Plik zespół alienacji rodzicielskiejJest to termin używany do opisania szeregu określonych zachowań, które niektóre dzieci wykazują wobec jednego z rodziców, rzekomo w wyniku manipulacji drugim. Do najczęstszych zachowań należą okazywanie strachu, wrogości i braku szacunku.
Zespół alienacji rodzicielskiej (ang. Parental Alienation Syndrome, PAS) został po raz pierwszy opisany przez Richarda Gardnera, psychiatrę dziecięcego, który badał typowe zachowania rodziców i dzieci po separacji lub rozwodzie. Tak więc syndrom ten wystąpiłby, gdy matka lub ojciec próbowaliby zwrócić dzieci przeciwko drugiemu.
Obecnie zespół alienacji rodzicielskiej nie jest oficjalnie uznawany za zaburzenie psychiatryczne. Zarówno oryginalne teorie Gardnera, jak i badania, które przeprowadził na ten temat, zostały zakwestionowane przez wielu specjalistów zajmujących się zdrowiem psychicznym ze względu na problemy z metodologią badań, których użył..
Jednak teoria Gardnera ma również wielu zwolenników i może być bardzo przydatna w wyjaśnianiu pewnych wydarzeń, które mają miejsce w postępowaniu separacyjnym lub rozwodowym. Pomimo tego, że nie został ujęty w żadnym z najważniejszych podręczników psychologii, zespół alienacji rodziców może zapewnić jasność w niektórych sytuacjach rodzinnych.
Indeks artykułów
Richard Gardner opisał syndrom alienacji rodzicielskiej jako serię objawów, które występują u dziecka, gdy jeden z jego rodziców, świadomie lub nieświadomie, poświęca się umniejszaniu drugiemu w celu spowodowania, że dziecko straci do niego szacunek i wpadnie w jego przeciw.
Opisane przez Gardnera objawy SAP występują zatem u dziecka, mimo że są spowodowane zachowaniem jednego z jego rodziców. Pierwotnie ten psychiatra opisał osiem typowych objawów, które zobaczymy poniżej:
- Nienawiść i osobiste ataki na zaatakowanego rodzica.
- Słabe lub wręcz absurdalne racjonalizacje usprawiedliwiające nienawiść.
- Brak ambiwalencji co do zaatakowanego rodzica.
- Fenomen „niezależnego myśliciela”.
- Automatyczne wsparcie dla atakującego rodzica.
- Brak winy spowodowany własnym zachowaniem.
- Kopia historii opowiadanych przez preferowanego rodzica.
- Poszerzenie nienawiści do rodziny zaatakowanego rodzica.
Pierwszym objawem, który zwykle pojawia się w przypadku zespołu alienacji rodzicielskiej, jest powtarzanie przez dziecko skarg, ataków lub zniewag wobec ojca lub matki.
Epizody, w których to się dzieje, są bardzo częste, do tego stopnia, że w dużym odsetku przypadków zdarzają się za każdym razem, gdy dziecko mówi o swoim rodzicu.
Na przykład dziecko może narzekać na rzeczy, które według niego jego rodzic zrobił źle, lub dokonywać osobistych ataków na nie (na przykład nazywać je niewrażliwymi, aroganckimi lub manipulującymi). Ponadto zazwyczaj wyrażają chęć, aby cię więcej nie widzieć..
Jednocześnie, gdy dziecko okazuje wielką niechęć do jednego ze swoich opiekunów, zwykle nie jest w stanie wyjaśnić, dlaczego tak się czuje. Generalnie powody, które podaje, aby uzasadnić swoje ataki, nie mają większego sensu i nie wytrzymują racjonalnego przesłuchania przez eksperta..
Ogólnie rzecz biorąc, ludzie są w stanie znaleźć punkty zarówno za, jak i przeciw innym osobom. To właśnie nazywa się „ambiwalencją”: nawet w przypadkach, gdy kogoś nie lubimy, zwykle możemy dostrzec jego pozytywne strony, zwłaszcza jeśli jest to ktoś bliski nam.
Jednak dzieci z zespołem alienacji rodzicielskiej nie mają tej cechy. Wręcz przeciwnie, postrzegają jednego z rodziców jako doskonałego, a drugiego jako kogoś okropnego, nie będąc w stanie znaleźć niuansów w ich opinii o którymkolwiek z nich..
Jednym z najbardziej charakterystycznych objawów PAS jest to, że powoduje on, że dzieci kładą szczególny nacisk na ideę, że ich poglądy na temat rodzica, którego nienawidzą, są ich własne i że nie ma na nie wpływu inna osoba. Ci, którzy wykazują ten objaw, usprawiedliwiają się w tym sensie, nawet jeśli nic o tym nie wspomniano.
Jednak według Gardnera nienawiść do jednego z rodziców jest zawsze spowodowana działaniami drugiego. W związku z tym fenomen niezależnego myśliciela byłby niczym innym jak próbą uzasadnienia tego, co naprawdę się dzieje..
