Plik teorie emocji Najbardziej znane i najbardziej wpływowe są teoria Karola Darwina, teoria Jamesa-Langego, teoria Cannon-Barda, kategoryczny, wymiarowy i pojedynczy składnik.
Psychologia emocjonalna bada, w jaki sposób emocje przejawiają się w ludziach. Robią to poprzez aktywację fizjologiczną, reakcje behawioralne i przetwarzanie poznawcze..
Każda emocja wywołuje pewien poziom fizjologicznej aktywacji. Ta aktywacja objawia się zmianami w autonomicznym układzie nerwowym (ANS) i neuroendokrynnym. Reakcje behawioralne są zwykle motoryczne, zwłaszcza mięśnie twarzy są aktywowane.
Przetwarzanie poznawcze odbywa się przed i po odczuwaniu emocji, przed oceną sytuacji i po uświadomieniu sobie stanu emocjonalnego, w którym się znajdujemy.
Indeks artykułów
Plik emocje Są to wzorce behawioralne, poznawcze i fizjologiczne, które pojawiają się w obliczu określonego bodźca. Wzorce te różnią się w każdym gatunku i pozwalają nam dostosować naszą reakcję w zależności od bodźca, jego kontekstu i naszych wcześniejszych doświadczeń..
Na przykład, jeśli widzimy, jak ktoś płacze, możemy odczuwać zarówno pozytywne, jak i negatywne emocje i odpowiednio postępować. Możesz płakać z żalu lub radości. W pierwszym przypadku odczuwalibyśmy negatywną emocję i szlibyśmy go pocieszyć, aw drugim odczuwalibyśmy pozytywne emocje i bylibyśmy szczęśliwi.
U ludzi emocje są szczególne, ponieważ towarzyszą im uczucia. Uczucia są doświadczeniami prywatnymi i subiektywnymi, mają charakter czysto poznawczy i nie towarzyszą im zachowania. Uczucie to na przykład to, co czujemy (warte zbędności), kiedy widzimy obraz lub słuchamy piosenki.
Uważa się, że uczucia są specyficzne dla ludzi, ponieważ nie spełniają funkcji adaptacyjnej, ponieważ uczucia nie są poprzedzone reakcją behawioralną na bodźce. Z tego powodu uważa się, że w ewolucji filogenetycznej (ewolucji gatunków) emocje pojawiały się wcześniej i później.
Inną funkcją emocji jest modulowanie pamięci, ponieważ sposób, w jaki przechowujemy informacje, zależy w dużej mierze od emocji, które odczuwamy podczas ich uzyskiwania. Na przykład lepiej zapamiętamy numer telefonu osoby, którą lubimy niż domu do wynajęcia.
Emocje są wywoływane przez bodźce, które są istotne, albo ze względu na ich znaczenie biologiczne, z powodu ich cech fizycznych, albo z powodu wcześniejszych doświadczeń jednostki. U ludzi emocje mogą być wyzwalane nawet przez myśli lub wspomnienia.
Odpowiedź emocjonalna składa się z trzech komponentów: układu mięśniowo-szkieletowego, neurowegetatywnego i endokrynologicznego. Te komponenty prowadzą nas do pewnego stanu aktywacji (pobudzenia), aby przygotować ciało do udzielenia odpowiedzi adaptacyjnej na bodziec i do przekazania naszych emocji osobom wokół nas..
Komponent mięśniowo-szkieletowy obejmuje wzorce reakcji behawioralnych dostosowane do każdej sytuacji. Oprócz udzielania odpowiedzi na bodziec, wzorce te służą również do przekazywania innym informacji o stanie naszego umysłu.
Na przykład, jeśli nieznajomy wejdzie na działkę i pojawi się pies, który pokazuje zęby, osoba będzie wiedziała, że pies zidentyfikował go jako intruza i że jeśli pójdzie dalej, może go zaatakować.
Składnik neurowegetatywny obejmuje odpowiedzi autonomicznego układu nerwowego. Reakcje te aktywują zasoby energetyczne niezbędne do wykonania odpowiednich zachowań w sytuacji, w której dana osoba się znajduje..
Biorąc pod uwagę poprzedni przykład, współczulna gałąź autonomicznego układu nerwowego psa zwiększyłaby swoją aktywację, aby przygotować mięśnie, które uruchomiłyby się, gdyby ostatecznie musiał zaatakować intruza..
Główną funkcją składnika hormonalnego jest wzmacnianie działania autonomicznego układu nerwowego, wydzielanie hormonów, które zwiększają lub zmniejszają aktywację tego układu w zależności od sytuacji. Wśród innych hormonów zwykle wydzielane są katecholaminy, takie jak adrenalina i norepinefryna oraz hormony steroidowe..
