Plik teokracja jest to forma rządów lub system polityczny, w którym władzę sprawują kapłani, książęta lub królowie, którzy działają jako rzecznicy Boga; władza religijna, jej przedstawiciele lub ministrowie to ci, którzy sprawują kontrolę. Rządy (między innymi) Afganistanu, Iranu i Watykanu są uważane za teokratyczne.
Słowo „teokracja” pochodzi od greckich słów theos Y Kratos, co oznacza odpowiednio „boga” i „władza-rząd”. Zatem słowo to można interpretować w jego dosłownym tłumaczeniu jako „rząd Boży”.
Słownik Królewskiej Akademii Hiszpańskiej definiuje to na dwa sposoby. Pierwsza odnosi się do rządu sprawowanego przez Boga i jako przykład podaje Hebrajczyków przed pojawieniem się królów. Drugi wyjaśnia, że rząd lub władza polityczna jest sprawowana - bezpośrednio lub nie - przez władzę religijną..
Fundamentalną podstawą tej formy rządów jest to, że władze pełnią swoją rolę „w imię Boga”, tak więc nie ma różnic między państwem a właściwą instytucją religijną; dlatego teokracja nie ma żadnego związku z demokratycznym rządem.
Indeks artykułów
Aby mówić o pochodzeniu teokracji jako formy rządów, trzeba cofnąć się bardzo długo, do czasów aż do powstania samej religii, niezależnie od tego, która z nich się wybierze..
Dzieje się tak, ponieważ człowiek, w swej gorliwości do wyjaśniania rzeczy, których nie rozumiał, był tym, który mitologizował wyższe istoty, które uważał za zdolnych do kontrolowania natury. Te istoty były bogami.
Próbując sprawować kontrolę nad bliźnimi, człowiek przypisywał sobie fakt, że jest potomkiem lub został wybrany przez te nadrzędne istoty. Wychodząc z tego pojęcia, podjął walkę o panowanie nad rówieśnikami „z łaski Bożej”..
Zjawisko to powtórzyło się nie tylko w kulturach zachodnich z chrześcijaństwem i papieżem (a wcześniej z Cezarami), ale także w innych szerokościach geograficznych, takich jak Daleki i Bliski Wschód.
W tym kontekście wśród miejsc, w których istniały teokracje, wyróżniały się starożytny Egipt z jego faraonami, przedhiszpańska Ameryka z cywilizacjami takimi jak Inkowie i Majowie, Hebrajczycy z ludem Izraela i ich królami oraz rząd w Tybecie, który pozostał. … w rękach najwyższego przywódcy religijnego Dalajlamy, wśród wielu innych przykładów.
Jak więc i gdzie zaczął się system teokratyczny? Można powiedzieć, że powstało w starożytnych społecznościach plemiennych, w których istniał szaman, który miał do spełnienia dwie role: przywódcę duchowego i wodza plemienia..
Jeśli spojrzysz na Biblię, pierwsze pięć ksiąg (Pięcioksiąg) również mówi o podobnych rządach, które mają coś wspólnego: kult bóstw i bałwochwalstwo..
Pojawia się również wspólnota i można o niej mówić o koście kapłańskim, plemieniu wewnątrz plemienia, które było oddane wyłącznie praktykom duchowym i służyło religii..
Jako pierwsze odniesienie możesz mieć wielkie imperia starożytności. Odnosimy się do Egiptu, Cesarskiego Rzymu i Japonii; w tych miejscach władcy uważani byli za personifikację bogów.
Druga wzmianka, która się pojawia, dotyczy przedstawicieli, a nie personifikacji: księży. Do tej grupy należą zarówno Izrael - w czasie Wyjścia i Sędziów (według Biblii) - jak i arabscy kalifaci.
Trzecim odniesieniem do teokracji, prawdopodobnie bardziej osłabionym, jest to, które obejmuje cezaropapizm i religijną władzę królów..
Przykładami tego pojęcia są między innymi królowie Hiszpanii, Anglii i Monako, którzy choć obecnie nie sprawują właściwie władzy ani kontroli politycznej, zgodnie z tradycją są uważani za „namaszczonych” przez Boga..
Główną cechą rządu teokratycznego jest to, że sposób życia obywateli i ich władców jest podyktowany religijnymi dogmatami. Dlatego ich dobrobyt duchowy przewyższa dobrobyt fizyczny lub materialny.
