Plik teatr grecki Było to wynikiem ewolucji festiwali ku czci bogów starożytnej Grecji. Konkretnie chodziło o święta ku czci boga Dionizosa, zwanego Dionizjaszem. Jego początki sięgają Aten około VI wieku pne. i V a.C. i była to najbardziej reprezentatywna manifestacja kulturowa tej cywilizacji.
Chociaż Ateny były głównym ośrodkiem tych tradycji teatralnych, Ateńczycy rozpowszechniali te święta wśród wielu swoich sojuszników, aby promować wspólną tożsamość. Obchody te obejmowały różne konkursy, które były kolejnym sposobem oddania czci bogu. Były konkursy muzyczne, poetyckie, teatralne i lekkoatletyczne.
Festiwale Dionizosa zainspirowały gatunki greckiej tragedii i komedii. Obie były niezwykle popularne, a spektakle rozprzestrzeniły się po całym basenie Morza Śródziemnego, wpływając na teatr hellenistyczny i rzymski. W ten sposób dzieła wielkich dramaturgów greckich stanowiły fundament, na którym zbudowano cały współczesny teatr..
Tłem tragedii greckiej był mitologiczny lub epicki motyw oparty na cierpieniu wynikającym z konfliktu. Koniec spektaklu upłynął pod znakiem śmierci głównych bohaterów. Język był kulturalny i wywyższony, a identyfikacja publiczności z bohaterem wywołała u widza oczyszczenie, które uwolniło go od własnych problemów..
Z kolei tło greckiej komedii było świąteczne i kpiące. Krytyka i kpiny z sytuacji i postaci dały komedii rację bytu. Jego postacie były różnorodne i mogły być prawdziwe lub wymyślone. Użyty język był wulgarny. Pod koniec spektaklu triumf bohatera komiksu (słabego i pomysłowego) wywołał katharsis publiczności..
Indeks artykułów
Dokładne pochodzenie tragedii w greckim teatrze jest nadal przedmiotem dyskusji wśród naukowców. Niektórzy powiązali pojawienie się gatunku z wcześniejszą formą sztuki, lirycznym przedstawieniem epickiej poezji. Inni natomiast sugerują silny związek z rytuałami wykonywanymi w kulcie Dionizosa (boga wina).
Zwolennicy tej ostatniej teorii jako dowód podają ofiarę z kóz, zwany rytuałem pieśni trag-ōdia, i stosowanie masek. Elementy te były częścią kultu tego boga i można je było zobaczyć także w tragicznych dziełach.
Wyjaśniają również, że obrzędy picia doprowadziły wiernych do utraty całkowitej kontroli nad swoimi emocjami. Porównania dokonano na podstawie faktu, że aktorzy (tzw hipokryta) musieli stać się kimś innym, kiedy występowali. Ta grupa uczonych uważa Dionizosa za boga teatru.
Z drugiej strony, etymologicznie, tragedia bierze się ze słów napoje (koza) i oda (piosenka). Obrońcy teorii dionizyjskiej przypuszczali, że ma ona do czynienia z dytyrambami (hymnami do boga Dionizosa) z małych miasteczek. W dytyrambach tłumacze nosili skóry kozła i naśladowali „kapar” (salta).
Etymologicznie, słowo „komedia” pochodzi od komoidía, i wywodzi się z języka greckiego komos (procesja śpiewających i tańczących trup). Te zespoły wędrowały po ulicach, dzieląc się piosenkami i żartami z widzami podczas Dionisias.
Samo w sobie dokładne pochodzenie dzieł komediowych w teatrze greckim nie jest na pewno znane. Podejrzewa się jednak, że datuje się on na długo przed pisemnymi zapisami. Uważa się, że ma to związek ze zwyczajem mężczyzn, którzy przebierali się, aby naśladować innych.
Teraz pierwsze oznaki takiej działalności w świecie greckim zostały odkryte dzięki ceramice. Dekoracja w VI wieku pne. C. często przedstawiano aktorów przebranych za konie, satyrów i tancerzy w przesadnych kostiumach.
Z drugiej strony, inne możliwe pochodzenie to wiersze Archilocha (VII w p.n.e.) i Hipponaxa (VI w p.n.e.). Zawierały one prymitywny i wyraźny humor seksualny. Trzecie pochodzenie, bronione przez Arystotelesa, zostało znalezione w fallicznych pieśniach śpiewanych podczas festiwali dionizyjskich. Te pieśni były podobne do poezji dytyrambicznej i nomicznej.
