałmużny.
Występowali przeciwko żebraczym mnichom, którzy zwracali uwagę studentów ze względu na ich szczególne cechy, takie jak ubóstwo, wykazywany przez nich nawyk studiowania i wytrwałość, jaką wykazywali w różnych obszarach postępowania..
W tym kontekście teolog pochodzenia francuskiego Guillermo de Saint Amour napisał dwa bardzo krytyczne i niebezpieczne manifesty dla żebraków.
W odpowiedzi na to w 1256 roku Tomasz z Akwinu opublikował dzieło pt Przeciw tym, którzy kwestionują kult Boży, który zadecydował o decyzji podjętej później przez papieża Aleksandra IV o ekskomunikowaniu świętego Amora, uniemożliwiając mu również nauczanie w jakimkolwiek ośrodku badawczym.
Z tego faktu wynikało, że papież powierzył Tomaszowi z Akwinu różne złożone zagadnienia w sferze teologicznej, jak np. Przegląd pracy pt. Książka wprowadzająca do wiecznej ewangelii.
Zaufanie papieża Aleksandra IV i zadania, które w tym kontekście wykonywał, były jednym z elementów, które sprawiły, że został lekarzem w wieku zaledwie 31 lat. Od tego powołania rozpoczął karierę jako profesor uniwersytetu.
W 1256 był wykładowcą teologii na Uniwersytecie Paryskim. W tym czasie Tomasz był także doradcą króla Francji Ludwika IX..
Trzy lata później, w 1259 r., Uczęszczał do francuskiego miasta Valenciennes, pod kierunkiem którego był odpowiedzialny za organizację studiów zakonu dominikanów razem z Pedro de Tarentaise i Alberto Magno..
Następnie przeniósł się do Włoch, gdzie służył jako nauczyciel w miastach Orvieto, Viterbo, Neapolu i Rzymie; działalność ta trwała 10 lat.
W tym okresie Tomasz z Akwinu był także osobistym doradcą papieża Urbana IV, który zlecił mu kilka swoich późniejszych publikacji, a także recenzje prac innych uczonych, takich jak książka biskupa Nicolása de Durazzo pt. O wierze w Trójcę Świętą.
Tomás de Aquino wrócił ponownie do Paryża, gdzie spotkał się z ostrym sprzeciwem wobec swoich idei reprezentowanych z trzech różnych sfer: z jednej strony wyznawców idei Augustyna z Hippony; z drugiej strony zwolennicy awerroizmu; i wreszcie świeccy przeciwstawili się zakonowi żebraczemu.
Przed całym tym scenariuszem intelektualnej wrogości do idei Tomása de Aquino odpowiadał różnymi publikacjami, wśród których wyróżnia się De unitate intellectus przeciwko awerroistom. Przed każdą z tych konfrontacji Tomás był zwycięzcą.
Zakon dominikanów zaprosił Tomasza z Akwinu do Neapolu, gdzie spotkał się z ogromnym przyjęciem, pełnym szacunku i podziwu..
W tym mieście zaczął pisać trzecią część jednego ze swoich najbardziej rozpoznawalnych dzieł, zatytułowaną Summa Theologiae. Już w chwili, gdy zaczął to pisać, wskazał, że otrzymał objawienie, które pokazało mu, że wszystko, co do tej pory napisał, jest bezpłodne..
7 marca 1274 roku Tomás de Aquino z energią, która go charakteryzowała, złożył wyznanie wiary w gminie Terracina, kiedy nagle zmarł.
Nie ma jasnych informacji na temat przyczyn, które doprowadziły do jego śmierci. Istnieje nawet hipoteza, że mógł zostać otruty przez króla Sycylii, Carlosa de Anjou.
Jednak nie ma konkretnych danych na poparcie tego twierdzenia; Dostępne jest tylko wypowiedź Dantego Alighieri na ten temat w jego słynnej pracy. Boska komedia.