Dzieci cierpiące na syndrom alienacji rodzicielskiej zawsze staną po stronie rodzica, którego uważają za „dobrą”, bez względu na to, jaki temat jest omawiany i co o nim wiedzą. Zwykle ma to miejsce na przykład podczas rozmów rodzinnych lub debat, w których wspomina się o zaatakowanym rodzicu.
W rzeczywistości dzieci z PAS często pokazują opinie sprzeczne z opiniami rodziców, które postrzegają jako „złe”, po prostu po to, by się z nim nie zgodzić..
Innym objawem prezentowanym przez te dzieci jest brak poczucia winy. Mogą okazywać brak szacunku i mówić lub robić okropne rzeczy bez wyrzutów sumienia. Ogólnie rzecz biorąc, okazują wielką pogardę dla emocji swoich rodziców i nie przestają myśleć przed atakiem w sposób, który może być bardzo poważny..
Pomimo tego, że dzieci z PAS twierdzą, że ich opinie ukształtowały się samodzielnie, proszone o podanie przykładów negatywnych zachowań rodzica mają skłonność do kopiowania zdania innego słowo w słowo. To pokazuje, że ich przekonania są pod całkowitym wpływem jednego z rodziców.
Wreszcie w skrajnych przypadkach dziecko może rozszerzyć niechęć do rodzica na inne bliskie mu osoby, takie jak członkowie rodziny, przyjaciele czy koledzy..
Ze względu na brak poważnych badań na ten temat nie wiadomo dokładnie, co może spowodować pojawienie się SAP. Uważa się jednak, że w większości przypadków jest to spowodowane szeregiem zachowań ze strony atakującego rodzica, które wiązałyby się z różnymi problemami osobowościowymi..
Zdaniem ekspertów w tej dziedzinie rodzic uznawany za „dobrego” często ma cechy związane z problemami takimi jak narcyzm czy zaburzenie osobowości typu borderline. Obu zaburzeniom często towarzyszą trudności, takie jak brak empatii, próby manipulacji i bycie ofiarą..
Konsekwencje rodzicielskiego zespołu alienacji mogą być bardzo poważne, do tego stopnia, że w niektórych częściach świata zjawisko to jest uważane za rodzaj krzywdzenia dzieci..
PAS występuje, gdy rodzic próbuje zmanipulować swoje dziecko, aby stanęło po jego stronie w „emocjonalnej bitwie”. Problem polega na tym, że dzieci, aby zdrowo się rozwijać, potrzebują wsparcia obu. Jednak ten zespół powoduje, że dzieci nie otrzymują wsparcia żadnego z nich.
Z jednej strony, gdy rozwinie się irracjonalna nienawiść do jednego z rodziców, to samo dziecko zdecyduje się od niego odsunąć. Jakby tego było mało, atakujący rodzic przedkłada własne potrzeby nad potrzeby dziecka, co generuje cały szereg negatywnych konsekwencji.
Dzieci z zespołem alienacji rodzicielskiej często kończą w współzależnych związkach z rodzicem, z którym się dogadują. Może to prowadzić do długotrwałych problemów, takich jak słaba samoocena, niezdolność do utrzymania zdrowych relacji, depresja, lęk i trudności we wszystkich dziedzinach życia..
Niestety, zespół alienacji rodzicielskiej jest bardzo złożonym i skomplikowanym zjawiskiem do rozwiązania. Z tego powodu większość ekspertów uważa, że znacznie łatwiej jest zapobiec jego pojawieniu się, niż rozwiązać go, gdy już się rozwinie. Aby to osiągnąć, konieczne jest, aby rodzice zachowywali serdeczność podczas separacji.
Jednak w przypadkach, gdy ten zespół już się pojawił, istnieją pewne alternatywy, aby spróbować złagodzić jego objawy. Podejście zaproponowane przez Gardnera było bardzo kontrowersyjne, ponieważ polegało na zmuszaniu dziecka do życia z rodzicem, którego nienawidzi, w celu uświadomienia mu, że tak naprawdę nie jest jego wrogiem.
Niestety, nakłonienie dziecka do życia z rodzicem, którego nienawidzi, często wiąże się z użyciem przymusu lub siły. Z tego powodu rozwiązanie to nie jest powszechnie stosowane i jest jednym z głównych powodów, dla których teoria Gardnera cieszy się tak złą opinią wśród wielu psychologów..
Innymi, bardziej skomplikowanymi alternatywami, które mogą dać dobre rezultaty, są terapie typu „głębokiego”. Jej głównym celem jest odnalezienie traum i nierozwiązanych konfliktów w życiu jednostki oraz próba ich rozwiązania poprzez dialog, refleksję i zmianę stylu życia.
Wreszcie, bardziej konwencjonalne terapie, takie jak terapia poznawczo-behawioralna oraz terapia akceptacji i zaangażowania, mogą być skuteczne w łagodzeniu niektórych objawów spowodowanych przez ten zespół. Jeśli jednak nie zostanie rozwiązany podstawowy problem, często niemożliwe będzie całkowite ich wyeliminowanie..
Jeszcze bez komentarzy