Jeśli chodzi o tragedię, badacze teatru greckiego wywodzą się od greckiego poety Thespisa (Ateny, VI wpne). Zgodnie ze starożytną tradycją Thespis był pierwszym aktorem w greckim dramacie.
Często nazywano go wynalazcą tragedii, a jego nazwisko zostało zapisane jako pierwszy, który wystawił tragedię na Wielkiej Dionizji (534 pne)..
Według Arystotelesa tragedia była całkowicie chóralna, dopóki ten grecki dramaturg nie przedstawił prologu i dyskursów wewnętrznych. Była to pierwsza piosenka chóralna, która przeplatała się z przemówieniami aktora. Podobnie tragiczny dialog rozpoczął się, gdy Thespis wymienił dialogi z liderem chóru.
Jeśli chodzi o komedie, źródła historyczne podają, że początkowo były to improwizacje. Później zostały zorganizowane i zorganizowane. Podobnie jak tragedia, jej pojawienie się jako gatunku teatru greckiego wiązało się z obchodzonymi od 442 rpne festiwalami ku czci boga Dionizosa..
W tym sensie Arystofanes (446 pne-386 pne) uważany jest za „ojca komedii”. Otrzymuje także tytuł „Księcia starożytnej komedii”. Mówi się, że Arystofanes odtworzył życie starożytnych Aten bardziej przekonująco niż jakikolwiek inny autor.
Jego zdolności do ośmieszania były przerażane i rozpoznawane przez wpływowych współczesnych. Jedna z jego prac, Chmury (uznany za oszczerstwo), przyczynił się do procesu i późniejszego wyroku śmierci filozofa Sokratesa.
Podobnie jak w przypadku gatunku, fizyczna struktura, na której odbywał się pokaz, była greckim dziełem. Chociaż z biegiem czasu ulegał modyfikacjom, zachowano następujące elementy i są one charakterystyczne dla konstrukcji:
Wszyscy członkowie obsady greckiego teatru byli mężczyznami. Te były nazywane hipokryci. Podobnie jak sportowcy, musieli znosić długie występy w nieporęcznych maskach i kostiumach..
Z drugiej strony rola bohatera (protagonista) utworu został przypisany do tenora. Tymczasem druga pod względem ważności (deuteragonista) został przypisany do barytonu. Zamknięcie obsady, trzecia rola w kolejności istotności (trytagonista) był dla basu.
Uczestnikom greckich sztuk nadano boski status, ponieważ często występowali jako bóstwa. Byli zgrupowani w cechu aktorów, zwanych „artystami Dionisia” i byli zwolnieni ze służby wojskowej. Na scenie czysto greckiej gwiazdy teatru często przychodziły domagać się skandalicznych pensji.
W teatrze greckim chór stał się kluczem do zrozumienia jego znaczenia i celu. Historycy twierdzili, że byli rdzeniem, z którego wyewoluowała tragedia.
W swoich występach czasami reprezentowali widzów. Innym razem pełnili rolę tłumacza myśli i uczuć aktorów..
Ponadto chór mógł odgrywać rolę centralnej postaci w tragedii. Tragiczni autorzy czasami używali chóru do tworzenia psychologicznego i emocjonalnego tła dla akcji poprzez swoje ody..
Mógłby również odgrywać inne role, takie jak wprowadzanie nowych postaci do gry, upominanie wprowadzonych w błąd postaci i współczucie ofiarom. W ten sam sposób ich performans mógłby wyjaśnić widzom przebieg wydarzeń, objąć upływ czasu i rozdzielić epizody w przypadku obszernych dzieł..
We wczesnym teatrze greckim kostiumy składały się z długich, luźnych tunik i bardzo wysokich legginsów (rodzaj sandałów). Uzupełnili strój maskami, perukami i makijażem. Poplamili też twarze farbami na bazie wina.
Z biegiem czasu aktorzy zaczęli nosić kostiumy ozdobione długimi rękawami. Uzupełnili garderobę efektownym paskiem noszonym powyżej talii, aby zwiększyć iluzję wzrostu..
Z drugiej strony użyte kolory również miały swoją symbolikę. Zielony reprezentował żałobę, a czerwony prawników. Ogólnie rzecz biorąc, łupkowy biały z fioletowym reprezentował królewskość.
W przedstawieniu podróżnicy byli również reprezentowani przez kapelusze. Nadmierne używanie ozdób, takich jak tuniki, pasy i ciężka biżuteria, było zwyczajem..