W całej historii wielu autorów rozwinęło teorie i eksperymenty, aby spróbować wyjaśnić, jak działają emocje.
Jedna z pierwszych teorii opisanych w tym względzie zawarta jest w książce Wyrażanie emocji u ludzi i zwierząt (Darwin, 1872). W tej książce angielski przyrodnik wyjaśnia swoją teorię dotyczącą ewolucji wyrażania emocji.
Ta teoria opiera się na dwóch przesłankach:
Później dwóch psychologów opracowało osobno dwie teorie na temat emocji. Pierwszym był amerykański psycholog William James (1884), a drugim duński psycholog Carl Lange. Te teorie zostały połączone w jedną i dziś jest znana jako teoria Jamesa-Langego..
Teoria Jamesa-Langego ustanawia, że kiedy otrzymujemy bodziec, jest on najpierw przetwarzany sensorycznie w korze czuciowej, następnie kora czuciowa wysyła informacje do kory ruchowej, aby wywołać reakcję behawioralną, a na koniec odczucie emocji . staje się świadomy, gdy wszystkie informacje o naszej reakcji fizjologicznej docierają do kory nowej (patrz rysunek 1).
Rysunek 1. Teoria Jamesa-Langego (na podstawie Redolara, 2014).
Chociaż istnieją badania, których wyniki potwierdzają teorię Jamesa-Langego, wydaje się, że nie jest ona kompletna, ponieważ nie może wyjaśnić, dlaczego w niektórych przypadkach paraliżu, w których nie jest możliwa fizjologiczna odpowiedź, ludzie nadal odczuwają emocje tę samą intensywność.
W 1920 roku amerykański fizjolog Walter Cannon stworzył nową teorię obalającą teorię Jamesa-Langego, opartą na eksperymentach przeprowadzonych przez Philipa Barda..
Eksperymenty Barda polegały na dokonywaniu progresywnych zmian u kotów, od kory mózgowej do obszarów podkorowych, i badaniu ich zachowania, gdy jest prezentowany bodziec emocjonalny.
Bard odkrył, że kiedy zmiany wystąpiły we wzgórzu, zwierzęta odczuwały zmniejszenie ekspresji swoich emocji. Z kolei, jeśli zmiany powstały w korze, miały one przesadną reakcję na bodźce w porównaniu z odpowiedziami udzielonymi przed wystąpieniem uszkodzenia..
Ponieważ teoria została stworzona na podstawie tych eksperymentów, nazwano ją teorią Cannon-Bard. Zgodnie z tą teorią, przede wszystkim informacja o bodźcu emocjonalnym byłaby przetwarzana w obszarach wzgórzowych, a wzgórze odpowiadałoby za rozpoczęcie reakcji emocjonalnych..
Przetworzona informacja sensoryczna docierałaby również do kory poprzez wznoszące się ścieżki wzgórzowe, a już przetworzone informacje emocjonalne trafiałyby do kory przez ścieżki podwzgórza..
W korze wszystkie informacje zostaną zintegrowane, a emocja stanie się świadoma (patrz rysunek 2).
Rysunek 2. Teoria Cannon-Bard (na podstawie Redolara, 2014).
Teoria ta różni się głównie od teorii Jamesa-Langego tym, że o ile pierwszy argumentował, że świadome odczucie uczucia emocji będzie poprzedzone aktywacją fizjologiczną, w drugiej teorii świadome odczucie emocji będzie odczuwane w tym samym czasie. jako aktywacja fizjologiczna.
Pierwszy specyficzny obwód emocji został opracowany przez Papeza w 1937 roku.
Papez oparł swoją propozycję na obserwacjach klinicznych przeprowadzonych u pacjentów ze zmianami w przyśrodkowym płacie skroniowym oraz badaniach na zwierzętach z uszkodzonym podwzgórzem. Według tego autora, gdy informacja o bodźcu dotrze do wzgórza, dzieli się ją na dwa sposoby (patrz rysunek 3):
1-Sposób myślenia: Przenosi sensoryczną informację bodźca ze wzgórza do kory nowej.
2-Sposób odczuwania: przenosi informacje o bodźcu do podwzgórza (szczególnie do ciał sutkowych), gdzie aktywowany jest układ ruchowy, neurowegetatywny i hormonalny. Następnie informacja byłaby wysyłana do kory, która jest dwukierunkowa (podwzgórze lub kora).
Rysunek 3. Obwód Papez (na podstawie Redolar, 2014).