Prawo, którym podlegają, jest zapisane w tak zwanych świętych pismach, wcielonych w boską inspirację, którą Bóg lub bogowie dali ich przedstawicielowi na ziemi. Przedstawiciel ten jest uosobieniem tych bóstw i dlatego jest doskonały i wszechmocny.
Władza jest scentralizowana w jednej osobie lub bardzo małej grupie ludzi i to oni są odpowiedzialni za sprawowanie całej kontroli.
Ponieważ to religia dominuje we wszystkich aspektach życia, istnieje tylko jedna oficjalna praktyka religijna. Ponadto prawa, które dyktuje rząd, zawsze pokrywają się z tymi nakazami religijnymi..
W teokracji rząd narzuca przekonania; Nie ma wolności wyznania, ale panują mandaty religii dominującej..
Sposób, w jaki działają obywatele, odpowiada ich indywidualnemu myśleniu wynikającemu z ich przekonań religijnych.
Jest to jednak również regulowane przez mechanizmy przymusu państwa i samego społeczeństwa, oparte na tym, co nakazują czyny..
Ponieważ ludzie nie wybierają swoich władców, w teokracji nie można mówić o demokracji; obywatele nie wybierają i nie mogą startować w żadnych wyborach, aby reprezentować swoich współobywateli.
Liderzy są personifikacjami Boga lub są tymi, którzy go reprezentują, więc nie ma miejsca na sprzeciw, ponieważ w większości przypadków nie ma nikogo, kto chce przeciwstawić się Bogu.
W teokracji Bóg jest „najwyższą głową” państwa, więc rząd może wymagać od swoich obywateli bezwarunkowej lojalności. Z jednej strony uzyskuje się ślepą wiarę, ponieważ jest to zaufanie Bogu, a nie człowiekowi; z drugiej strony, boskie zlecenie nigdy nie jest omawiane, jest tylko wypełnione.
Konsekwencją powyższego jest obywatelstwo bardziej posłuszne, zjednoczone i rzadziej zbuntowane, nie ma więc powstań obywatelskich, sprzeciwu wobec władzy czy kwestii ideologicznych..
Z przekonania wojna jest religijna, a nie polityczna; dlatego nie ma miejsca na żale. Z tego powodu ze strategiczno-militarnego punktu widzenia obywatele stają się posłusznymi i odważnymi żołnierzami..
Z drugiej strony wszyscy obywatele zgadzają się co do tego, że podstawy praw muszą być boskie; więc te nie są kwestionowane.
Ponieważ kościół i państwo idą w parze, w teokracji obywatele mają mniej swobód obywatelskich. Prawa nie opierają się na logice czy sprawiedliwości, ale na tym, co nakazuje religia; dlatego nie są omawiane, a tym bardziej można je zmienić.
Podobnie nie ma wolności słowa lub, jeśli istnieje, jest poważnie ograniczona. Nie możesz krytykować rządu, ponieważ krytykowałbyś samego Boga i jego mandaty.
W systemach teokratycznych panuje tendencja, by rządy były autorytarne i nietolerancyjne wobec opinii sprzecznych z tym, co mówi słowo Boże, co jest uważane za prawo..
W starożytnym Egipcie najwyższym autorytetem politycznym byli faraonowie. Byli to ci, którzy sprawowali władzę absolutną i uważali się za przedstawicieli bóstw.
W wielu przypadkach byli kapłanami. Ten najwyższy autorytet religijny skupił wszystkie władze: polityczną, sądowniczą i administracyjną.
Jednym z najbardziej znanych był faraon Cheops, którego oryginalna nazwa brzmiała Jhufu lub Jnum-Jufu. To imię oznaczało „Jnum (Bóg stwórca) chroni mnie”; to znaczy Cheops był namaszczony przez Boga Stwórcę.
Był drugim faraonem swojej dynastii (czwartej) i jednym z najbardziej pamiętanych, ponieważ pod jego rządami na obrzeżach Kairu zbudowano Wielką Piramidę w Gizie..
Ta piramida została zbudowana na rozkaz faraona, aby służyć jako jego grobowiec, a tym samym zachować jej esencję na całą wieczność. Był to zaszczyt, który tylko faraonowie mogli mieć jako żywą reprezentację bogów na tym świecie..
Nowszy od starożytnego Egiptu jest Cesarski Rzym. August, pierwszy cesarz rzymski, umiejętnie wykorzystał zasoby propagandowe religii, aby ubóstwiać siebie, instytucjonalizując kult imperium i jego największego przywódcy, Cezara: lud był winien Cesarstwu, a Cezar był Cesarzem, więc ludzie byli winni sobie Cezar.