W tragediach bohater wyróżniał się spośród reszty aktorów rękawiczkami, ochraniaczami na ciało i butami na wysokim obcasie, które dodawały jego sylwetce wzrostu i znaczenia..
W teatrze greckim maski służyły dwóm celom. Przede wszystkim jego przesadne miny wzmacniały emocje, które przedstawiał bohater.
Po drugie, do masek dodano urządzenie, które działało jak mały megafon, wzmacniając słowa aktora..
Z drugiej strony były wykonane z korka lub drewna, pomalowane lnem lub skórą. Te zakrywały całą głowę aktora. Maska bohatera została zakończona u góry swego rodzaju kopułą zwaną onkos. Ponieważ jednocześnie na scenie mogło pojawić się tylko trzech aktorów, użycie wielu masek umożliwiło powielanie ról..
Ajschylos był greckim tragicznym dramaturgiem poprzednikiem Sofoklesa i Eurypidesa. Starożytni historycy sztuki uważają go za pierwszego wielkiego przedstawiciela greckiej tragedii.
Wyróżnij się jego produkcji Persowie (472 pne), Siedmiu przeciwko Tebom (467 pne), The eumenides (458 pne) i Suplikanci (463 pne).
Sofokles był znanym greckim poetą tragicznym. Był także jedną z najwybitniejszych postaci tragedii greckiej, obok Eurypidesa i Ajschylosa. Z całej jego twórczości literackiej zachowało się tylko 7 kompletnych tragedii, z wyjątkiem niektórych fragmentów..
Te utwory o kapitalnym znaczeniu dla gatunku to: Król Edyp, Edyp w Kolonie, Antygona, Ajax, Traquinias, Electra Y Philoctetes. Pierwsza, Edyp Rex, wyznacza szczyt formalnych osiągnięć klasycznego dramatu greckiego.
Ateński Eurypides uważany jest za ostatniego z wielkich tragicznych dramaturgów greckiego teatru. Znane są 92 dzieła jego autorstwa, w tym 19 sztuk. Był czterokrotnie zwycięzcą Festiwalu Dionisio.
Jego produkcja obejmuje: Alcestis (438 pne), Medea (431 pne), Heraklidy (430 pne), Hipolit (428 pne), Andromacha (425 pne) i Hecuba (424 pne). Podobnie są godne uwagi. Suplikanci (423 pne), Electra (420 pne), Herakles (416 pne), Trojany (415 pne), Helena (412 pne) i Orestes (408 pne), między innymi.
Arystofanes jest uważany za największego przedstawiciela starożytnej komedii greckiej. Uznawany jest również za autora, którego oryginalne dzieła zachowały się w większej ilości do czasów współczesnych..
Otóż twórczość Arystofanesa charakteryzowała się tym, że chór, mim i burleska odegrały niebagatelną rolę. W nim wyróżniała się jego odważna fantazja, bezlitosna pomysłowość i oburzająca satyra. Jego humor był rażąco rozwiązły, charakteryzujący się wyraźną wolnością od krytyki politycznej..
Wśród dzieł, które przetrwały, możemy wymienić Acharnijczycy (425 pne), Rycerze (424 pne), Chmury (423 pne), Pszczoły (422 pne), Ptaki (414 pne) i Żaby (405 pne).
Menander był hellenistycznym greckim dramaturgiem. Był najbardziej znanym przedstawicielem nowej ateńskiej komedii i jednym z ulubionych pisarzy starożytności. Znany ze swojej ogromnej popularności w swoim czasie i przez wiele stuleci później.
Uważany jest za następcę Arystofanesa. Niestety, bardzo niewiele jego prac przetrwało zniszczenie czasu. Wśród jego znanych dzieł są: Krnąbrny (zdobywca nagrody w Dionizjach w 315 rpne), Tarcza, Strzyżony, Arbitraż, Kobieta z Samos Y Syjoniści.
Cratino był ateńskim poetą należącym do starożytnej komedii. Jako pierwszy użył komedii jako broni do cenzurowania występków swoich czasów. W swoich wysiłkach wykazywał większą surowość niż Arystofanes. Przypisuje się mu 21 sztuk teatralnych, z których tylko kilka fragmentów zachowało się do dziś.
Kariery Cratino i Arystofanesa nakładają się na siebie w ciągu około pięciu lat. Uważa się, że ich rywalizacja o zwycięstwa festiwalowe miała charakter ciągły. Niektóre z jego prac to: Stada krów, Kobiety Delos, Eseje, Dzieci Euneusa, Trackie kobiety Y Bogowie bogactwa.
Jeszcze bez komentarzy