50 lat po jego śmierci, 28 stycznia 1323 r., Tomasz z Akwinu został kanonizowany przez Kościół katolicki.
Wielki wkład Tomasza z Akwinu w filozofię polegał na twierdzeniu, że wiara i rozum nie były sprzecznymi ideami, ale że między nimi była zgoda i zgoda..
Zgodnie z przesłanką przedstawioną przez Tomasza z Akwinu wiara zawsze będzie miała przewagę nad rozumem. W przypadku uzyskania sprzecznych idei opartych na wierze i innych na rozumu, te związane z wiarą zawsze będą nadrzędne, ponieważ Tomasz z Akwinu uważa, że Bóg jest nadrzędnym i istotnym elementem w stosunku do każdego innego..
Dla Tomasza rozum jest narzędziem, które jest nieco ograniczone do zbliżenia się do prawdziwej wiedzy o Bogu. Jest to jednak element niezbędny do uzyskania wiedzy, którą uważał za prawdziwą..
Ponadto Tomasz z Akwinu był bardzo jasny, że racjonalność jest drogą, dzięki której ludzie mogą poznać prawdę o rzeczach i elementach, które je otaczają. Dlatego powód nie może być fałszywy, ponieważ jest to naturalne narzędzie dla człowieka..
Tomasz z Akwinu wskazał, że istnieje co najmniej 5 elementów, dzięki którym można poznać i potwierdzić istnienie Boga; chodzi o rozpoznanie obecności i poczęcia Boga na podstawie wizji, która przechodzi od skutku do przyczyny.
Następnie Tomasz z Akwinu stwierdził, że istnieje 5 zasadniczych elementów, dzięki którym można podejść do tego pojęcia o istnieniu Boga.
Elementy te łączy pogląd, że skutki są zawsze generowane przez określone przyczyny i że wszystkie wydarzenia na świecie są ze sobą powiązane poprzez wielki łańcuch przyczynowy. Pięć tras zaproponowanych przez Tomása de Aquino to:
Dla Tomasza z Akwinu wszystko jest w ciągłym ruchu. Jednocześnie ustala niemożność poruszania się i poruszania czegoś w tym samym czasie. Dlatego wszystkie rzeczy, które się poruszają, robią to, ponieważ inny element spowodował ten ruch..
Ten ciągły ruch generowany przez innych nie jest nieskończony, ponieważ musi mieć początek i koniec. Faktycznie, dla Tomasza z Akwinu początkiem tego wielkiego ruchu jest Bóg, którego nazywa Pierwszą Nieruchome Silnikiem.
Ma to związek z łańcuchem przyczynowym. Na tej drodze stara się rozpoznać, że wielką skuteczną przyczyną, która istniała, jest właśnie Bóg, który jest początkiem wszystkiego, główną przyczyną wszystkich innych rzeczy, które się wydarzyły, które się wydarzyły i co się wydarzy..
Trzeci sposób zaproponowany przez Tomasza z Akwinu mówi o tym, że świat jest pełen możliwości w różnych obszarach egzystencji. Wszystko, co nas otacza, ma możliwość zaistnienia lub nie, ponieważ możliwe jest, że zostanie zniszczone.
Ponieważ istnieje możliwość, że coś nie istnieje, oznacza to, że był taki moment w historii, w którym nic nie istniało.
W obliczu tej nicości zaistniała potrzeba pojawienia się istoty, którą Tomasz z Akwinu nazywa „koniecznością”, która odpowiada pełnemu istnieniu; Bóg.
Dla Tomasza z Akwinu uznanie wartości jest jednym z idealnych sposobów podejścia do pojęcia Boga.
Wskazuje, że takie wartości, jak między innymi szlachetność, prawdomówność i dobroć, są większe, gdy tylko zbliżają się do wyższego punktu odniesienia, który reprezentuje maksymalne uzewnętrznienie i absolutną przyczynę tych wartości..
Tomasz z Akwinu stwierdza, że tym nadrzędnym punktem odniesienia jest Bóg, który odpowiada maksymalnej doskonałości.