Po przejęciu władzy Cezar August zmienił formę rządów w Rzymie, przekształcając Republikę: podzielił władzę między Senat i lud, a cesarza i jego kastę.
Nadał sobie tytuł księcia Senatu, aby być kojarzonym z boskością. Ponadto ogłosił się cesarzem prokonsularnym, aby przejąć władzę wojskową i mianował się wielkim papieżem na przywódcę religijnego. Ostatnią przyznaną nominacją była nominacja ojca kraju.
Przed odkryciem istnieją zapisy, że w Ameryce istniały cywilizacje, których formą rządów była teokracja. Tak jest w przypadku Imperium Inków, w którym przywódcy dominującej rodziny byli czczeni jako żywe bóstwa..
Jego król, Inca sapa, był uważany za syna Słońca, a Słońce było postrzegane jako gwiezdny król, główny bóg odpowiedzialny za życie roślin i zwierząt..
Jego gospodarka opierała się właśnie na rolnictwie, a będąc głównym gwarantem i opiekunem życia Słońca, jego reprezentantem na Ziemi traktowano jak boga..
Dla Japończyków cesarz ucieleśniał boskość. Był najwyższym przywódcą religijnym i politycznym, ponieważ bogowie go namaścili i objawili się przez niego. Dyktowali zasady i byli odpowiedzialni za ochronę ludzi.
Początkowo cesarz był środkiem do kontrolowania ludzi poprzez ich wierzenia, dla utrzymania organizacji społecznej.
Jednak gdy cesarz Meiji doszedł do władzy, ogłosił cesarza jako świętą i nienaruszalną istotę, która sprawowała dowództwo w towarzystwie swojej rady ministrów. Ludzie idealizowali cesarza jako boga, który miał absolutną władzę i kontrolę nad narodem..
Biblia w Starym Testamencie wskazuje, że Bóg nie tylko stworzył świat, ale był także jego prawowitym władcą.
Był tym, który zainspirował lud Izraela do uwolnienia się od Egipcjan i przestrzegania Tory, dzieła, w którym próby, kary i prawa, według których lud powinien się zachowywać, są z góry określone.
Później powstali królowie, którzy byli boskim przedstawieniem tego wszechmocnego i wszechobecnego Boga, o którym mówi Biblia.
Następcą Mahometa byli tak zwani kalifowie, którzy byli odpowiedzialni za zwiększenie ich dominacji politycznej i religijnej w oparciu o nauki proroka.
Według pism, Mahomet otrzymał boskie objawienie od Boga przez anioła Gabriela i został przez niego natchniony do głoszenia jego słowa, stając się wielkim prorokiem.
Rządy kalifów rozciągały się na znaczną część Cesarstwa Bizantyjskiego, aż do Mezopotamii. W ślad za nimi nawrócili mieszkańców podbitych ludów na islam, zdobywając w ten sposób większą gospodarczą, polityczną i ludzką siłę, aby jeszcze bardziej rozszerzyć się na Zachód i Wschód..
Kalifowie ogłosili się następcami Mahometa, najwyższego przywódcy duchowego. Dlatego zostali wezwani do sprawowania władzy.
Chociaż jest ich niewiele, nadal istnieją narody, które podążają za teokratycznym modelem jako formą rządów. Niektóre z najbardziej znanych, z następującymi:
Jeśli chcesz, jest najbardziej reprezentatywny i jeden z najstarszych. Wraca do papieża Innocentego III, który nie tylko próbował narzucić katolicyzm jako dominującą religię na świecie, ale także chciał, aby był on wytyczną rządów..
Innocenty III narzucił się jako przywódca religijny, jako absolutny autorytet wiary, a także uczynił swoją moc niekwestionowaną, będąc reprezentacją Boga na Ziemi.
Dla Tybetańczyków najwyższym autorytetem religijnym jest Dalajlama, wcielenie Buddy, którego misją jest uczynienie Tybetu narodem i królestwem duchowym.
Kontrola polityczna, społeczna i duchowa była sprawowana przez tego przywódcę do 1959 roku, kiedy to rząd chiński zmusił tego przedstawiciela do przekroczenia granicy i wyjazdu na wygnanie do Indii..
Iran i Afganistan to teokratyczne rządy oparte na islamie. Mauretania, mały kraj w Afryce Północnej, również należy do tej kategorii..
Podobnie Arabia Saudyjska jest uznawana za islamską monarchię teokratyczną. Do tej grupy należą również Sudan i Jemen..
Jeszcze bez komentarzy