Jeśli chodzi o postrzeganie bodźców emocjonalnych, Papez zastrzegł, że można to zrobić na dwa sposoby (patrz rysunek 3):
1-Aktywacja ścieżki myśli. Aktywacja tej ścieżki uwolniłaby wspomnienia o wcześniejszych doświadczeniach, w których był świadkiem tego samego bodźca, informacje o bodźcu i poprzednich wspomnieniach zostałyby przesłane do kory, gdzie informacje zostałyby zintegrowane, a percepcja bodźca emocjonalnego stać się świadomym sposobu, w jaki bodziec byłby postrzegany na podstawie wspomnień.
2-Aktywacja ścieżki uczuć. W ten sposób dwukierunkowy szlak od podwzgórza do kory po prostu zostałby aktywowany, bez uwzględnienia wcześniejszych doświadczeń..
W następnej dekadzie, a konkretnie w 1949 roku, Paul MacLean rozszerzył teorię Papeza, tworząc obwód MacLeana. Aby to zrobić, oparto się na badaniach przeprowadzonych przez Heinricha Klüvera i Paula Bucy na małpach Rhesus, u których uszkodzono płaty skroniowe..
MacLean przywiązywał dużą wagę do roli hipokampu jako integratora informacji sensorycznej i fizjologicznej. Ponadto włączam do jego obwodu inne obszary, takie jak ciało migdałowate lub kora przedczołowa, które byłyby połączone z układem limbicznym (patrz ryc.4).
Rysunek 4. Obwód MacLean (na podstawie Redolar, 2014).
Obecnie istnieją trzy dobrze zróżnicowane grupy teorii psychologicznych dotyczących emocji: teorie kategorialne, wymiarowe i wieloskładnikowe..
Teorie kategorialne próbują odróżnić emocje podstawowe od złożonych. Podstawowe emocje są wrodzone i występują u wielu gatunków. My, ludzie, dzielimy się nimi, niezależnie od naszej kultury czy społeczeństwa.
Emocje te są najstarsze, mówiąc ewolucyjnie, a niektóre sposoby ich wyrażania są powszechne u różnych gatunków. Wyrażanie tych emocji odbywa się poprzez proste wzorce reakcji (neurowegetatywne, endokrynologiczne i behawioralne).
Złożone emocje są nabywane, to znaczy są wyuczone i kształtowane przez społeczeństwo i kulturę. Mówiąc ewolucyjnie, są nowsze niż podstawowe emocje i są szczególnie ważne dla ludzi, ponieważ mogą być kształtowane przez język.
Pojawiają się i udoskonalają wraz z rozwojem osoby i wyrażają się poprzez złożone wzorce reakcji, które często łączą kilka prostych wzorców reakcji.
Teorie wymiarowe koncentrują się na opisywaniu emocji jako kontinuum, a nie w kategoriach „wszystko albo nic”. Oznacza to, że te teorie ustanawiają przedział z dwiema osiami (na przykład dodatnią lub ujemną walencją) i obejmują emocje w tym przedziale..
Większość istniejących teorii przyjmuje jako osie wartościowość lub pobudzenie (intensywność aktywacji).
Teorie wieloskładnikowe uważają, że emocje nie są ustalone, ponieważ ta sama emocja może być odczuwana mniej lub bardziej intensywnie w zależności od pewnych czynników.
Jednym z czynników najbardziej badanych w ramach tych teorii jest poznawcza ocena emocji, czyli znaczenie, jakie nadajemy zdarzeniom.
Niektóre z teorii, które można zaliczyć do tych kategorii, to teoria Schachtera-Singera lub teoria dwóch czynników emocji (1962) oraz teoria Antonio Damasio opisana w jego książce Błąd Kartezjusza (1994).
Pierwsza teoria przywiązuje dużą wagę do poznania przy opracowywaniu i interpretowaniu emocji, ponieważ zdali sobie sprawę, że ta sama emocja może być doświadczona przez różne aktywacje neurowegetatywne.
Damasio ze swojej strony próbuje ustalić związek między emocjami a rozumem. Ponieważ, zgodnie z jego teorią markera somatycznego, emocje mogą nam pomóc w podejmowaniu decyzji, mogą nawet zastąpić rozsądek w niektórych sytuacjach, w których trzeba udzielić szybkiej odpowiedzi lub wszystkie zmienne nie są dobrze znane.
Na przykład, jeśli ktoś znajduje się w niebezpiecznej sytuacji, normalną rzeczą nie jest myślenie i rozumowanie, co robić, ale wyrażanie emocji, strachu i odpowiednie działanie (ucieczka, atak lub paraliż).
Jeszcze bez komentarzy