Tomasz z Akwinu stwierdza, że przedmioty naturalne nie myślą, więc nie mogą się porządkować. To sprawia, że konieczne jest istnienie wyższej istoty, która jest odpowiedzialna za porządkowanie.
Dla Tomasza z Akwinu Bóg jako pojęcie jest bardzo złożoną koncepcją, do której nie można podejść bezpośrednio, ponieważ nasz rozum nie może zrozumieć takiego ogromu.
Dlatego proponuje, że najlepszym sposobem zbliżenia się do Boga jest Biblia, a zwłaszcza Nowy Testament; o tak zwanej tradycji apostolskiej, nie zapisanej dosłownie w Biblii, ale jako część dynamiki chrześcijańskiej; oraz nauczanie papieża i biskupów.
Dzieła Tomasza z Akwinu były różnorodne, a jego publikacja obszerna. W swoim krótkim życiu opublikował wiele książek, ponieważ zmarł mając zaledwie 49 lat..
Wśród jego ogromnej listy publikacji wyróżniają się jego syntezy teologiczne: Summa przeciwko Gojom, Summa theologiae Y Scriptum super quatuor libris sententiarum magistri Petri Lombardi.
Ta praca tłumaczy się jako Suma przeciwko ludziom. Uważa się, że powstał między 1260 a 1264 rokiem, chociaż nie ma zgody co do prawdziwości tej daty.
Ocenia się, że celem niniejszej publikacji jest przedstawienie argumentów potwierdzających wiarę katolicką i chrześcijańską w sytuacjach wrogości..
W tej publikacji można znaleźć argumenty stworzone specjalnie po to, by odpowiedzieć na przejawy osób niewiernych. Uważa się, że intencją książki było wsparcie misjonarzy w ich działaniu na rzecz rozpowszechniania słowa Bożego.
Ocenia się również, że argumenty te mogły być przydatne w obliczu sporów z Żydami czy muzułmanami, których scharakteryzowano wówczas jako wyznawców filozofii Arystotelesa..
Plik Suma teologiczna Powstał między 1265 a 1274 rokiem. Jest scharakteryzowany jako najpopularniejszy traktat teologiczny średniowiecza, mający silny wpływ na katolicyzm..
Bardziej niż w obronie wiary (jak w przypadku Suma przeciwko ludziom), ta publikacja została pomyślana jako podręcznik teologiczny, który można wykorzystać w nauczaniu.
Do pisania Suma teologiczna, Tomasza z Akwinu opiera się na Biblii i innych świętych pismach, a także na naukach Arystotelesa i Augustyna z Hippony..
W strukturze tej publikacji można znaleźć wzór. Po pierwsze, wyjaśnienie zaczyna się od pytania, które zwykle wyrażało odwrotną myśl, której bronił Tomasz z Akwinu.
Później Santo Tomás w zadanym pytaniu opisał argumenty, które jego zdaniem obalają postawioną na początku tezę; a następnie przeszedł do opisu argumentów, które potwierdziły tę tezę.
W trakcie opracowywania analizy Tomás poświęcił się rozwinięciu i zrozumieniu, jaka byłaby jego odpowiedź, a na koniec odpowiedział jeden po drugim na wszystkie argumenty, które sprzeciwiały się omawianej tezie..
Ta książka została napisana w trzech częściach, a trzecia z nich pozostała niedokończona po tym, jak Tomasz z Akwinu wyraził w ostatnich latach swojego życia, że otrzymał objawienie, przez które powiedziano mu, że wszystko, co napisał do tej pory, było bezowocne. i bez sensu.
Chociaż Tomasz z Akwinu nie ukończył trzeciej części swego dzieła, to jego uczniowie ukończyli ją za niego, dodając uzupełnienie, w którym rozwinęli różne pisma napisane przez niego w młodości..
Było to pierwsze dzieło Tomasza z Akwinu, co tłumaczy się jako Komentarz do Czterech ksiąg zdań Pedro Lombardiego.
Szacuje się, że dzieło to powstało między 1254 a 1259 rokiem. W tej publikacji Tomas de Aquino komentuje pracę teologa Pedro Lombardiego, w której rozwinęły się sakramenty właściwe Kościołowi..
Niektórzy uczeni stwierdzili, że to, co Tomasz z Akwinu poruszył w tych komentarzach, ma istotne różnice w sposobie, w jaki wyraża się w Suma teologiczna, najbardziej transcendentne dzieło Tomása.
Jednak fakt, że Suma teologiczna Nie został dokończony przez Tomasza z Akwinu, może wyjaśnić, jaka jest różnica w argumentacji między dwoma dziełami filozofa religijnego.
Inni uczeni Tomasza z Akwinu wskazują, że ta książka jest konkretnym dowodem na to, jak jego myślenie rozwijało się i ewoluowało w czasie..
Święty Tomasz z Akwinu rozwinął ideę tego, kim lub kim jest Bóg, i dokonał tego poprzez pozytywne pomysły, próbując odkryć jego naturę.
W swoim myśleniu dedukcyjnym powiedział, że Bóg jest prosty, doskonały, nieskończony, niezmienny i wyjątkowy. Bóg nie składa się z części, to znaczy nie ma ciała i duszy, ani materii, ani formy..
Jest tak doskonały, że niczego mu nie brakuje i nie jest w żaden sposób ograniczony. Jej charakter i istota są tak solidne, że nic nie może ich zmienić.
Z filozoficznego punktu widzenia Aquino charakteryzował się byciem Arystotelesem. Za punkt wyjścia przyjął fizyczną analizę obiektów.
Być może najbardziej widoczna koncepcja w jego myśli filozoficznej dotyczy jego idei, że przedmioty i wszystko, co jest obecne we wszechświecie, istnieje wraz ze swoją istotą, co oznacza, że cała materia istnieje fizycznie, ale jej istota przejawia się w doskonałym stworzeniu Boga..
Dla Santo Tomasa istota ludzka nie jest ograniczona ideą przyczyny i skutku. Dlatego człowiek jest odpowiedzialny za swoje własne czyny. Jednak istnienie wolnej woli nie jest sprzeczne z istnieniem Boga..
Jedną z dziedzin, w której św. Tomasz z Akwinu dokonał największych innowacji, była metafizyka. Jednak cała ta myśl była ściśle związana z jego przekonaniami religijnymi. Najwyższy Bóg jest zawsze na szczycie piramidy.
W tym sensie jego myślenie rozwinęło się w oparciu o założenie, że statyczny świat jest ideą doskonałości. Według jego słów, to, co było nieruchome, było doskonałe.
Rozróżniał naturalny ruch i ruch dobrowolny. Jednak po raz kolejny każdy pierwszy ruch jest wykonywany przez Istotę Najwyższą, czyli Boga.
W dziedzinie prawa bardzo ważną i szanowaną rolę odgrywa doktryna św. Tomasza z Akwinu..
Jego myśl jest traktowana jako jedna z osi teorii prawa i jest eksponowana na wszystkich katedrach uniwersyteckich jako punkt wyjścia do refleksji przyszłych prawników.
Jego idea boskiego porządku, obecna w każdym opisie jego spuścizny, potwierdza, że prawo składa się z praw, które są niczym innym jak instrumentami dla dobra wspólnego. Jednak te prawa są ważne, o ile są adekwatne do tego, co jest sprawiedliwe..
Santo Tomas uważał, że wszystko wokół nas nie jest tak naprawdę nasze. Ponieważ Bóg był wielkim Stwórcą, powinniśmy dzielić się wszystkim i uważać to za dar.
Uważał, że człowiek potrzebuje bodźców do wykonywania i pod tym względem własność prywatna jest częścią tego bodźca i wynikiem pracy ludzkiej..
Jeszcze bez komentarzy